Talcott Parsons

Talcott Parsons (13 d'avientu de 1902, Colorado Springs – 8 de mayu de 1979, Munich) foi un sociólogu d'Estaos Xuníos.

Talcott Parsons
Presidente de la American Sociological Association (es) 1949 - 1949
Vida
Nacimientu	Colorado Springs, 13 d'avientu de 1902
Nacionalidá	Estaos Xuníos
Llingua materna	inglés
Muerte	Munich, 8 de mayu de 1979 (76 años)
Sepultura	Old Burying Ground (en)
Familia
Padre	Edward Smith Parsons
Madre	Mary Augusta Parsons
Fíos/es	Charles Parsons
Estudios
Estudios	Universidá de Heidelberg 1927) doctoráu Amherst College (es) 1924) Grau n'Artes London School of Economics (1924 - 1925)
Nivel d'estudios	doctoráu
Direutor de tesis	Edgar Salin
Direutor de tesis de	Harold Garfinkel Clifford Geertz Robert Neelly Bellah Jesse R. Pitts Morris Zelditch Marion J. Levy Jr. Jackson Toby Robert F. Bales Edward Clifton Devereux Robert King Merton Edward O. Laumann Albert K. Cohen
Llingües falaes	inglés alemán
Alumnu de	Emil Lederer Bronisław Malinowski
Profesor de	Jeffrey C. Alexander
Oficiu	sociólogu, profesor universitariu, biólogu
Emplegadores	Universidá de Harvard
Trabayos destacaos	The Social System The Structure of Social Action
Premios	ver Beca Guggenheim miembru de l'Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos
Miembru de	Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos
Creencies
Partíu políticu	Partíu Demócrata

Cursó estudios nel Amherst College, el London School of Economics y la Universidá de Heidelberg (Alemaña). Dio clases de socioloxía na Universidá de Harvard de 1927 hasta 1974 como direutor del Departamentu de Socioloxía de dicha universidá (1944). Más tarde foi nomáu presidente del nuevu Departamentu de Rellaciones Sociales 1946 y darréu presidente de l'American Sociological Association en 1949

Ye unu de los mayores esponentes del funcionalismu estructural en Socioloxía. Dicha teoría social sostién que les sociedaes tienden escontra la autorregulación, según a la interconexón de los sos diversos elementos (valores, metes, funciones, etc.). L'autosuficiencia d'una sociedá ta determinada por implementaciones básiques, ente les que s'incluyíen la preservación del orde social, el suministru de bienes y servicios, la educación como socialización y la proteición de la infancia.

Obra

Ente los sos llibros destaquen:

• La estructura de l'aición social (1937).
• El sistema social (1951).

Magar foi consideráu como unu de los sociólogos más eminentes del sieglu XX, foi criticáu por nun poner abonda atención al cambéu social y a los conflictos acomuñaos a él. La so obra ye unu de los primeros intentos de síntesis dientro del campu de la socioloxía onde revisa los escritos d'Émile Durkheim y Max Weber, lo mesmo que de autores menores pa la socioloxía como Vilfredo Pareto, y (na obra de 1951) Sigmund Freud. El papel de Marx na teoría parsoniana ye "asaz esquifu" según la crítica que realiza Anthony Giddens, ya inclusive se dixo que la obra de Parsons nun ye más qu'una teoría conservadora que pretendía ignorar a Marx.

Nociones teóriques preliminares

Corriente

Parsons forma parte de la corriente sociolóxica denomada como estructural-funcionalista. L'estructural funcionalismu conxuga la idea d'una estructura social (conxuntu ordenáu d'individuos en función de determinaes posiciones sociales) y la d'una serie de funciones asignaes a caúna de diches posiciones. El fechu de concebir la sociedá nos términos que lu fai la corriente estructural funcionalista configura un paradigma con unos supuestos fundamentales pa la comprensión de les teoríes que dichu paradigma arropa:

1. Almítese qu'esisten estructures sociales
2. Los suxetos de la vida social tán somorguiaos nes estructures
3. La conducta del individuu ta determinada poles estructures
4. Cada llugar estructural tien acomuñada una función (cada unu cumple una función d'una totalidá mayor)

Trátase, por tanto, d'una corriente que s'opón nos sos supuestos básicos a les teoríes de corte conflictivu, que proclamen una idea de sociedá apoderada y determinada pol eternu conflictu ente los distintos grupos sociales, que puxen por apoderar los medios ya imponer los sos valores morales (Karl Marx, Max Weber)

Enfoque integráu de la teoría sociolóxica

Nos tiempos nos qu'apaez Parsons na escena sociolóxica, esiste una gran polarización ente les múltiples concepciones epistemolóxiques esistentes:

• Objetivismo # suxetivismu
• Estructura # Llatencia
• Micro # Macro

Dientro de les sos principales ambiciones, taba la desenvolver un enfoque integráu de la teoría sociolóxica (ésti fechu patentóse cuando fundó'l Departamentu de Rellaciones Sociales de la Universidá de Harvard)

L'oxetu de les ciencies sociales nel centru del alderique

Tol alderique teóricu de la so dómina arrexuntábase en redol a les discrepancies ente los distintos presupuestos sobre l'oxetu de les ciencies sociales. Los discutinios sobre l'oxetu d'estudiu de la socioloxía yeren de calter ontolóxicu, pos intentaben esclariar la naturaleza de dichu oxeto. La cuestión de fondu afectaba en cascada a tolos demás niveles de la investigación científica (epistemolóxicu, metodolóxicu y teunolóxicu), yá que, por casu, esisten diferencies científicamente significatives ente plantegase un oxetu d'estudiu como un axente racional, a faelo como un grupu de persones concebíes en términos de clase social.

Teoría Xeneral de la Sociedá

La solución propuesta por Parsons a les polarizaciones anteriores al so tiempu foi una teoría xeneral de la sociedá, que piensa la vida social como una totalidá y que pueda constituyise como un gran rellatu, con capacidá esplicativa y predictiva sobre la vida social (a la manera de Comte). Sicasí Parsons va atopase con un problema que-y va dar bastantes quebraderos de cabeza mientres tola so vida: el papel del individuu. bien famosu Frente a una teoría tan xeneralista, cabo preguntar por cuál ye'l llugar del individuu dientro d'un universu tan grande de supraentidades. Y, ye más, si tener en cuenta les implicaciones del estructuralismu funcional, pal que los individuos tán encaxaos en celdes de la estructura social - que determinen lo que socialmente son - y l'oxetivu d'éstos ye cumplir una función social - esto ye, que yá tienen determináu hasta lo que tienen que faer - ¿ónde queda la decisión individual?

Fuentes

Parsons pa ellaborar la so teoría basar en delles rellaciones. Principalmente toma a Durkheim, utilizando la so definición de sociedá, pero considerada como un sistema y non un organismu, en contraposición a Marx. Toma de Weber el conceutu de aición social, lo que ye una conducta con significáu referente a la cultura.

Tamién retoma cuestiones d'autores esternos a la disciplina sociolóxica, como Freud, utilizando la so segunda tópica, que plantega a la personalidá compuesta por trés componentes: el ello (enclinos naturales de los organismos vivos), el superyó (el Yo ideal) y el yo (la parte del ello modificada pola educación y la influyencia cultural). Con esto básase nel llibru de Freud El malestar na cultura, que presenta la sociedá como represora de los nuesos instintos, yá que nel casu de les represiones del superyó son toes de conformanza social.

A lo último, toma de Bertalanffy, biólogu y padre de la teoría xeneral de sistemes, la so propuesta d'un modelu qu'amplíe la visión científica so un nuevu aspeutu d'ordenamientu y rellación al traviés del modelu de sistema.

Teoría

Conceptu

• Sistema: ye un conxuntu interrelacionáu y xerarquizáu de partes que al interactuar producen determináu comportamientu.
• Xerarquizáu: conceutu qu'estrayi Parsons de Bertalanffy ya implica l'orde por rangu social.
• Aparatu: ye un conxuntu interrelacionáu de partes nel que nun hai una más importante qu'otra.
• Criteriu de xerarquización: el criteriu ye l'equilibriu'l cual ye frutu del cambéu y la estabilidá.

Parsons ye conocíu na historia de la socioloxía, como l'autor de la Teoría estructural funcionalista, que se llama “A.G.I.L.”. L'esquema axilosu, o'l modelu de los cuatro funciones, como ye la Teoría estructural funcionalista, que ye lo mesmo, nun foi nin el primeru nin el más importante, esto ye, el más llucíu, de los intentos parsoniano por resolver esti problema. Parsons ellaboró munchos intentos de Teoría, toos ellos bien suxestivos, bien interesantes, bien curiosos. Unu d'ello algamó ciertu notable ésitu na comunidá sociolóxica internacional. Foi'l modelu AGIL. Pero lo interesante ye que Parsons intenta superar la distinción ente aición y sistema, ente suxetivismu y objetivismo en Teoría sociolóxica. Curiosamente cada unu de los momentos del so Teoría foise moviendo, y no fondero inconscientemente terminó siendo'l representante de cada unu d'esos enfoques.

Aición social en Talcott Parsons

Tien el so orixe na obra de Max Weber sobre l'aición social. Escoyó'l términu aición porque tenía una connotación distinta a la de conducta. Conducta implica una respuesta mecánica a los estímulos, mientres aiciones corada un procesu mental activu y creativu. Parsons tuvo'l procuru d'estremar explícitamente la teoría de l'aición del conductismu.

Tres conceptos xacen nel nucleu de la teoría aición: l'actu unidá, el voluntarismu y la verstehen. El fenómenu más básicu de la teoría de l'aición ye lo que denominó l'actu unidá, que se define polos sos cuatro componentes:

• Primero: implica la esistencia d'un actor.
• Segundu: l'actu unidá supón un fin, o un estáu futuru escontra'l que s'empobina l'aición.
• Terceru: l'aición tien llugar nuna situación qu'entraña dos elementos: les coses que l'actor nun puede controlar (condiciones) y les que puede controlar (medios).
• Cuartu: Finalmente, les normes y los valores sirven pa determinar la eleición del actor de los medios p'algamar fines. El Voluntarismu fai referencia a les eleiciones que faen los actores nes situaciones sociales nes que s'atopen. Esto nun significa que los actores seyan totalmente llibres al faer la so eleición, el conceutu de voluntarismu implica una mente, una conciencia, ya individuos que tomen decisiones. Finalmente ta'l conceutu de la verstehen o la necesidá d'analizar l'aición dende una perspeutiva suxetiva.

Teoría sistémica parsoniana

Parsons analiza a cada sistema como somorguiáu nuna xerarquía y cualificáu pola so apertura a les variaciones del sistema darréu "superior".

Yá entendiendo esto, podemos entender la teoría sistémica de Parsons. El sistema que lo engloba tou ye'l sistema cultural, que ye'l que regula les orientaciones, adientro d'este ta'l sistema social el cual ye que engloba los medios y condiciones, adientro d'esti sistema esta'l sistema de la personalidá que ye'l qu'alluga al actor y les sos necesidaes individuales, tamién puede dicise que dientro del sistema de la personalidá esta'l biolóxicu.

Un sistema social polo xeneral un individuu dientro d'un sistema social, siempres va tener un estatus, que ye'l so allugamientu na sociedá y un rol que ye la función que cumple dientro un sistema social. Tou sistema social tien siempres necesidaes mínimes de satisfaer, estes son los prerrequisitos funcionales, que son necesidaes del sistema social polo xeneral, y con esto Parsons solucionaría'l problema del orde hobbesiano, una y bones los individuos funcionaríen al traviés de los sos roles pa cumplir con estos prerrequisitos, estos prerrequisitos son: primero, los sistemes sociales tienen de tar estructurados de manera que seyan compatibles con otros sistemes, segundu, el sistema social tien de cuntar col sofitu d'otros sistemes, terceru, tien de satisfaer una parte significativa de les necesidaes de los actores, cuartu, tien de fomentar nos sos miembros una participación abonda, quintu, tien d'exercer control sobre les conductes potencialmente desintegradotas, sestu, si surde un conflictu deber controlar, séptimu, rique un llinguaxe pa poder sobrevivir.

Estos prerrequisitos faen los cuatro subsistemas famosos de Parsons, formaos por cuatro imperativos funcionales (AGIL) necesarios en tou sistema, que son: l'adautación (A), tou sistema tien de tomar les situaciones esternes, tien d'afaese a la so redolada y afaer la redolada a les sos necesidaes; la capacidá para algama metes (G); la integración (I), regular la interrellación ente los otros imperativos funcionales; la llatencia (L), un sistema tien d'apurrir, caltener y anovar la motivación de los individuos y les pautes culturales que crean y caltienen la motivación. El sistema xeneral de l'aición ta compuestu na Adautación pol sistema Orgánicu, nes metes pol sistema de personalidá, na integración pol sistema social y na llatencia pol sistema cultural. Pero esti sistema ye como un xuegu de muñeques ruses, y Parsons dase'l luxu de describinos como ye adientro del sistema social: Adautación ta la economía, en metes ta la Política, na integración ta la comunidá na Llatencia esta Endoculturación. La gracia ye qu'estos sistemes interactúan ente sigo y funcionen como sistema.

Problemes pa caltener l'equilibriu

Procesos sociales: el funcionamientu de too sistema supón resolver los siguientes problemes.

• ¿Cómo s'asegura la coordinación necesaria ente tolos subsistemas? Pa llograr la coordinación ente los subsistemas primero hai que definir los fines y los oxetivos según los métodos pa llograr los oxetivos. Depués hai qu'establecer normes de funcionamientu, sistemes de gratificaciones y sanciones y nomar autoridaes. Esti conxuntu constitúi'l subsistema políticu.
• ¿Cómo s'asegura que tolos integrantes de la sociedá conozan los valores en que se sofita? ¿Cómo-y los motiva a aceptalos y plegase a ellos? Al traviés del procesu de socialización los distintos integrantes del sistema van siendo formaos dende neños d'alcuerdu a les normes establecíes y recurriendo a sistemes de gratificaciones y sanciones pa llograr los fines sociales.
• ¿Cómo se fai por que'l sistema y los sos miembros llogren los sos oxetivos? Estremando'l trabayu ente los distintos integrantes, coordinando ya integrando. El llugar qu'ocupes na sociedá va determinar el poder, prestíu y propiedá que tengas.

Quien más cumpliera colos fines va tar más altu na pirámide social. Según Parsons cada persona tien el llugar que se merez dientro de la pirámide. El fracasu de les sociedaes ye'l fracasu individual.

Ver tamién

• Socioloxía
• Teoría de l'aición
• Von Bertalanffy
• Robert King Merton
• Niklas Luhmann
• Alfred Reginald Radcliffe Brown
• Ralf Dahrendorf

Bibliografía

• William Saldaña, La théorie analytique de la société dans l´æuvre de Talcott Parsons, Paris, Mouton, 1974.
• Reinhard Damm, Systemtheorie und Recht: Zur Normentheorie Talcott Parsons, Berlin, Duncker & Humblot, 1976.
• José Almaraz, La teoría de Talcott Parsons: la problemática de la constitución metodolóxica del oxetu, Madrid, Centru d'Investigaciones Sociolóxiques, 1981.
• Jeffrey C. Alexander, The Modern Reconstruction of Classical Thought: Talcott Parsons, London, Routledge & Kegan Paul, 1983.
• Alberto Marinelli, Struttura dell'ordine y funzione del diritto. Saggio el so Parsons, Milano, Angeli, 1988
• Riccardo Prandini (ed), Talcott Parsons, Milano, Bruno Mondadori, 1998.
• Uta Gerhardt, Talcott Parsons. An Intelectual Biography, Cambridge, Cambridge University Press, 2002.
• Realino Marra, Talcott Parsons. Valori, norme, comportamento deviante, «Materiali per una storia della cultura giuridica», XXXIV-2, 2004, páxs. 315-27.
• Manuel Gómez Herrera, La cultura de la sociedá en Talcott Parsons, Cizur Menor, Navarra,Thomas Aranzadi, 2005.
• A. Javier Trevino, Talcott Parsons on law and the legal system, Newcastle, Cambridge Scholars, 2008.
• Sandro Segre, Talcott Parsons: un'introduzione, Roma, Carocci, 2009.
• Christopher Hart (ed.), Talcott Parsons. A Collection of Essays in Honour of Talcott Parsons, Chester, Midrash, 2009.
• Hans Joas, "La creatividá de l'aición", Madrid, Centru d'Investigaciones Sociolóxiques, Coleición Clásicos Contemporáneos, 2013 (ed. or.: "Die Kreativität des Handelns", Frankfurt am Main, Suhrkamp, 1992).

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Talcott Parsons.
• «Talcott Parsons». en Find a Grave. (n'inglés)

• Datos: Q203913
• Multimedia: Talcott Parsons