Emiliano González Navero

Emiliano González Navero (16 de xunu de 1861, Caraguatay ^(es)  – 18 d'ochobre de 1934, Estaos Xuníos) foi un abogáu y políticu paraguayu quien exerció la presidencia del so país en trés causes: como presidente constitucional ente xunetu de 1908 y payares de 1910, como presidente provisional designáu de facto mientres unos meses de 1912 y finalmente dende ochobre de 1931 hasta xineru de 1932, cuando'l presidente José Patricio Guggiari (de quien yera vicepresidente) -y delegó de forma provisional el cargu mientres comparecía a un xuiciu políticu. Tamién ocupó la vicepresidencia en dos causes: dende 1906 hasta 1908 so la presidencia de Benigno Ferreira y dende 1928 hasta 1932 mientres la presidencia de Guggiari. Foi miembru del partíu lliberal.

Emiliano González Navero
Presidente de Paraguái
Vida
Nacimientu	Caraguatay (es) , 16 de xunu de 1861
Nacionalidá	Paraguái
Muerte	Estaos Xuníos, 18 d'ochobre de 1934 (73 años)
Sepultura	Cementerio de la Recoleta (es)
Estudios
Estudios	Universidá Nacional d'Asunción
Oficiu	abogáu, políticu
Creencies
Partíu políticu	Partido Liberal (es)

La so Vida

Foi unu de los sobrevivientes de la Guerra contra la Triple Alianza. Realizó los sos estudios primarios na so ciudá natal y los secundarios realizar nel Colexu Nacional de la Capital.

Foi egresado de la Facultá de Derechu de la Universidá Nacional de la Capital. Exerció l'abogacía en 1887 y depués aportó a la maxistratura como xuez mientres el gobiernu de Juan Antonio Escurra. Tuvo casáu con Adela Lima, que finó'l 7 de setiembre de 1928. Emiliano, retiráu de toa actividá pública finó en Asunción, el 18 d'ochobre de 1934.

El so Gobiernu

Foi tres veces Presidente de la República. Electu vicepresidente de la República onde acompañó, nel mesmu cargu, a los presidentes Benigno Ferreira y José Guggiari. Derrocáu Ferreira pol golpe d'estáu del 2 de xunetu de 1908, González Navero asumió la presidencia'l 8 de xunetu d'esi añu. Cuando se cumplió'l periodu constitucional, apurrió'l cargu a don Manuel Gondra el 25 de payares de 1910. Col arrenunciu d'este, en menos de dos meses, desamarrar nel país un periodu d'anarquía que la llevó nuevamente a la presidencia provisional de la República'l 22 de marzu de 1912. Unos meses dempués, el 15 d'agostu de 1912, apurrió'l mandu al presidente constitucional Eduardo Schaerer, colo que s'inauguró esta fecha d'entamu de los periodos presidenciales. La tercera y última vegada que-y cupió ocupar la presidencia de la República foi cuando'l presidente José Guggiari arrenunció pa sometese a xuiciu políticu arriendes de los sucesos del 23 d'ochobre de 1931. Mientres el so segundu mandatu llogró pacificar el país, depués de dos años de guerra civil.

El so gabinete tuvo formáu de la siguiente manera: en Rellaciones Esteriores, el doctor Félix Paiva; n'Interior, don Eduardo Schaerer; en Facienda, el doctor Jerónimo Zubizarreta (que más tarde sería un prestixosu canciller y defensor de la soberanía nacional); en Xusticia, Cultu ya Instrucción Pública, el doctor Manuel Franco; y en Guerra y Marina, don Manuel Gondra.

Obres mientres el so gobiernu

Delles obres mientres el so gobiernu fueron la creación de la Escuela Naval de Mecánicos, amnistía por delitos políticos, promulgación d'un Códigu Rural, otorgamiento de numberoses beques a mozos artistes, aplicóse enseñanza primaria gratuita y obligatoria, esplotación de ferrocarril en Concepción y la creación de delles municipalidaes en ciudaes del país; per otru llau, hubo dures represiones polítiques y zarru de periódicos. El país participó del Congresu Internacional d'Enseñanza Artística, que se celebró en Dresde (Alemaña), asignóse la cantidá de $ 2800 oru sellao, a la delegación qu'asistiría al Congresu d'Estudiantes Americanos, lleváu a cabu en Lima (Perú) y son nomaos los profesores J. Inocencio Lezcano y José del Rosario Ayala nel Conseyu Nacional d'Educación. Fueron eslleíos el Cuerpu de Bomberos y la Guardia de Seguridá.

El 1 de mayu de 1912, dispúnxose la reorganización de les fuercies armaes, ingresaron, en calidá de subteniente Emilio Pastore, Alfredo Mena, Carlos J. Fernández, Blas Miloslavich y Nicolás Delgado. Nesa mesma fecha, resolvióse la incorporación de Rolando Ibarra col grau de capitán, y el 11 de xunu d'esi añu foi designáu edecán del primer maxistráu. Creóse'l Bancu Hipotecariu; se pavimentaron, amás, numberoses cais de la capital y fíxose una prueba d'empedriáu de madera en callar Palma, Alberdi y 14 de Mayu. Nomáronse, per primer vegada, Intendentes Municipales nes llocalidaes de Villarrica, Pilar, Encarnación y Concepción; construyóse un nuevu mercáu de abasto, sobre callar Palma ya inauguróse el Muséu de Belles Artes de Juan Silvano Godoy.

Les lletres y les arte tuvieron un importante sofitu per parte del gobiernu, creóse'l Muséu de Belles Artes; realizóse un apurra pa la instalación d'una Academia de Belles Artes. Tamién s'otorgó una beca a Andrés Campos Cervera (Julián de la Ferrería) por que realice los sos estudios en Canadá, a Eusebio A. Llugo, Guillermo Molinas Rolón y Eduardo Galindo de Arrascaeta. Hubo puestos auxiliares pa los músicos Agustín Barrios y Ampelio Villalba.

En periodismu, surdió “El Nacional”, el 1 de febreru de 1910 y circularon seis revistas y ocho periódicos.

Trayeutoria política

Don Emiliano movióse siempres políticamente nel sector radical” del lliberalismu. Exerció la maxistratura xudicial y foi presidente del Cimeru Tribunal de Xusticia'l 28 de payares de 1890 mientres el gobiernu de González. En febreru de 1895 integró l'asamblea unificada que dirixó Benigno Ferreira. Actuó nel Partíu Lliberal, ocupó banques nel Parllamentu y el 19 d'avientu de 1904 formó parte del gabinete de Juan B. Gaona como ministru de Facienda y cumplió la mesma función mientres el gobiernu del Dr. Báez, al cual arrenuncia'l 28 d'abril de 1906 p'acompañar a Ferreira na so candidatura. Depués del derrocamientu d'ésti pasó a encabezar l'Executivu, el 4 de xunetu de 1908, a pesar de que recién el 31 d'avientu d'esi añu aceptóse formalmente l'arrenunciu de Benigno. Tien De señalase que la firma de don Emiliano nun s'atopa na acta fundacional del Centru Democráticu y tampoco nel manifiestu del 4 de xunetu de 1908, qu'empecipió don Albino Jara y cerró don Adolfo Riquelme. Ye, xunto con Félix Paiva, unu de los dos paraguayos que llegaron a ocupar la Presidencia de los trés poderes del Estáu, Executivu (1908 - 1910, 1912, 1931 - 1932), Llexislativu (1906 - 1908, 1928 - 1932) y Xudicial (1894).

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Emiliano González Navero.
• «Emiliano González Navero». en Find a Grave. (n'inglés)

• Datos: Q150816
• Multimedia: Emiliano González Navero