Ferrari F40

Ferrari F40
	modelu d'automóvil
	automóvil superdeportivo (es)
Información
Fabricante	Ferrari
Llugar de producción	Ferrari Maranello (en)
Marca	Ferrari
Diseñáu por	Leonardo Fioravanti y Pietro Camardella
Carauterístiques
Unidaes fabricades	1337
Fuercia motora	motor gasolina (es)
Eslora	4358 milímetros
Anchor	1970 milímetros
Altor	1124 milímetros
Masa	1254 quilogramos

El Ferrari F40 ye un automóvil superdeportivu producíu pol fabricante italianu d'automóviles Ferrari. La fabricación del F40 empezó en 1987 col motivu del 40 aniversariu de la fundación de la marca. El so preciu, el so comportamientu y el so conceutu convertir nun clásicu instantáneu, y anguaño ye recordáu xunto al 288 GTO como'l postreru gran Ferrari de la vieya escuela.

Historia

El Ferrari F40 foi un modelu desenvueltu pal so usu en carretera abierta, pero con especificaciones cercanes a un automóvil de competición. La so austeridá, el nivel d'esixencia qu'imprime a los sos pilotos y el so escelente comportamientu dan prueba d'ello.

Enzo Ferrari yá yera consciente de que s'averaba'l fin de la so vida, a los 90 años. Taba encurniáu, porque'l dominiu de Ferrari nes competiciones del motor en tol mundu esmoreciera col pasu de los años. Él mesmu pidió a la empresa'l desenvolvimientu d'un automóvil que fixera saber a tol mundu la capacidá que teníen en Maranello pa faer coches competitivos; y pa andar a la tema contra'l Porsche 959 y convertise nel arguyu de la marca.

El desenvolvimientu téunicu corrió al cargu de Nicola Materazzi, y anque el so xasis sigue siendo'l clásicu tubular d'aceru, foi'l primer Ferrari qu'añadió refuerzos de materiales compuestos. La carrocería foi diseñada por Leonardo Fioravanti que nesi momentu trabayaba para Pininfarina. Foi realizada con kevlar, fibra de carbonu, aluminiu y nomex pa consiguir resistencia y pocu pesu. Gracies al túnel del vientu de la compañía italiana consiguióse una gran estabilidá en dambos trenes a alta velocidá. A pesar de disponer d'un gran alerón traseru y nun tener los baxos carenados, el F40 consiguió un Cx de 0.34 en penetración aerodinámica. El so cristal traseru que dexa ver el so motor (y con branquies pa la ventilación) ye una de les señes d'identidá que siguieron nel fonduxe de deportivos Ferrari.

El motor ye un 8 cilindros en V de gasolina y 2,9 llitros de cilindrada y 4 válvules per cilindru (gran parte de la puesta a puntu d'esti motor, basáu nel bloque del 288 GTO, realizar nos prototipos conocíos como 288 Evoluzione). Testigu de la so dómina, esti motor dispón de dos turbo-compresores IHI con intercoolers que-y brinden la capacidá de desenvolver hasta 478 CV (356 kW). Téunicamente ye un automóvil bien radical: nun dispón de ABS nin servofrenu, nun esiste sincronización nes marches y nun hai direición asistida nin nengún otru tipu d'ayuda electrónica.

Nel interior esanicióse cualesquier tipu de guarníu interior, usáronse ventanos correderos de plexiglás (que tres un curtiu periodu de tiempu sustituyir por unes convencionales a pidimientu de los veceros) y utilizóse la pintura xusta pa la carrocería. Llegar al estremu d'utilizar una cuerda como tirador p'abrir les puertes y esanicióse l'equipu de soníu.

La producción del F40 remató en 1992 y en 1995 foi sustituyíu pol F50, qu'hasta qu'una nueva xeneración de la fábrica sofitara los coches de GT1 que vinieron, caltúvose competitivu.

Fabricáronse 1315 unidaes del F40;^[1] y como bon Ferrari, na so mayoría de color "Rosso Corsa". La última serie, dotada de catalizador y sistema electrónicu de taráu de suspensión, ye la menos cotizada por restar pureza al conceutu inicial del coche.

Rendimientu y prestaciones

Gracies a la llixereza del so conxuntu (1100 kg) y la so elevada potencia de 478 CV, el F40 algama una velocidá máxima de 326,193 km/h,^[2] y acelera de 0 a 100 km/h en 4,1 s. Pero quiciabes una de les marques más representatives del potencial del coche sían los 19,5 segundos que tarda'l F40 en percorrer el quilómetru, un tiempu difícil de bater entá güei. El Porsche 959 y el Lamborghini Diablu fueron los sos principales rivales nos sos escasos cinco años de producción. A dambos superar en prestaciones y comportamientu en circuitu. Foi tamién el coche más rápidu del mundu hasta la llegada del Xaguar XJ220 y el Bugatti EB110

Tiempos d'aceleración y distancia por Revista YES:^[3]

0–50 km/h: 2,0 s
0–80 km/h: 2,9 s
0–100 km/h: 3,7 s
0–120 km/h: 4,3 s
0–140 km/h: 5,2 s
0–160 km/h: 6,7 s
0–180 km/h: 7,9 s
0–200 km/h: 9,1 s
0—400 m: 11,2 s
0—1000 m: 19,5 s

Preciu

El F40 foi nel so día el coche más caru del mundu. En Reinu Xuníu llanzar a un preciu de GBP 193.000 y n'España podía adquirise por 40.000.000 pts. Yera aproximao un 50% más caru qu'un Ferrari Testarossa. La versión americana (convenientemente modificada pa ser llegal n'Estaos Xuníos) salió al mercáu a un preciu de US$ 400.000. Na reventa, dellos modelos algamaron US$ 1,6 millones. Na actualidá, los precios del F40 polo xeneral ronden pol millón de dólares.

Versiones

El modelu cunta con distintes versiones (F40, F40-LM, F40-GT, F40-GTE).

Intereses

Nick Mason, batería de Pink Floyd y afamáu coleicionista d'automóviles emprestó'l so propiu F40 pal desenvolvimientu del McLaren F1, lo que demuestra la posición qu'ostentaba esti deportivu ente diseñadores como Gordon Murray (inclusive dempués del so cese de producción).

Enzo Ferrari, al velo en direuto per primer vegada na so presentación en 21 de xunetu de 1987, quedóse impresionáu y namái consiguió pronunciar: Bello, molto bellu.^[4]

Jeremy Clarkson, presentador de Top Gear, na BBC, almitió que'l F40 ye'l so deportivu favoritu. Consiguir por cuenta de la so simplicidá al respective de los coches modernos.

Ye consideráu'l postreru Ferrari de la era pre-electrónica, y el postreru que vio en vida Enzo Ferrari.

P'adquirir esti Ferrari, yera requisitu tener otru Ferrari con anterioridá.
Nel xuegu Arcade de Sega Turbo Out Run el coche del xugador yera un Ferrari F 40 sustituyendo al clásicu Ferrari Testarossa del Out Run Clásicu *

Diego Maradona recibió una F40 como regalu de parte del presidente del Napoli Corrado Ferlaino, quien la pagó cerca d'O$S 1.000.000 al representante de Diego, quien había pagu orixinalmente O$S 470.000 (O$S 70.000 pola exclusividad de repintarla color negru a pidíu del xugador) (Ferrari presentar 2 meses antes y nun aceptaba salida de producción n'otru color que nun fora coloráu). Al ver que'l vehículu yera ultradeportivo (salía de fábrica ensin equipu de soníu, nin tapizaos nes puertes, nin direición asistida) Maradona refugar a la que foi-y agasayada.

En competición

Por cuenta de que el Ferrari F40 foi desenvueltu como un coche de cai, consiguió resultaos bien irregulares a lo llargo de la so carrera. Sía comoquier, participó en diversos campeonatos de GT con bones resultaos en delles ocasiones.

Especificaciones téuniques

Ferrari F40
Fabricante	Ferrari
Motor	V8 biturbo de 2936 cc
Potencia	478 CV a 7000 rpm
Velocidá máxima	326 km/h
Tresmisión	Manual de 5 velocidaes
Llargor	4430 mm
Anchor	1989 mm
Altor	1130 mm
Distancia ente exes	2450 mm
Anchu de víes	1594 mm exa delantera 1610 mm exa trasera
Pesu	1100 kg

Referencies

↑ www.ultimatecarpage.com (n'inglés)
↑ Quattroruote: Ferrari F40 (9/1989)
↑ Revista YES: La biturbo prueba: Vauxhall-Lotus Carlton contre Bugatti EB 110 GT y Ferrari F40
↑ quemotor.wordpress.com (n'español)

Enllaces esternos

Especificaciones en autosrapidos.com
Historia del F40 n'autu.idoneos.com

[1] www.ultimatecarpage.com (n'inglés)

[2] Quattroruote: Ferrari F40 (9/1989)

[3] Revista YES: La biturbo prueba: Vauxhall-Lotus Carlton contre Bugatti EB 110 GT y Ferrari F40

[4] quemotor.wordpress.com (n'español)

[1]

[2]

[3]

[4]