Reinu de Soissons

	estáu desapaecíu
Alministración
Capital	Soissons
Forma de gobiernu	estado remanente (es)
Llingües oficiales	llatín
Xeografía
Economía
Moneda	moneda en la Antigua Roma (es)

Pa ver el reinu merovinxu posterior, Neustria.

El Reinu de Soissons,^[1] tamién llamáu Dominiu de Soissons o Reinu de Siagrio, foi un enclave galu-romanu del Imperiu romanu allugáu nel norte de Galia (güei Francia) centráu alredor de la ciudá de Soissons (Novidunum) que sobrevivió a la cayida del Imperiu romanu d'Occidente, siendo l'últimu territoriu del Imperiu occidental en cayer, en 486, diez años dempués de la deposición de Rómulo Augústulo y seis dempués de la muerte de Julio Nepote.

La evolución del Reinu de Soissons empezó cuando'l emperador Mayoriano (457-461) designó a Egidio como magister militum de la Galia romana. Cuando Mayoriano perdió la so autoridá y la so vida frente a Ricimero en 461, Egidio caltuvo'l so dominiu de la mayor parte de la provincia de Galia Lugdunense, creando de facto un Estáu remanente romanu que aportó a conocíu como'l Reinu de Soissons. Nel caos de la Galia del momentu, Egidio caltuvo'l so poder frente a los francos asitiaos al este y los visigodos del sur; les sos rellaciones cola Bretaña romana pueden ser amistoses. Egidio morrió nel añu 464 o 465. El so fíu Siagrio asoceder y gobernó hasta la so derrota na batalla de Soissons contra'l rei francu Clodoveo I. El territoriu pasó a partir d'entós al control de los francos.

Historia

El Reinu de Soissons aniciar nel reináu del emperador occidental Mayoriano (457-461). Mayoriano nomó a Egidio magister militum de les provincies gales. El territoriu romanu de la Galia noroccidental taba conectáu coles posesiones romanes na rexón d'Auvernia, Provenza y Languedoc que, de la mesma, teníen comunicación con Italia. Mientres el reináu de Mayoriano, les tribus xermániques qu'entós ocupaben la Galia anexonáronse esi territoriu, aisllando efeutivamente a Egidio y los sos ciudadanos del Imperiu.^[2] Egidio negar a reconocer, en 461, a Libiu Severu como emperador d'Occidente. De resultes desabrióse de l'autoridá imperial y optó por instalar la so capital en Soissons, entós Augusta Suessionum, allugada nel centru de los sos territorios.

Aliar a Childerico I, rei de los francos salios de Tournai, y ayudólu a ganar a los visigodos n'Orléans en 463. Según Gregorio de Tours, Egidio inclusive gobernó a los francos mientres el destierru de Childerico, anque esti tornó más tarde del exiliu. Ye posible que'l gemitus Britannorum —una solicitú romanu-británica d'ayuda militar realizada dempués de la salida romana de Gran Bretaña— unviar en realidá a Egidio.

Este siguió gobernando hasta la so muerte nel Loira en 464, yá sía por envelenamientu, una emboscada o pola peste. Pudo ser asesináu por orde d'unu de los enemigos de Childerico. El so comes Paolo de Angers foi asesináu pocu dempués, posiblemente na mesma campaña. Nesi momentu, el fíu de Egidio, Afranio Siagrio, tomó'l so llugar como gobernante. Siagrio gobernó utilizando'l títulu de dux (xefe militar de la provincia), pero les tribus xermániques vecines referir a él como «rei de los Romanos»; d'ende'l nome del so enclave.^[3]

En 476, sol gobiernu de Siagrio, el Reinu de Soissons negar a aceptar l'autoridá d'Odoacro, que destronara al últimu emperador occidental a principios d'esi añu. Anque dambos, Siagrio y Odoacro, unviaron mensaxeros al Imperiu romanu d'Oriente, l'emperador oriental Zenón optó por aceptar la llexitimidá de Odoacro en llugar de la de Siagrio. El Reinu de Soissons cortó entós tolos llazos con Italia y nun se rexistraron más contactos col Imperiu romanu d'Oriente. Inclusive dempués de 476, Siagrio siguió calteniendo qu'él a cencielles taba gobernando una provincia romana, anque'l Reinu de Soissons yera, de facto, una rexón independiente.^[2]

El Reinu de Soissons convertir nun enclave del Imperiu romanu na Galia, arrodiáu de reinos xermánicos de recién creación: Reinu de Soissons Reinu Francu Reinu de los alamanes Reinu de los burgundios Reinu visigodu de Tolosa Bretaña romana

Childerico morrió aproximao nel 481, y el so fíu Clodoveo I convertir en rei de los francos. Clodoveo fixo la guerra contra Siagrio y a la fin conquistó tol so territoriu. Siagrio foi ganáu na batalla final de Soissons en 486; esta victoria ye recordada por munchos como la mayor victoria de Clodoveo.^[4] Siagrio fuxó a la corte del rei visigodu Alaricu II, pero los francos amenaciaron cola guerra si nun se-yos apurría a Siagrio. Asina, los visigodos unviar a Clodoveo, quien lo fadría executar en 486/7.^[2]^[3]^[5]

Clodoveo gobernó a los francos hasta la so muerte en 511. Al morrer, el reinu de los francos estremar en cuatro reinos, unu pa cada unu de los sos fíos. Clotario I recibió la zona enantes gobernada por Siagrio —Clotario mesmu naciera en Soissons una década dempués de la muerte de Siagrio—. Por aciu l'usu de la diplomacia, el belicismu y l'asesinatu de los sos familiares, Clotario convertir nel rei de tola Galia para 555.^[3]

Cuando Clotario finó en 561, el reinu de los francos estremóse nuevamente, en tres reinos, unu pa cada renuevu. El reinu occidental de Neustria siguió siendo gobernáu dende Soissons hasta que'l rei de Neustria, Clotario II, volvió a reunificar a tolos francos en 613. A esceición del periodu de 639 a 673, cuando se produció una división ente Neustria y Austrasia, los francos caltuviéronse xuníos hasta'l Tratáu de Verdún en 843.

Exércitu

Cuando Egidio foi nomáu magister militum de la Galia pol emperador Mayoriano, tomó'l control de les tropes romanes que quedaben nel territoriu. Según l'escritor romanu oriental Prisco, tanto Egidio como Siagrio comandaron «fuercies de gran tamañu».^[2] Nun momentu dau, Egidio —o quiciabes Siagrio— amenació inclusive al Imperiu romanu d'Occidente con invadir Italia si l'Imperiu nun aportaba a los sos pidimientos. Les sos fuercies tamién ufiertaron resistencia efeutiva al Reinu visigodu, asitiáu al sur y al oeste de Soissons. Sicasí, nun hai cifres disponibles que dexen llegar a una conclusión sobre la magnitú de les sos unidaes.

Ver tamién

El xarrón de Soissons

Referencies

↑ MacGeorge, Penny (2002). Late Roman Warlords. Oxford University Press, páx. 111–113. ISBN 0-19-925244-0. Consultáu'l 23 de setiembre de 2013.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Penny MacGeorge. Late Roman Warlords. Google Books. ISBN 978-0-19-925244-2. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 George Muir Bussey, Thomas Gaspey and Théodose Burette. A History of France and of the French People. Google Books. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.
↑ Michael Frassetto. Encyclopedia of barbarian Europe. Google Books. ISBN 978-1-57607-263-9. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.
↑ Lucien Bély and Angela Moyon. The History of France. Google Books. ISBN 978-2-87747-563-1. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.

Enllaces esternos

[1] MacGeorge, Penny (2002). Late Roman Warlords. Oxford University Press, páx. 111–113. ISBN 0-19-925244-0. Consultáu'l 23 de setiembre de 2013.

[doss-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 Penny MacGeorge. Late Roman Warlords. Google Books. ISBN 978-0-19-925244-2. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.

[dos-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 George Muir Bussey, Thomas Gaspey and Théodose Burette. A History of France and of the French People. Google Books. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.

[ds-4] Michael Frassetto. Encyclopedia of barbarian Europe. Google Books. ISBN 978-1-57607-263-9. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.

[hof-5] Lucien Bély and Angela Moyon. The History of France. Google Books. ISBN 978-2-87747-563-1. Consultáu'l 20 d'abril de 2009.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]