Pernis ptilorhynchus

especie de páxaru

Pernis ptilorhynchus[2] ye un especie d'ave rapaz de la familia Accipitridae mesma d'Asia.

Pernis ptilorhynchus
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Dominiu: Eukaryota
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Subfilu: Vertebrata
Infrafilu: Gnathostomata
Superclas: Tetrapoda
Clas: Aves
Superorde: Neognathae
Orde: Accipitriformes
Familia: Accipitridae
Xéneru: Pernis
Especie: Pernis ptilorhyncus
Temminck, 1821
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Descripción

editar
 
Diagrama del vuelu nupcial de les especies de Pernis

Mide ente 52 y 68 cm de llargu, tien un valumbu de 130 a 150 cm y un pesu de 750 a 1500 g. Escarez de bárabu oseu percima de los güeyos (cresta supraorbital) de cuenta que la cabeza paez similar a la d'un palombu. En comparanza col abeyeru européu (Pernis apivorus), tien les ales más amplies, la cola más curtia y escarez de manches escures na parte inferior de les ales. Por cuenta de les pates curties, cuando se posa nel suelu caltién una postura horizontal. El plumaxe presenta dellos morfos, pero les variaciones nel color del cuerpu y les coberteres alares inferiores son idéntiques nos machos y femes adultes y nos mozos, sía que non, la edá y el sexu determinar fácilmente pol color de los güeyos, la cera, la cara y el grau de negru nes primaries esternes. El color del plumaxe del cuerpu ye uniforme y varia ente blancu, crema, marrón claro, acoloratáu, marrón escuro y negru, con munchos colores entemedios. Nes partes inferiores, los adultos tienen una cantidá variable de fines estríes, manches o amplia barres escures o una combinación de dambes, les aves nueves solamente tienen amplies estríes escures. Los adultos tienen la cera de color gris escuru, nos mozos ye de color mariellu. La fema ye llixeramente más grande que'l machu.[3]

Distribución

editar

Reproducir n'Asia, dende'l centru de Siberia al este de Xapón. Tola población del nordés ye migratoria, la mayoría mover al sur de la rexón d'Asia Sudoriental. La población de la India subcontinental ye sedentaria, con dellos movimientos de norte a sur mientres l'iviernu. Ye vagamundu raru nel Paleárticu occidental, con pocos informes recién en Turquía, Exiptu, Israel, Arabia Saudita y nel sur d'Italia.

Vive en zones montiegues, y casi siempres pasa desapercibíu, sacante na primavera, cuando'l machu realiza vuelos nupciales baxando y xubiendo delles vegaes. Darréu, al altor de l'ascensión, acurrir mientres unos segundos y cute les sos ales nel llombu dos o tres veces en socesión rápida. Esti tipu de vuelu ye característicu de les especies del xéneru Pernis.[4][5]

Bioloxía

editar

Aliméntase principalmente de bárabos, pupes y adultos de delles especies d'aviespes y abeyes, anque dacuando tamién s'alimenta d'otros inseutos, reptiles y anfibios, pequeños mamíferos y pichones y güevos d'otres aves, lo mesmo que de delles frutes y bagues.[6]

Subespecies

editar

Reconócense seis subespecies:[7]

Referencies

editar
  1. BirdLife International (2013). Pernis ptilorhynchus. 2006 Llista Roxa d'Especies Amenazaes IUCN. IUCN 2006. Consultáu'l 6 de marzu de 2015.
  2. «Abeyeru oriental Pernis ptilorhynchus (Temminck, 1821)». en Avibase. Consultáu'l 7 de marzu de 2015.
  3. William S. Clark: A Field Guide to the Raptors of Europe, the Middle East, and North Africa. Oxford University Press, 1999, ISBN 01-98546-61-0.
  4. James Ferguson-Lees, David A. Christie, Kim Franklin, Philip Burton and David Mead (2001). HMCo Field Guides: Raptors of the World: An Identification Guide to the Birds of Prey of the World. ISBN 0-618-12762-3.
  5. G. Gewers, E. Curio and S. H. Hembra (2006). First observation of an advertisement display flight of 'Steere's Honey-buzzard' Pernis (celebensis) steerei on Panay, Philippines 22, páx. 163–165.
  6. Brues, Charles T. (1950). «Large Raptorial Birds as Enemies of Cicadas». Psyche 57 (2):  páxs. 74–76. doi:10.1155/1950/49542. Archivado del original el 2019-07-18. https://web.archive.org/web/20190718223833/http://psyche.entclub.org/pdf/57/57-074.pdf. Consultáu'l 2015-11-12. 
  7. Frank Gill & David Donsker (eds) (2015). «New World vultures, Secretarybird, kites, hawks & eagles». IOC World Bird List v 5.1. Consultáu'l 6 de marzu de 2015.

Enllaces esternos

editar