Fompedraza
Fompedraza ye una llocalidá y conceyu de la contorna de Campu de Peñafiel, na provincia de Valladolid, comunidá autónoma de Castiella y Lleón, España.
Fompedraza | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Alministración | |||||
País | España | ||||
Autonomía | Castiella y Lleón | ||||
Provincia | provincia de Valladolid | ||||
Partíu xudicial | Valladolid | ||||
Tipu d'entidá | conceyu d'España | ||||
Alcalde de Fompedraza (es) | José Miguel Mieres García | ||||
Nome oficial | Fompedraza (es)[1] | ||||
Códigu postal |
47311 | ||||
Xeografía | |||||
Coordenaes | 41°32′10″N 4°08′45″W / 41.536111111111°N 4.1458333333333°O | ||||
Superficie | 16.38 km² | ||||
Altitú | 889 m | ||||
Llenda con | Campaspero, Torre de Peñafiel, Canalejas de Peñafiel y Olombrada | ||||
Demografía | |||||
Población |
106 hab. (2023) - 51 homes (2019) - 48 muyeres (2019) | ||||
Porcentaxe | 0.02% de provincia de Valladolid | ||||
Densidá | 6,47 hab/km² | ||||
Historia
editarEn Carta arqueolóxica d'España, Valladolid de los profesores Palol y Watenberg, señálase la esistencia d'un yacimento neolíticu con afayu d'hachos de piedra apolazada. A estos hachos de piedra, atopaes na zona de los güertos, les xentes del pueblu llamar «piedres del rayu». La piedra nun yera la caliar blanca de la zona sinón d'un color gris.
En Arqueoloxía vallisoletana, la tierra de campos y el sur del Duero señálase l'afayu de restos na zona de La Solana.
Según Tomás Mañanes: «a partir de la repoblación de Roa (añu 913) y hasta la repoblación de Sepúlveda (añu 941) nel sector oriental de la provincia de Valladolid desenvuélvese la repoblación de los llugares entemedios como Fompedraza (...)».
L'edificiu de la ilesia dedicada a S. Bartolomé Apóstol, reconstruyíu delles vegaes, ye orixinalmente del románicu tardíu, posiblemente del XII. Nengún otru edificiu d'interés fai abarruntar siquier qu'ellí habitara más que xentes, que ye posible conformárense con sobrevivir nel pequeñu valle. Lo inhóspito del pandorial, nel que nun hai una sola fonte, nin un abrigu, dexa pensar que mientres sieglos solu sirviera, ensin habitalo, pa pastiar les oveyes. Los chozos de los pastores entá esistieron nel sieglu XX.
Tampoco esiste nenguna señal de la esistencia de dalguna ermita que ye normal na zona. Solo'l topónimu de Santa María por baxu de la fonte, puede faer pensar en dalgún otru llugar de cultu.
Nel esllinde ente los conceyos de Cuellar y Peñafiel, yá s'indica Fompedraza como términu de Peñafiel nel sieglu XII.
En 1426 los executores testamentarios de D. Pedro Velázques, arcedianu del Alcor, de la catedral de Palencia faíen efectiva la entrega al conventu de San Juan de tola heredá y casa coles sos truébanos que tenía na aldea de Fompedraza. Parte d'esta heredá, un majuelo en Val de Espinar y un güertu, fuera mercáu a Juan Delgado, vecín de Fompedraza el 17 de xunu de 1412.
El 18 de febreru de 1447, por voluntá del príncipe D. Enrique (el futuru Enrique IV), Oreya, Padilla, Manzanillo, Molpeceres de Suso y de Yuso, Fompedraza, Canalejas y La Torre, que se llamaron dende entós «les villes eximidas» dixebrar de Peñafiel. Sicasí caltiénense delles rellaciones con Peñafiel, ente les que tán: poder vender el vinu en Peñafiel, y l'aprovechamientu común d'agües y camperes.
Dempués fueron apurríos como señoríu al so alférez, Payu de Ribera, que'l 22 de xineru de 1456 vender al marqués de Villena, D. Juan Pacheco por 700 000 maravedinos. Bien pocu dempués D. Juan Pacheco vender a D. Alfonso Téllez Girón, conde d'Urueña, por un millón de maravedinos y yá dende entós queden en poder de la casa d'Osuna.
En 1447 los conceyos de les villes eximidas y les Quintanillas, Langayo, Oreya, otros llugares del términu de Pañafiel, nun aportaron a recaldar nengunu de los derechos del conventu de San Juan alegando que pertenecíen al Infante D. Enrique, príncipe d'Asturies, quien dende l'añu anterior yera Señor de la Villa de Peñafiel por concesión del rei. Sicasí'l 6 d'avientu de 1447 el rei Xuan II, dirixir a los conceyos d'estes aldegues, en carta expedida en Peñafiel, por que pagaren al conventu les rentes que-yos deben a pesar de qu'estos llugares fueren donaos pol rei al so fíu l'Infante D. Enrique (el futuru Enrique IV).
Nel repartimientu de la martiniega en 1490 pol escribán de Peñafiel Alfonso González que xubió a 18 600 maravedinos correspondiéron-y a Fompedraza 765 maravedinos.
En 1595, según la rellación de vecinderu que fixeron los señores párrocos por mandatu del rei y que comunicaron al obispu de Palencia, don Fernando Miguel de Prau, en Fompedraza esistía una pila y 47 vecinos. Tien De tenese en cuenta que'l significáu de 'vecín' nun ye habitante sinón l'equivalente de familia.
Por decretu de 6 d'agostu de 1811 les Cortes de Cádiz abolieron los señoríos, polo que Fompedraza dexó de pertenecer al Duque d'Osuna.
El Madoz diz de Fompedraza, (alredor de 1850):
Villa con Conceyu na provincia, capitanía xeneral y audiencia territorial de Valladolid, partíu xudicial de Peñafiel, diócesis de Palencia, asitiáu nun valle sobre una pequeña llomba circunvalada de cuetos; el combate'l vientu N que fai'l so clima frío y propenso a tercianas. Tien 60 cases, un pósito pío con 210 fanegas de centenu, hallandose nel mesmu edificiu la sala consistorial y cárcel; escuela d'instrucción primaria allegada por 16 alumnos, al cargu d'un maestru dotáu con 400 reales: una ilesia parroquial de primer ascensu (San Bartolomé) sirvida por un cura y un sacristán; hai una fonte col so pilón de la que se sirve'l vecinderu pa les sos necesidaes doméstiques y p'abebentar los ganaos; confina el términu: N Peñafiel, Y Canalejas, S Molpeceres y O Campaspero, el TERRÉN ye polo xeneral cascayosu y de mala calidá a esceición del valle qu'entiende unes 10 obraes y un prau que se riega cola demasía de la fonte mentada; CAMINOS: los locales de ferradura y el que se dirixe a Campaspero, pol cual pueden transitar carruaxes: CORRÉU: recibir y espacha na alministración de Peñafiel, por cualesquier de los vecinos qu'alleguen al mercáu. PRODUCCIÓN: centenu, avena, cebada, pataques, cáñamu, delles llegumes y vinu d'inferior calidá; se cria ganáu lanar. INDUSTRIA: l'agrícola y dos telares de llenzos ordinarios. COMERCIU: esportación de dalguna demasía de los frutos ya importación de los artículos que falten. POBLACIÓN 61 vecinos, 209 almes. CAPITAL GRANIBLE 190.000 reales. IMPUESTOS : 19.000 reales. CONTRIBUCIÓN 3.165 reales y 11 maravedinos. PRESUPUESTU MUNICIPAL: 960 reales, cubrir col productu de delles tierres conceyiles que lleven los vecinos n'arrendamientu y en casu de déficit, por repartida vecinal.Madoz, P. (1845-1850).
Na desamortización de Mendizábal, Bernabé de la Fuente, medianu llabrador, mercó nel añu 1844, en cuatro veces, en Fompedraza, 18 ha de terrén rústicu en 33 parceles, poles que pagó 8051 reales a pesar de tar tasaes en 7113 reales. Coles mesmes mercó dos finques urbanes pol so preciu de tasación de 2790 reales nel mesmu añu. Sebastián Veganzones mercó una casa nel so preciu de tasación de 420 reales.
La carretera de Peñafiel a Cuellar construyóse dempués de 1869. La construcción de la carretera de Peñafiel a Cuellar y la llegada del ferrocarril a Peñafiel convirtieron a Fompedraza nun llugar de camín, yá que enantes el pasu de Peñafiel a Cuellar faíase al traviés de Molpeceres pol camín real.
Al quedar en ruines l'edificiu del vieyu conceyu la escuela tuvo asitiada na cai del Rosario, 11, polo que'l treslláu dende l'antiguu tuvo d'asoceder alredor del empiezu del sieglu XX, yá qu'en 1915 la escuela de neños y neñes taba ellí al cargu de Dª Felicites. Al treslladase la escuela al nuevu edificiu, esta casa quedó como casa de la maestra de neñes.
La fonte que da noma al pueblu, «fonte de pedraza» ('piedra grande'), tuvo dando agua hasta 1925. Nesta fecha construyó la fonte de los caños, tomando l'agua dende'l manantial de la piedra grande, asitiáu xunto a la roca que s'alcontraba so la carretera y sobre la fonte de los caños. Tamién en 1925 inauguróse'l nuevu edificiu del conceyu, siendo los quintos de 1925 los postreros que se tallaron nel vieyu edificiu asitiáu na cai Real, onde en 1920 inda taben los grillos de suxetar los pies a los presos de la cárcel.
Dempués el conceyu construyó una nueva escuela con dos aules separaes pa neños y neñes a la qu'allegaben en 1945 más de 50 alumnos. Esta escuela foi construyida en parte colos beneficios que'l conceyu llogró como contratista na construcción de la carretera de Fompedraza a Canalejas.
Na Guerra Civil nun finó nengún nacíu nesti pueblu, gracies a la intervención del entós alcalde, Melquiades de la Fuente, que nun dexó actuar a les milicies estremistes de Peñafiel. Sicasí'l so fíu Isaías de la Fuente pereció afogáu nel Mediterraneu a los pocos díes de rematar la guerra.
Hasta la firma del concordatu de 1953 cola Santa Sede, Fompedraza pertenecía a la Diócesis de Palencia.
Na década de los sesenta produció un notable medría de la emigración, sobremanera a Barcelona y Bilbao. A finales d'esta década, la realización de la concentración parcelaria y la perforación de dellos pozos que tresformaron parte del pandorial en regadío, contribuyó a estabilizar la población.
Al empiezu del sieglu XXI, la inclusión del términu municipal na denominación d'orixe (D.O.) Ribera del Duero fizo que se crearen tres bodegues por iniciativa de persones de la llocalidá: Bodegues Briego polos Hermanos Benito Hernando; otra polos Hermanos Benito Alonso, que foi adquirida pol grupu catalán Torres; y en setiembre de 2007, empecipió la so actividá Bodegues Veganzones, a iniciativa de los hermanos col mesmu apellíu. Polo qu'en 2008 yeren trés les bodegues con D.O. inscrites en Fompedraza.
Demografía
editar1991 | 1996 | 2001 | 2004 | 2006 | 2008 | 2010 | 2012 | 2014 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
155 | 145 | 143 | 143 | 148 | 133 | 138 | 124 | 127 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
(Fonte: INE[2]) |
Etnografía
editarEsti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Enterramiento
editarHasta la Real cédula de Carlos III en 1787, los enterramientos facer nes ilesies. Esta real cédula, que tardó enforma tiempu n'obedecese, obligó a faer los campusantos en llugar alloñáu de la población, como midida hixénica. Nesti casu, como la ilesia taba fuera del pueblu, el campusantu construyóse, y sigue anguaño, adosáu a la ilesia. Hasta les últimes décades del sieglu XX, namái había un sepulcru abarganáu y con llosa, dalguna cruz a la cabecera de dalguna fuesa y una llosa, asitiada güei nel suelu del atriu de la ilesia («el tejadillo»). Les fueses diben rotando y la supeficie del campusantu yera bastante pa cumplir col fin de soterrar a los muertos. Dempués empezó'l costume de construyir panteones y columbarios.
Nun esistía enterrador, pero siempres se cumplió una llei ensin escribir de que cuando daquién morría, yeren los dos vecinos, unu de cada llau de la so casa, los que teníen la obligación de faer la fuesa.
Na ilesia de Fompedraza taben les sepultures, como yera habitual, sol pisu, cerraes con tres losa, afuracada la del centru. A mediaos del sieglu XX entá taba na sacristía un fierro n'ángulu rectu con un furacu nun estremu y afiláu l'otru, que sirvía pa llevantar la llosa del centru, introduciéndolo nel furacu y apalancado escontra tras. Les otres lloses llevantar con facilidá una vegada llevantada la central.
Hasta les nueves normes del Conceyu Vaticanu II, les muyeres, cubiertes col velu, asítiase na ilesia na nave central, y arrexuntaes por families, teniendo cada familia'l so moblame, banquillas, sielles o taburetes y, sobremanera, el hachero, mueble en que s'asitiaben les veles y hachos de cera coles que s'honraba a los muertos de cada familia, encender nes ceremonies relixoses, sobremanera si'l muertu yera recién.
El sitiu nel que por costume s'asitiaba cada familia llamábase 'sepultura'. Posiblemente denominárase asina por ser el llugar en qu'enantes taben soterraos los miembros de la familia. Sicasí a pesar de que la sociedá yera machista, l'heriedu de la sepultura yera matriarcal. Les muyeres entá dempués de casaes asítiase na sepultura de les sos madres.
Celebraciones relixoses
editarSumió una parte de la lliturxa de les celebraciones relixoses ente les que pueden señalase:
- San Marcos, 25 d'abril. La bendición de los campos que se faía saliendo'l pueblu en procesión y pidiendo l'agua tan necesario nestos secanos.
- Sábadu de Gloria, recoyíase l'agua recién bendicida en vasíes que se llevaben a casa pa tener el agua bendito pa cualquier ocasión. Nel momentu que les esquiles de la misa d'esti día taben tocando a Gloria salíase fora de la Ilesia a recoyer cinco piedrecita que se somorguiaben na agua bendito y sirvíen pa desactivar la nube del branu qu'amenaciaba col xarazo qu'afaraba les colleches. Ante la nube tiraben estes piedrines invocando «Señor que seya agua clarina».
- Pascua de Resurrección, festexar poles cuadrielles de mozos y mozos faciendo la llimonada y enramando les ventanes de les moces y saliendo pela mañana a «pidir les rosquíes», coles que les madres de les moces teníen d'agasayar a los mozos.
- La Lletaníes nes procesiones nes mañanes de llunes, martes y miércoles anteriores al xueves de l'Ascensión, a los trés llugares distintos del campu nes que se recitaben les lletaníes de los Santos.
- Les fiestes llocales: les Candeles el dos de febreru y San Bartolomé Apóstol el 24 d'agostu colos bailles de les xotes delantre de la imaxe del santu amenizadas polos músicos qu'actuaríen dempués nos bailles profanos.
- Otres fiestes llitúrxiques: el Corpus, San Antonio, la Virxe del Rosario, con procesiones pero ensin bailles porque nun había músicos.
- Les novenes: nos díes anteriores a la festividá de los santos: San Antonio, San Roque, San José.
- El Miserere: los miércoles de cuaresma.
- Les puyes: del honor de portar andar de San Antonio na so entrada a la Ilesia y de xubir el santu al so tronu, pa lo que la imaxe yera de pequeñu tamañu. La Cofradería de San Antonio yera propietaria d'unes oveyes que tenía arrendaes «a anuevo» a dalgún pastor. El contratu d'a anuevo consistía en que cuando remataba'l contratu d'arriendamiento el pastor debía d'apurrir a la cofradería'l mesmu númberu de cabeces pero cola edá de cuando les recibió.
- El recibimientu de les madres na entrada de la ilesia cuarenta díes dempués d'haber dau a lluz.
- La ufrienda al cura párrocu de panes especiales en bodes y bautizos.
- Les proses: nos entierros, nel camín dende la casa del difuntu hasta la ilesia, faíense trés paraes nes que se rezaba un responsu pol alma del difuntu, antes de la misa de corpore insepulto.
- La Nueche d'Animes: na nueche del 1 de payares, los mozos del pueblu, dempués de percorrer el pueblu pidiendo una llimosna pa les ánimes del purgatoriu, pasaben la nueche nel campanariu doblando les campanes col toque de difuntos, hasta l'amanecer del 2 de payares, día en que la Ilesia Católica conmemora a tolos fieles difuntos.
Festividaes
editarLa diferencia más notable ente los domingos y díes festivos y «les fiestes», que siempres yeren dos díes, yera que nes fiestes contratar a los músicos p'animar les cais. Otra diferencia ye que siempres allegaba dalgún feriante: fixos los almendreros qu'al empar yeren los banqueros del xuegu del bote, y vendedores de carambelos o xelaos; en dalguna ocasión fotógrafos o industriales provistos d'una carabina d'aire estruyíu y unes flecha pal tiru al blancu.
Yera'l día d'estrenar les ropes nueves.
El programa normal de los músicos el primer día yera:
- l'actuación na procesión, mientres la danza que siguía a la misa mayor;
- la sesión de baille de la tarde na plaza;
- la velada (sesíón de baille acabante cenar).
El segundu día la diferencia más importante yera l'alborada, percorriendo les cais faciendo paraes a les puertes de les cases de les moces pa recoyeles y llegar hasta la plaza baillando, dempués el programa yera similar sacantes como la misa yera polos difuntos de la parroquia, nun se faía procesión nin danza celebrándose'l baille na plaza antes de comer, pela tarde y l'última velada.
Hasta tiempos recién, alredor de 1960, los músicos pagar los mozos de baille». Como nun había restorán a los músicos dábase-yos de comer y cenar nes cases de los mozos. Les cenes y comíes nun yeren de baldre pos se valoraba cada comida y el mozu qu'había lleváu músicos a comer a la so casa descontábase-y de la so cuota la cantidá axustada. Hubo un momentu en que'l Conceyu daba una ayuda a los mozos, y a midida que la emigración produció l'amenorgamientu de mozos foi aumentando l'ayuda, hasta'l momentu en que tol gastu pasó al Conceyu. La llegada y la vuelta de los músicos yera pola so propia cuenta, cuasi siempres a cuerpu.
Si los mozos pagaben el baille, teníen derechu a baillar, y como de normal el númberu de mozos superaba a les moces esistía lo que se llamaba «el favor» que consistía que cuando una pareya taba baillando, podía llegar un mozu que diciendo «¿faes el favor?» desfaía la pareya yá que el mozu que taba baillando tenía de dexar a la so pareya, ocupando'l so llugar el que pidiera «el favor». Si'l favor negábase, y debía de ser la moza la que lo fixera, yera claro que la pareya yeren noviu o lu yeren dende aquel momentu. Nel entemediu de los bailles la pareya podía siguir pasiando y ende nun esistía'l favor». Siguir pasiando ensin empezar a baillar yera la forma d'empecipiar una rellación, ensin formalizala.
Pagos n'especie
editarComo'l dineru nun abondaba, munchos de los servicios pagar n'especie. El cebera y sobremanera el trigu yera'l valor más importante, pos yera la forma d'asegurar el pan y amás yera fácilmente vendible. A la fin de la recueya un carru al serviciu de cada profesional, percorría les cais del pueblu, provistu'l personal de la midida de la media fanega y sacos onde envasar el trigu. Cobraben asina los siguientes:
- El médicu: nun esistía la seguridá social y de normal al médicu faíase-y un pagu fixu igualar» por atender cuando se-y precisara.
- El veterinariu, al igual que'l médicu cobraba igualar por atender al ganáu de trabayu: pollinos, mulares o caballos, sobremanera.
- El boticariu. Esta iguala correspondía a disponer del serviciu de farmacia y a un grupu de les medicines más corrientes. Había bien poques medicines fabricaes, cuasi siempres yeren les fórmules maxistrales que preparaba'l boticariu según la receta del médicu o del veterinariu, que podía indicar si había que llevar un frascu, grande o pequeñu, o una caxa, etc.
- El Sr. Cura Párrocu. Pol serviciu de los encamientos». Consistíen éstes nel rezu d'una oración na misa toes los domingos del añu per cada difuntu encamentáu.
- El ferrador qu'asitiaba les ferradures y curiaba al ganáu de trabayu so la direición del veterinariu.
- El barberu al que nunca se -y llamaba peluqueru, pol serviciu d'afaitar una vegada en selmana, xeneralmente los sábados a los mozos y homes de barba. Les cortes de pelo cobrar en metálicu, colo que'l barberu disponía de daqué de dineru.
Propiedaes del común
editarA mediaos del sieglu XX entá quedaben restos de propiedaes de común aprovechamientu de los pueblos de Castiella.
- El Prau Pel
centru baxaba'l Regueru de Fompedraza qu'esviáu percima del so calce normal regaba una parte de les sos 4 ha. Aprovechar pa pastiar, los domingos y festivos de primavera, el ganáu de trabayu, mulares (siempres se-yos llamó machos), pollinos y caballos que xixilaba un vaqueru contratáu pol Conceyu. El ganáu pasaba'l día nel prau y antes d'anochar volvía al pueblu.
- El Pradillo
Los sos 5 hai se roturaron a principios del sieglu XX y partióse en «suertes», llotes que s'axudicaron a los vecinos casaos, cuando un vecín dexaba la suerte axudicar a los matrimonios nuevos. Yera una pequeña esquiñona pero nunca se quedaron ensin aprovechar.
Bandera y Escudu
editarNel añu 2015, el conceyu de Fompedraza estrenó una bandera y un escudu[3] colos siguientes descriptivos:
- Escudu : de forma española de tres cuarteles, el superior cola cara del Infante Son Juan Manuel d'artesanáu mudéxar qu'apaeció na Ilesia Parroquial de Fompedraza sobre fondu doráu. Embaxo cuartel inferior esquierdu representando manantial brotando de roques y que da orixe al nome del conceyu, Fonte de Piedra en tonos azul y gris. Cuartel inferior derechu un recímanu d'uva tinta y fueya de parra verde sobre fondu blancu representa la tradición vinícola del conceyu, perteneciente a la denominación d'orixe Ribera de Duero. Al timbre, corona real d'España.
- Bandera : de dimensiones 1:2, coloráu carmesí (o gules), no fondero figura l'escudu del conceyu enantes descritu."
Boletín Oficial de la Provincia de Valladolid[4])
Ver tamién
editarReferencies
editar- ↑ Afirmao en: Llista de Conceyos y los sos Códigos por Provincies a 1 de xineru de 2019. Data d'espublización: 8 febreru 2019. Editorial: Institutu Nacional d'Estadística.
- ↑ Institutu Nacional d'Estadística. «Nomenclátor. Rellación d'unidaes poblacionales». INEbase. Consultáu'l 19 de febreru de 2012. «Tien d'escoyese la población 232 de la provincia 19»
- ↑ Fompedraza estrena bandera y escudu. Norte de Castiella. 15 de marzu de 2015. http://www.elnortedecastilla.es/valladolid/201503/15/fompedraza-estrena-escudo-bandera-20150306210540.html. Consultáu'l 1 d'abril de 2014.
- ↑ Diputación Provincial de Valladolid. «Boletín Oficial de la Provincia de Valladolid». BOPVa. Consultáu'l 1 de marzu de 2014.
Bibliografía
editar- Madoz, Pascual (1845-1850), Diccionario geográfico-estadístico-histórico de España y sus posesiones de Ultramar, 16 tomos, Madrid: Establecimiento literario-tipográfico de P. Madoz y L. Sagasti.. Consultáu'l 20 de febreru de 2012
Enllaces esternos
editar