Wikipedia

Eleiciones xenerales d'Italia de 1948

Les eleiciones xenerales d'Italia de 1948 celebráronse'l domingu 18 d'abril de 1948 pa escoyer la primera Cámara de Diputaos y Senáu de l'acabante proclamar República d'Italia.[1]

← 1946 • Bandera d'Italia • 1953 →
Eleiciones xenerales d'Italia de 1948
574 escaños na Cámara de Diputaos
237 escaños (de 343) nel Senáu
Domingo 18 d'abril de 1948
Demografía eleutoral
Votantes : 26.855.741
  
 92.2%  3.5%
Eleiciones xenerales d'Italia de 1948
Primer Ministru d'Italia

Bien influyíos pol empiezu de la Guerra Fría ente la Xunión Soviética y los Estaos Xuníos, los comicios tuvieron marcaos pola durez y la incertidume, daes les ideoloxíes totalmente contraries de les dos fuercies favorites: la Democracia Cristiana (DC) y el Frente Democráticu Popular (FDP), esti últimu frutu de la coalición ente'l Partíu Socialista y el Partíu Comunista. Tres el golpe de Praga qu'upó al poder en Checoslovaquia a los comunistes en febreru de 1948, Estaos Xuníos tarrecía qu'una coalición d'izquierdes ganara les eleiciones n'Italia y qu'asina el país pasara a la esfera d'influencia de la URSS, polo que tuvo una decidida intervención na campaña eleutoral previa a les eleiciones.

Les eleiciones fueron ganaes por un cómodu y ampliu marxe pola Democracia Cristiana, que ganó a la coalición d'izquierdes del Frente Democráticu Popular. A gran distancia, de terceres, asitiós'Unidá Socialista, liderada por Ivan Matteo Lombardu. La Democracia Cristiana pasó a formar gobiernu ensin cuntar colos comunistes, que tuvieren nel gobiernu dende xunu de 1944, cuando se formó'l primer gobiernu de transición, entá en plena guerra, hasta mayu de 1947; Alcide De Gasperi (DC) revalidó'l so cargu de primer ministru del país.

Sistema eleutoral

editar

El sistema d'escrutiniu proporcional plurinominal escoyíu dos años antes de la eleición pola Asamblea Constituyente, foi definitivamente aprobáu pola Cámara de Diputaos. Les provincies italianes estremar en 31 grupos y cada unu tenía d'escoyer a un grupu de candidatos. En cada circunscripción, los escaños estremar ente les llistes abiertes utilizando'l métodu del restu mayor y la fórmula Imperiali. El restu de votos y escaños d'ámbitu nacional partir de forma especial ente llistes zarraes de los líderes nacionales, que recibíen los últimos asientos utilizando'l cociente Hare.

Pal Senáu creáronse 237 circunscripciones y en caúna taba en xuegu un únicu escañu. Los candidatos teníen de llograr una mayoría de dos tercios pa resultar escoyíos, pero na práutica solo 15 candidatos fueron escoyíos d'esta forma. Tolos demás votos y escaños arrexuntar en llistes de partíos y grupos rexonales, utilizando'l sistema d'Hondt: de les llistes, escoyer a los candidatos colos meyores porcentaxes.

Esti sistema eleutoral foi l'estándar utilizáu n'Italia hasta 1993.

Campaña

editar

Estes eleiciones siguen siendo inigualables tocantes a agresión verbal y fanatismu referir na hestoria democrática d'Italia. Según l'historiador Gianni Corbi, «les eleiciones de 1948 fueron les más apasionaes, importantes, llargues, puerques ya inciertes de la historia d'Italia».[2] Nestes eleición enfrentáronse dos visiones opuestes del futuru de la sociedá italiana: per un sitiu atopábase la Democracia Cristiana, encabezada por De Gasperi, que proponía un proyeutu católicu, conservador y capitalista; y per l'otru llau atopábase'l Frente Popular, que proponía una sociedá llaica, revolucionaria y socialista.[2]

Col fin de desacreditar al frente Democráticu Popular, mientres la campaña los demócrates cristianos llegaron a afirmar que nos países comunistes «los neños unviaben a la cárcel a los sos padres», que «los neños yeren propiedá del Estáu» y que «la xente comer a los sos propios fíos», y aseguraron que de llograr la esquierda'l poder, «el desastre cutiría Italia». Otru lema de la Democracia Cristiana foi: «nel secretu de la cabina de votación, Dios te ve, Stalin non».[3]

El Partíu Comunista Italianu (PCI) lideraba de facto el Frente Democráticu Popular (FDP) y marxinara con efectividá al Partíu Socialista (PSI), que por cuenta de esto sufrió un notable deterioru en términos d'escaños y poder políticu.[4] Los socialistes tamién se resintieron pola deserción de la faición socialdemócrata liderada por Giuseppe Saragat, que, en desalcuerdu col pactu ente PCI y PSI, presentar poles llistes d'Unidá Socialista. El PCI tenía dificultaes pa controlar a los sos militantes más conflictivos, que na inmediata posguerra participaren en violentos actos de represalia contra collaboracionistes del réxime fascista. Les zones más afeutaes pola violencia fueron, por casu, el llamáu Triángulu Coloráu d'Emilia, y partes de Liguria pela redolada de Genova y Savona. Nestos mesmos llugares, viérense con anterioridad episodio de violencia brutal per parte de fascistes mientres el réxime de Mussolini y de la Resistencia italiana mientres el meyora de los Aliaos n'Italia mientres la guerra.

Influencia de les superpotencies

editar

Les eleiciones de 1948 nun pudieron evitar influencies esternes, productu de la Guerra Fría, encabezaes por Estaos Xuníos y la Xunión Soviética.[5]

La CIA d'Estaos Xuníos reconoció dar un millón de dólares a «partíos de centru»,[6] pero tamién la acusó de la publicación de cartes falsificadas col fin de desacreditar a los dirixentes del Partíu Comunista Italianu.[7] La National Security Act de 1947, aprobada seis meses antes pol presidente d'Estaos Xuníos Harry S. Truman, autorizó les operaciones tapaes secretes en países estranxeros.

Sobre les operaciones d'Estaos Xuníos nestes eleiciones, l'antiguu axente de la CIA, F. Mark Wyatt, declaró:[8]

Teníamos bolses de dineru que entregabamos a los políticos escoyíos pa sufragar los sos gastos políticos y de campaña, como cartelos, y folletos.

Col fin d'influyir nes eleiciones, Estaos Xuníos entamó una campaña na qu'escribió diez millones de cartes, realizó numberoses emisiones de radiu d'onda curtia y financió llibros y artículos nos que s'alvertía» a los italianos de les consecuencies d'una victoria comunista». La revista TIME sofitó la campaña y asitió na so portada del 19 d'abril de 1948 al líder de la Democracia Cristiana, Alcide De Gasperi.[9]

Al paecer, el PCI foi financiáu pola Xunión Soviética.[10] Acordies con Wyatt:[7]

El Partíu Comunista Italianu foi financiáu (...) con bolses negres de dineru llegaes direutamente de la embaxada soviética en Roma (...) les estimaciones son qu'ente 8 y 10 millones de dólares al mes diben a les arques del comunismu.

En contraposición a la declaración de Wyatt, otros autores señalen qu'anque los númberos nun se conocen y paez qu'hai evidencies de qu'hubo dalguna ayuda financiera dende la URSS,[11] esta foi ocasional y modesta.[2]

La Democracia cristiana ganó les eleiciones per ampliu marxe, con más d'un 48% de los votos, ente que'l FDP llograría un 31%. Les práutiques de la CIA d'influyir na política italiana repitir en toles eleiciones nel país mientres a lo menos los siguientes 24 años, hasta les xenerales de 1972.[8] Una coalición d'izquierdes nun ganaría unes eleiciones xenerales hasta 48 años dempués, en 1996. Magar esto debió al tradicional conservadorismu de la sociedá italiana, bien importante foi la Guerra Fría y la vixilancia d'Estaos Xuníos, convencíu de que la presencia de la OTAN nel país mediterraneu yera vital y aseguraría el statu quo n'Occidente surdíu de los alcuerdos de Yalta.[12]

Partíos principales y líderes

editar
Partíu políticu
Ideoloxía
Líder
Democracia Cristiana
Democracia cristiana, popularismo
Alcide De Gasperi
Frente Democráticu Popular[13]
Comunismu, socialismu
Palmiro Togliatti y Pietro Nenni
Unidá Socialista[14]
Socialdemocracia, socialismu
Ivan Matteo Lombardu
Bloque Nacional[15]
Lliberalismu, conservadorismu, quanlunquismo
Leone Cattani
Partíu Nacional Monárquicu
Conservadorismu, monarquismo
Alfredo Covelli
Partíu Republicanu Italianu
Sociolliberalismu, republicanismu
Randolfo Pacciardi
Movimientu Social Italianu
Fascismu, nacionalismu
Giorgio Almirante

Resultaos

editar

La DC llogró una victoria arrolladora, llogrando'l 48,5% de los votos y 305 escaños na Cámara de Diputaos[16] y 131 senadores. Per otru llau, supunxo un duru varapalo a les aspiraciones de gobernar de comunistes y socialistes, qu'a pesar de dir en coalición perdieron escaños al respective de les anteriores eleiciones y llograron más de cuatro millones de votos menos que la DC na Cámara.[16] Con mayoría absoluta en dambes cámares, el líder del partíu y primer ministru, Alcide De Gasperi, tenía la posibilidá de formar gobiernu puramente con miembros de la Democracia Cristiana. Sicasí, optó por una coalición de centru» con lliberales, republicanos y socialdemócrates. De Gasperi formó tres Consejos de Ministros mientres la llexislatura, el primeru en 1948, el segundu en 1950, n'abandonando la coalición los lliberales por considerar que les polítiques del gobiernu nun yeren abondo de dereches y la tercera en 1951 pol abandonu tamién de los socialdemócrates, qu'esperaben midíes más a la izquierda.

En disposición a escribir na nueva Constitución d'Italia, tolos diputaos democráticos escoyíos nes eleiciones xenerales de 1924 y espulsaos en 1926 pol Partíu Nacional Fascista, convirtiéronse automáticamente en senadores del primer senáu republicanu.[17]

Cámara de Diputaos

editar

De siguío inclúyense los votos, porcentaxe sobre'l total, escaños y variación d'estos postreros con rellación a les últimes eleiciones de los partíos; amás de votos en blancu, nulos y participación.

 
Resultaos eleutorales a la Cámara por conceyos. Les places ganaes pola Democracia Cristiana tán marcaes en blancu por ser el color oficial del partíu (nel restu del artículu marcar n'azul claro)
Resultaos de les eleiciones a la Cámara de Diputaos, 1948.[16]
 
Candidatures 1948
Votos % Escaños +/-
Democracia Cristiana (DC) 12.740.042 48,51 305 +98
Frente Democráticu Popular (FDP) 8.136.637 30,98 183 -36
Unidá Socialista 1.858.116 7,07 33 Nuevu
Bloque Nacional 1.003.727 3,82 19 -52
Partíu Nacional Monárquicu 729.078 2,78 14 -2
Partíu Republicanu Italianu 651.875 2,48 9 -14
Movimientu Social Italianu 526.882 2,01 6 Nuevu
Partíu Popular del Tirol del Sur 124.243 0,47 3 Nuevu
Partíu de los Llabradores d'Italia 95.914 0,37 1 0
Partíu Cristianu Social 72.854 0,28 0 0
Partíu Sardu d'Aición 61.928 0,24 1 -1
Resto de partíos 253.162 0,99 0 -
Votos nulos o en blancu 591.283 - - -
Total 26.855.741[18] 100 574 +18

Senáu de la República

editar

Por cuenta de la parte III de les Disposiciones Transitoriu y Final» de la nueva Constitución, solo escoyéronse a 237 de los 343 senadores que componíen el Senáu.[17]

Resultaos de les eleiciones al Senáu, 1948.[19]
 
Candidatures 1948
Votos % Escaños
Democracia Cristiana (DC) 10.899.640 48,11 131
Frente Democráticu Popular (FDP) 6.969.122 30,76 72
Bloque Nacional 1.222.419 5,40 7
Unidá Socialista 943.219 4,16 8
Unidá Socialista-PRI 607.792 2,68 4
Partíu Republicanu Italianu 594.178 2,62 4
Partíu Nacional Monárquicu 393.510 1,74 3
Movimientu Social Italianu 164.092 0,72 1
Partíu Popular del Tirol del Sur 94.406 0,42 2
Partíu de los Llabradores d'Italia 65.986 0,29 0
Partíu Sardu d'Aición 65.743 0,29 0
Otros 92.140 0,41 0
Independientes 544.039 2,40 2
Votos nulos o en blancu 1.185.629 - -
Total 23.842.919[20] 100 237

Referencies

editar
  1. ↑ Dieter Nohlen; P. Stöver (2010) Elections in Europe: A data handbook (n'inglés), páx. 1048. ISBN 978-3-8329-5609-7.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Ventresca, Robert Anthony; Ventresca, Robert (2004). From Fascism to Democracy: Culture and Politics in the Italian Election of 1948 (n'inglés). University of Toronto Press, páx. 4, 269. ISBN 9780802087683. Consultáu'l 2 de febreru de 2016.
  3. ↑ Irene Peroni (13 de xunu de 2005). Fertility vote galvanises Vatican. BBC. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/4087420.stm. Consultáu'l 2 de febreru de 2016. 
  4. ↑ «La Camera dei Deputati». Consultáu'l 2 de febreru de 2016.
  5. ↑ Brogi, Alessandro (2011). Confronting America: The Cold War Between the United States and the Communists in France and Italy (n'inglés). Univ of North Carolina Press, páx. 101-110. ISBN 9780807834732. Consultáu'l 2 de febreru de 2016.
  6. ↑ Información depositada nel memorando de la CIA presentáu al Comité Selectu d'Intelixencia de la Cámara de Representantes d'Estaos Xuníos (Comité Pike) mientres les audiencies de 1975. La mayor parte del informe foi peneráu a la prensa en febreru de 1976 y apaeció per primer vegada en forma de llibru en 1977. Nel memorando la información sobre estes eleiciones apaez nes páxines 204 y 205.
  7. ↑ 7,0 7,1 «CNN Cold War - Interview: F. Mark Wyatt» (31 d'agostu de 2001). Archiváu dende l'orixinal, el 31 d'agostu de 2001. Consultáu'l 2 de febreru de 2016.
  8. ↑ 8,0 8,1 Weiner, Tim (6 de xunetu de 2006). F. Mark Wyatt, 86, C.I.A. Officer, Is Dead. The New York Times. ISSN 0362-4331. http://www.nytimes.com/2006/07/06/us/06wyatt.html. Consultáu'l 2 de febreru de 2016. 
  9. ↑ Blum, William (2003) Killing Hope: US Military & CIA Interventions since World War II (n'inglés). Londres: Zed Books, páx. 29. ISBN 1842773682. Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  10. ↑ Brogi, Alessandro (2011). Confronting America: The Cold War Between the United States and the Communists in France and Italy (n'inglés). Univ of North Carolina Press, páx. 109. ISBN 9780807834732. Consultáu'l 2 de febreru de 2016.
  11. ↑ Callanan, James (2009). Covert Action in the Cold War: US Policy, Intelligence and CIA Operations (n'inglés). I.B.Tauris, páx. 41-45. ISBN 9780857711663. Consultáu'l 2 de febreru de 2016.
  12. ↑ N.A.T.O. Gladio, and the strategy of tension. NATO's Secret Armies. Operation Gladio and Terrorism in Western Europe. 2005. http://www.threemonkeysonline.com/n-a-t-o-gladio-and-the-strategy-of-tension/. Consultáu'l 2 de febreru de 2016. 
  13. ↑ Integrada pol Partíu Comunista Italianu y el Partíu Socialista Italianu.
  14. ↑ Integrada pol Partíu Socialista de los Trabayadores Italianos y la Unión de los Socialistes.
  15. ↑ Integrada pol Partíu Lliberal Italianu y el Frente del Home Común.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 «Archivio Storico delle elezioni - Camera del 18 Aprile 1948» (italianu). Ministeriu del Interior d'Italia (18 d'abril de 1948). Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  17. ↑ 17,0 17,1 «Disposiciones Transitories y Finales: III» (castellanu). Constitución de la República d'Italia - Recoyíu en Wikisource y traducíu al español (21 d'avientu de 1947). Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  18. ↑ Los votantes rexistraos sumaben 29.117.270, lo que supón una participación del 92,23% del censu.
  19. ↑ ««Archivio Storico delle elezioni - Senato del 18 Aprile 1948» (italianu). Ministeriu del Interior d'Italia (18 d'abril de 1948). Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  20. ↑ Los votantes rexistraos sumaben 25.874.809 (unos 3,3 millones menos de persones con derechu a votu que nes eleiciones a la Cámara, por cuenta de que la edá pa votar al Senáu yera mayor que pa votar a la Cámara de Diputaos (25 y 21 años, respeutivamente) lo que supón una participación del 92,15% del censu.

Bibliografía adicional

editar
  • Blum, William (2000) Killing Hope. Common Courage Press. ISBN 978-1-56751-053-9.
  • Blum, William (2000) «16: Perverting elections», Rogue State: A Guide to the World's Only Superpower (n'inglés). Common Courage Press. ISBN 978-1-56751-194-9.

Enllaces esternos

editar




Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Eleiciones_xenerales_d%27Italia_de_1948&oldid=4214284»