Diabetes mellitus

La diabetes mellitus ye una enfermedá carauterizada pola presencia persistente de glucosa en mexu xunto a un aumentu anormal de la cantidá de glucosa presente nel sangre, asociada a los síntomes ordinarios de la diabetes. Ye la forma más común de diabetes.

Diabetes mellitus
enfermedad (clase) (es) y enfermedá
enfermedad del metabolismo de la glucosa (es) , enfermedad endocrina (es) y enfermedad autoinmune del sistema endocrino (es)

Causes

Apaez como consecuencia de trastornos graves nel metabolismu de la insulina, de los carbohidratos, de les proteínes y de les grases. Ye una enfermedá crónica debida a:

• Disminución de la producción d'insulina nos [isllote de Langerhans|isllotes de Langerhans]] del páncrees
• Actuación de factores qu'antagonicen los efeutos de la insulina (axentes contrainsulares)
• Aumentu de l'esfaimientu d'insulina pol efeutu de la insulinasa o en presencia de sinalbúmina en plasma

Mecanismu d'aición

Toles causes anteriores tienen en común la esistencia d'un estáu d'hipoinsulinismu absolutu o relativu. Poro, la glucosa nun s'aprovecha completamente y apaez hiperglucemia y glucosuria. La escreición del zucre obliga a un aumentu de la eliminación d'agua que da llugar a poliuria (aumentu de la secreción de mexu), cola consiguiente polidipsia (aumentu de la sede). Na diabetes grave, al nun poder l'organismu echar mano de los carbohidratos pa obtener enerxía, recurre a la oxidación de les proteínes, lo qu'ocasiona un balance nitroxenáu negativu qu'aumenta l'endelgazamientu y amenorga la masa del texíu muscular. Les grases, nun intentu de compensación enerxética, tamién s'oxiden en mayor cantidá y a un ritmu más rápidu qu'en condiciones normales, dando llugar a un aumentu de la producción de cuerpos cetónicos; cuando se producen más que se destrúin, acumúlense en organismu, elimínense parcialmente y conducen a un estáu d'acidosis que na so máxima intensidá correspuende al coma diabéticu.

Síntomes

• La diabetes grave pue manifestase polos síntomes clásicos de:
  • Polidipsia
  • Polifagia
  • Astenia
  • Endelgazamientu
• La diabetes incipiente o poco intensa nun suel causar más que:
  • Pruritu xenital
  • Perda de fuercia
  • Dificultá na curación de firíes o infeiciones
• La diabetes benigna, que correspuende xeneralmente a obesos, nun suel tener síntomes clínicos y manifiéstase namái de forma tardiega por dalgunes de les complicaciones dexeneratives del amalecimientu

Clasificación

• Diabetes mellitus insulino-dependiente (DMID) o triba I: Débese a un hipoinsulinismu absolutu y correspuende a la diabetes infantil, juvenil y inestable del adultu. Si'l tratamientu nun se lleva correutamente, produzse una cetosis (aumentu de la concentración d'acetona).
• Diabetes mellitus non insulino-depdnediente (DMNID)o triba II: Débese a una non rempuesta a la insulina por parte de los texíos periféricos (texíu adiposu, músculu, fégadu, ...). Ye la diabetes estable del adultu, qu'apaez xeneralmente depués de los 40 años. Sacante complicaciones agudes, nun ocasiona cetosis nin requier l'alministración d'insulina.
• Diabetes sintomática: La disminución de la tolerancia a carbohidratos asóciase davezu a l'acromegalia, enfermedá de Cushing, feocromocitoma y formes muy severes d'hipertiroidismu. Esta mena de diabetes ye la sintomática; suel ser del tipu insulino-dependiente, pero'l tratamientu básicu ye'l de la enfermedá que la causa.

Tratamientu

• Dieta: El tratamientu dietéticu que se prescribe a un diabéticu camuda según la gravedá y triba de la so afección.
  • Réxime cualitativu: L'enfermu con obesidá y diabetes benigna solo necesita un réxime cualitativu, encamináu a llograr la reducción del so pesu corporal y evitar la posible agravación de la so enfermedá. Ta indicáu solo nes diabetes llixeres del adultu, nun s'atién a la cantidá d'alimentos nin a la so estricta composición, sinón namái a la so calidá (y ensin demasiaos esmolecimientos). Empecípiase suprimiendo totalmente'l zucre, les llambioates, etc.
  • Réxime cuantitativu: Pal restu los diabéticos. Ta calculáu según les sos necesidaes y la gravedá de la so afección. Ye indispensable na diabetes infantil y xuvenil y nos adultos con diabetes moderada o grave. Representa conocer la composición de los principales alimentos, prescribir un númberu determináu de caloríes y fixar les cantidaes de carbohidratos, proteínes y grases qu'ha contener.
• Antidiabéticos orales: Hai bien de preparaos antidiabéticos pal tratamientu por vía oral, como la tolbutamida, clorpropamida, acetohexamida, glibenclamida, glicodiacina, fenformina, metformina, etc., qu'en munchos casos puen sustituyir el tratamientu insulínicu.
• Insulina: La terapáutica insulínica faise con insulina ordinaria, qu'actúa namái unes hores, o con insulina de depósitu. Antiguamente obteníase de purificar el plasma del gochu o'l caballu (polo que daba problemes de reacciones alérxiques, amás de nun ser totalmente igual a la humana), pero anguaño obtiénse sintéticamente per aciu de recombinación xenética (llibre d'alerxes y composición exauta a la humana), y hai preparaos amestaos con insulines de mayor o menor duración y en distintes proporciones. Nun se pue prescindir de la insulina na diabetes infantil o xuvenil nin nel diabéticu con delgadez o acidosis, porque nestos casos graves la dieta y los antidiabéticos orales nun son abondos pa evitar l'empeoramientu del enfermu. La insulina ha dosificase individualmente pa cada enfermu, pasando por una fase inicial de compensación de la diabetes y conocimientu de los sos requerimientos insulínicos, pa depués pasar a la fase permanente, con una o más indiciones d'insulina retardada o amestada.

Enllaces esternos

• (castellán) Asociación Americana de diabetes Archiváu 2007-04-30 en Wayback Machine
• (castellán) Institutu Nacional de Diabetes y Enfermedaes Dixestives y del Reñón
• Diabetes & Hormon Center of the Pacific
• National Diabetes Information Clearinghouse (NDIC) Archiváu 2006-11-06 en Wayback Machine

• Datos: Q12206
• Multimedia: Diabetes mellitus