Luis Pardo (pintor)

Luis Pardo (1910, Xixón – 2000, Xixón) foi un pintor y dibuxante asturianu.

Luis Pardo
Vida
Nacimientu	Xixón, 1910
Nacionalidá	España
Muerte	Xixón, 2000 (89/90 años)
Estudios
Llingües falaes	castellanu
Oficiu	pintor

Biografía

Luis Pardo afayó a bien temprana edá'l gustu pol arte. El so padre, Laureano Pardo, foi un gran aficionáu al arte. La pintura foi una práutica constante na so vida y supunxo una influencia definitiva pal so fíu. El mozu Luis, yá a los dolce años, dio los sos primeros pasos nel oficiu copiando reproducciones fotográfiques d'obres d'arte y pintando motivos costumistes del natural. Sicasí, foi en 1926, a los sos dieciséis años, cuando gracies a una beca ingresó na Escuela de Belles Artes de San Fernando de Madrid, academia na qu'empezaría a desenvolver el so potencial y a definir la so personalidá como creador gracies al so propiu trabayu y a la influencia de profesores y compañeros d'estudios.

Concluyíu'l so periodu de formación na capital, Luis Pardo volvió a Xixón pa entamar la so carrera profesional inspirándose nes estampes típiques de la ciudá y los sos habitantes. Mientres los primeros años de la década de los 30 tuvo la oportunidá d'ampliar la so formación en ciudaes como Roma, París o Barcelona. A partir de 1934, de nuevu en Madrid, Pardo procúrase'l sustentu nel mundu de la publicidá nun momentu d'apuros económicos, y foi en plenu desenvolvimientu d'esta actividá cuando la Guerra Civil sorprender na capital del país. Mientres el conflictu, la so producción consistió principalmente n'ilustraciones de calter propagandísticu que publicó en diversos medios y constitúin un paréntesis estilístico y temático na so llarga trayeutoria.

Al terminar la guerra, Luis Pardo tornó a Xixón. De vuelta na so ciudá natal y ante la perspeutiva de retomar los pinceles, optó pela vía d'una pintura de calter más comercial pa procurase'l sustentu y fíxose un nome como retratista de sociedá. Ente los munchos llenzos por encargu que llevó a cabu figuren dos semeyes de Francisco Franco, qu'amás de beneficia-y cola correspondiente remuneración ayudaron a estenar los barruntos alrodiu de l'afiliación ideolóxica que caltuviera mientres la guerra. Paralelamente, los sos cuadros volvieron tener presencia nes sales d'arte #xixonés de la dómina, y compartió esposiciones con pintores como Evaristo Valle, a quien xunía una bona amistá, Nicanor Piñole, Gonzalo Pérez Espolita y Mariano Moré.

A partir de 1954, compaxinó la so actividá artística col llabor docente nel Real Institutu de Xovellanos. Aquel día, Luis Pardo empezaba a dar muestres de reticencia y desengañu con respectu al mercáu y el mundu del arte polo xeneral. Cada vez más cansáu de la vida pública y cola necesidá de trabayar sobre'l so propiu discursu pictóricu ensin condicionamientos esternos, Pardo pasó la década de los setenta y bona parte de la de los ochenta estremáu de los circuitos del arte. Namái en 1986, a los 76 años d'edá, aportó a dexar trés obres pa la esposición Maestros y Figures del Arte Asturiano que Sala d'Arte Van Dyck celebró por cuenta del so segundu aniversariu. Redescubierto pol públicu asturianu arriendes de esti acontecimientu, Luis Pardo foi recibíu con almiración y sorpresa dempués de casi #trenta años d'ausencia. Nos años que siguieron, anque siguió col so estáu de reclusión, dexó delles obres a Van Dyck y en 1995, dempués de trabayosos trámites, inaugurar na sala xixonesa la so primer esposición individual antolóxica.

D'esta forma, a la fin de la so vida Luis Pardo llogró parte de la reconocencia que-y fuera negáu hasta entós, pero siguió firme nos sos convencimientos y tornó toa invitación a contribuyir cola so obra a cualquier actu de calter comercial o propagandísticu. En xineru de 2000, cola discreción que siempres -y caracterizó, Luis Pardo finó na so Xixón natal.

Carauterístiques de la so obra

La obra de Luis Pardo arrinca dende una pintura de fuerte raigañu costumista nos sos primeros años, centrada nel paisaxe, motivos rurales y tipos humanos de la rexón, escontra les visiones surrealistes y pesadillescas de los sos años de reclusión. Pel camín, la Guerra Civil favoreció la so incursión nel terrén de la ilustración, que produció con fines propagandísticos y sirviólu pa estrayer nuevos matices de les cualidaes del so trabayu de llinia. Más tarde, les difíciles circunstancies de la Posguerra #llevar a exercer como retratista con fines comerciales, campu nel que tamién demostró les sos escelentes cualidaes y la flexibilidá del so talentu hasta'l puntu de que parte de la sociedá xixonesa de la dómina prefería les sos semeyes a los de Nicanor Piñole. Les obres d'esta dómina afayen a un Luis Pardo capaz d'un realismu y minuciosidad téunica sorprendente.

Col pasu de los años y de les distintes etapes del so arte, Luis Pardo foi definiendo la so postura frente a la sociedá y los sos intereses dientro del oficiu. Desengañáu colos circuitos artísticos, que consideraba mercantilizados por demás, centró los sos esfuercios n'evolucionar los sos trabayos escontra una forma d'espresión más íntima y personal, que nun respondiera ante les demandes del públicu. A partir d'entós, y mientres casi tres décades, Luis Pardo produció una pintura formal y conceptualmente esgarrada, crítica, sogona y ensin adornos, raspiando una crueldá que tamién supo temperar con toques d'humor, traza al que nunca quixo arrenunciar con too y con eso. La figura humana foi la protagonista absoluta d'esta dómina: la contorsionó, fundió y deformó n'estampes de fuerte calter surrealista, afiguró les miseries del cuerpu en toa'l so desnudez buscando entender el fondu de la naturaleza humana nun marcu oníricu, direutamente copiáu del subconsciente.

Si hubiera que señalar el filo conductor d'una obra tan variada tantu en fondu como en forma, producida a lo llargo de tantes décades, ensin dala dulda sería'l virtuosismu del so dibuxu tantu en bocetos y trabayos académicos como nel fundamentu de les sos obres pictóriques. El Luis Pardo dibuxante ye por sigo mesmu un artista dignu d'atención y estudiu, qu'afiguró nos sos trabayos de llinia y téunica seca polo xeneral el so enclín a lo esperimental y moliciones estétiques. La escelente calidá del so trazu y la so sensibilidá pa los volúmenes caractericen a esti dibuxante elegante y versátil, tantu qu'inclusive nes pintures en que'l dibuxu funciona como armazón invisible de la composición ye fácil albidrar la maestría y eficacia del artista nesta suerte.

Observador sensible, críticu y nunca desprovistu d'humor, Luis Pardo punxo la so pasión y téunica al serviciu de la indagación del fondu de l'alma humana, xera trabayosa que lu llevó per caminos inesperaos y qu'a lo postrero-y ocuparía toa una vida de trabayu.

Intereses

En Xixón tien una cai dedicada a la so figura col nome de #Calle Pintor Luis Pardo nel barriu d'El Cotu.

Bibliografía

• Alonso de la Torre García, Antonio. "Luis Pardo 30 Años", Editáu pola Fundación Municipal de Cultura, Educación y Universidá Popular del Conceyu de Xixón. ISBN 84-87741-59-2 Catálogu de les obres espuestes na muestra dedicada al pintor nel Centru de Cultura Antiguu Institutu de Xixón nel añu 2002.
• Alonso de la Torre García, Antonio. "El pintor y #dibujante Luis Pardo Díaz". Editáu pol Real Institutu d'Estudios Asturianos del Principáu d'Asturies. ISBN 84-89645-66-3 2003. Tesis sobre la vida y obra de Luis Pardo; 475 páxines.
• “Luis Pardo al traviés de la so obra” Catálogu d'esposición, numberáu. Editáu pola Sala d'Arte Van Dyck, 2003.

Enllaces esternos

• Galería d'Arte Van Dyck Archiváu 2014-12-17 en Wayback Machine

• Datos: Q21605509