Denominación relixosa

Denominación relixosa ye la traducción lliteral de la espresión inglesa religious denomination, utilizada pa describir un sub-grupu nel interior d'una relixón qu'opera sobre un nome, una tradición y una identidá comunes. En socioloxía de la relixón ocupa un llugar entemediu nel continuum de tipos ideales "secta"-"ilesia". N'otros idiomes, como'l francés, utilizar de forma equivalente la espresión "confesión relixosa" (confession religieuse), que nun hai que confundir col sacramentu de la confesión.

La espresión utilízase particularmente n'Estaos Xuníos pa designar les distintes cañes del cristianismu: catolicismu,^[1] episcopalianismu, presbiterianismu, metodismu, evanxelicalismu,^[2]^[3] etc.

Fora del cristianismu, la espresión aplicar pa designar les cañes en que s'estrema cualesquier otra de les grandes relixones. Por casu, nel xudaísmu considérense "denominaciones" el xudaísmu ortodoxu, el xudaísmu conservador, el xudaísmu reformista (o lliberal), el xudaísmu reconstruccionista (o progresista); nel islam considérense'l sunnismu, el chiismu o'l jariyismu; nel hinduismu el shivaísmu, el shaktismu o'l visnuismu.

Carauterístiques

Les denominaciones lleguen a la esistencia cuando les ilesies pierden el so monopoliu relixosu dientro d'una sociedá. Una denominación ye una relixón ente munches. Cuando ilesies o sectes convertir en denominaciones, tamién camuden les sos caraterísticas. Ronald L. Johnstone^[4] apurre ocho carauterístiques de les denominaciones:

De forma similar a les ilesies, y al contrariu que les sectes, rellacionar en relativamente bonos términos col Estáu y los poderes secularas y pueden, llegáu'l casu intentar influyir nel gobiernu.
Caltienen a la rellaciones a lo menos de tolerancia y usualmente d'amistá con otres denominaciones, nun contestu de pluralismu relixosu.
Confíen principalmente na reproducción biolóxica pa la crecedera del so númberu de miembros, anque tamién acepten conversos; dalgunes pueden ser proselitistes.
Acepten el principiu de que la doctrina puede camudar, anque seya mínimamente, y practiquen y toleren dalguna diversidá teolóxica y les sos disputes.
Siguen un ritual más o menos rutinizado, y un serviciu de cultu que explícitamente nun fomenta la espresión emocional bonal.
Empleguen y entrenen un cleru profesional que tien de cumplir requisitos formales pa ser certificáu como tal.
Acepten un compromisu de los sos miembros menos estrictu que nes sectes, pero mayor que nes ilesies.
Nútrense desproporcionadamente de les clases medies y altes.

La mayor parte de los movimientos relixosos cristianos que se formaron tres la Reforma protestante defínense como denominaciones (luteranos, bautistes, adventistes del séptimu día, etc.)^[5]

Ver tamién

Movimientu relixosu

Referencies

↑ Aux États-Unis, L'Église catholique reste'l plus importante dénomination religieuse Archiváu 2009-10-12 en Wayback Machine, na web de Œuvres pontificales missionnaires.
↑ Brian Stiller, Evangelicals Around the World: A Global Handbook for the 21st Century, Éditions Thomas Nelson, USA, 2015, page 36
↑ Michel Deneken, Francis Messner, Frank Alvarez-Pereyre, La théologie à l'Université: statut, programmes et évolutions, Editions Labor et Fides, France, 2009, page 61
↑ Religion in Society: A Sociology of Religion, Rouletdge, 2015.
↑ Dawson, Lorne L. (2006). Comprehending Cults: The Sociology of New Religious Movements. Oxford: Oxford University Press, páx. 27. ISBN 978-0-19-542009-8.

[1] Aux États-Unis, L'Église catholique reste'l plus importante dénomination religieuse Archiváu 2009-10-12 en Wayback Machine, na web de Œuvres pontificales missionnaires.

[2] Brian Stiller, Evangelicals Around the World: A Global Handbook for the 21st Century, Éditions Thomas Nelson, USA, 2015, page 36

[3] Michel Deneken, Francis Messner, Frank Alvarez-Pereyre, La théologie à l'Université: statut, programmes et évolutions, Editions Labor et Fides, France, 2009, page 61

[4] Religion in Society: A Sociology of Religion, Rouletdge, 2015.

[5] Dawson, Lorne L. (2006). Comprehending Cults: The Sociology of New Religious Movements. Oxford: Oxford University Press, páx. 27. ISBN 978-0-19-542009-8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]