Palaciu del Louvre
- Pal muséu y les sos coleiciones, vease Muséu del Louvre.
El Palaciu del Louvre (en francés: Palais du Louvre), na vera derecha del Sena en París, ye un antiguu palaciu real asitiáu ente los xardinos de les Tullerías y la ilesia d'Ilesia de Saint-Germain-l'Auxerrois de París. Los sos oríxenes remontar al periodu medieval, y la so actual estructura evolucionó n'etapes dende'l sieglu XVI.
El Louvre toma'l so nome de la pallabra franca leovar o leower, que quería dicir llugar fortificáu, según l'historiador francés Henri Sauval (1623-1676). Foi la sede real del poder en Francia, hasta que Lluis XIV treslladar a Versalles en 1682, llevándose a encomalo el gobiernu con él; el Louvre foi la sede formal del gobiernu hasta'l final del Antiguu Réxime en 1789. Dende entós allugó'l célebre Muséu del Louvre según dellos departamentos gubernamentales.
Descripción del palaciu actual
editarEl complexu
editar
L'actual palaciu del Louvre ye un complexu d'ales y pabellones en cuatro niveles principales que, anque paez unificáu, ye la resultancia de munches fases de construcción, cambéu, destrucción y restauración. El Palaciu ta asitiáu na vera derecha del ríu Sena ente la Rue de Rivoli al norte y el Quai Francois Mitterand (enantes el Quai du Louvre) al sur. Al oeste ta'l Jardin des Tuileries y, al este, la Rue de l'Amiral de Coligney cola Columnata de Perrault, la so fachada arquitectónicamente más famosa, creada por Claude Perrault) y la Place du Louvre. El complexu ocupa alredor de 40 hectárees (400.000 m²) y forma dos grandes cuadriláteros que zarra dos grandes patios: la Cour Carrée («Patiu Cuadráu»), acabada con Napoleón I, y la más grande Cour Napoléon («Patiu de Napoleón»), cola Cour du Carrousel («Patiu del Carrusel»), al oeste, construyíu por Napoleón III. La Cour Napoléon y la Cour du Carrousel tán dixebraos pela cai llamada Place du Carrousel.
El complexu del Louvre puede estremase ente'l «Viejo Louvre»: los pabellones medieval y renacentista y ales qu'arrodiaben la Cour Carrée, según la Grande Galerie («Gran Galería») que s'estendía al oeste a lo llargo de la vera del Sena; y el «Nuevu Louvre»: aquellos pabellones del sieglu XIX y ales que s'estendíen a lo llargo de los llaos norte y sur de la Cour Napoléon xunto coles sos estensiones al oeste (al norte y al sur de la Cour du Carrousel) que yeren orixinariamente parte del diba tiempu desapaecíu Palais des Tuileries (Palaciu de les Tullerías).
Alredor de 51.615 m² nel complexu palaciegu tán dedicaos a espaciu d'esposición. El complexu ye tan vastu qu'unu puede visitalo acaldía a lo llargo d'una selmana y nun ser capaz aun así d'echar una simple mirada a lo espuesto.
El «Viejo Louvre»
editarEl Viejo Louvre ocupa'l llugar de la fortaleza del sieglu XII del rei Felipe Augusto, tamién llamáu'l Louvre. Los sos cimientos pueden vese nel nivel inferior como'l departamentu del «Louvre medieval». Esta estructura foi afarada en 1546 pol rei Francisco I en favor d'una residencia real más grande que foi añadíu por casi cualquier monarca francés posterior. El rei Lluis XIV, quien moraba nel Louvre hasta que s'abandonó en favor de Versalles en 1678, completó la Cour Carrée, que foi cerráu del llau de la ciudá por aciu una columnata. El Viejo Louvre ye un cuadriláteru d'aproximao 160 metros nun llau consistiendo en 8 ailes (ales) que tán articulaos por 8 pavillons (pabellones). A partir de la esquina noroeste y moviéndose nel sentíu de les manes del reló, los pabellones consisten de los siguientes: Pavillon de Beauvais, Pavillion de Marengo, Pabellón nordés, Pabellón central, Pabellón sureste, Pavillon des Arts, Pavillon du Roi, y Pavillon Sully (enantes, Pavillon de l'Horloge). Ente'l Pavillon du Roi y el Pavillon Sully ye'l Aile Lescot («Ala Lescot»): construyíu ente 1546 y 1551, ye la parte más antigua de les elevaciones esternes visibles y yera importante nel asentamientu del molde pal posterior clasicismu arquiteutónicu francés. Ente'l Pavillon Sully y el Pavillon de Beauvais ta'l Aile Lemercier («Ala Lemercier»): construyíu en 1639 por Lluis XIII y el cardenal Richelieu, ye una estensión simétrica de l'ala de Lescot nel mesmu estilu renacentista. Con él, baltáronse les últimes muertes esternes del Louvre medieval.
El «Nuevu Louvre»
editarEl «Nuevu Louvre» ye'l nome que se da de cutiu a los pabellones y ales qu'amplíen el Palaciu a lo llargo d'alredor de 500 metros escontra l'oeste nos llaos septentrional (Napoleón I y Napoleón III) y meridional (Napoleón III) de la Cour Napoléon y Cour du Carrousel. Foi Napoleón III quien finalmente conectó'l Palaciu de les Tullerías col Louvre na década de los años 1850, llogrando asina finalmente'l Grand Dessein («Gran Diseñu») orixinalmente visionado por Enrique IV nel sieglu XVI. Esta consumación namái duró unos pocos años, sicasí, pos les Tullerías fueron amburaes nel añu 1871 y finalmente dafechu afaráu en 1882.
El miembru septentrional del nuevu Louvre ta formáu por (d'este a oeste) trés grandes pabellones a lo llargo de la Rue de Rivoli: Pavillon de la Bibliotheque, Pavillon de Rohan y Pavillon de Marsan. Nel interior (parte del patiu) del Pavillon de la Bibliotheque hai tres pabellones; Pavillon Colbert, Pavillon Richelieu y Pavillon Turgot; estos pabellones y les sos ales definen tres patios secundarios, d'este a oeste: Cour Khorsabad, Cour Puget y Cour Marly.
El llau meridional del Nuevu Louvre consiste (d'este a oeste) de cinco grandes pabellones a lo llargo del Quai Francois Mitterand (y la vera del Sena): el Pavillon de la Lesdiguieres, Pavillon des Sessions, Pavillon de la Tremoille, Pavillon des Etats y Pavillon de Flore. Como nel llau septentrional, tres pabellones interiores (llau del interior): Pavillon Daru, Pavillon Denon y Pavillon Mollien y les sos ales definen tres patios más subsidiarios: Cour du Sphinx, Cour Viconti y Cour Lefuel.
Por motivos de cencellez, nos mpas turísticos del muséu, el brazu norte del «Nuevu Louvre», el llau sur del mesmu y el «Viejo Louvre» llámense l'Ala Richelieu», l'Ala Denon» y l'Ala Sully», respeutivamente. Esto dexa al visitante casual evitar (hasta ciertu puntu) perdese totalmente nel confusu conxuntu de nomes d'ales y pabellones.
El Pavillon de Flore y el Pavillon de Marsan, nel extermo más occidental del Palaciu (brazos sur y norte, respeutivamente), fueron destruyíos cuando la Tercer República afaró les vecines Tullerías, pero darréu restauráronse a partir de 1874. El Flore sirvió entós como'l modelu pa la renovación del Marsan.
Un vastu complexu soterrañu d'oficines, tiendes, espacios d'esposición, árees d'almacenamientu y d'aparcamientu, según un auditoriu, una terminal d'autobuses turísticos y una cafetería, fueron construyíos per debaxo de los patios centrales del Louvre de la Cour Napoléon y la Cour du Carrousel pal proyeutu Gran Louvre» de Francois Mitterand (1981-2002). La entrada a nivel del terrén a esti complexu asitiar nel centru de la Cour Napoléon y ta cubiertu pola destacada pirámide de fierro y cristal (1989) diseñada pol arquiteutu estauxunidense I.M. Pei.
Historia
editarPeriodu medieval
editarFortaleza
editarEl Palais du Louvre foi nel so orixe construyíu como una fortaleza, construyida nel sieglu XII pol rei Felipe Augusto xunto col primer recintu murario de la ciudá pa defender les veres del ríu Sena contra los invasores del norte.[1] La fortaleza tenía nel so centru una torre cilíndrica: el Donjon, o Torre del Homenaxe. Descubrimientos arqueolóxicos de la fortaleza orixinal son anguaño parte de la esposición Louvre Medieval na ala Sully del muséu.
La fortaleza de Felipe Augusto de 1190 nun yera una residencia real sinón un arsenal de tamañu significativu qu'entendía un cuadriláteru con foso (de 78 por 72 metros) con bastiones arrondaos en cada esquina, y nel centru de los murios septentrional y occidental. Torres defensives flanqueadas per estreches puertes nes parés sur y este. Nel centru d'esti conxuntu había una torre del homenaxe, la Grosse Tour (de 15 metros de diámetru y 30 m d'altu). Dos edificios interiores colindaban coles parés esteriores nos llaos occidental y meridional.[2]
Residencia real
editarEl Louvre foi anováu frecuentemente a lo llargo de la Edá Media. Baxu Lluis IX a mediaos de los años 1200, el Louvre convertir en sede de la tesorería real. El castiellu llueu tuvo una función doble: amás del so papel proteutor, convertir nuna de les residencies del rei y de la corte, xunto col castiellu de Vincennes, l'Hotel Saint-Pol nel Marais y el palaciu de la Île de Citar.
La fortaleza foi ampliada y enguapecida nel sieglu XIV por Carlos V, faciendo d'él la residencia real más célebre na Europa de la so dómina. Carlos V empezó l'ampliación del Louvre en 1358, pero la so obra quedó arruinada nel cursu de la Guerra de los Cien Años y baltáu nos años 1500 por Francisco I, pa faer sitiu a una nueva estructura construyida n'estilu renacentista.[1]
Periodu renacentista
editarA partir del añu 1546, dempués de volver del so cautiverio n'España, el rei Francisco I de Francia emplegó al arquiteutu Pierre Lescot y al escultor Jean Goujon pa esaniciar la torre del homenaxe y modernizar el Louvre por que se convirtiera nun palaciu d'estilu renacentista.[3][4] Lescot trabayara primeramente nos castiellos del valle del Loira y foi adoptáu como l'arquiteutu del proyeutu. El nuevu taba formáu por un patiu cuadráu, cola ala principal dixebrada por una escalera central, y les dos ales de los llaos entendíen un suelu. Lescot añadió un techu al cuartu del rei Enrique II (Pavillon du Roi) que s'estremaba del avezáu estilu con vigues, ya instaló la Salle des Caryatides, que presentaba cariátides esculpíes basaes n'obres griegues y romanes.[5] L'historiador del arte Anthony Blunt referir a la obra de Lescot «como una forma de clasicismu francés, teniendo los sos propios principios y la so propia harmonía».[5] Francisco adquirió lo que se convertiría nel nucleu del conteníu del Louvre; les sos alquisiciones incluyeron la Mona Lisa de Leonardo da Vinci.[6]
La muerte de Francisco I en 1547, sicasí, atayó'l proyeutu de faer del Louvre una residencia real. L'arquiteutu Androuet du Cerceau tamién trabayó nel Louvre.[7]
Foi la reina Catalina de Médicis la qu'esbozó'l proyeutu pa faer del Louvre un gran palaciu. En 1564 Catalina dirixó la construcción d'un palaciu al oeste llamáu Palaciu de les Tullerías, engarráu al Louvre y los xardinos de la contorna.[3] El Palaciu cerraba l'estremu occidental del patiu del Louvre. Catalina entós entamó la restauración de tol palaciu. El so arquiteutu Philibert de l'Orme empezó'l proyeutu, y foi reemplazáu tres la so muerte en 1570 por Jean Bullant.
Dinastía Borbón y posterior
editar
Los trabayos de Catalina de Médicis siguir Enrique IV dempués de les guerres de relixón que terminaron en 1589. Mientres el so reináu (1589-1610), empezó'l so «Gran Diseñu» pa esaniciar los restos de la fortaleza medieval, p'ampliar la zona de la Cour Carrée, y pa crear un enllaz ente'l Palaciu de les Tullerías y el Louvre. La unión foi terminada al traviés de la Grande Galerie polos arquiteutos Jacques Androuet de Cerceau y Louis Métezeau.[8]
Más d'un cuartu de milla de llargu y un centenar de pies d'anchu, esti gran agregu foi construyíu a lo llargo de la vera del Sena; nel tiempu del so acabáu yera l'edificiu más grande de la so clase nel mundu. Enrique IV, un promotor de les artes, convidó a cientos d'artistes y artesanos por que vivieren y trabayaren nes plantes inferiores del edificiu. Esta tradición siguió mientres otros doscientos años hasta que Napoleón III acabar.
A principios de los años 1600, Lluis XIII baltó l'ala septentrional del Louvre medieval y reemplazar con una continuación de l'ala Lescot. El so arquiteutu, Jacques Lemercier, diseñó y completó l'ala en 1639 (darréu conocíu como'l Pavillon de l'Horloge, dempués de que se-y añader un reló nel añu 1857.)[8]
L'ala Richelieu tamién foi construyida por Lluis XIII, l'edificiu foi per vegada primera abierta al públicu como un muséu'l 8 de payares de 1793 mientres la Revolución francesa.[1] Lluis XIII (1610-1643) acabó l'ala güei llamada l'ala Denon, qu'empezó Catalina de Médicis en 1560. Güei foi anovada como parte del programa de renovación Gran Louvre».
En 1659, Lluis XIV promovió una fase de construcción so los arquiteutos Le Vau y André Le Nôtre, y el pintor Charles Le Brun.[8][9] Le Vau supervisó la decoración del Pavillon du Roi, el Grand Cabinet du Roi, una nueva galería pa quedar paralela a la Petite Gallerie y una capiya. Le Nôtre rediseñó el xardín de les Tullerías n'estilu francés, que fueren creaos en 1564 por Catalina de Médicis n'estilu italianu; y Le Brun decoró la Galerie d'Apollon. Un comité d'arquiteutos propunxeron la Columnata de Perrault; l'edificiu empezar en 1668 pero nun acabó hasta'l sieglu XIX.[8][10]
Encargáu por Lluis XIV, l'ala oriental del arquiteutu Claude Perrault (1665-1680), rematada por una balaustrada italiana inflexible xunto col so distintivamente teyáu planu non francés, foi un apartamientu radical de l'arquiteutura francesa. El so severu diseñu foi escoyíu en llugar d'un diseñu proporcionáu pol gran arquiteutu italianu Bernini, que viaxara a París específicamente pa trabayar nel Louvre. Perrault treslladara al arquiteutu romanu Vitrubio al francés. Agora les columnes pareadas rítmicamente de Perrault formaron una columnata en solombres con una entrada d'arcu triunfal con frontón alzada sobre una base alta, más bien defensiva, nun estilu barrocu italianu qu'apurrió modelos pa grandes edificios n'Europa y Estaos Xuníos mientres sieglos. El Muséu Metropolitanu na ciudá de Nueva York, por casu, reflexa'l diseñu del Louvre de Perrault.
La construcción del Palaciu de Versalles, entainada sol reináu de Lluis XIV, fixo que'l Louvre quedara sacupáu pola familia real en 1678. El Palaciu del Louvre convertir nuna galería d'arte.[11] Por ello instaláronse nél, yá nel sieglu XVIII, l'Academia Francesa y dempués les restantes academies. Ellí celebráronse esposiciones añales de la Real Academia de Pintura y Escultura.
Obres posteriores
editarTres la Revolución francesa qu'implicó l'abolición de la monarquía, el Palaciu del Louvre foi destináu (por decretu de mayu de 1791) a funciones artístiques y científiques, concentrándose nél al añu siguiente les coleiciones de la corona. Parte del Louvre abrir por primer vegada al públicu como muséu'l 8 de payares de 1793. Ésta yera una solución lóxica, habida cuenta de que taba ocupáu poles academies y porque, yá en 1778, ellaborárase'l proyeutu d'utilizar la so Gran Galería como pinacoteca. Lo novedoso de la midida foi que se nacionalizaban bienes de propiedá real, y que l'accesu yera llibre pos nun se llindaba al públicu cultu nin se regulaba por aciu visites alcordaes, como sí asocedía nos Uffizi y nel Muséu del Prado mientres los sos primeros años.
En 1806 empezó la construcción del Arcu de Trunfu del Carrusel, asitiáu ente les dos ales occidentales, encargáu pol emperador Napoleón I pa conmemorar les sos victories militares, diseñáu pol arquiteutu Charles Percier, coronáu por una cuadriga esculpida pol barón François Joseph Bosio, y termináu en 1808.
El Louvre entá tuvo más añadíos obra de Napoleón III. La nueva ala de 1852-1857, polos arquiteutos Louis Visconti y Hector Lefuel, representa la versión del Segundu Imperiu del neobarrocu, llenu de detalles y cubiertu d'escultures.
L'edificiu del Louvre tuvo xuníu al palaciu de les Tullerías (la traducción correuta ye Palaciu de Texer) formando un solu conxuntu hasta 1871, cuando esti postreru foi destruyíu nos fechos de la Comuña de París. L'estremu occidental del patiu del Louvre permaneció abiertu de magar, formando'l Patiu d'honor. Les ayalgues artístiques de les Tullerías perder na quema del palaciu, que les sos ruines fueron baltaes. El continuu embellecimiento y espansión del Louvre siguieron a lo llargo de 1876.
El «Gran Louvre» y les Pirámides
editarEl Palaciu del Louvre actual ye una estructura casi rectangular, compuesta del Patiu Cuadráu (la Cour Carrée) y dos ales qu'envolubren a la Cour Napoléon al norte y al sur. Nel corazón d'esti complexu atopa la Pirámide del Louvre, sobre'l centru de visitantes. El muséu ta estremáu en tres ales: l'Ala Sully al este, que contién la Cour Carrée y les partes más antigües del Louvre; l'Ala Richelieu al norte y l'Ala Denon que llenda col Sena al sur.
L'enorme muséu, que les sos sales y pasiellos marquen un percorríu de dellos quilómetros, foi sometíu a una ambiciosa modernización na década de 1980. En 1983, el presidente francés François Mitterrand propunxo'l plan Grand Louvre p'anovar l'edificiu y treslladar el Ministeriu de Facienda fora, dexando esposiciones per tol edificiu. El so elementu más visible foi la pirámide de cristal. Foi diseñada pol arquiteutu Ieoh Ming Pei ya inaugurada el 15 d'ochobre de 1988 pa centralizar l'accesu de los visitantes, que baxen por ella a un recibidor soterrañu pol que s'apuerta a les diverses ales del muséu. Revesosu de primeres, convirtióse nun monumentu parisín arquiteutónicu. La segunda fase del plan Grand Louvre, La Pyramide Inversée (La pirámide invertida), foi terminada en 1993. En 2002, el númberu de visitantes doblárase con al respective de la dómina anterior.
A pesar de tal modernización, dellos sectores del Louvre siguíen ocupaos por organismos públicos, y namái en fecha recién se desallugaron y afixeron como sales d'esposición. En marzu de 2004 anuncióse l'apertura d'una nueva ala dedicada al arte del Islam. Pal so diseñu convocó un concursu internacional en 2005. Inaugurar nel 2008, con una inversión de 50 millones d'euros.
_Panorama_3004.jpg)
Referencies
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 «The Louvre: One for the Ages» (inglés) (2008). Archiváu dende l'orixinal, el 2019-02-19. Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
- ↑ «The History of the Louvre: From Château to Museum» (inglés) (2008). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de setiembre de 2008. Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
- ↑ 3,0 3,1 Mignot, pp. 34, 35
- ↑ Sturdy, p. 42
- ↑ 5,0 5,1 Blunt, p. 47
- ↑ Chaundy, Bob (2006-09-29). Faz of the Week. BBC. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/5392000.stm. Consultáu'l 5 d'ochobre de 2007.
- ↑ «Palais du Louvre» (inglés) (2008). Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Mignot, p. 39
- ↑ Baedeker, pp. 87-89
- ↑ Edwards, p. 198
- ↑ Clerkin, Paul (22008). «Palais du Louvre, Paris» (inglés). Archiseek.com. Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
Referencies
editar- Mesqui, Jean (1997). Chateaux-forts et fortifications en France. París: Flammarion, páx. 493 pp. ISBN 2080122711.
- Baedeker, Karl (1891). Paris and Environs: With Routes from London to Paris; Handbook for Travellers. K. Baedeker.
- Blunt, Anthony; Beresford, Richard (1999). Art and architecture in France, 1500-1700. New Haven Connecticut: Yale University Press. ISBN 0-300-07748-3.
- Pitt, Leonard. Walks Through Lost Paris: A Journey Into the Heart of Historic Paris. Shoemaker & Hoard. ISBN 978-1-59376-103-5.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Palaciu del Louvre.- Base de datos del Ministeriu de Cultura sobre'l Louvre (en francés)
- Semeyes nel Ministeriu de Cultura
- Una visita virtual al Louvre
- Vista panorámica de la pirámide y de la Cour Napoléon (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
Datos: Q1075988- Multimedia: Palais du Louvre
