Joaquín Riascos

Manuel Joaquín de Santa Isabel Riascos García (9 de payares de 1833, La Chorrera ^(es)  – 8 d'agostu de 1875, San Juan del Cesar) foi un militar y estadista colombianu.

Joaquín Riascos
Presidente de Colombia 12 mayu 1867 - 28 xunu 1867 ← Tomás Cipriano de Mosquera - Santos Acosta →
Vida
Nacimientu	La Chorrera (es) , 9 de payares de 1833
Nacionalidá	Colombia
Muerte	San Juan del Cesar, 8 d'agostu de 1875 (41 años)
Causa de la muerte	muertu en combate
Oficiu	políticu
Serviciu militar
Lluchó en	guerra civil colombiana de 1860-62 (es)
Creencies
Partíu políticu	Partido Liberal Colombiano (es)

Biografía

Mientres la primer infancia, Manuel Joaquín de Santa Isabel Riascos García treslladar cola so familia primero a Cartagena y dempués a Santa Marta. La so vida trescurrió en Santa Marta y la Villa de la Barraquera, ente llabores agrícoles y comerciales. El so sobrín y biógrafu, el padre Pedro María Revollo rellata:

"Mozu casóse con doña Concepción Jimeno, fía de don José Jimeno y doña Catalina Munive, apreciable dama de la meyor sociedá pero más apreciable poles cualidaes morales que la fixeron una muyer atenta y fuerte, nel sentíu eleváu de la Sagrada Escritura. Foi la so cooperadora nel trabayu, polo cual pudo caltener una bona finca agrícola adquirida pol so maríu en compañía del hermanu mayor d'ésti, Lázaro María Riascos. Na revolución de 1860 fixo les sos primeres armes col coronel González, depués tomó parte nel célebre combate en que se asedió, mientres 21 díes, a Santa Marta -payares a avientu de 1861-".

Al terminar el rellatu d'esti llargu combate, amiesta l'historiador Alarcón estes pallabres: "Llueu s'empezar a sentir en Santa Marta'l desenvolvimientu y frecuencia d'un delitu desgualdrao y escandaloso: el peculado. Eso montó en roxura al coronel Riascos, que la so honradez yera'l so mayor timbre, y ensin pidir orde a naide punxo una guardia na Aduana por que nun salieren mercancíes subrepticia o ilícitamente".

Dempués d'esta campaña victoriosa, foi xubíu a xeneral; si afortunáu foi nella, nun lo foi na siguiente, sobre l'Estáu d'Antioquia, en que tomó parte como xefe d'una brigada compuesta de tres batallones. Resultáu desastrosa foi'l d'esta campaña, pos l'exércitu lliberal quedó ganáu en Santu Domingu, pol conservador, comandado pol xeneral Braulio Henao -14 de xineru de 1862-. Riascos cayó prisioneru y soportó once meses de prisión en Medellín. Empezó entós la serie de revoluciones nos Estaos, qu'azotaron añu tres d'añu al país, y que dieron a la dómina aquella'l nomatu de la "anarquía entamada". Asina foi como'l xeneral Riascos atopóse a la cabeza d'un exércitu en 1864, pa sofitar a la xente honrao y de valía, que resolvió contener los escesos y crímenes del gobiernu del Estáu Soberanu del Madalena y baltar al so presidente xeneral José María Louis Herrera. Terminó la so campaña con una traza de la so homía, del so desprendimientu y del so puxu, que lo emponderó: el 9 d'avientu, dende'l Valle de Upar, unvió al presidente provisional del Estáu Soberanu del Madalena, Joaquín M. Vengoechea, el so arrenunciu del mandu de les fuercies y volvió tranquil al so llar, ensin el reato de dalgún delitu que cometiera o dexara cometer a les sos tropes. Esi yera'l so calter, yera la so honra».

Diputáu y presidente del Estáu Soberanu del Madalena, senador y representante en delles ocasiones, el 24 d'abril de 1867 el xeneral Riascos encargar de la presidencia del Estáu de Madalena, de la que se desempeñaba como tercer designáu a la Presidencia de la República. Cinco díes dempués, el 29 d'abril, el xeneral Tomás Cipriano de Mosquera decretó la disolución del Congresu Nacional y declaróse n'exerciciu supremu de l'autoridá. «Dicha noticia -diz Ignacio Arizmendi Posada, en Presidentes de Colombia- llega a Santa Marta díes dempués, y al conocela'l xeneral Riascos, ensin mayores detalles, desconoz la decisión tomada por Mosquera y álzase en presidente provisional, a la lluz de la so condición de tercer designáu, el 12 de mayu. Con tou, el 23 del mesmu mes asume'l mandu de la Nación el xeneral Santos Acosta, segundu designáu, n'ausencia del primeru, Santos Gutiérrez, pero Riascos -poles dificultaes de comunicación propies de la dómina sigue como mandatariu provisional al nun enterase del golpe contra Mosquera dirixíu por Acosta. Sabe del mesmu en xunu, y el 28 d'esti mes cesa na posesión de les funciones executives al reconocer en Santos Acosta al llexítimu mandatariu. Depués, dientro de la fiesta antimosquerista que siguió nel país, el Congresu de la República reconoz como constitucionales los 47 díes en que Riascos consideróse presidente. La llei 15 de 1868 asina lo dispunxo, polo cual puede afirmase que mientres 36 díes hubo dos presidentes constitucionales nel país, Riascos y Santos Acosta, casu únicu na nuesa hestoria». Cuando terminó'l so periodu como presidente del Estáu de Madalena, en 1867, el xeneral Riascos retirar a Barraquera y dedicóse a los sos negocios particulares. «Nel añu nefastu de 1875 -diz el so biógrafu, el padre Revollo- metanes una gran torbonada política, encargóse una vegada más de la presidencia del Madalena como primer designáu; llamó entós a les autoridaes de provincia y a los amigos, a la unión; pero esti llamamientu foi mal interpretáu y resultó vanu». El xeneral Riascos morrió violentamente nel combate de San Juan del Cesar, el 8 d'agostu de 1875, defendiendo les aspiraciones presidenciales del so xefe, Rafael Núñez, contra'l gobiernu de Santiago Pérez.

Bibliografía

• Molano, Mariano. «Tomo Biografíes», Gran Enciclopedia de Colombia del Círculu de Llectores.

• Revollo., Pedro María (1934). Tipografía Colombia: Joaquin Riascos, 1833-1875, Bocetu Biográficu.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Joaquín Riascos.

• Datos: Q3509891
• Multimedia: Joaquín Riascos García