Erythrina dominguezii

Erythrina dominguezii;
Clasificación científica
Reinu:	Plantae
División:	Magnoliophyta
Clas:	Magnoliopsida
Subclas:	Rosidae
Orde:	Fabales
Familia:	Fabaceae
Subfamilia:	Faboideae
Tribu:	Phaseoleae
Subtribu:	Erythrininae
Xéneru:	Erythrina
Especie:	Erythrina dominguezii; Hassl. 1922
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew	Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online	World Flora online
	[editar datos en Wikidata]

Erythrina dominguezii, llamáu comúnmente ceibo rosado, seibo rosado, ceibo chaqueño, y seibo chaqueño, ye un árbol de la subfamilia Faboideae orixinariu de les llanures del centru d'América del Sur.

Descripción orixinal editar

La especie describióse sobre la base de trés exemplares, dos de Paraguái: San Pedro, y Gran Chaco, Puerto Casado; y unu colectáu por Peter (Pedro) Jörgensen nos años 1918-19 en Guaycolec, provincia de Formosa, Arxentina, que foi designáu como lectotipo, y alcuéntrase curiáu nel herbariu del Muséu Arxentín de Ciencies Naturales Bernardino Rivadavia.^[2]

Carauterístiques editar

Ye un árbol de copa allargada con cañes ascendentes, y de porte medianu, de 8 a 15 m d'altu. El so tueru ye rectu d'hasta 1 m de diámetru, cubiertu de rugosa corteza suberosa, de tonos amarellentaos, la que ye blancu-amarellentada brillosa nes cañes nueves. Les sos cañes pueden o nun tener aguiyones recurvos. Les sos fueyes presenten 3 folíolos subcoriáceos, los llaterales miden de 7,3 a 10 cm por 4 a 6,5 cm ente que'l terminal mide de 8 a 12,2 cm por 5 a 9 cm.

Les sos flores son de color salmón o rosáu bien pálidu, de 4,6 a 5,5 cm de llongura por 9 a 17 mm d'altu. La mota ye verde-arrosáu, estruyíu lateralmente, con un esplanáu y gruesu apéndiz llateral, de tonu verde intensu. La llegume ye de carauterístiques cartacees, de forma linear-fusiforme, apenes narquiada; el so color esternu ye castañu-verdosu, ente que l'internu ye d'un cobrizu brillante. Presenta granes en númberu de 1 a 2, raramente 3.

Destaca ornamentalmente pol so notable floriamientu rosada, que preséntase cuando l'árbol alcuéntrase desprovistu de xamasca, lo que redunda nun mayor destaque de les flores pa los animales polinizadores. Na so área natural floria dende setiembre hasta fines de payares, fructificando dende mediaos d'ochobre hasta xineru.

Taxonómicamente pertenez al subxéneru Micropteryx (Walp.) F.G. Baker y, dientro d'él, a la seición Micropteryx.^[3]

Hábitat y distribución editar

Distribuyir nel sureste y sur de Bolivia, nos departamentos de Santa Cruz, Chuquisaca, y Tarija; nel centru-sur del Brasil nel estáu de Mato Grosso do Sul; nel centru del Paraguái, nos departamentos d'Alto Paraguái, Canindeyú, y Ñeembucú;^[4] y en dos árees disyuntas del norte de l'Arxentina, nes provincies de Salta y Jujuy onde presenta la llende sur de distribución de les poblaciones yungueñas ente El Quemáu y Ríu Negru I. La otra área arxentina atopar nel Chaco, y Formosa; citáu tamién para Corrientes pero nun s'atoparon coleiciones nos herbarios.^[5]

Ye común n'ambientes d'árees abiertes y zarraos. Nel este tópase tantu en llugares baxos o inundables del Pantanal y del distritu fitoxeográficu chaqueño oriental —o chaco húmedu— de la provincia fitoxeográfica Chaqueña. Escontra l'oeste habita en sitios non inundables nes selves del distritu fitoxeográficu de la selva pedemontana —tamién llamáu distritu fitoxeográficu de la selva de transición—, unu de los distritos fitoxeográficos en que s'estrema la provincia fitoxeográfica de les yungas.

Rexistru fósil editar

Nel rexistru fósil d'esta especie cuntar con un exemplar colectáu nel Miocenu mediu de la Formación San José», en Ríu Secu, Departamentu Santa María, provincia de Catamarca, Arxentina.^[6]

Toxicidá editar

Les partes aérees de les especies del xéneru Erythrina pueden contener alcaloides, tales como la eritralina y la erisodina, que la so ingestión puede suponer un riesgu pa la salú.^[7]

Usos editar

Úsase como planta melecinal.^[8]
Tien madera débil y porosa, pocu duradera; utilizándose en talles y moldures. Pesu específicu de 0,2 g/cm³.
Ye apta pa producción de pastes celulósicas.
Ye melífero.
Cultívase en llocalidaes de clima tropical o subtropical para usu ornamental.
Resulta curiosa pa les aves.

Taxonomía editar

Erythrina dominguezii describióse por Emil Hassler y espublizóse en Physis. Revista de la Sociedá Arxentina de Ciencies Naturales 6: 123. 1922.^[9]

Etimoloxía

Erythrina: nome xenéricu que provién del griegu ερυθρóς (erythros) = "coloráu", en referencia a los color coloráu intensu de les flores de delles especies representatives.^[10]

dominguezii: epítetu

Sinonimia

Erythrina dominguenzii
Erythrina chacoensis Spegazzini^[11]

Ver tamién editar

Referencies editar

↑ Hassler (1922). Descripción del isotipo de Erythrina dominguezii. páxs. 123.
↑ «Erythrina dominguezii». Consultáu'l 22 d'agostu de 2012.
↑ «Species, sections a and subgenera of Erythrina» (inglés). Consultáu'l 22 d'agostu de 2012.
↑ Bernardi, Luciano (1984). Contribución a la dendroloxía paraguaya, volume I, 341 páxines (en castellanu), Xinebra: Ed. des Conservatoire et Jardin botaniques. ISBN 2-8277-0051-4.
↑ Lozano, E. C.; Zapater, M. A. (2010). «El xéneru Erythrina (Leguminosae) n'Arxentín» (en castellanu). Darwiniana 48 (2): páxs. 179-200. ISSN 0011-6793. http://www.scielo.org.ar/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0011-67932010000200005. Consultáu'l 20 de xunu de 2013.
↑ Anzotegui, L.; Herbst, R. (2003). «Megaflora (fueyes y frutos) de la Formación San José (Miocenu Mediu) en Ríu Secu, Departamentu Santa María, provincia de Catamarca, Arxentina» (en castellanu). Univ. Nac. del Nordeste Comunicaciones Científiques y Teunolóxiques 2003 Resume: B-021.
↑ European Food Safety Authority (EFSA) (2012). «Compendium of botanicals reported to contain naturally occuring substances of possible concern for human health when used in food and food supplements». EFSA Journal 10 (5): p. 2663. doi:10.2903/j.efsa.2012.2663. http://www.efsa.europa.eu/sites/default/files/scientific_output/files/main_documents/2663.pdf.
↑ Scarpa, G. F. (2004). «Medicinal plants used by the Criollos of Northwestern Argentine Chaco» (n'inglés). J. Ethno-Pharmacol. 91: p. 115-135.
↑ «Erythrina dominguezii». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 31 de xineru de 2014.
↑ Gledhill, D. (2008). The Names of Plants, 4, Cambridge University Press, páx. 157. ISBN 9780521866453.
↑ Krukoff, B. A.; Barneby, R. C. (1974). «Conspectus of species of the genus Erythrina» (n'inglés). Lloydia 37 (3): páxs. 332-459.

Enllaces esternos editar

[1] Hassler (1922). Descripción del isotipo de Erythrina dominguezii. páxs. 123.

[2] «Erythrina dominguezii». Consultáu'l 22 d'agostu de 2012.

[3] «Species, sections a and subgenera of Erythrina» (inglés). Consultáu'l 22 d'agostu de 2012.

[4] Bernardi, Luciano (1984). Contribución a la dendroloxía paraguaya, volume I, 341 páxines (en castellanu), Xinebra: Ed. des Conservatoire et Jardin botaniques. ISBN 2-8277-0051-4.

[5] Lozano, E. C.; Zapater, M. A. (2010). «El xéneru Erythrina (Leguminosae) n'Arxentín» (en castellanu). Darwiniana 48 (2): páxs. 179-200. ISSN 0011-6793. http://www.scielo.org.ar/scielo.php?script=sci_arttext&pid=S0011-67932010000200005. Consultáu'l 20 de xunu de 2013.

[6] Anzotegui, L.; Herbst, R. (2003). «Megaflora (fueyes y frutos) de la Formación San José (Miocenu Mediu) en Ríu Secu, Departamentu Santa María, provincia de Catamarca, Arxentina» (en castellanu). Univ. Nac. del Nordeste Comunicaciones Científiques y Teunolóxiques 2003 Resume: B-021.

[CompendiumEFSA-7] European Food Safety Authority (EFSA) (2012). «Compendium of botanicals reported to contain naturally occuring substances of possible concern for human health when used in food and food supplements». EFSA Journal 10 (5): p. 2663. doi:10.2903/j.efsa.2012.2663. http://www.efsa.europa.eu/sites/default/files/scientific_output/files/main_documents/2663.pdf.

[8] Scarpa, G. F. (2004). «Medicinal plants used by the Criollos of Northwestern Argentine Chaco» (n'inglés). J. Ethno-Pharmacol. 91: p. 115-135.

[Trop-9] «Erythrina dominguezii». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 31 de xineru de 2014.

[10] Gledhill, D. (2008). The Names of Plants, 4, Cambridge University Press, páx. 157. ISBN 9780521866453.

[11] Krukoff, B. A.; Barneby, R. C. (1974). «Conspectus of species of the genus Erythrina» (n'inglés). Lloydia 37 (3): páxs. 332-459.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]