Diego Pérez de Valdivia

Diego Pérez de Valdivia (circa 1510 ^(greg.), Baeza – 28 de febreru de 1589, Barcelona) foi un sacerdote y teólogu del Humanismu español, discípulu de San Juan d'Ávila y catedráticu de les universidaes de Baeza y de Barcelona.

Diego Pérez de Valdivia
archidiácono (es) Catedral de l'Asunción de Xaén, España 1569 - 1574 Diócesis: Diócesis de Xaén
Vida
Nacimientu	Baeza, circa 1510 (greg.)
Nacionalidá	España
Muerte	Barcelona, 28 de febreru de 1589 (78/79 años)
Estudios
Estudios	Universidá de Salamanca doctoráu : arte, teoloxía
Nivel d'estudios	doctor
Llingües falaes	castellanu llatín
Oficiu	escritor, profesor universitariu, teólogu, sacerdote católicu
Emplegadores	Universidá de Granada Universidá de Baeza  (1549 –  1577) Universidá de Barcelona  (valor desconocíu –  28 febreru 1589)
Creencies
Relixón	catolicismu

Vida

Inicio

Fíu de Juan Pérez y Catalina de Valdivia, dende bien nuevu yá amosó gran devoción y voluntá de siguir la vida relixosa. Quixo ser capuchín, pero nun pudo ingresar na orde. Sicasí, sigue la so sienda espiritual so la direición de san Juan de Àvila, ordenar sacerdote y dedicándose a la predicación popular. En 1548 san Juan d'Ávila unviar a estudiar a la Universidá de Salamanca, onde se doctora n'Artes y Teoloxía.

N'Andalucía

Foi profesor nes universidaes d'Universidá de Granada Granada (mientres tres años) y de Baeza (ente 1549 y 1577) —onde llogró la cátedra de Sagraes Escritures— y arcedianu de Xaén (ente 1569 y 1574). Ellí, la so vida rigorosa y l'ésitu de la so predicación espertaron envidies y, como'l mesmu san Juan d'Ávila, foi echáu llevantos y acusáu ante'l Santu Oficiu d'espublizar doctrines sospechoses de herexía. Prohibióse-y predicar y foi encarceláu en Córdoba hasta que se demostró la so inocencia. De nuevu en Baeza tornó la ufierta del arcedianáu, según el nomamientu episcopal ufiertáu por Felipe II y decidió poner en práctica'l so deséu de viaxar a Roma pa llograr la bendición del papa y dir predicar a tierres d'infieles.

En Valencia y Cataluña

Al llegar a Valencia una llarga torbonada torgó-y embarcar camín d'Italia, polo que siguió camín hasta Barcelona. Sicasí, nueves torbonaes (en tres díes distintes) volvieron torgar que s'embarcara ellí, de cuenta qu'interpretó el fechu como un signu de la voluntá divina por que permaneciera na península. Predicó en Valencia, onde conoció a Xuan de Ribera, Lluís Bertran y Nicolau Factor. Más tarde (1578) afitó la so residencia en Barcelona, onde permaneció hasta la so muerte.

A instancies del canónicu Joan Vila (más tarde obispu de Vich) el Conseyu de Cientu nomó a Pérez profesor de Sagrada Escritura de la Universidá de Barcelona, cargu que desempeñó hasta la so muerte. Vivía con dolce compañeros retiráu na Torre Pallaresa (Santa Coloma de Gramenet), pequeña comunidá que caltenía col sueldu de la cátedra y el dineru que llograba de la venta de los sos llibros y opúsculos, amás de les llimosnes que recibía sobremanera por causa de les sos bien populares sermones (por cuenta de los cualos, especialmente los de Cuaresma, fíxose famosu) que destacaben tantu pola categoría oratoria del so autor como pol so conteníu teolóxicu y la so forma lliteraria: foi denomináu Apóstol de Cataluña. Especialmente predicó pa esaniciar (ensin ésitu) los bailles, les comedies y el antroxu y les sos mázcares, que consideraba inmorales y altamente perxudiciales.

Reformó la comunidá que sirvía nel Hospital de la Santa Cruz, substituyendo a los enfermeros llaicos y franceses por catalanes que formaron una comunidá relixosa. En 1581 fundó un asilu de probes que poco dempués se convirtió na Casa de Misericordia de Barcelona —poniéndola so la proteición del conceyu— p'asistir a los precisaos y educalos, y qu'empezó a funcionar en 1584. Na mesma llinia d'asistencia social, reconstruyó la capiya de la prisión barcelonesa y creó una Pía Congregación de Caballeros qu'aprovía'l sostenimientu pa los presos.

Ente les persones que la escoyeron como guía espiritual tuvo la venerable Ángela Serafina Prat, a quien aconseyó la fundación de les clarises capuchines.

Morrió con fama de santidá'l 28 de febreru de 1589. El so funeral foi una manifestación popular a la qu'asistieron l'obispu, el virréi y les personalidaes de la ciudá; foi soterráu nel conventu de capuchinos de Montcalvari.

Obra

La so obra (inspirada en Santu Tomás d'Aquino) tien un interés escepcional dientro de los movimientos espirituales del sieglu XVI. Dellos títulos son:

• Camín y puerta pa la oración: nel qual declárase y facilita la oración mental (Barcelona: Jeroni Genovès, 1584) (digitalización)
• Avisu de xente recoyida y especialmente dedicada al serviciu de Dios: nel qual danse conseyos y remedios contra los peligros y tentaciones que nel camín del cielu suélense offrescer y dase orde de vida pa qualquier estáu de persona en tolos tiempos del añu (Barcelona: Jeroni Genovès, 1585) (digitalización de la primer edición)
• Llibru de la breue rellación de la vida y muerte exemplarissima de la princesa de Parma de felice memoria (Barcelona: Hieronymo Genoues, 1587) (digitalización)
• Documentos saludables pa les almes piadoses que con espíritu, y sentimientu quieren exercitar les obres, y exercicios que Iesu Christo... y la Santa Ilesia... enseña (Barcelona: Pere Malu, 1588) (digitalización)
• De sacra ratione concionandi (Barcelona, 1588)
• Tratáu de la alabança de la castidá (Baeza: Juan Baptista de Montoya, 1597) (digitalización)
• Tratáu de la Inmaculada Concepción (nel qu'emplegó los mesmos argumentos que llevaron a Pío IX a efectuar en 1854 la definición solemne del dogma; esti tratáu, nel so vertebración teolóxica y sistemática, ye'l primeru que foi escritu explícitamente en llingua castellana sobre la tema.)

Bibliografía

• Obres de Juan d'Ávila. Madrid: Imprenta Real, 1806. Tom 8, p. 327-367. "Vida y virtúes del venerable padre y doctor Diego Pérez de Valdivia".

Enllaces esternos

• (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).

Referencies

• Datos: Q8559867