Modelu atómicu de Rutherford
El modelu atómicu de Rutherford[1] ye un modelu atómicu o teoría sobre la estructura interna del átomu propuestu pol químicu y físicu británicu-neozelandés Ernest Rutherford[2] en 1911, pa esplicar los resultaos de la so «esperimentu de la llámina d'oru».
Rutherford llegó a la conclusión de que la masa del átomu concentrar nuna rexón pequeña de cargues positives que torgaben el pasu de les partícules alfa. Suxirió un nuevu modelu nel cual l'átomu tenía un nucleu o centru nel cual concéntrase la masa y la carga positiva, y que na zona extra nuclear atópense los electrones de carga negativa.
Historia
editarPrimero que Rutherford propunxera'l so modelu atómicu, los físicos aceptaben que les cargues llétriques nel átomu teníen una distribución más o menos uniforme. Rutherford trató de ver cómo yera la dispersión de les partícules alfa per parte de los átomos d'una llámina d'oru bien delgao. Los ángulos resultantes de la esviación de les partícules supuestamente apurriríen información sobre cómo yera la distribución de carga nos átomos. Yera d'esperar que, si les cargues taben distribuyíes uniformemente según el modelu atómicu de Thompson, la mayoría de les partícules travesaríen la delgada llámina sufriendo solo llixeres deflexiones, siguiendo una trayeutoria aproximao recta. Anque esto yera ciertu pa la mayoría de les partícules alfa, un númberu importante d'estes sufríen deflexiones de cerca de 180°, esto ye, práuticamente salíen rebotadas en direición opuesta al incidente.
Rutherford pensó qu'esta fracción de partícules rebotadas en direición opuesta podía ser esplicada si suponíase la esistencia de fuertes concentraciones de carga positiva nel átomu. La mecánica newtoniana en conxunción cola llei de Coulomb prediz que l'ángulu de deflexión d'una partícula alfa relativamente llixera per parte d'un átomu d'oru más pesao, depende del "parámetru d'impautu" o distancia ente la trayeutoria de la partícula y el nucleu:[3]
(1)
Onde:
- , siendo la constante dieléctrica del vacíu y la carga llétrica del centru dispersor.
- , ye la enerxía cinética inicial de la partícula alfa incidente.
- ye'l parámetru d'impautu.
Yá que Rutherford reparó una fracción apreciable de partícules "rebotadas" pa les cualos l'ángulu de deflexión ye cercanu a χ ≈ π, de la rellación inversa a (
):(2)
deduzse que'l parámetru d'impautu tien de ser bastante menor que'l radiu atómicu. Ello ye que el parámetru d'impautu necesariu pa llograr una fracción apreciable de partícules "rebotadas" sirvió pa faer una estimación del tamañu del nucleu atómicu, que resulta ser unes cien mil vegaes más pequeñu que'l diámetru atómicu. Esti fechu resultó ser la capacidá uniformable sobre la carga positiva de neutrones.
Importancia del modelu y llimitaciones
editarLa importancia del modelu de Rutherford moró en proponer per primer vegada la esistencia d'un nucleu central nel átomu (términu qu'acuñó'l mesmu Rutherford en 1912, un añu dempués de que los resultaos de Geiger y Mardsen fueren anunciaos oficialmente[4]). Lo que Rutherford consideró esencial, pa esplicar los resultaos esperimentales, foi «una concentración de carga» nel centru del átomu, yá que, ensin ella, nun podía esplicase que delles partícules fueren rebotadas en direición casi opuesta a la incidente. Este foi un pasu crucial na comprensión de la materia, yá que implicaba la esistencia d'un nucleu atómicu onde se concentraba tola carga positiva y más del 99,9 % de la masa. Les estimaciones del nucleu revelaben que l'átomu na so mayor parte taba vacíu.
Rutherford propunxo que los electrones orbitarían nesi espaciu vacíu alredor d'un minúsculu nucleu atómicu, asitiáu nel centru del átomu. Amás, abríense dellos problemes nuevos que llevaríen al descubrimientu de nuevos fechos y teoríes al tratar d'esplicalos:
- Per un sitiu plantegóse'l problema de cómo un conxuntu de cargues positives podíen caltenese xuníes nun volume tan pequeño, fechu que llevó darréu a la postulación y descubrimientu de la fuercia nuclear fuerte, que ye una de los cuatro interacciones fundamentales.
- Per otru llau esistía otra dificultá proveniente de la electrodinámica clásica que prediz qu'una partícula cargao y acelerao, como sería'l casu de los electrones orbitando alredor del nucleu, produciría radiación electromagnético, perdiendo enerxía y finalmente cayendo sobre'l nucleu. Les lleis de Newton, xunto coles ecuaciones de Maxwell del electromagnetismu aplicaes al átomu de Rutherford lleven a que nun tiempu del orde de s, tola enerxía del átomu radiaríase, cola consiguiente cayida de los electrones sobre'l nucleu.[5] Trátase, por tantu d'un modelu físicamente inestable, dende'l puntu de vista de la física clásica.
Según Rutherford, les órbites de los electrones nun tán perbién definíes y formen una estructura complexa alredor del nucleu, dándo-y un tamañu y forma daqué indefiníes. Les resultancies de la so esperimentu dexáron-y calcular que'l radiu atómicu yera diez mil vegaes mayor que'l nucleu mesmu, y arriendes d'ello, que l'interior d'un átomu ta práuticamente vacíu.
Modelos posteriores
editarEl modelu atómicu de Rutherford foi sustituyíu bien llueu pol de Bohr. Bohr intentó esplicar fenomenológicamente que solo delles órbites de los electrones son posibles. Lo cual daría cuenta de los espectro d'emisión y absorción de los átomos en forma de bandes discretes.
El modelu de Bohr «resolvía» formalmente'l problema, proveniente de la electrodinámica, postulando que cenciellamente los electrones nun radiaben, fechu que foi esplicáu pola mecánica cuántica según la cual l'aceleración permediu del electrón deslocalizado ye nula.
Predecesor: Modelu atómicu de Thomson |
Modelu atómicu de Rutherford 1911-1913 |
Socesor: Modelu atómicu de Bohr |
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ Ron, José Manuel Sánchez (11 de payares de 1993). mio2y98uRyVUC Espaciu, tiempu y atómos. Relatividá y mecánica cuántica. Ediciones AKAL. ISBN 9788446001522. Consultáu'l 11 d'avientu de 2015.
- ↑ Calahorro, Cristóbal Valenzuela (1 de xineru de 1995). Química xeneral. Introducción a la Química Teórica. Universidá de Salamanca. ISBN 9788474817836. Consultáu'l 11 d'avientu de 2015.
- ↑ Landau & Lifshitz, páxs. 63-65
- ↑ Gribbin, John (2003). «13», Historia de la Ciencia 1543-2001. RBA Coleicionables, páx. 413. ISBN 978-84-473-6082-6.
- ↑ Bransden, B. H. y C. J. Joachain (1992), Physics of Atoms and Molecules. Harlow-Essex-England, Longman Group Limited. 0-582-44401-2
Bibliografía
editar- Landau & Lifshitz: Mecánica, Ed. Reverté, Barcelona, 1991. ISBN 84-291-4081-6.