Glaucium flavum

especie de planta

Glaucium flavum (en llatín, lliteralmente: Glaucio mariellu) o tamién glaucio, adormidera marina, amapola lloca, amapola marina ye una planta de la familia Papaveraceae.

Glaucium flavum
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Magnoliophyta
Clas: Magnoliopsida
Orde: Ranunculales
Familia: Papaveraceae
Subfamilia: Papaveroideae
Tribu: Chelidonieae
Xéneru: Glaucium
Especie: G. flavum
Crantz
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Granes
Ilustración
Glaucium flavum

Descripción editar

Ye una planta de gran guapura con tarmos qu'algamen 10-100 cm. d'altor. Biañal o perenne. Bien peluda. Fueyes cimeres abrazadoras, dentaes y sésiles y les inferiores peciolaes y pinnatilobulaes. Les flores son grandes de color mariellu oru, dacuando con una mancha naranxa na base de los pétalos y de 55-75 mm, con sépalos los arispios caedizos. El frutu ye una cápsula allargada y estrecha d'hasta 20 cm, glabres, con numberoses granes corites, reniformes y reticulaes. Floria dende la primavera, pel branu y seronda.

Distribución y hábitat editar

Nativa dende Macaronesia hasta El Cáucasu. Naturalizada en cualesquier otra parte del mundu. Tamién cultivada en xardinos. Hábitats costeros, en llugares arenosos o cascayosos.

Propiedaes editar

  • Anque ye pocu usada considerar antitusiva.
  • Venenosa. La planta exuda un zusmiu mariello al cortala.
Principios activos

La glaucina ye'l principal alcaloide del componente en Glaucium flavum.[1] Glaucina tien efeutos broncodilatadores y antiinflamatorios, actuando como un PDE4 inhibidor y Bloquiador de les canales de calciu antagonista del calciu,[2] y utilízase médicamente como un antitusivu en dellos países.[3] Glaucina puede producir efeutos secundarios como sedación, fatiga , y un efeutu alucinógeno carauterizáu poles imáxenes visuales de colores,[4][5] y detectóse apocayá como una droga recreativa .[6] Pa una bibliografía detallada sobre Glaucina y Glaucium ver flavum: National Agricultural Library (Glaugium flavum entry)

Taxonomía editar

Glaucium flavum describióse por Heinrich J.N. Crantz y espublizóse en Stirpium Austriarum Fasciculus 2: 133. 1763.[7]

Citoloxía

Númberu de cromosomes de Glaucium flavum (Fam. Papaveraceae) y táxones infraespecíficos: 2n=12[8]

Etimoloxía

Glaucium: nome xenéricu que remanez del griegu "glaucous" que significa "glauco, abuxáu".[9]

flavum: epítetu llatín que significa "mariella".[10]

Sinonimia
  • Glaucium serpieri Heldr. in Regel [1873]
  • Glaucium maritimum Bernh.
  • Glaucium luteum Scop. [1771]
  • Glaucium glaucum Moench [1794]
  • Glaucium fulvum Sm. [1805]
  • Glaucium flavum var. vestitum Willk. & Lange [1880]
  • Glaucium flavum var. glabratum Willk. & Lange [1880]
  • Chelidonium glaucumHill [1767]
  • Chelidonium fulvum Poir. in Lam. [1817]
  • Chelidonium glaucium L.[1]
  • Chelidonium littorale Salisb.
  • Glaucium fischeri Bernh.
  • Glaucium glaucium (L.) H.Karst.
  • Glaucium littorale Salisb.
  • Glaucium maculatum Szov.
  • Glaucium richardsonii Bernh. ex Fedde
  • Glaucium tricolor Godr.
  • Papaver cornutum Garsault[11]

Nome común editar

Nun hai conseñaos nomes comunes n'asturianu pa esta especie.

Ver tamién editar

Referencies editar

  1. «HPLC Determination of Glaucine in Yellow Horn Poppy Grass (Glaucium flavum Crantz)». Pharmaceutical Chemistry Journal 38 (1):  páxs. 441–442. August 2004. doi:10.1023/B:PHAC.0000048907.58847.c6. ISSN 0091-150X. http://www.springerlink.com/content/pp5l676q2g03w237/. Consultáu'l 14 de xunu de 2009. «S-(+)-Glaucine (C21H25NON4) is the main alkaloid component in the grass of yellow horn poppy (Glaucium luteum L., syn. Glaucium flavum Crantz) of the Papaveraceae family». 
  2. Cortixu J, Villagrasa V, Pons R, Berto L, Martí-Cabrera M, Martinez-Llosa M, Domenech T, Beleta J, Morcillo EJ. Bronchodilator and anti-inflammatory activities of glaucine: In vitro studies in human airway smooth muscle and polymorphonuclear leukocytes. British Journal of Pharmacology. 1999 Aug;127(7):1641-51. PMID 10455321
  3. Rühle KH, Criscuolo D, Dieterich HAI, Köhler D, Riedel G. Objective evaluation of dextromethorphan and glaucine as antitussive agents. British Journal of Clinical Pharmacology. 1984 May;17(5):521-4. PMID 6375709
  4. Rovinskiĭ VI. A case of hallucinogen-like action of glaucine. (Russian). Klinicheskaia Meditsina (Mosk). 1989 Sep;67(9):107-8. PMID 2586025
  5. Rovinskiĭ VI. Reserve glaucine syndrome in the physician's practice: the clinical picture and potential danger. (Russian). Klinicheskaia Meditsina (Mosk). 2006;84(11):68-70. PMID 17243616
  6. Dargan PI, Button J, Hawkins L, Archer JR, Ovaska H, Lidder S, Ramsey J, Holt DW, Wood DM. Detection of the pharmaceutical agent glaucine as a recreational drug. European Journal of Clinical Pharmacology. 2008 May;64(5):553-4. PMID 18204834
  7. «Glaucium flavum». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 9 de xineru de 2013.
  8. Contribuiçao para o conhecimento cariológico das halófitas y psamófitas litorais. 142-162. Coimbra. Mesquita Rodrigues, J. Y. (1953)
  9. en Nome Botánicos
  10. n'Epítetos Botánicos
  11. Glaucium flavum en PlantList

Bibliografía editar

  1. Abrams, L. 1944. Buckwheats to Kramerias. 2: 635 pp. In L. Abrams Ill. Fl. Pacific States. Stanford University Press, Stanford.
  2. Anonymous. 1986. List-Based Rec., Soil Conserv. Serv., U.S.D.A. Database of the U.S.D.A., Beltsville.
  3. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., New York.
  4. Flora of North America Editorial Committee, e. 1997. Magnoliidae and Hamamelidae. 3: i–xxiii, 1–590. In Fl. N. Amer.. Oxford University Press, New York.
  5. Gleason, H. A. 1968. The Choripetalous Dicotyledoneae. vol. 2. 655 pp. In H. A. Gleason Ill. Fl. N. U.S. (ed. 3). New York Botanical Garden, New York.
  6. Gleason, H. A. & A. J. Cronquist. 1991. Man. Man. Vasc. Pl. N.E. U.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
  7. Hickman, J. C. 1993. Jepson Man.: Higher Pl. Calif. i–xvii, 1–1400. University of California Press, Berkeley.
  8. Munz, P. A. 1974. Fl. S. Calif. 1–1086. University of California Press, Berkeley.
  9. Munz, P. A. & D. D. Keck. 1959. Cal. Fl. 1–1681. University of California Press, Berkeley.
  10. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.
  11. Zuloaga, F. O., O. Morrone, M. J. Belgrano, C. Marticorena & E. Marchesi. (eds.) 2008. Catálogo de las plantas vasculares del Cono Sur (Arxentina, Sur de Brasil, Chile, Paraguay y Uruguái). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 107(1): i–xcvi, 1–983; 107(2): i–xx, 985–2286; 107(3): i–xxi, 2287–3348.

Enllaces esternos editar