Wikipedia

Lleón I el Magnu

Lleón I el Magnu o el Grande (circa 390, Toscana – 11 de payares de 461, Roma) foi'l papa nᵘ 45 de la Ilesia católica, dende 440 hasta 461.

Lleón I el Magnu
45. Papa

29 setiembre 440 (Gregorianu) - 10 payares 461 (Gregorianu)
← Sixto III - Hilario →
Vida
Nacimientu Toscana, circa 390
Nacionalidá Antigua Roma
Muerte Roma, 11 de payares de 461 (70/71 años)
Sepultura Antigua basílica de San Pedro (es) Traducir
Familia
Casáu con ensin valor
Estudios
Llingües falaes llatín[1]
Oficiu escritor, sacerdote católicu
Llugares de trabayu Roma
Santoral
10 de payares
Creencies
Relixón cristianismu[2]
Cambiar los datos en Wikidata

Primero de los trés papes moteyaos «El Grande», Lleón yera fíu de Quintianus y los datos históricos más antiguos asitiar como diáconu en Roma sol pontificáu de Celestín I convirtiéndose nun destacáu diplomáticu col papa Sixto III quien, a pidimientu del emperador Valentiniano III, unviar a la Galia cola misión de resolver l'enfrentamientu ente Aecio, el comandante militar de la provincia, y el maxistráu Albín.

Nesta misión atopaba Lleón cuando en finando'l papa Sixto III, el 19 de xunetu de 440, conoz la so eleición como nuevu pontífiz. Diríxese entós a Roma onde ye consagráu'l 29 de setiembre.

Combatió exitosamente, por aciu la celebración de dellos conceyos, el maniqueísmu que dende África s'estendió per Italia, el pelagianismo que viltara en Aquilea, y el priscilianismo que se caltenía n'España.

Mientres el so pontificáu celebróse, en 451, el Conceyu de Calcedonia que proclamó la divinidá y la humanidá de Cristu, «consustancial al Padre pola so divinidá, consustancial a nós pola so humanidá». Ante les afirmaciones de les herexíes que sosteníen la separación ente'l Padre y el Fíu, consideráu como inferior al Padre, Lleón restableció la tradición ortodoxa na so célebre carta dogmática a Flaviano, Tomus Leonis, y que foi aprobada pol conceyu coles pallabres: «Pedro faló al traviés de Lleón».

L'episodiu más conocíu del so pontificáu foi'l so alcuentru, en 452 na ciudá de Mantua, con Atila, el rei de los hunos, quien invadiera'l norte d'Italia obligando al emperador Valentiniano III a abandonar la corte de Rávena y abellugase en Roma.[3]

Alcuentru ente'l Papa Lleón I y Atila. Frescu de Rafael Sanzio de 1514.

Lleón convenz a Atila por que nun cole sobre Roma llogrando la retirada del so exércitu tres la firma d'un tratáu de paz col Imperiu Romanu a cambéu del pagu d'un tributu.[3] Otra teoría baraxada ye que Atila retirar d'Italia por cuenta de la fame y epidemies que sufría'l so exércitu.

Esti fechu tuvo una gran importancia simbólica yá que, anque'l Imperiu romanu siguiría esistiendo hasta 476, asitiaba como principal fuercia político d'Europa a la Ilesia y non l'Imperiu.

Unos años más tarde, en 455, nuna situación similar, los vándalos de Genserico escalaron Roma, pero'l papa consiguió que se respetara la vida de los sos habitantes y que nun fuera amburada.

Como papa, asumió'l títulu de pontifex maximus,[4] qu'abandonaren los emperadores romanos dende'l 382.

Foi canonizáu en 1574, y la so festividá celébrase'l 10 de payares, día de la so muerte en 461.

Referencies

editar
  1. ↑ Afirmao en: Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. Llingua de la obra o nome: italianu. Editorial: SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
  2. ↑ Afirmao en: Catholic-Hierarchy.org. Identificador Catholic Hierarchy de persona: leonei. Data de consulta: 17 ochobre 2020. Llingua de la obra o nome: inglés.
  3. ↑ 3,0 3,1 Gillett, Andrew, Envoys and Political Communication in the Late Antique West, 411-533, Cambridge University Press, 2003, ISBN 0-521-81349-2, páxs. 114-115, 200.
  4. ↑ Papacy Encyclopædia Britannica. 2006. Encyclopædia Britannica Premium Service. Consultáu'l 5 de setiembre de 2006.

Enllaces esternos

editar


Predecesor:
Sixto III
 
Emblema del Papáu
Papa
440-461 		Socesor:
Hilario


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Lleón_I_el_Magnu&oldid=4258366»