Rodrigo Caro

Rodrigo Caro (Utrera, 1573 - Sevilla, 10 d'agostu de 1647), poeta, historiador, abogáu y sacerdote católicu del sieglu d'Oru español.

Rodrigo Caro
Vida
Nacimientu	Utrera, 4 d'ochobre de 1573
Nacionalidá	España
Muerte	Sevilla, 10 d'agostu de 1647 (73 años)
Estudios
Estudios	Universidad de Osuna (es) Universidá de Sevilla
Llingües falaes	castellanu llatín
Oficiu	historiador, escritor, sacerdote católicu, poeta, abogáu
Xéneru artísticu	poesía
Creencies
Relixón	Ilesia Católica

Biografía

Estudió cánones na Universidá d'Osuna, onde se matriculó en 1590, y dende 1594 na de Sevilla, onde se graduó en 1596, dempués de que, a la muerte del so padre, fora recoyíu pol so tíu Juan Díaz Caro, que vivía en Sevilla. Foi abogáu eclesiásticu ente 1596 y 1620, y nun-y faltó trabayu, pos atendió nesi periodu siete pleitos al añu. Caltuvo a la so madre y a ocho hermanos ya inda nun recibía la proteición de quien habría de ser el so mecenes, el duque de Alcalá. Foi ordenáu sacerdote lo más tardar en 1598 y recibió un beneficiu eclesiásticu na parroquia de Santa María de Utrera. Consiguió ser nomáu abogáu del conceyu municipal de la so villa y en 1619 empezó a trabayar como censor de llibros. Foi visitador xeneral de l'archidiócesis (una especie d'inspector d'ilesies) y en xunu de 1627 treslladóse a Sevilla, onde se desempeñó amás como xuez de testamentos. Otres comisiones del arzobispáu acarretáron-y diverses amargures y un pequeñu destierru a Portugal. En 1645 arrenunció al so capellanía por non podela atender, por cuenta de una enfermedá d'estómagu que se-y foi agravando. Morrió dos años dempués a los 74 años d'edá, el 10 d'agostu de 1647.

Caltuvo rellación con numberosos autores, como Francisco de Rioja, quien-y dio llargues constantemente nel so pidimientu d'una capellanía real y del cargu de cronista d'Indies; Francisco de Quevedo, a quien conoció nun viaxe qu'esti fixo a Sevilla col rei en 1624; Francisco Pacheco, etc. Foi, sobremanera, arqueólogu, anticuariu ya historiador; tenía una gran biblioteca de clásicos y hasta un pequeñu muséu y escribió tantu en llatín como en castellán.

Obra

Prosa

Les sos principales obres en prosa inclúin, ente otres:

• Claros varones en lletres, naturales de la ciudá de Sevilla
• Coleición de biografíes de pernomaos personaxes sevillanos, ente ellos Juan de Mal Lara, Fernando de Herrera o Pero Mexía
• Tratáu de l'antigüedá del apellíu Caro
• Memorial de Utrera
• Veterum Hispaniae Deorum Esquites sive Reliquiae
• Rellación de les inscripciones y antigüedá de la Villa de Utrera
• El santuariu de La nuesa Señora de la Consolación (Osuna, 1622)
• Antigüedaes y principáu de la Ilustrísima ciudá de Sevilla y corografía del so conventu xurídicu o antigua Chancillería (Sevilla, 1634)
• Un especial interés guarden los sos Díes xeniales o lúdicros pola enorme cantidá de materiales folclóricos que contién, yá que ye un tratáu sobre los xuegos infantiles y adultos polo xeneral qu'inclúi tamién festexos, supersticiones, creencies, fiestes de toros, costumes y celebraciones populares, tou sirvíu con una fonda erudición. La obra circuló solamente en versión manuscrita y ta escrita nuna prosa digna de los meyores autores de los nuesos Sieglos d'Oru; taba definitivamente acabada en 1626. La Sociedá de Bibliófilos Andaluces publicar de forma deficiente (Sevilla, 1884); Jean Pierre Etienvre publicó una edición más rigorosa (Madrid, 1978) en dos volúmenes.

Poesía

Nel campu de la poesía escribió sobre la hestoria y riqueces de les ciudaes andaluces de Carmona, Utrera y Sevilla, según soneto y poemes gloriadores a San Inaciu de Loyola. Utilizó motivos propios de la cantar d'amor erótica pa manifestar la so entrega a Cristu y tamién escribió romances burlescos, como'l que rellata l'aventura que-y socedió en 1627 na torre de la Membrilla, xunto al ríu Guadaíra. Escribió poemes mitolóxicos risonderos como Cupido pendulus, epístoles en versu, poemes a advocaciones marianes de Utrera, etc. Pero, ensin dala dulda, el so poema más famosu ya importantes foi la Cantar a les ruines d'Itálica, que pasó a toles antoloxíes. De complicada hestoria testual (foi retocada pol so autor delles vegaes), tien un gran sabor clásico. Como tolos poetes barrocos de la escuela sevillana, la tema de les ruines arqueolóxiques estelába-y. Podríamos dicir que, nesti poema, Caro atopó la forma perfecta d'espresar los sos pensamientos sobre l'impautu que-y producieron les ruines d'esti emblemáticu llugar del pasáu. El poema ta llenu de motivos pernomaos y afayos espresivos que xustifiquen la so fama: la presencia del interlocutor Fabio, que da altor moral al testu; el tópicu del ubi sunt? coles sos interrogaciones retóriques; l'ecu del nome "Itálica", hábil alcordanza de Virxiliu y Garcilaso; la gravedá del tonu y la cuidada estructura de munchos versos faen d'esta poesía una de los meyores de la so dómina. Marcelino Menéndez y Pelayo editó los sos Obres en Bibliófilos andaluces, XIV y XV, 1883 y 1884.

Bibliografía

• Diccionariu de lliteratura española. Madrid: Revista d'Occidente, 1964 (3ª ed.)

Enllaces esternos

• Obres digitalizadas de Rodrigo Caro na Biblioteca Dixital Hispánica de la Biblioteca Nacional d'España

• Datos: Q2056386
• Multimedia: Rodrigo Caro
• Testos: Autor:Rodrigo Caro