Los Vadinienses yeren una sociedá indíxena asitiada nel norte de Peninsular. Los romanos clasificáronlos na gens cántabra, si bien esti pueblu habitó en dambos llaos de la Cordelera Cantábrica, abarcando l'oriente d'Asturies y Lleón. Dientro de la tribu puen distinguise cuatro clanes: arcaedunos, aroniaecinos, cantianos y corovescos. La tribu vadinense combatió nun entamu escontra les tropes romanes, si bien al final, como tolos pueblos del norte aceutaren el so dominiu y cultura.

Infotabla de grupu humanuVadinienses

Tipu etnia
Xeografía
Estáu Cantabria
Cambiar los datos en Wikidata
Inscripción de calter funerariu afayada en San Xuan de Beleño, (Ponga, Asturies). Ta dedicada a Septimio Silo y presenta ente les sos figuraciones un puñal d'antenes, enriba, y el nome del difuntu "Sep Sil" grabáu nel interior d'un caballu.

Xunto a los testimonios epigráficos, nel sieglu II méntase per primer vegada a los vadinienses nos testos lliterarios. Nuna noticia, Claudiu Ptoloméu yá fala d'una ciudá nomada Vadinia. El fechu de que la mayoría de les inscripciones s'alluguen na estaya sur (Lleón), magar qu'abondo disperses, mentantu que nel norte, n'Asturies, alcontrárense menos pel momentu, pero enforma más concentraes al rodiu de Cangues d'Onís y proximidaes, fai camentar na mena d'evolución d'esti pueblu.

Considérase que precisamente Cangues d'Onís abeyaba la Vadinia de Ptoloméu y qu'ésti foi'l centru orixinariu de los vadinienses, asina, apúntase a la llocalidá de Benia d'Onís[1] como llugar au s'asitiaba (Vádinia > Vádnia > Benia); aprovechando el cursu de los ríos, esti pueblu empobinó la so espansión na direición norte-sur. El réxime de vida de los vadinienses, seminómades, que prauticaben una agricultura enforma rudimentario, con pocu desendolque de la ganadería, fizo más favoratible estos movimientos, y posiblemente tamién influyó la mena de clima, más calecíu nel sur de la cordelera.

Les muyeres vadinienses yeren les depositaries de los derechos de tresmisión de la propiedá, casaben a los sos hermanos y los homes daben la dote a les muyeres. Sicasí, les alusiones al avunculáu nos testos epigráficos, paecen empobinar haza un cambéu a la supremacía de los homes sobro les muyeres.

Referencies

editar