Flautín
Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
El flautín (del italianu flauto piccolo: 'flauta pequeña') ye un instrumentu de vientu madera orixinalmente na tonalidá de Re bemol y darréu a finales del sieglu XX, fabricáu cuasi puramente en tonalidá de Do. Sicasí, nel Muséu Nacional de Música de la Universidá de Dakota del Sur exhíbese un piccolo fabricáu en mi bemol, probablemente seya l'únicu de la so clase[1].
| Flautín | ||
|---|---|---|
 | ||
| Carauterístiques | ||
| Clasificación | viento madera | |
| Instrumentos rellacionaos | ||
| [editar datos en Wikidata] | ||
Trátase d'una flauta pequeña. Físicamente, el piccolo ye como la flauta trevesera pero con un menor tamañu. El timbre ye paecíu, pero una octava más altu. Por ello, dizse que'l piccolo ye un instrumentu trespositor; esto ye, el so soníu real ye distintu al escritu: les notes a interpretar nel piccolo escríbense una octava más baxa que'l so soníu real, pa evitar demasiaes llinies adicionales nel pentagrama.
Forma y fabricación
editar
L'apariencia del piccolo ye bien similar a la Flauta Tresversal en Do, presenta'l mesmu mecanismu Bohem y la mesma tesitura, no único que difier ye na falta de la pata de la Flauta Tresversal. Nos flautinos de principios del sieglu XX de madera fechos en Francia, ye común reparar que tienen el sistema abiertu francés, que dexaba a los intérpretes variar la afinación colos sos deos al modificar la manera en que cerraben los furacos. Esta práutica cayó en desusu, y pa quitar la responsabilidá del intérprete de caltener la afinación, últimamente optóse por brindar una estabilidá sonora faciendo que tolos flautinos sían sistemes zarraos.
Puede ser fabricáu de tres maneres:
- Tou de madera (xeneralmente de madera de granadilla o pasta de madera) con llaves de metal
- Cuerpu de madera, con cabeza y llaves de metal
- Tou de metal (el material puede variar, usando ente níquel, cinc ya inclusive metales preciosos).
El soníu del flautín ye caltriante y caracterízase pol so tonu agudu. Ello ye que el flautín tien el timbre más agudu de tolos instrumentos orquestales. La sonoridá del flautín, especialmente nes notes más altes, ye bien caltriante, polo que sobresal anque tolos instrumentos tean siendo executaos.
A pesar d'esta presencia constante del flautín, producida pol so agudu soníu, el flautín puede utilizase pa interpretar tanto pieces delicaes y tranquiles como allegres y poderoses.
Utilizar nes orquestes, anque más frecuentemente nes bandes militares. Ye unu de los instrumentos típicos del Basler Fasnacht (antroxu de Basilea, Suiza).
Rangu sonoru
editarEl piccolo ye un instrumentu trespositor polo que nes partitures escribir nuna octava embaxo, el piccolo na afinación en Do la nota más baxa que produz ye un Re5 según la notación internacional y algama hasta un Do7 nesa mesma notación, según seya la práutica en notes estremes ye posible llegar a un Do#7.
A partir del Sol6 p'alantre conócense-y como notes estremes, son d'usu pocu común y esixen una gran y depurada téunica al intérprete pa poder caltener la afinación y desenvolver los trinos fayadizos pa estes posiciones. Nel Coru de los Xitanos de Giuseppe Verdi al piccolo esíxese-y que xuba a un Si6[2].
Denominación
editarAl piccolo suélse-y nomar asina na mayoría de los idiomes, inclusive vulgarmente l'español. Sicasí, n'italianu (idioma d'orixe del términu) prefierse l'usu de ottavino, más correutu. Por ello, tamién se-y llama n'español octavín. Sicasí, los vocablo d'orixe italianu ottavino y la so adautación al español octavín pueden faer alusión tamién a un antiguu instrumentu musical de tecláu y cuerda pulsiada de la familia del clavecín.
Obres onde destaca
editar
Na música española'l pasu doble Amparito Roca inclúi nel tríu un solu de flautín y na marcha Aires de Triana brínda-y sobre la tercera parte la responsabilidá melódica de la obra, dambes bien representatives nel usu del flautín. Otra obra ye'l Danzón nᵘ 2, d'Arturo Márquez, onde tien un papel de solista.
Coles mesmes podemos atopalo na tema The Stars and Stripes Forever de John Philip Sousa. Igualmente destaca nes partitures de Selmana Santa, como Reina de Triana, Rocío o El to dulce mirada, acompañáu por un tambor ensin bordones y delles vegaes polos baxos de la banda de música (tubas, trombones, bombardinos...), sobresaliendo los sos trinos y el contraste con soníos agudos y graves.
N'América Llatina, nes partitures aciages en Guatemala dáse-y una gran importancia, al amestar a la mayoría de les marches un tríu con solu de flautín, y da-y una responsabilidá de ornamentación sonora. Destaquen marches como Mater Doliosa, Ramín d'Olivar, Jesús de San Bartolo, La Doliosa de San José, Camín del Gólgota, Cruz Pesada o Amén (Soberanu Señor de la Cayida) que tienen solos carauterísticos qu'obliguen la presencia d'esti instrumentu. Hai de solliñar que nesti país desenvolvióse un estilu bien carauterísticu d'execución d'esti instrumentu.
Na obra El duelu de la Patria del compositor y maestru Rafael Chávez Torres, otorgar un pequeñu solu pa sobresalir sobre'l final de la obra na Cuarta Parte.
Dientro de la Suite Carmen nᵘ 2, de Georges Bizet, atópase un movimientu (llamáu «La Garde Montante»), nel qu'apaecen solistes dos flautinos. En munches marches, como na marcha chilena Penachos rojos, el flautín apaez como solista.
Destaca tamién na obra -y Merle Blanc, que ye una polka-fantasía pa piccolo y banda de Eugène Damaré y adautaciones de los conciertos pa flautín de Vivaldi, cuantimás el Conciertu pa piccolo y orquesta en Do mayor RV 443.
Referencies
editar- ↑ «"Pícolo Eb, National Music Museum, 2008-2014"». Archiváu dende l'orixinal, el 2017-11-07. Consultáu'l 2 de payares de 2017.
- ↑ «IMSLP : "Il trovatore, Partitura parte piccolo"». Consultáu'l 2 de payares de 2017.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Flautín.
