Wikipedia

Radegunda

Radegunda, Radegonda o Radegund (francés: 'Radegonde'; 518 (greg.), Erfurt – 13 d'agostu de 587, Poitiers)[3] foi una princesa franca, fundadora de l'abadía de Sainte-Croix de Poitiers y canonizada nel sieglu IX. Ye la santa patrona de delles ilesies britániques y patrona de Jesus College (Cambridge).

Radegunda
reina

Vida
Nacimientu Erfurt, 518 (greg.)[1]
Nacionalidá Reinu de los francos
Muerte Poitiers[2], 13 d'agostu de 587[2] (68/69 años)
Sepultura ilesia de Santa Radegunda de Poitiers
Familia
Padre Berthar
Casada con Clotariu I [2]
Pueblu Dinastía merovinxa
Profesora de Inés de Poitiers
Oficiu poeta, monarca, escritora, monxa
Santoral
13 d'agostu
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Cambiar los datos en Wikidata

Biografía

editar

Princesa de Turinxa

editar
 
Radegunda ye llevada ante'l rei Clotario. Vida de Santa Radegunda, s.IX. Biblioteca municipal de Poitiers

Radegunda foi fía del rei Berthar, unu de los trés reis de Turinxa, anguaño n'Alemaña.

El tíu de Radegunda, Hermanfredu, matu a Berthar en batalla, dexándola güérfana. Dempués d'aliase col rei francu Teodorico I de Austrasia, Hermanfredu derrota al so otru hermanu, Baderico. Sicasí, dempués de matar a los sos dos hermanos y apoderáu de Turinxa, Hermanfredu niega'l so alcuerdu con Teoderico de compartir el poder.

Prisionera de Clotario

editar
 
La fuxida de Radegunda.

Nel añu 531 Teodorico torna a Turinxa col so hermanu Clotario I. Xuntos ganen a Hermanfredu y conquisten el so reinu. Clotario I fai cargu de Radegunda, llevar a tierres merovinxes. Mientres una decena d'años, Radegunda recibió una educación relixosa ya intelectual de parte d'Ingonda, una de les esposes de Clotario.

Ingonda morrió nel 538. Clotario decidió entós convertila na so cuarta esposa[3] (siendo los trés anteriores Chunsina, Ingonda y Arnegonda), a pesar de que Radegunda enxamás manifestó nengún deséu de convertise en reina de los francos. Anque intentó escapar, foi atrapada cerca de Péronne. La boda llevar a cabu en presencia del obispu Medardo en Soissons escontra'l 539.

Reina de los francos

editar
 
Santa Radegunda col traxe de reina sentada a la mesa con Clotario. Escenes de la vida de Santa Radegunda (enriba: la nueche de bodes de Radegunda. Radegunda rezando; Embaxo: Radegunda rezando postrada xunto al llechu conxugal) Vida de Santa Radegunda, s.IX. Biblioteca municipal de Poitiers.

Pa confirmar la so condición de reina yera necesariu que vistiera de manera qu'amosara la fuercia y prosperidá del so home. Sicasí, la reina siempres vistía de forma simple p'amosar la so humildá cristiana, polo que les males llingües acusaben a Clotario d'habese casáu con una monxa. Mientres la llacuada, el discutiniu ente los maríos foi bien esforcia yá que Clotario pretendía imponer la so voluntá. Radegunda, sicasí, decidió nun comer y da-y pan a los probes.

Radegunda desfíxose adulces de les sos esmoliciones mundanes pa dedicase a una vida piadoso y caritativo escontra los probes. Finalmente, llogró'l perdón de Clotario y consiguió la lliberación de munchos condergaos a muerte.

Radegunda nun-y dio fíos y, dempués de que Clotario I asesinara al so hermanu, ella decidió retirase pa nun vivir con un asesín, anque'l rei inda lu quería como reina. Vendió toles sos xoyes pa fundar el conventu en Poitiers. Nesti llugar manda construyir un importante hospital, onde curia a los enfermos ya imparte enseñanza nes artes de la sanación, curando mancaes y quebres, preparando remedios y copiando manuscritos pa más de doscientes muyeres.[4]

El so capellán foi'l poeta Venatius Fortunatus, y foi amiga de Gregorio de Tours. Morrió'l 13 d'agostu del 586, y el so funeral llevar a cabu trés díes depués.

Escribiéronse dos biografíes de Radegunda, la primera al cargu de Venancio Fortunato nel añu 590 denomada Vita radegundis[5] y la segunda al cargu de la monxa Baudonivia alredor del 600.

Fundadora de l'abadía de Poitiers

editar
 
Radegunda retírase, acompañada pol pueblu, escontra'l monesteriu dedicáu a la Virxe que fundó en Poitiers. Vida de Santa Radegunda (Vie de sainte Radegonde), s.XI, Biblioteca municipal de Poitiers.

En Poitiers fundó'l monesteriu Sainte-Croix, entós llamáu de La nuesa Señora. El 25 d'ochobre de 552 o 553, en presencia d'un gran ensame, entró nel monesteriu acompañada de numberoses nueves, que cumplíen regles bien estrictes. En compañía d'Inés, la so hermana espiritual que depués se convertiría n'abadesa, y de Venancio Fortunato, poeta italianu que se convertiría nel biógrafu de Radegunda, coló a Arles p'adoptar les regles de San Cesáreo.

Inés convertir n'abadesa del monesteriu; Venancio Fortunato, obispu de Poitiers nel 599. Según una biografía de Baudonivia, una monxa de Poitiers y escrita alredor del añu 600, Radegunda profesaba una gran almiración poles reliquies. Tenía numberoses que s'atopaben nel monesteriu de Sainte-Croix, como un fragmentu de la cruz de Cristu llograda gracies al emperador Justino II. Por causa de la mandada d'esta reliquia, san Venancio Fortunato compunxo l'himnu Vexilla regis prodeunt. A la muerte de Clotario, Radegunda fixo usu de la so reputación y autoridá pa establecer la paz ente los sos fíos.[3] Radegunda tuvo, mientres el restu de la so vida, una gran influyencia sobre les grandes personalidaes de la so dómina, especialmente Sigeberto I, socesor y fíu de Clotario. Escribió amás una carta-testamentu a los reis y obispos pa la perpetuación de la so obra. Según Baudonivia, Radegunda taba ansiosa por consiguir la paz y bien esmolecida pola salú de la so patria», amás de la unidá del reinu de los francos.

Morrió nel monesteriu de Notre-Dame, el 13 d'agostu del 587, a a edá de 67 años aproximao. Foi soterrada na ilesia abadía de Sainte-Mère-de-Dieu, tamién llamada Sainte-Marie-hors-les-murs, anguaño conocida como Ilesia de Santa Radegunda. El so funeral llevar a cabu trés díes depués en presencia de Gregorio de Tours.[6] Mientres les invasiones normandes, el so cuerpu llevar a l'abadía de Saint-Benoît de Quinçay y dempués devuelta a Poitiers nel 868.

Atribúyense-y numberosos milagros, de normal rellacionaos con sanamientos milagrosos rellataes por Venancio Fortunato. Foi declarada santa pocu tiempu dempués de la so muerte.[3] Ye una de les poques santes que nun foi canonizada pol papa sinón pola creencia popular.

Posteridá

editar

Lleendes

editar

El milagru de l'avena, lleenda apaecida nel sieglu XIV.

Clotario, qu'aceptara la vocación relixosa de la reina, camudó d'opinión: unvió a un grupu a Saix pa traela de vuelta a la corte. Cuando Radegunda vio a les tropes, fuxó escontra'l sur al traviés d'un campu d'avena que los llabradores taben semando. Entós producióse'l milagru: la santa reina fixo crecer l'avena pa escondese. Cuando los soldaos preguntaron a los llabradores, naide pudo dicir ónde s'atopaba la reina. Foi nesti momentu cuando Clotario dexó que Radegunda siguiera'l so camín escontra una vida consagrada a la relixón.

Santa Radegunda tuvo amestada relixosamente con San Junien, patrón de los trabayadores del Poitou, que yera nesa dómina sacerdota de Mairé-Levescault. Dambos prometiéronse informase al traviés d'un mensaxeru cuando unu d'ellos morriera. De casualidá, dambos finaron nel mesmu día, el miércoles 13 d'agostu de 587. Dambos mensaxeru atopáronse a mediu camín nun llugar llamáu Troussais, parroquia de Ceaux En Couhé.

Delles reliquies de la santa atópase na ilesia de Santa Radegunda de Colomiers.

Representaciones de la santa

editar

A Radegunda presentar la mayoría de les vegaes como una relixosa, n'ocasiones con una corona cerca d'ella.

  • Un manuscritu del sieglu XI, güei na Biblioteca de Poitiers, describe distintos episodios de la vida de la santa.
  • Nos sieglos XVI y XVII, apaez como reina, cola corona y tiderentes insinies reales (grabáu de Jacques Callot).
  • Una estatua de Santa Radegunda foi realizada pol escultor Nicolas Legendre (1619-1706) nel sieglu XVII y atópase anguaño na Ilesia Santa Radegunda de Poitiers.
  • Nel sieglu XIX, Pierre Puvis de Chavannes pintó Santa Radegunda escuchando una llectura del poeta Fortunato, anguaño atópase nel conceyu de Poitiers.
  •  
    Balta de Santa Radegunda.
  •  
    Estatua de Santa Radegunda nel coru de la ilesia de Santa Radegunda d'Aveyron, Francia.
  •  
    Semeya d'una monxa, en Vida de Santa Radegunda (s.IX), escritu por Baudonivia, anque nun sé sabe si reproduz a Radegunda o a la mesma Baudonivia. Se enuentra na Biblioteca municipal de Poitiers.
  •  
    Radegunda desea retirase a un monesteriu (Radegunda y San Medardo). Vida de Santa Radegunda, s.IX, Biblioteca municipal de Poitiers.
  •  
    Escenes de la vida de Santa Radegunda. Vida de Santa Radegunda, s.IX, Biblioteca municipal de Poitiers.
  •  
    La xente del pueblu bailla y canta na puerta del monesteriu. (Hai otru dibuxu embaxo y que nun apaez nesa ilustración: Radegunda rehúsa escuchar cantares profanos y llama l'atención a una hermana qu'esfrutaba d'elles.) Vida de Santa Radegunda, s.IX, Biblioteca municipal de Poitiers.

El cultu a Santa Radegunda de Carlos VII

editar

Na Edá Media, el cultu a Santa Radegunda tuvo a valir na corte de Francia. Amás, la ciudá de Poitiers foi lleal al reinu tres la Guerra de los Cien Años. En 1428, estes razones conducieron a Carlos VII a escoyer Radegunda como nome pa la so fía mayor, Radegunda de Francia.

Llugares dedicaos a la santa

editar
Poblaciones dientro de Francia
editar

Capiyes, ilesies y fontes en Francia

editar
  •  
    Ilesia Santa Radegunda en Saurier.
  •  
    Fuenta Santa Radegunda nel monte de Montmorency.
  •  
    Capiya y fonte de Santa Radegunda en La Châtre.

Fora de Francia

editar
 
Ilesia Santa Radegunda de Villers-Poterie.
Municipio *

Comuna de Sankt Radegund en Alta Austria (Austria).

Iglesias

Referencies

editar
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 118743430. Data de consulta: 16 ochobre 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Páxina: 70-71. Afirmao en: La Préhistoire des Capétiens. Autor: Christian Settipani. Llingua de la obra o nome: francés. Data d'espublización: 1993.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Weber, Patrick (2006). Les reines de France (en francés), páx. 14-15.
  4. ↑ Vease'l llibru La torna de les bruxes, de la historiadora mexicana Norma Blázquez.
  5. ↑ Venancio Fortunato. La vida de Santa Radegunda. Traducción al inglés por J. McNamara y J. Halborg.
  6. ↑ https://books.google.fr/books?id=Uu8-AAAAcAAJ&pg=PA118 Gregorio de Tours, Hestoria de los Francos, Llibru IX

Bibliografía

editar

Enllaces esternos

editar








Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Radegunda&oldid=4097649»