Vicente López y Planes
Alejandro Vicente López y Planes (3 de mayu de 1785, Buenos Aires – 10 d'ochobre de 1856, Buenos Aires) foi un escritor, abogáu y políticu arxentín, autor de la lletra del Himnu Nacional Arxentín, adoptáu'l 11 de mayu de 1813,[4] y Presidente Provisional de les Provincies Xuníes del Río de la Plata, ente'l 7 de xunetu y el 18 d'agostu de 1827.
Vicente López y Planes | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
13 febreru 1852 - 26 xunetu 1852 ← Juan Manuel de Rosas - Justo José de Urquiza →
7 xunetu 1827 - 17 agostu 1827 ← Bernardino Rivadavia - Manuel Dorrego → | |||||
| Vida | |||||
| Nacimientu | Buenos Aires, 3 de mayu de 1785[1] | ||||
| Nacionalidá |
 Arxentina | ||||
| Muerte | Buenos Aires, 10 d'ochobre de 1856[2] (71 años) | ||||
| Sepultura | Cementeriu de la Recoleta | ||||
| Familia | |||||
| Casáu con | Lucía Petrona Riera Merlo | ||||
| Fíos/es | Vicente Fidel López | ||||
| Estudios | |||||
| Estudios |
Colegio Nacional de Buenos Aires (es)  Universidad Mayor, Real y Pontificia San Francisco Xavier de Chuquisaca (es) | ||||
| Llingües falaes | castellanu[3] | ||||
| Oficiu | abogáu, escritor, políticu | ||||
| Creencies | |||||
| Partíu políticu |
Partido Unitario (es) | ||||
 | |||||
Nacencia y estudios
editarVicente López y Planes nació en Buenos Aires, la capital del Virreinatu del Río de la Plata, el 3 de mayu de 1785,[5] o na mesma fecha del añu 1784 según otros autores.[6] Foi fíu de Domingo Lorenzo López de Santiago, español, y de María Catalina Josefa Planes y Espinosa, porteña.
Empecipió los sos estudios primarios na Escuela San Francisco, cursando los secundarios nel Real Colexu San Carlos, güei Colexu Nacional de Buenos Aires. Llogró'l doctoráu en lleis na Universidá de Chuquisaca.
Primeres actuaciones públiques
editarDesempeñóse como capitán del Reximientu de Patricios mientres les Invasiones Ingleses al Ríu de la Plata. Depués de la victoria porteña compunxo un poema tituláu El trunfu arxentín.
Mientres la Revolución de Mayu participó nel Cabildru Abiertu del 22 de mayu de 1810 y sofitó la formación de la Primer Xunta. Tenía bones rellaciones con Manuel Belgrano.
Foi unviáu poles nuevu autoridaes patries como integrante del Exércitu del Norte na Primer espedición auxiliadora al Altu Perú, como secretariu auditor del so xefe, el coronel Francisco Ortiz de Ocampo, primeramente con cuenta de compensar la Contrarrevolución de Córdoba. Pero cuando esti foi dexáu de llau pola so oposición al fusilamiento del ex virréi Santiago de Liniers, tornó a Buenos Aires.
Cuando los miembros realistes del cabildru porteño fueron espulsaos, foi electu alcalde de la ciudá. Foi enemigu del partíu de Cornelio Saavedra y unu de los creadores del Primer Triunviratu, del cual foi síndicu y secretariu de Facienda. El 3 de xineru de 1812 foi reemplazáu como síndicu del cabildru pol xurisconsultu Miguel Mariano de Villegas.
L'Himnu Nacional Arxentín
editarVicente López y Planes foi miembru de l'Asamblea del Añu XIII, defendiendo los intereses de Buenos Aires. A pidíu de l'Asamblea escribió la lletra d'una "marcha patriótica", que terminó siendo'l Himnu Nacional Arxentín. Yera una marcha guerrera, que la so música compunxo'l catalán Blas Parera; foi aprobada'l 11 de mayu de 1813. Lleer por primer vegada en públicu na conxusta realizada'l sábadu 7 de mayu na casa de Mariquita Sánchez de Thompson. Movió a otra marcha patriótica, escrita por Esteban de Luca, que fuera l'Himnu nacional arxentín si nun fuera pola de López, más belicista.
Del Direutoriu a la dómina de Rosas
editarCuando foi escoyíu'l xeneral Carlos María de Alvear como Direutor Supremu de les Provincies Xuníes del Río de la Plata, integró'l so gobiernu, y a la so cayida foi condergáu a prisión. Depués ocupó dellos cargos públicos más.
Vicente López y Planes foi nomáu secretariu del Congresu Constituyente de 1824 y, pocu dempués, ministru del Presidente de les Provincies Xuníes del Río de la Plata, Bernardino Rivadavia.
Tres l'escándalu poles negociaciones inciciadas col Imperiu del Brasil cola cuenta de rematar la Guerra del Brasil, Rivadavia arrenunció a la presidencia de les Provincies Xuníes del Río de la Plata. Nel so llugar foi electu Vicente López y Planes, que robló la inevitable disolución del Congresu Xeneral y llamó a eleiciones na Provincia de Buenos Aires.
El nuevu gobernador de la provincia de Buenos Aires, Manuel Dorrego, llevó a Vicente López y Planes al cargu de ministru; eso averar a los federales. Se exilió nel Uruguái cuando Dorrego foi derrocáu y fusiláu pol xeneral unitariu Juan Lavalle, y tornó pa ser nomáu miembru del Tribunal de Xusticia en 1830 pol gobernador Juan Manuel de Rosas. Mientres munchos años foi presidente del Tribunal y, ente otres causes, presidió'l juzgamiento de los asesinos de Juan Facundo Quiroga, los hermanos Reynafé.
Foi presidente del Salón Lliterariu empobináu por Marcos Sastre, pero nun se xunió al grupu de la Xeneración del 37, al que sí perteneció'l so fíu, Vicente Fidel López.
Gobernador de Buenos Aires
editarDempués de la batalla de Caseros, na que l'Exércitu Grande comandado pol xeneral entrerriano Justo José de Urquiza venció al gobernador de la provincia de Buenos Aires, Rosas, Vicente López y Planes poner so la proteición del vencedor. Urquiza nomar gobernador de la provincia de Buenos Aires; nomó ministru de gobiernu al xefe de los unitarios, Valentín Alsina. Ensin permisu de la llexislatura provincial, viaxó a San Nicolás de los Regueros, onde robló'l Alcuerdu de San Nicolás, camín imprescindible pa la sanción d'una Constitución Nacional. Pero la llexislatura, viendo que la convención convocada nun yera controlada per Buenos Aires, refugó l'Alcuerdu. Cuando Vicente López —acompañáu del so fíu— defendió ardorosamente la unión nacional, foi derrocáu. Pero Urquiza intervieno la provincia y repunxo nel gobiernu a López. Este arrenunció definitivamente a fines de xunetu.
El so socesor, xeneral José Miguel Galán, foi depuestu apenes Urquiza hubo dexáu la provincia, pola revolución del 11 de setiembre de 1852. Mientres los siguientes nueve años, el Estáu de Buenos Aires permaneció dixebráu de la Confederación Arxentina.
Últimos años y fallecimientu
editarEn viviendo curtiu tiempu en Paraná, López tornó a Buenos Aires, onde finó en 1856. Nun algamar a ver unificada la República Arxentina. Los sos restos mortales atopar nel Campusantu de la Recoleta de la Ciudá de Buenos Aires.
Notes y referencies
editar- ↑ Afirmao en: Proyecto Biblioteca Internacional de Partituras Musicales. Identificador IMSLP: Category:López_y_Planes,_Vicente. Apaez como: Vicente López y Planes. Data de consulta: 9 ochobre 2017.
- ↑ Afirmao en: Find a Grave. Identificador Find a Grave: 7025298. Apaez como: Vicente López y Planes. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ «¡Oyéi, mortales! L'Himnu cumple 200 años». diariu "La nación". Consultáu'l 10 de mayu de 2013.
- ↑ Mariano Pelliza (1877). Vicente López y Planes. M. Biedma, páx. 1.
- ↑ Antonio F. A. Pedrotta (1956). Vicente López y Planes, evocación del prócer nel primer centenariu del so fallecimientu editorial=, páx. 3.
Bibliografía
editarEnllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Vicente López y Planes.
Wikisource en castellanu contién obres orixinales de Vicente López y Planes.- El trunfu arxentín Archiváu 2015-06-03 en Wayback Machine
- Vicente López y Planes en Find a Grave (n'inglés)
Datos: Q441072- Multimedia: Vicente López y Planes
- Testos: Autor:Vicente López y Planes
