Beta Phoenicis
Beta Phoenicis (β Phe)[1] ye una estrella na constelación de Fénix. De magnitú aparente +3,32, ye la segunda estrella más brillosa na constelación, namái superada por Ankaa (α Phoenicis). Nun se sabe con certidume a qué distancia s'atopa, yá que na paralax llograda pol satélite Hipparcos (0,12 ± 14,62 milisegundos d'arcu),[1] l'error ye más de 100 vegaes superior a la mesma midida. Sicasí, envalórase que pue tar a unos 180 años lluz del Sistema Solar.[2]
Beta Phoenicis A/B | ||
---|---|---|
Datos d'observación (Dómina J2000.0) | ||
Constelación | Fénix | |
Ascensión reuta (α) | 01h 06min 05,04s | |
Declinación (δ) | -46º 43’ 06,3’’ | |
Mag. aparente (V) | +3,32 (conxunta) | |
Carauterístiques físiques | ||
Clasificación estelar | G8III / G8III | |
Masa solar | 2,7 - 3 / 2,7 - 3 M☉ | |
Magnitú absoluta | -0,39 (conxunta) | |
Lluminosidá | 100 / 100 L☉ | |
Temperatura superficial | 4950 / 4950 K | |
Astrometría | ||
Velocidá radial | -1,1 km/s | |
Distancia | ~ 180 años lluz | |
Paralax | 0,12 ± 14,62 mas | |
Sistema | ||
Nᵁ de componentes | 2 | |
Referencies | ||
SIMBAD | enllaz | |
Otres designaciones | ||
HD 6595 / HR 322 / HIP 5165 / SAO 215365 / CD-47 324 | ||
[editar datos en Wikidata] |
Beta Phoenicis ye una estrella binaria —orixe de la dificultá al midir la paralax— compuesta por dos xigantes mariellu-anaranxaes iguales de tipu espectral G8III. Adoptando una temperatura efectivo de 4950 K, caúna d'elles ye unes 100 vegaes más lluminosa que'l Sol. La masa de caúna d'elles pue tar entendida ente les 2,7 mases solares —nel casu de que sían xigantes ordinaries tresformando el so heliu en carbonu y oxíxenu— y les 3 mases solares —si tán empezando la so etapa como xigantes con un nucleu inerte d'heliu—. [2]
El periodu orbital del sistema ye de 168 años. La separación ente los dos componentes ye d'unes 52 UA, pero dada la incertidume na distancia a la que se topa Beta Phoenicis, esti valor ye namái averáu. La órbita ye notablemente escéntrica (ε = 0,72), polo que la separación varia ente 16 y 96 UA; el postreru periastru tuvo llugar a mediaos de 2003.[2]