Eustorgio Salgar
Eustorgio Salgar Moreno Salazar (1 de payares de 1831, Bogotá – 25 de payares de 1885, Bogotá) foi un abogáu, políticu y militar colombianu. Miembru del Partíu Lliberal, foi presidente de los Estaos Xuníos de Colombia ente 1870 y 1872. Foi la persona más nueva en ser escoyida pa la presidencia de Colombia.
Eustorgio Salgar | |||
|---|---|---|---|
 | |||
1r abril 1870 - 1r abril 1872 ← Santos Gutiérrez - Manuel Murillo Toro → | |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Bogotá, 1 de payares de 1831 | ||
| Nacionalidá |
 Colombia | ||
| Muerte | Bogotá, 25 de payares de 1885 (54 años) | ||
| Sepultura | Cementeriu Central de Bogotá | ||
| Familia | |||
| Hermanos/es |
Januario Salgar (es)  | ||
| Estudios | |||
| Estudios | Universidá Nacional de Colombia | ||
| Llingües falaes | castellanu | ||
| Oficiu | políticu, diplomáticu | ||
| Graduación | xeneral | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu |
Partido Liberal Colombiano (es) | ||
 | |||
Trayeutoria políticu-militar
editarSalgar empecipió la so vida política siendo moza, depués de graduase como abogáu na Universidá Central (güei Universidá Nacional de Colombia) en 1851. A los 20 años foi xefe políticu de Zipaquirá, y miembru de la cámara del mesmu cantón. Mientres estos primeros años de la so vida pública ocupó la gobernación de la provincia de García Rovira (al sur del actual departamentu de Santander) ente 1853 y 1855, y en fundiéndose esta provincia cola de Pamplona, foi gobernador de la nueva provincia mientres trés años más.
Confederación Granadina
editarEn 1858, creóse'l Estáu Soberanu de Santander, sumiendo les provincies, y Salgar pasó a ocupar un escañu nel Senáu de la Confederación Granadina, nome que recibiera'l país cola acabante sancionar Constitución Nacional. En 1859 foi escoyíu pa gobernar l'Estáu de Santander, primero como presidente interín y meses dempués como titular del cargu, dende'l que, al igual que los otros presidentes estatales afiliaos al lliberalismu, entamó una dura oposición al Presidente de la Confederación, el conservador Mariano Ospina Rodríguez. Salgar resultó ser tan incómodu pal gobernante qu'ésti decidió sofitar una revuelta de los conservadores santandereanos pa espulsalo de la presidencia estatal, lo cual nun funcionar, debíu al respaldu popular al nuevu dirixente lliberal. En 1860 foi designáu presidente del estáu de Cundinamarca.
Al españar la guerra civil de 1860 provocada pol presidente del Cauca, el ex-presidente Tomás Cipriano de Mosquera, l'Estáu de Santander decidió sofitalo, polo cual entró en conflictu col poder central, al puntu de que se declararon la guerra, siendo derrotaos los santandereanos, tres la batalla d'El Oratoriu, d'esi mesmu añu. Salgar, el so gabinete y dellos dirixentes lliberales de la rexón fueron prindaos y llevaos a Bogotá. Al añu siguiente, cola victoria final de Mosquera, fueron lliberaos y Salgar empezó a adquirir protagonismu nacional al ser designáu Procurador Xeneral.
Estaos Xuníos de Colombia
editarEstaos Xuníos de Colombia asocedió a la Confederación Granadina en 1861 —aición que foi confirmada cola constitución de 1863— dotando al país d'un sistema políticu federalista y lliberal.[1] A principios de 1862 l'asamblea estatal de Santander escoyer de nuevu Presidente y Salgar torna a Bucaramanga, capital del Estáu, a asumir el cargu; esi mesmu añu ye xubíu a xeneral del exércitu. Al añu siguiente participa na Convención de Rionegro, siendo escoyíu como'l so vicepresidente; d'esta convención resulta escoyíu un gobiernu provisional plural conformáu por cinco secretarios (ministros), unu d'ellos foi Salgar.
En 1864 torna al gobiernu del Estáu Soberanu de Santander, pero esi mesmu añu ye nomáu socesivamente secretariu de Facienda y embaxador n'Estaos Xuníos, onde mora hasta 1867. Al so regresu ocupó per cuarta vegada la presidencia de Santander, hasta la so eleición presidencial.
==== Presidencia considérase'l so presidencia un tiempu de paz, posecionose nel solio de Bolívar el 1 d'abril de 1870. Secretarios del so gobiernu fueron, Felipe Zapata en Rellaciones Esteriores, César Conto y Julián Trujillo n'Ayalga, Facienda y Fomentu a Salvador Camacho; y a Rafael Núñez en Guerra y Marina. Asina pos nomo un gabinete federal netamente lliberal.
Tres l'influxu de nuevos contactos cola península y el gustante ambiente de tranquilidá na nación floriaron les Artes y la Cultura y de xacíu asina a la Educación, llevando a un nivel cimeru como nunca antes llográrase. Entós nació l'Academia Colombiana de la Llingua, rectora de la Llingua n'América.
Felipe Zapata foi'l xestor de les polítiques d'educación y el presidente Salgar encargó la Instrucción pública al conservador, Manuel María Mallarino.
Muerte y homenaxes
editarSalgar finó'l 25 de payares de 1885, siendo soterráu nel Campusantu Central de Bogotá.[2]
Nel so honor creóse un conceyu na cuenca del Ríu Magdalena llamáu Puertu Salgar, na provincia de Baxu Magdalena, nel departamentu de Cundinamarca.
Referencies
editar- ↑ Jaramillo, Jaime. «Etapes y sentíu de la historia de Colombia». Consultáu'l 4 de mayu de 2016.
- ↑ «Bogotá y el so campusantu» (21 d'avientu de 2005). Consultáu'l 12 de mayu de 2017.
- Biografía (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
Ver tamién
editarEnllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Eustorgio Salgar.
| Predecesor: Santos Gutiérrez Prieto |
 1870 a 1872 |
Socesor: Manuel Murillo Toro |
Datos: Q3061101- Multimedia: Eustorgio Salgar
