Benigno Ferreira
Benigno Asunción Ferreira (Llimpiu, Paraguái, 13 de febreru de 1846 — Buenos Aires, Arxentina, 24 de payares de 1920) militar y doctor paraguayu; foi unu de los principales protagonistes de la posguerra del '70 y unu de los respetaos líderes políticos de la so dómina.
Benigno Ferreira | |||
|---|---|---|---|
 | |||
| |||
| Vida | |||
| Nacimientu |
Limpio (es)  , 13 de xineru de 1846[1] | ||
| Nacionalidá |
 Paraguái | ||
| Muerte | Asunción, 14 de xunu de 1920[1] (74 años) | ||
| Oficiu | xurista, políticu, abogáu | ||
| Creencies | |||
| Partíu políticu |
Partido Liberal (es) | ||
 | |||
Nació en Tapuá Grande (anguaño compañía Mora Cue), el 13 de xineru de 1846. Fíu de Concepción Ferrerira y Ángel Joaquín Mora. Los sos hermanos fueron: Susana (casada con Montés Aveiro) y Felicidad del Carmen (casada con Federico Guillermo Baéz, ex-presidente de la Convención Constituyente de 1870)
Vida editar
Nació'l 13 de xineru de 1846 en Mora cué, güei Xurisdicción de Luque, l'antiguu Tapuá. Fíu d'Ángel Joaquín Mora Coene y María Concepción Ferreira. Esti matrimoniu nun pudo llegalizase en razón de la negativa del dictador de Gaspar Rodríguez de Francia, nes acabadures de la so vida, a otorgar el permisu correspondiente. A pesar de ser fíu reconocíu, Benigno optó por adoptar l'apellíu maternu.
El mozu Benigno, fíu d'un opositor, vio torgáu'l so ingresu al Colexu de San Carlos d'Asunción por disposición de don Carlos Antonio López, presidente de la República.
Refier l'historiador Manuel Pesoa, que'l so padrín de bautismu foi'l cónsul xeneral arxentín José Tomás Ramírez, en representación del xeneral Justo José de Urquiza, quien favoreció al so afiáu con una beca d'estudios nel Colexu de Concepción del Uruguay de la provincia d'Entre Ríos na Arxentina. Ellí, Benigno Ferreira entabló rellación con otros mozos condiscípulos paraguayos y arxentinos.
Más tarde treslladóse a Buenos Aires pa empecipiar los sos estudios de xurisprudencia na Universidá. La so carrera foi atayada pol españíu de la Guerra de la Triple Alianza en 1865.
Trayeutoria política editar
La colonia paraguaya de Buenos Aires taba formada por families qu'abandonaren la so patria por razones polítiques. Nesi mediu d'idees lliberales, criticábase'l autoritarismu de los López y los sos crueles procedimientos policiales. Un grupu d'estudiantes paraguayos empezó a entamar un frente de llucha contra'l réxime establecíu Asunción.
Los sos integrantes publicaron artículos na prensa porteña y llegaron a roblar manifiestos. Ferreira yera un lliberal a carta cabal, ideoloxía que se topaba d'acordies cola d'otros mozos qu'afalaben principios de llibertá.
La intención de Ferreira a tomar actitúes qu'a los güeyos de dellos paraguayos son consideraes llainos. Arturo Bray anota que Ferreira yera un home de ley pero que l'imperativu de los fechos fíxo-y asumir posiciones como la de enrolarse en files del exércitu. A los 19 años incorporar a la Lexón Paraguaya.
Al conocese'l Tratáu Secretu de la Triple Alianza Benigno Ferreira se apersonó ante'l xeneral Urquiza pa espresa-y cuanto sigue: “Fuimos engañaos. El tratáu d'alianza ye una vergüenza pa los gobiernos signatarios, un ultraxe a la mio patria y un escarniu a la civilización”. Ferreira arrenunció y volvió a Buenos Aires pa dedicase al periodismu, nel diariu “La República”, en que les sos columnes siguió fustigando a la Triple Alianza.
Dellos historiadores modernos sostienen que “l'actitú correuta frente a la tema de los lexonarios consiste n'intentar ponese en llugar de los exiliaos, reparando los sos actos y los sos fechos a la lluz de los principios políticu y social vixentes na so dómina”.
Depués de la ocupación d'Asunción, Benigno Ferreira foi nomáu capitán del puertu de la capital. Nel mes de setiembre de 1869 incorporar a la masonería. Al mes siguiente figuraba ente los redactores del diariu “La Rexeneración”.
En 1870, foi electu vocal de la comisión d'El Gran Club del Pueblu que dirixía Facundo Machaín y pocos díes dempués asumió'l comandu d'un batallón de la Guardia Nacional col grau de Sarxentu Mayor.
Gobiernu editar
Figuró dende bien nuevu na política nacional aportando a ministru de Guerra y Marina en 1871 mientres el gobiernu de Cirilo Antonio Rivarola. Nel sopelexáu ambiente de la reorganización pública del Estáu pasó a ocupar una banca na Cámara baxa y darréu el cargu de ministru de Xusticia.
Cupió-y faer frente a trés revueltes armaes nos años 1873 y 1874. En consecuencia de la postrera viose obligáu a sufrir un llargu destierru (1874-1895), periodu en que llogró'l doctoráu en lleis na ciudá de Buenos Aires.
Topó al so regresu al partíu lliberal dixebráu por una fonda fienda, esta vegada ente cívicos y radicales.
Participó viviegamente na guerra civil de 1904 cuando subscribió el Pactu de Pilcomayo. Instaláu'l nuevu gobiernu pasó nuevamente al cargu de ministru de Guerra y Marina y más tarde pasó a ser miembru del Cimeru Tribunal.
El 25 de payares de 1906 asumió la primer maxistratura, siendo'l so vicepresidente don Emiliano González Navero.
El so Gabinete foi integráu por don Emiliano González Navero, na vicepresidencia y tuvo a Adolfo R. Soler como ministru de Facienda, a Manuel Brítez nel Ministeriu del Interior, a Carlos L. Isasi nel ministeriu de xusticia, a Guillermo de los Ríos como Ministru de Cultu ya Instrucción Pública, a Manuel J. Duarte como Ministru de Guerra y Marina y a Cecilio Báez como Canciller.
Los cívicos fueron derrotaos y el presidente xeneral Benigno Ferreira destituyíu.
Obres editar
Mientres el so gobiernu estableciéronse nueves llinies telegráfiques, treslladóse la Escuela Normal de Maestros a Villarrica y aumentóse el númberu d'escueles primaries. Tamién se clausuró'l cursu militar, construyéronse cuarteles nes llocalidaes del interior como tamién se construyó un edificiu pa l'aduana capitalina.
Per otra parte solucionóse un llargu conflictu cola gran empresa ferrocarrilera, fundóse'l Bancu de la República, roblóse'l tratáu Soler-Pinilla con Bolivia, y adquiriéronse pertrechos bélicos n'Europa. A pesar delo que paso ende quien ganó foi'l Presidente
Muerte y exiliu editar
Coló nuevamente al exiliu. Topó la muerte en Buenos Aires en 1920. El féretro foi treslladáu direutamente al Palaciu de Gobiernu d'Asunción pal so veloriu.
Referencies editar
- “Xeneral doctor Benigno Ferreira”. Manuel Pesoa
- “Forxadores de Paraguái”. Raúl Amaral
Referencies editar
Enllaces esternos editar
| Predecesor: Cecilio Báez |
 1906 - 1908 |
Socesor: Emiliano González Navero |
Datos: Q150829
Multimedia: Benigno Ferreira
