Wikipedia

Mandarín jianghuai

El Mandarín del baxu Yangtzé o Xiajiang,[1][2][3][4][5][6] tamién llamáu Mandarín Jiang-Huai[7] pol Ríu Yangtze (Jiang) y el Ríu Huai,[8] ye unu de los dialeutos más diverxentes del mandarín, como los sos vecinos: el Wu, l'Hui, y el Gan.

Mandarín jianghuai
江淮官話 / 江淮官话
jiānghuái guānhuà
Faláu en Bandera de la República Popular China República Popular China (ente los ríos Huai y Yangtzé)
Falantes >70.000.000
Familia Sino-tibetanu

  Sinítico
    Bĕifānghuà (Guan)
      Mandarín
        jianghuai

Alfabetu carácter chinos
Estatus oficial
Oficial en Nengún país
Reguláu por Nun ta reguláu
Códigos
ISO 639-1 nengún
ISO 639-2
ISO 639-3

Estensión del mandarín jianghuai

Llocalización y carauterístiques

editar

67 millones de persones falen el mandarín Jianghuai. Delles carauterístiques del Jianghuai inclúin la retención de les paraes de la sílaba final del Chinu Mediu.[9]

El diccionariu Chinu Portugués, escritu por misineros mientres la Dinastía Ming categorixaba dellos dialeutos del Jianghuai con finales arrondaes. Lasvariantes del Este y el Sur contienen estes finales arrondaes, el dialeutu Nanjing, per otru llau, ta alcontráu n'otru grupu.[10]

El mandarín del baxu Yangtze ye habado en partes de les provincies d'Anhui y Hubei al norte del Yangtze, según en delles árees de Jiangsu[11][12] Norte del ríu,[13] mayoritariamente notable na antigua capital de Nanjing, según en Jiujiang na provincia de Jiangxi. Ye unu de los pocos dialeutos del mandarín que retién el tonu d'entrada (ru sheng 入聲) del Chinu mediu (como una Oclusiva glotal final) como'l Jin,[14] y por esta retención del tonu d'entrada'l Jianghuai comparar colos sos vecinos non Mandarinos del sur. L'enterriáu de la rusheng considérase una carauterística única del Jianghuai que lo estrema d'otros dialeutos del mandarín.[15] Perdióse en gran parte inicial n, reemplazándola con l.

Dellos dialeutos Jianghuai tienen cinco tonos por cuenta de la preservación del tonu rù del chinu mediu, más que cuatro tonos de mandarín estándar que perdió'l tonu rù.[16]

En Jianghuai, verbos que signifiquen "pa compartir, p'axuntar, entemecer, p'acompañar" dio llugar a los marcadores d'eliminación que signifiquen "y con" similar a 跟 xen.[17]

La Provincia de Jiangsu contién la frontera na que'l Jianghuai y el norte de mandarín estrémense.[18]

Jianghuai mandarín comparte delles carauterístiques cola dinastía Ming del mandarín Sur.[19]

La ópera de Beixín tien el so entamu en partes de Anhui y Hubei que falaben esti dialeutu.

Llectures lliteraries y coloquiales

editar

La esistencia d'una llectura lliteraria y otra coloquial (文白异读), ye una carauterística peculiar del mandarín de Jianghuai.

Exemplu Llectura
coloquial		 Llectura
lliteraria		 Significáu Pronunciación en
mandarín estándar
斜 tɕia tɕiɪ oblicuu ɕiɛ
摘 tiɪʔ tsəʔ recoyer tʂai
去 kʰɪ tɕʰy dir tɕʰy
锯 ka tɕy cortar tɕy
下 xa ɕia embaxo ɕia
横 xoŋ xən al traviés xəŋ
严 æ̃ iɪ̃ estrictu ian
挂 kʰoɛ kua cayida kua
蹲 sən tən agachase el toən
虹 kaŋ xoŋ arcu iris xoŋ

Parentescu con otros dialeutos

editar

El llingüista Cheng evaluó'l grau de cercanía ente dialeutos utilizando coeficientes de correlación de Pearson. La resultancia foi que los dialeutos orientales del "clúster" Jianghuai se correlacionaban meyor colos dialeutos Xiang y Gan cuando s'utiliza una llista de 35 pallabres. Mientres los dialeutos septentrional y meridional del nun s'arrexuntaben nel mesmu grupu que'l Jianghuai del Este, mientres el mandarín sepntentrional y meridional yeren supuestamente parientes "xenéticos" del mandarín de Jianghuai.[20]

Jianghuai orixinalmente incluyía al chinu hui, pero ta anguaño clasificáu por separáu del Jianghuai.[21]

Jianghuai mandarín comparte una "capa lliteraria vieya" como un estratu con dialeutos del sur, como'l minnan, el chinu hakka, chinu gan, y el dialeutu de Hangzhou, que nun comparte col mandarín del Norte. Sinón-vietnamita tamién comparte dalgunes d'estes carauterístiques. L'estratu en Minnan consisten específicamente del grupu Zeng y de Geng grupu "n" y "t" final cuando una "i" inicial ta presente.[22][23]

Un profesor de chinu na Universidá de Rutgers, Richard Vanness Simmons, afirma que'l dialeutu de Hangzhou, en llugar de ser Wu, yá que se clasificó por Yuen Ren Chao, ye un dialeutu mandarín estrechamente rellacionáu col mandarín Jianghuai. El Hangzhou dialeutu clasifíquense dientro de Wu. Chao desenvolviera un "Common Wu Silabariu" pa los dialeutos del chinu wu. Simmons afirmó que Chao comparó'l dialeutu de Hangzhou dialeutu al silabariu del Wu y al mandarín Jianghuai, y resultaríen-y más semeyances al Jianghuai.[24]

Delles obres de la lliteratura producida en Yangzhou, como Qingfengzha, una novela, contienen mandarín Jianghuai. La xente en Yangzhou identificaos pol dialeutu que falen, los paisanos falaben el dialeutu, a diferencia de pelegrinos, que falaben dialeutos como Huizhou o Wu. Esto condució a la formación de la identidá basáu en dialeutu. Grandes cantidaes de comerciantes de Huizhou vivíen en Yangzhou y efeutivamente yeren responsables de caltener la ciudá a flote.[25]

67 millones de persones falen Jianghuai mandarín. Delles carauterístiques de Jianghua Mandarín inclúin la retención de paraes finales de sílaba del Chinu Mediu. Al igual que Wu, la parada glotal superó la estinguida del Chinu Mediu orixinal p, t, k, y de tres víes llugar oldee tamién foi.[26]

Dellos llingüistes chinos como Ting afirmaron que Jianghuai ye principalmente Wu que contién un superestratu de mandarín.[27]

El llingüista Dan Xu suxirió que Jianghuai mandarín ye un intermediariu col mandarín estándar y el dialeutu Wu tocantes a l'escurrimientu de posposiciones en dialeutos chinos.[28]

L'Academia China de Ciencies Sociales taba detrás de la separación de la chinu hui de los dialeutos Jianghuai mandarín en 1987.[29]

Hefei, y otros dialeutos del mandarín Jianghuai, xunto col Taiyuan y otros dialeutos del Jin pasaron pol procesu d'una parada glotal reemplazando terminaciones consonantes.[30] Anque la mayoría de los dialeutos del mandarín y el dialeutu de Wenzhou con terminaciones del chinu Mediu abandonaron dafechu la parada, según les p, t, k, en Jianghuai, Jin y Wu conviérten-yos nuna parada glotal.[31] Tener un solu tonu qu'entra con una parada glotal ye compartida por Jin, mandarín y dialeutos de Wu.[32]

Distinciones vocáliques son más comunes en Jianghuai mandarín que nel chinu Jin.[33][34]

El llingüista Mateo Y. Chen señaló que dende les sílabes CVQ que tán rellacionaos con chinu mediu tonelada IV caltener en Jianghuai mandarín que la división Jin llombos de mandarín sobre la base de que chinu mediu tonu IV foi calteníu en Jin nun tenía sentíu. Él cunta qu'había una razón independiente pa estremar Jin del norte de mandarín, yá que tien un sandhi tonu únicu.[35]

Cuando Jianghuai mandarín y Wu comparar colos dialeutos de la mariña sureste de China, concluyóse "que los cambeos de tipo cadena en China siguen les mesmes regles xenerales que se revelaron por Labov pa dialeutos americanos y británicos n'inglés."[36]

Comparanza con otros dialeutos del mandarín

editar

El mandarín Jianghuai rellacionar colos otros dialeutos del mandarín.[37][38] El mandarín de Jianghuai pertenez al supergrupu mandarín, y ye unu de los ocho subgrupos del mandarín. Los otros siete subgrupos de mandarín son "Nordeste, Beijing, Beifang, Jiaoliao, Zhongyuan, Lanyin, Suroeste"[39] Orros llingüistes clasificar en: Jin, Jianghuai, Nordeste, Norte, y Suroeste como cinco grupos del mandarín.[40] Some linguists use three major groups to classify Mandarin, in total eight subdialects are included in the three major groups, one of which is Jianghuai.[41] Los llingüistes utilicen los reflexos de la categoría tonu dexáu de clasificar mandarín nos sos diversos grupos distintos. Los grupos más frecuentemente aceptaes inclúin Jianghuai como unu d'ellos, siendo l'otru centru de les Planicies y el suroeste de mandarín.[42] Otru esquema clasifica Norte, Noroeste, Suroeste, y Jiang-huai Mandarín en 4 grupos de mandarín.[43][44]

Jianghuai (esti) el mandarín y el norte de mandarín nun comparten munches pallabres; con frecuencia munches pallabres Jianghuai mandarín nun tienen cognados Norte mandarín, amás de cognados qu'esisten ente los dos mandarines tienen múltiples formes.[45]

El dialeutu Rugaohua de Jianghuai nun sigue la regla sandhi T3 que la mayoría de los otros dialeutos mandarín siguen, con T3 tar ausente d'ella. Los llingüistes especulen que'l dialeutu de Beijing tamién esanició sandhi T3, pero foi resucitáu pa modernu mandarín estándar (putonghua).[46][47]

Nanjing Jianghuai Mandarin caltuvo la parada glotal como una final y dixebra el tonu d'entrada a diferencia de dialeutu pequinés o mandarín del Suroeste, como'l norte de mandarín, que caltién les iniciales vueltes escontra tras.[48] En Jianghuai mandarín, nun esiste'l soníu n, pronúnciase como L; Lo contrario asocedió nel suroeste de mandarín, onde agora namái'l soníu n ta presente mientres L fundió con él. Norte Mandarin nel otru llau, caltién dambos n y L separada. Jianghuai, como'l norte de mandarín, tamién dixebra'l soníu F y X en "xu", ente que nel suroeste de mandarín, X fundió con f de manera que se pronuncia como "fu". En Jianghuai, ən hai "fundíu" n'EN, ente que lo contrario asocedió nel suroeste de mandarín, Norte mandarín caltién tanto como soníos separaos.[49]

Los dos finales de ŋ y n son los únicos qu'esisten en dialeutos de mandarín. Les últimes paraes fundieron nuna parada glotal en Jianghuai mandarín, ente que na mayor parte del suroeste de mandarín que s'esanicien por completu, el norte y el noroeste de mandarín sufrieron cambeos tantu nes sos variedaes de dialeutos. Nanjing mandarín ye una esceición al escurrimientu normal de los medials i, y, y o en mandarín, xunto con ye esti de Shanxi y dellos suroeste dialeutos mandarín.[50]

Los verbos que signifiquen dar a funcionar como un marcador pasivu axente o una construcción disposición oxeto direutu marcador nel Zhongyuan, Jianghuai, y el suroeste de mandarín. Esto tamién ye compartida pol grammatization de gei (给) en mandarín estándar, una y bones los cuatro son dialeutos mandarín.[51]

Cuando los chinos someter a escuchar a dellos dialeutos como'l norte de mandarín (Yantai dialeutu), el mandarín estándar (putonghua), y Jianghuai mandarín (Rugao dialeutu de Jiangsu), les diferencies "dialeutales cruciales" apaecieron nes sos reacciones.[52]

Prominencia

editar

Jianghuai mandarín foi posiblemente'l tonu natal del emperador fundador de la dinastía Ming, Zhu Yuanzhang y munchos de los sos militares y funcionarios civiles.[53]

El "Guanhua koiné" de la era Ming temprana basar en Jianghuai Guanhua (Jianghuai mandarín). Misioneros occidentales y coreanos Hangul escritos del Ming y Nanjing Guanhua dialeutu amosaron diferencies, qu'apuntaben a la Guanhua ser una koiné y amiestu de diversos dialeutos fuertemente basáu en Jianghuai.[54]

Nel "Dicionário Português-Chinês" de Matteo Ricci, les pallabres nesti diccionariu documentan la dinastía Ming mandarín. Un númberu de pallabres paecía derivase de Jianghuai dialeutu mandarín, como "pera, azufaifo, camisa, hachu, azada, allegre, a falar, a axustar, esto ye, de mexar, pa construyir una casa, ocupáu, y sicasí non ".[55]

Dellos llingüistes estudiaron la influencia que Nanjing Jianghuai mandarín tenía na dinastía Ming Guanhua/mandarín.[56] Anque principios de la dinastía Ming mandarín / Guanhua yera una koiné basáu en Nanjing dialeutu, nun foi del tou idéntica a ella, con delles carauterístiques non Jianghuai atopar nella. Francisco Varo encamentaba qu'aprender chinu tien de ser adquirilo dende "non cualquier chinu, namái aquellos que tienen el don natural de falar l'idioma mandarín, según aquellos nativos del rei Provincia de Nan, y d'otres provincies onde la llingua mandarín fálase bien.[57]

Jianghuai mandarín, xunto con dialeutu pequinés, formó l'estándar pal Baihua antes y mientres la dinastía Qing enriba hasta la so sustitución pol modernu mandarín estándar. Esti Baihua foi utilizáu polos escritores de toa China, independientemente del dialeutu que falaben. Escritores chinos que falaben otros dialeutos tuvieron qu'usar la gramática y el vocabulariu de Jianghuai y el norte de mandarín por que la mayoría de los chinos pa entender la so escritura, otra manera, el chinu que nun falaben dialeutos del sur nun sería capaz d'entender la escritura d'un dialeutu del sur .[58]

Jianghuai tamién influyó nel dialeutu pequinés. El dialeutu de Beijing non yá foi influyíu por diversos dialeutos del norte, sinón tamién de Jianghuai.[59]

El dialeutu tamién s'utilizó como una ferramienta pa identitity y la política rexonal nel Jiangbei y Jiangnan rexones. Ente que la ciudá de Yangzhou foi'l centru del comerciu, floreciente y próspera, consideróse parte de Jiangnan, que foi conocíu por ser ricu, a pesar de Yangzhou taba al norte del ríu Yangzi. Una vegada que la riqueza y la prosperidá de Yangzhou habíense alloriáu, entós foi consideráu como parte de Jiangbei, el "remanso". Dempués de Yangzhou foi retiráu de Jiangnan, los sos habitantes decidieron yá nun falen Jianghuai mandarín, que yera'l dialeutu de Yangzhou. Nel so llugar, reemplazaes Mandarín con Wu y falaron dialeutos Taihu Wu. En sí Jiangnan, múltiples subdialeutos de Wu llucharon pola posición del dialeutu de prestíu.[60]

Historia y espansión

editar

La evidencia de la dómina de la dinastía Han del Este suxer los dialeutos meridionales incluyíu'l Jianghuai.[61]

Mientres la dinastía Han, l'Antiguu Chinu estremar en dialeutos, unu d'ellos llamábase "Chǔ-Jiang-Huai", 憐 lián significaba "amor" nesti dialeutu.[62]

El dialeutu orixinal de Nanjing foi'l dialeutu chinu de Jin del Este. Dempués del llevantamientu Wu Hu l'Emperador Jin y munchos chinos del norte fuxeron escontra'l sur. La nueva capital de Jin del Este foi creada en Jiankang, onde anguaño'l Nanjing ye güei, foi mientres esti tiempu que'l dialeutu de Nanjing empezó a tresformase en Jianghuai del mandarín dende'l Wu. Otros eventos, tales como les rebeliones de Hou Jing mientres la dinastía Liang y la invasión dinastía Sui de la dinastía Chen resultó na destrucción de Jiankang, mientres la dinastía Ming, Ming Taizu sureños reasitiaos dende embaxo Yangzi y fixeron Nanjing la capital, y mientres el Rebelión Taiping, los rebeldes Taiping apoderar de Nanjing y convertir na capital de los Taiping Xuníu, los combates resultó na perda de la población de Nanjing. Estos eventos xugaron en papel na formación del dialeutu de Nanjing de güei.[63]

Los inmigrantes procedentes del norte de China mientres la metá de la dinastía Song treslladar al sur, colo qu'un tipu de discursu desque'l norte de Wu y Jianghuai patrones de llectura dambos deriven d'estos inmigrantes del norte casi totalmente fíxose cargu de los habitantes orixinales de orellar norte del Yangtze.[64] El Jianghuai, al igual qu'otros dialeutos del chinu tien dos formes de pronunciar pallabres, el Bai (común, vulgar), y el Wen (lliteraria), les formes Bai paecen caltener les formes más antigües d'espresión que data d'antes de la migración en masa na dinastía Song que traxo na pronunciación wen.[65]

Mientres la dinastía Ming Wu los falantes treslladar a Jianghuai rexones de fala, qu'inflúin nos dialeutos Tairu y Tongtai de Jianghuai.[66]

Nes dinastíes Ming y Qing los glablantes de Jianghuai treslladar a árees dialeutales Hui.[67]

Jianghuai mandarín supera agora mesmu al chinu Wu como llingua de dellos condaos en Jiangsu. Un exemplu d'esto ye Zaicheng nel Condáu de Lishui, tanto Jianghuai y como Wu falar en delles ciudaes de Lishui, con Wu siendo faláu pola mayor cantidá de persones en más ciudaes que Jianghuai. El dialeutu Wu llámase "vieya Zaicheng Voz", mientres Jianghuai dialeutu llámase "nuevu discursu Zaicheng", col idioma Wu siendo conducíu rápido a la estinción. Namái les persones mayor utilizar pa falar colos familiares. El dialeutu Jianghuai taba presente ellí dende cerca d'un sieglu, a pesar de que toles árees circundantes alredor de la ciudá tán falando Wu. Jianghuai llindóse siempres dientro de la mesma ciudá hasta los años 60, na actualidá ta superándose al Wu.[68]

Subdialeutos

editar

Estremar en tres rames principales, con delles subramas:

  • Dialeutos Hongchao 洪巢片
    La caña más grande y más estendida de Jianghuai mandarín, concentrada principalmente en Jiangsu y Anhui, coles minoríes más pequeñes na provincia de Zhejiang. Estremar nos dialeutos Huai occidental y los dialeutos Huai del Este, colos dialeutos Huai occidental ye la más numberosa de los dos.
  • Dialeutos de Huangxiao 黃孝片
    Mayormente faláu nel este de la provincia de Hubei y Jiangxi norte, especialmente l'área alredor de Jiujiang.
  • Aisllaos
    • Junjiahua 軍家話 - Una variedá de Jianghuai mandarín traxo a Hainan y el restu de la mariña sureste de China mientres la dinastía Ming por soldaos de Jiangsu, Anhui y Henan mientres el reináu d'emperador de Hongwu. Mayormente faláu en pequeñes bolses en tou Guangdong, Guangxi, Hainan y Fujian provincies.

D'allugamientu claro na clasificación anterior:

Los dialeutos Wuchang, Wuhan, y Tianmen fálense alredor de los llagos Chang-Jiang.[71]

Dialeutu de Taixing.[72][73] Taixing dialeutu utiliza'l calter "na" pa "la construcción d'eliminación".[74]

Dialeutu de Anqing.[75]

Dialeutu de Tongcheng (桐城话)[76]

"Tongdao, Ningyuan, Longshan, Yizhang, Zhijiang" son tamién toos dialeutos del Jianghuai mandarín.[77]

Referencies

editar
  1. ↑ Jane Garry, Carl R. Galvez Rubino (2001). H.W. Wilson: Facts about the world's languages: an encyclopedia of the world's major languages, past and present. ISBN 0-8242-0970-2. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  2. ↑ Margaret Mian Yan (2006). LINCOM Europa: Introduction to Chinese dialeutology Volume 22 of LINCOM studies in Asian linguistics. ISBN 3-89586-629-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  3. ↑ Margaret Mian Yan, Jennifer Li-chia Liu (1997). Indiana University Press: Interactions I: a cognitive approach to beginning Chinese Volume 1 of Interactions I-II: A Cognitive Approach to Beginning Chinese. ISBN 0-253-21122-0. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  4. ↑ Albrecht Klose (2001). De Gruyter: Sprachen der Welt. ISBN 3-598-11404-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  5. ↑ Doris L. Payne, Immanuel Barshi (1999). John Benjamins Publishing Company: External possession Volume 39 of Typological studies in language. ISBN 90-272-2941-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  6. ↑ chinu tradicional: 下江官話, chinu simplificáu: 下江官话, pinyin: xiàjiāng guānhuà
  7. ↑ chinu tradicional: 江淮官話, chinu simplificáu: 江淮官话, pinyin: jiānghuái guānhuà
  8. ↑ Joshua A. Fogel (2004). Institute of East Asian Studies, University of California Berkeley, Center for Chinese Studies: The role of Japan in Liang Qichao's introduction of modern western civilization to China Volume 57 of China research monographs. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  9. ↑ Sun-Ah Jun (2005). Oxford University Press: Prosodic typology: the phonology of intonation and phrasing, Volume 1. ISBN 0-19-924963-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  10. ↑ (2007) Ming studies: Ming studies, Issue 56. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  11. ↑ Andrew Simpson (2007). Oxford University Press: [https://books.google.com/books?id=F3XvBbdWCKYC&pg=PA143&dq=Guizhou+Jiang-Huai+Mandarin+Jiangsu,+Anhui,+Hubei+Jin+45+Shanxi+Wu+70+Shanghai,+Southern+Jiangsu,+Zhejiang+Hui+32&hl=en&ei=YOWcTv3EJani0QGE0rSuCQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=1&ved=0CC4Q6AEwAA#v=onepage&q=Guizhou%20Jiang-Huai%20Mandarin%20Jiangsu%2C%20Anhui%2C%20Hubei%20Jin%2045%20Shanxi%20Wu%2070%20Shanghai%2C%20Southern%20Jiangsu%2C%20Zhejiang%20Hui%2032&f=false Language and national identity in Asia]. ISBN 0-19-926748-0. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  12. ↑ 12,0 12,1 Maria Kurpaska (2010). Walter de Gruyter: Chinese language(s): a look through the prism of The great dictionary of modern Chinese dialects Volume 215 of Trends in linguistics: Studies and monographs. ISBN 3-11-021914-X. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  13. ↑ Youguang Zhou (2003). National East Asian Languages Resource Center, Ohio State University: The historical evolution of Chinese languages and scripts Volume 8 of Pathways to advanced skills. ISBN 0-87415-349-2. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of California)
  14. ↑ Maria Kurpaska (2010). Walter de Gruyter: Chinese language(s): a look through the prism of The great dictionary of modern Chinese dialects Volume 215 of Trends in linguistics: Studies and monographs. ISBN 3-11-021914-X. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  15. ↑ Maria Kurpaska (2010). Walter de Gruyter: Chinese language(s): a look through the prism of The great dictionary of modern Chinese dialects Volume 215 of Trends in linguistics: Studies and monographs. ISBN 3-11-021914-X. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  16. ↑ John H. McWhorter (2007). Oxford University Press: Language interrupted: signs of non-native acquisition in standard language grammars. ISBN 0-19-530980-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  17. ↑ Felix K. Ameka, Alan Charles Dench, Nicholas Evans (2006). Walter de Gruyter: Catching language: the standing challenge of grammar writing Volume 167 of Trends in linguistics: Studies and monographs. ISBN 3-11-018603-9. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  18. ↑ (1989) Fang yan, Issues 1-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan) [1]
  19. ↑ 中央硏究院. 第2屆國際漢學會議論文集編輯委員會, 中央硏究院 (1989). 中央硏究院: 中央硏究院第2屆國際漢學會議論文集: 中華民國七十五年十二月廿九日至卅一日, Volume 2, Part 1. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of California)
  20. ↑ Royal Society (Great Britain), JSTOR (Organization) (2005). Royal Society of London: Proceedings, Volume 272, Pages 877-1304. (the University of Michigan)
  21. ↑ Barbara F. Grimes, Joseph Evans Grimes, Summer Institute of Linguistics (2000). SIL International: Ethnologue, Volume 1. ISBN 1-55671-103-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  22. ↑ Cambridge Scientific Abstracts, Inc. Internet Database Service (2007). Sociological Abstracts, Inc.: Linguistics and language behavior abstracts: LLBA., Volume 41, Issue 4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  23. ↑ University of California, Berkeley. Project on Linguistic Analysis (2007). Project on Linguistic Analysis: Journal of Chinese linguistics, Volume 35. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  24. ↑ David Prager Branner (2006). John Benjamins Publishing Company: The Chinese rime tables: linguistic philosophy and historical-comparative phonology Volume 271 of Amsterdam studies in the theory and history of linguistic science: Current issues in linguistic theory. ISBN 90-272-4785-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  25. ↑ Lucie B. Olivuvá, Vibeke Børdahl, Nordic Institute of Asian Studies (2009). NIAS Press: [https://books.google.com/books?id=dvFJQ6WE1agC&pg=PA184&dq=jianghuai+mandarin&hl=en&ei=wdl8ToKZOcrI0AHymNDrDw&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=2&ved=0CDIQ6AEwAQ#v=onepage&q=jianghuai%20mandarin&f=false Lifestyle and entertainment in Yangzhou]. ISBN 87-7694-035-7. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  26. ↑ Sun-Ah Jun (2005). Oxford University Press: Prosodic typology: the phonology of intonation and phrasing, Volume 1. ISBN 0-19-924963-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  27. ↑ Sun-Ah Jun (2005). Oxford University Press: Prosodic typology: the phonology of intonation and phrasing, Volume 1. ISBN 0-19-924963-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  28. ↑ Dan Xu (2008). Springer: Space in languages of China: cross-linguistic, synchronic and diachronic perspectives. ISBN 1-4020-8320-3. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  29. ↑ Xiao-bin Ji, Eric Dalle (2003). H.W. Wilson: Facts about China. ISBN 0-8242-0961-3. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of California)
  30. ↑ Margaret Mian Yan (2006). LINCOM Europa: Introduction to Chinese dialeutology Volume 22 of LINCOM studies in Asian linguistics. ISBN 3-89586-629-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  31. ↑ Margaret Mian Yan (2006). LINCOM Europa: Introduction to Chinese dialeutology Volume 22 of LINCOM studies in Asian linguistics. ISBN 3-89586-629-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  32. ↑ Margaret Mian Yan (2006). LINCOM Europa: Introduction to Chinese dialeutology Volume 22 of LINCOM studies in Asian linguistics. ISBN 3-89586-629-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  33. ↑ 國立清華大學 (Hsin-chu shih, Taiwan) (2003). 清華學報社: Tsing Hua journal of Chinese studies, Volume 33, Issue 1. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  34. ↑ (2003) Qing hua xue bao, Volume 33. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  35. ↑ Matthew Y. Chen (2000). Cambridge University Press: Tone Sandhi: patterns across Chinese dialects Volume 92 of Cambridge studies in linguistics. ISBN 0-521-65272-3. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  36. ↑ École des hautes études en sciences sociales, École pratique des hautes études (France). Section des sciences économiques et sociales (1985). Editions de l'Ecole des hautes études en sciences sociales: Revue bibliographique de sinologie, Volume 3. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (Indiana University)
  37. ↑ Grant D. McConnell, Tan Ke Rang (1997). -yos Presses de l'Université Laval: The Written Languages of the World: a Survey or the Degree and Modes of Use: China Volume 4 of Langues Ecrites du Monde Series. ISBN 2-7637-7433-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  38. ↑ Ming Chao Gui (2001). Lincom Europa: Yunnanese and Kunming Chinese: a study of the language communities, the phonological systems, and the phonological developments Volume 28 of LINCOM studies in Asian linguistics. ISBN 3-89586-635-0. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  39. ↑ Keith Brown, Sarah Ogilvie (2008). Elsevier: Concise encyclopedia of languages of the world. ISBN 0-08-087774-5. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  40. ↑ Yudong Chen, University of Illinois at Urbana-Champaign (2007). ProQuest: A comparison of Spanish produced by Chinese L2 learners and native speakers---an acoustic phonetics approach. ISBN 0-549-46403-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  41. ↑ (2002) Charles Scribner's Sons: Encyclopedia of Modern Asia: Malaysia to Portuguese in Southeast Asia Volume 4 of Encyclopedia of Modern Asia. ISBN 0-684-31245-X. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  42. ↑ Y. K. Brown, Anne Anderson (2006). Elsevier: Encyclopedia of Language & Linguistics: Sca-Spe Volume 11 of Encyclopedia of Language & Linguistics. ISBN 0-08-044367-2. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  43. ↑ Ping Chen, Nanette Gottlieb (2001). Psychology Press: Language planning and language policy: East Asian perspectives. ISBN 0-7007-1468-5. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  44. ↑ International Pragmatics Association (2002). The Association: Pragmatics: quarterly publication of the International Pragmatics Association, Volume 12. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  45. ↑ Leo J. Moser (1985). Westview Press: The Chinese mosaic: the peoples and provinces of China. ISBN 0-86531-085-8. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan )
  46. ↑ Ohio State University. Computer and Information Science Research Center, Ohio State University. Dept. of Linguistics (2001). Computer and Information Science Research Center, The Ohio State University: Working papers in linguistics, Issue 55. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (Indiana University)
  47. ↑ Keith Johnson (2001). Ohio State University, Dept. of Linguistics: Studies on the interplay of speech perception and phonology. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  48. ↑ Graham Thurgood, Randy J. LaPolla (2003). Psychology Press: The Sinón-Tibetan languages Volume 3 of Routledge language family series. ISBN 0-7007-1129-5. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  49. ↑ Graham Thurgood, Randy J. LaPolla (2003). Psychology Press: The Sinón-Tibetan languages Volume 3 of Routledge language family series. ISBN 0-7007-1129-5. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  50. ↑ Jerry Norman (1988). Cambridge University Press: Chinese. ISBN 0-521-29653-6. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  51. ↑ École des hautes études en sciences sociales. Centre de recherches linguistiques sur l'Asie orientale (2008). Centre de recherches linguistiques sur l'Asie orientale, École des hautes études en sciences sociales.: Cahiers de linguistique: Asie orientale, Volume 37, Issues 1-2. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  52. ↑ University Microfilmes, University Microfilmes International (2005). University Microfilmes International: Dissertation abstracts international: The humanities and social sciences. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  53. ↑ (2007) Ming studies: Ming studies, Issue 56. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.to7IEarm0QGY9b3XDw&ct=result&id=sGkUAQAAIAAJ&dq=The+first+Ming+emperor%2C+Zhu+Yuanzhang+t%5EtcSj%21%2C+and+a+large+number+of+his+civil+and+military+officials+hailed+from+the+Yangtze+watershed+and+spoke+dialects+of+the+southern+Mandarin+or+Jiang-Huai+type%2C+to+which+the+dialect+of+Nanjing&q=zhu+yuanzhang+
  54. ↑ (2007) Ming studies: Ming studies, Issue 56. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.[2]
  55. ↑ Michele Ruggieri, Matteo Ricci, John W. Witek (2001). Biblioteca Nacional Portugal: Dicionário Português-Chinês Volume 3 of Documenta (Institutu Português do Oriente) Volume 3 of Documenta (Biblioteca Nacional Macau). ISBN 972-565-298-3. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  56. ↑ 何大安 (2002). 中央硏究院語言學硏究所: 第三屆國際漢學會議論文集: 語言組. 南北是非 : 漢語方言的差異與變化 Volume 7 of 第三屆國際漢學會議論文集: 語言組. Zhong yang yan jiu yuan di san jie guo ji han xue hui yi lun wen ji. Yu yan zu. ISBN 957-671-936-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of California)
  57. ↑ 何大安 (2002). 中央硏究院語言學硏究所: 第三屆國際漢學會議論文集: 語言組. 南北是非 : 漢語方言的差異與變化 Volume 7 of 第三屆國際漢學會議論文集: 語言組. Zhong yang yan jiu yuan di san jie guo ji han xue hui yi lun wen ji. Yu yan zu. ISBN 957-671-936-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of California)
  58. ↑ Ping Chen (1999). Cambridge University Press: Modern Chinese: history and sociolinguistics. ISBN 0-521-64572-7. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  59. ↑ Dingxu Shi (2004). LINCOM EUROPA: Peking Mandarin Volume 377 of Languages of the world: Materials. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)[3]
  60. ↑ Dorothy Ko (1994). Stanford University Press: Teachers of the inner chambers: women and culture in seventeenth-century China. ISBN 0-8047-2359-1. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  61. ↑ W. South Coblin (1983). Chinese University Press: A handbook of Eastern Han sound glosses. ISBN 962-201-258-2. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  62. ↑ Axel Schuessler (2007). University of Hawaii Press: ABC etymological dictionary of old Chinese. ISBN 0-8248-2975-1. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  63. ↑ Maria Kurpaska (2010). Walter de Gruyter: Chinese language(s): a look through the prism of The great dictionary of modern Chinese dialects Volume 215 of Trends in linguistics: Studies and monographs. ISBN 3-11-021914-X. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  64. ↑ University of London. School of Oriental and African Studies (2002). The School: Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Volume 65. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  65. ↑ University of London. School of Oriental and African Studies (2002). The School: Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Volume 65. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  66. ↑ University of London. School of Oriental and African Studies (2002). The School: Bulletin of the School of Oriental and African Studies, University of London, Volume 65. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  67. ↑ Hilary Chappell (2004). Oxford University Press: Chinese grammar: synchronic and diachronic perspectives. ISBN 0-19-927213-1. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  68. ↑ (2006) Multilingual Matters: Journal of Asian Pacific communication, Volume 16, Issues 1-2. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011. (the University of Michigan)
  69. ↑ Anna Wierzbicka (2002). John Benjamins Publishing Company: Meaning and universal grammar: theory and empirical findings Volume 60 of Studies in language Amsterdam / Companion series Volume 1 of Meaning and Universal Grammar. ISBN 90-272-3063-3. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  70. ↑ Maria Kurpaska (2010). Walter de Gruyter: Chinese language(s): a look through the prism of The great dictionary of modern Chinese dialects Volume 215 of Trends in linguistics: Studies and monographs. ISBN 3-11-021914-X. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  71. ↑ David Dalby, David Barrett, Michael Mann (1999). Published for Observatoire Linguistique by Linguasphere Press/Gwasg y Byd Iaith: The linguasphere register of the world's languages and speech communities, Volume 2. ISBN 0-9532919-0-1. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  72. ↑ (1997) Journal of Chinese Linguistics,: Studies on the history of Chinese syntax. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  73. ↑ Graham Thurgood, Randy J. LaPolla (2003). Psychology Press: The Sinón-Tibetan languages Volume 3 of Routledge language family series. ISBN 0-7007-1129-5. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  74. ↑ Yuzhi Shi (2002). John Benjamins Publishing Company: The establishment of modern Chinese grammar: the formation of the resultative construction and its effects Volume 59 of Studies in language companion series. ISBN 90-272-3062-5. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  75. ↑ John H. McWhorter (2007). Oxford University Press: Language interrupted: signs of non-native acquisition in standard language grammars. ISBN 0-19-530980-4. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.
  76. ↑ «Archived copy». Archiváu dende l'orixinal, el 2019-05-22.
  77. ↑ Bangxin Ding, Ai-qin Yu, Anne O. Yue-Hashimoto (2005). Zhong yang yan jiu yuan yu yan xue yan jiu suo: 紀念李方桂先生百年冥誕論文集 "Yu yan ji yu yan xue" zhuan kan. Consultáu'l 23 de setiembre de 2011.



Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Mandarín_jianghuai&oldid=4292683»