Lorenzo Arrazola

Lorenzo Arrazola
presidente del Tribunal Supremo (es)
miembru del Senáu español
Presidente del Gobiernu d'España
Vida
Nacimientu	Checa, 10 d'agostu de 1797
Nacionalidá	España
Muerte	Madrid, 23 de febreru de 1873 (75 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Valladolid
Llingües falaes	llatín; castellanu
Oficiu	maxistráu, diplomáticu, políticu, abogáu, profesor universitariu, xuez, ministru
Emplegadores	Tribunal Supremu d'España ; Universidá de Valladolid
Premios	ver Caballeru de la Orde del Toisón d'Oru ;
Miembru de	Real Academia de Ciencies Morales y Polítiques ; Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación
Creencies
Partíu políticu	Partíu Moderáu

Lorenzo Arrazola García (10 d'agostu de 1797, Checa – 23 de febreru de 1873, Madrid) foi un políticu, abogáu y catedráticu d'universidá español.

Orixe

Nació en Checa, un pueblu de Guadalajara. D'orixe humilde, cursó estudios nel seminariu, gracies a l'ayuda d'un tíu maternu so, José García Huarte, correxidor de la villa zamorana de Benavente, escontra onde coló pa poder cursar la enseñanza elemental y depués Filosofía y Teoloxía nel Seminariu de San Mateo de Valderas (Llión); ellí aprendió llatín hasta apoderalo como si fuera la so propia llingua. Abandonó'l seminariu pa ingresar nel exércitu, cola oposición del so tíu, cuando cuntaba 26 años y lluchó en 1823 contra los absolutistes; depués treslladóse a Valladolid pa estudiar Xurisprudencia civil, na que se doctoró, y llogró una cátedra (1829) en dicha universidá, la d'Instituciones filosófiques; nesta mesma Universidá de Valladolid aportó a rector. Treslladóse a la Universidá Complutense, na que va aportar# a decanu de la facultá de Derechu en 1845.

En 1829 casóse con Ana Micaela Guerrero, una zamorana de Villanueva del Campo, llocalidá que la so ilesia amburada en 1850 ayudó a reconstruyir. Presentar a les eleiciones de 1835, con 38 años d'edá, siendo escoyíu procurador, y en 1837 foi tamién designáu diputáu a Cortes por Valladolid, dexando a un llau l'abogacía y la enseñanza na universidá. Los sos principios ideolóxicos asitiáronse, dende'l primer momentu nel Partíu Moderáu. Fízose sociu del Atenéu de Madrid.

Vida pública

Foi ministru d'Estáu y dempués Presidente del Conseyu de Ministros d'España que foi baltáu poles Cortes a los pocos díes de la so vida gubernamental (17-I al 1 -III- 1864). Asocedió-y nel Gobiernu Alejandro Mon. Confió per primer vegada una cartera a Antonio Cánovas del Castillo. Foi en seis causes Ministru de Gracia y Xusticia, la primera dende 1838 a 1840, y depués ente 1847 y 1848, ente 1849 y 1851 y ente 1864 y 1867, amestando interinamente les carteres d'Estáu y Ultramar como home d'enfotu del xeneral Narváez, salvo una curtia interrupción en que foi ministru de Gracia y Xusticia Fernando Calderón Collantes; foi tamién miembru y presidente del Tribunal Supremu y senador vitaliciu dende 1848.

Vida intelectual

Estremóse como xurisconsultu y so'l so direición publicó la Enciclopedia Española de Derechu y Alministración o Nuevu Teatru Universal de la Llexislación d'España ya Indies, 1848-, en dellos volúmenes. Foi un peracabáu llatinista, qu'inclusive falaba l'idioma, y compunxo nesta llingua numberosos discursos d'apertura de la universidá de Valladolid, por casu la del 1836 (Oratio in auguratione studiorum Universitatis Vallisoletanae) y la Oratio in regia vallisoletana universitate pro solemni studior: apertura (1839), según un Promptuarium in que praecipua et selectiora institutionum philosophicarum continentur (1828). Tamién s'interesó pol vulcanismu (Ensayo sobre volcanes y terremotos, 1829) y escribió un volume de poemes: Poesíes o Cantares lúgubres a la sensible y prematura muerte de nuesa... soberano María Josefa Amalia, 1829.

Fuentes

Xurisconsultos españoles: biografíes de los expresidentes de l'Academia y los xurisconsultos anteriores al sieglu XX inscritos nes sos llábanes. Real Academia de Xurisprudencia y Llexislación, s.n., 1911, vol. 1.
Antonio Martínez Mansilla, Lorenzo Arrazola o l'Estáu Liberalcatólico, Premiu Ateneo Xovellanos d'Investigación Histórica, Española-Hispanoamericana 2006, Edita Ateneo Xovellanos de Xixón, 2007

Predecesor: José María Manescau y Saborío	Presidente del Tribunal Supremu 1851 - 1853	Socesor: Francisco Olabarrieta
Predecesor: Claudio Antón de Luzuriaga	Presidente del Tribunal Supremu 1856 - 28 de xineru de 1864	Socesor: Ramón López Vázquez
Predecesor: Manuel Pando Fernández de Pineda	Presidente del Conseyu de Ministros d'España 1864	Socesor: Alejandro Mon y Menéndez

Ver tamién

Referencies

↑ URL de la referencia: http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data de consulta: 10 febreru 2019. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20160620120250/http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data d'archivu: 20 xunu 2016.

Enllaces esternos

Biografía de Arrazola Archiváu 2010-04-01 en Wayback Machine

[494b20376c356a697b14e542f8ffd8fb81b00017-1] URL de la referencia: http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data de consulta: 10 febreru 2019. Direición web d'archivu: https://web.archive.org/web/20160620120250/http://www.racmyp.es/academicos/lista_historica.cfm. Data d'archivu: 20 xunu 2016.