Segunda Guerra del Opiu
Plantía:Campaña Segunda Guerra del Opiu
| Segunda Guerra del Opiu | ||||
|---|---|---|---|---|
| Parte de Guerres del Opiu | ||||
 | ||||
| Fecha | 1856 → 1860 | |||
| Llugar | Dinastía Qing | |||
| Causes | Incidente del Arrow | |||
| Resultáu | Victoria anglo-francesa | |||
| Consecuencies |
Tratáu de Tianjin Tratáu de Aigun Convención de Beixín | |||
| Belixerantes | ||||
| ||||
| Figures polítiques | ||||
| ||||
| Comandantes | ||||
| ||||
| Unidaes militares | ||||
| ||||
| [editar datos en Wikidata] | ||||
La Segunda Guerra del Opiu (1856-1860) (Second Opium War, Second Anglo-Chinese War, Second China War, Arrow War o Anglo-French expedition to China n'inglés, Seconde guerre de l'opium en francés y 第二次鴉片戰爭, 英法联军之役, 亞羅號戰爭, 英法對華遠征 o 第二次英中战争 en chinu) foi un conflictu armáu ente'l Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda y Francia, per un sitiu, y la dinastía Qing de China, por otru.[1][2]
Antecedentes históricos editar
Na década de 1850 viose una rápida crecedera del imperialismu.[3] Dellos oxetivos compartíos ente les potencies occidentales incluyíen espandir los sos mercaos ultramarinos y establecer nuevos puertos d'escala.
Tanto l'alcuerdu francés conocíu como Tratáu de Huangpu, como'l pactu estauxunidense llamáu Tratáu de Wangxia conteníen clauses que dexaben la renegociación de dichos trataos dempués de doce años. Nun esfuerciu d'espandir los sos territorios en China, el Reinu Xuníu pidió a les autoridaes de la dinastía Qing renegociar lo alcordao nel Tratáu de Nankín, en 1842.
Les demandes britániques incluyíen que pudieren exercer el llibre comerciu en toa China, llegalizar la comercialización del opiu, abolir los impuestos a estranxeros pal tránsitu internu, suprimir la piratería, regular el tráficu de culíes (trabayadores semiesclavos) y dexar al embaxador británicu morar en Beixín, ente otres coses. La corte de los Qing refugó les demandes presentaes pol Reinu Xuníu, Francia y los Estaos Xuníos.
Segunda guerra del opiu (1856-1860) editar
El 8 d'ochobre de 1856, los oficiales de los Qing encetaron el Arrow, un barcu de dueños chinos que fuera rexistráu en Ḥong Kong (en posesión de los británicos) y yera sospechosu de piratería y contrabandu. Dolce suxetos chinos fueron arrestaos y prindaos. Esti fechu foi conocíu como'l «Incidente del Arrow».
Los oficiales británicos en Cantón pidieron la lliberación de los navegantes afirmando que como'l barcu fuera apocayá rexistráu por británicu taba protexíu sol Tratáu de Nankín. Namái cuando foi demostráu qu'aquél yera un argumentu débil, los británicos aportunaron en que'l Arrow tuviera una insinia británica y que los soldaos de los Qing faltaren la bandera. Tando en guerra colos insurxentes de la Rebelión Taiping, los Qing nun taben en condiciones de recibir un ataque d'Occidente.
Anque los británicos fueron retrasaos pola Rebelión de la India, respondieron al Incidente del Arrow en 1857 atacando Guangzhou dende'l Ríu de les Perlles. Ye Mingchen, quien se convertiría en gobernador de les provincies de Guangdong y Guangxi, sollertó a los soldaos chinos nos fuertes. Dempués de tomar los fuertes cercanos a Cantón ensin enforma esfuerciu, l'Armada Británica atacó la ciudá.
El Parllamentu Británicu decidió tomar compensación de China basándose nel reporte del Incidente del Arrow presentáu por Harry Parkes, el cónsul británicu en Guangzhou. Francia, los Estaos Xuníos y Rusia recibieron invitaciones pa xuntase al Reinu Xuníu nuna alianza. Francia xunir a l'acción británica en contra de China, provocada pola execución del misionario francés Padre Auguste Chapdelaine, nel llamáu «Incidente de Auguste Chapdelaine», per parte d'autoridaes locales na provincia de Guangxi. L'Imperiu Rusu y los Estaos Xuníos convidaron a Ḥong Kong a xunise a la causa anglo-francesa, pero nunca apurrió ayuda militar.
Los británicos y los franceses xunieron fuercies sol mandu del almirante Michael Seymour. L'armada británica, liderada por Lord Elgin, y la francesa, encabezada por Gros, atacó y ocupó Guangzhou a fines de 1857. Ye Mingchen foi prindáu, y Bo-gui, el gobernador de Guangdong, rindióse. Formóse un comité conxuntu de l'alianza. Bo-gui permaneció nel so puestu orixinal pa caltener l'orde en nome de los agresores. L'alianza anglo-francesa caltuvo'l control de Guangzhou por casi cuatro años. Ye Mingchen foi exiliáu a Calcuta, India británica, onde morrió de inanición.
La coalición dirixióse depués escontra'l norte p'asaltar los fuertes de Taku, cerca de Tientsin (Tianjin) en mayu de 1858.
Tratáu de Tianjin editar
En xunu de 1858, la primer parte de la guerra concluyó col Tratáu de Tianjin, nel cual Francia, Rusia y los Estaos Xuníos tomaron parte. Los chinos primeramente negáronse a roblar el tratáu.
Los puntos más importantes del tratáu fueron:
- El Reinu Xuníu, Francia, Rusia y los Estaos Xuníos tendríen el derechu d'establecer legación diplomátiques (pequeñes embaxaes) en Beixín, una ciudá zarrada naquel tiempu;
- Diez nuevos puertos seríen abiertos al comerciu internacional, incluyendo Niuzhuang, Danshui, Hankou y Nankín;
- El derechu de tolos buques estranxeros incluyendo barcos comerciales a navegar llibremente pel ríu Yangtsé;
- El derechu a los estranxeros de viaxar a rexones internes de China, lo cual antes taba acutáu;
- China tendría de pagar una indemnización a Reinu Xuníu y a Francia de 2 millones de taeles de plata respeutivamente;
- China tendría de pagar una compensación a los comerciantes británicos de 2 millones de taeles de plata pola destrucción de les sos propiedaes.
Tratáu de Aigun editar
El 28 de mayu de 1858, el Tratáu de Aigun foi robláu con Rusia pa revisar la frontera ente aquella nación y China, según determinábase nel Tratáu de Nerchinsk de 1689. Rusia ganó la vera esquierda del ríu Amur. El tratáu tamién-y dio control sobre l'área costera del océanu Pacíficu que nun se conxelaba, onde la ciudá de Vladivostok foi fundada en 1860.
Continuación de la guerra editar
En 1859, dempués de que China negar a dexar l'establecimientu d'embaxaes en Beixín como s'alcordara nel Tratáu de Tientsin, una fuercia naval sol mandu del almirante Sir James Hope Grant bombardeó los fuertes allugaos na boca del ríu Hai He. Un escuadrón naval comandado pol comodoro Josiah Tattnall estropiar gravemente.
En 1860, una fuercia anglo-francesa axuntar en Hong Kong y depués llevó a cabu un desembarcu en Pei Tang el 3 d'agostu, y un esitosu ataque a los fuertes de Taku el 21 d'agostu. El 20 de setiembre, les tropes chines fueron ganaes na Batalla de Palikao, faciendo que pal 26 de setiembre, la fuercia llegue a Beixín, tomando la ciudá'l 6 d'ochobre. Nomando al so hermanu, el príncipe Gong, como'l so representante, l'emperador Xianfeng escapó al palaciu de Chengde, allugáu na ciudá de Chengde.
Les tropes anglu-franceses amburaron Antiguu Palaciu de Branu (residencia principal de la corte a pesar del so nome) dempués de dellos díes de saquéu. Beixín yá nun taba tomada, pero les tropes permanecieron nes contornes de la ciudá.
Los motivos de la destrucción del Antiguu Palaciu de Branu son una tema d'alderique. La razones oficiales declaraes por Elgin yeren les de desanimar a los chinos d'usar el secuestru como una ferramienta de negociación y vengase del emperador pola so violación a la bandera de tregua. Otres opiniones, como execuciones, son discutibles. Elgin calificó esti fechu como lo «menos desagradable», al estropiar el gobiernu despóticu pero ensin alteriar la vida cotidiana de los chinos inocentes.
Historiadores occidentales afirmen que'l remanar de Elgin al autorizar la destrucción del Palaciu de Branu foi motiváu pola tortura y asesinatu de casi venti prisioneros occidentales, incluyendo dos unviaos británicos y un periodista del periódicu de la mesma nacionalidá The Times. Los manchú d'esa dómina convirtieren la tortura nun arte cruel qu'incluyía la muerte per mediu de miles de cortes mientres se taba no que podría llamase una chaqueta d'alambre, y muerte por mortificación, na cual los miembros yeren quitaos del cuerpu ún por ún.
Nesti contestu, Elgin foi bien criticáu pola completa destrucción del Antiguu Palaciu de Branu. Historiadores chinos argumentaron qu'esta destrucción foi un encubrimiento pa los yá bien estendíos saqueos.
Convención de Beixín editar
El Tratáu de Tianjin,[4] robláu en xunu de 1858, foi finalmente estendíu y ratificáu pol hermanu del emperador, el príncipe Gong, na Convención de Beixín del 18 d'ochobre de 1860, roblada mientres les potencies occidentales ocupaben Beixín y amburábase l'Antiguu Palaciu de Branu. Asina se punxo final a la Segunda Guerra del Opiu.
El comerciu del opiu foi llegalizáu y a los cristianos fuéronse-yos concedíos tolos derechos civiles, incluyendo'l derechu de la propiedá privada y el derechu d'evanxelizar.[5]
El conteníu de la Convención de Beixín inclúi:
- La reconocencia de China sobre la validez del Tratáu de Tientsin.
- L'apertura de Tianjin como un puertu comercial.
- La cesión del Distritu Nº 1 de Kowloon (al sur de l'actual Boundary Street) al Reinu Xuníu.
- L'autorización a los barcos británicos de llevar a los chinos mancaos a EE. UU.
- La indemnización al Reinu Xuníu y Francia por 8 millones de teals de plata a cada unu.
- La llegalización del comerciu d'opiu.
Ver tamién editar
Referencies editar
- Notes
- ↑ Michel Vié, Histoire du Japon des origines a Meiji, BUO, p.99. ISBN 2-13-052893-7
- ↑ Jack Beeching, The Chinese Opium Wars (1975), ISBN 0-15-617094-9
- ↑ Bonner-Smith and Y. Lumley, The Second China War, 1944.
- ↑ Immanuel C.Y. Hsu The Rise of Modern China, 6th ed., Oxford University Press, 2000: 219.
- ↑ A History of Christian Missions in China p.273 by Kenneth Scott Latourette: "A casus belli was found in an unfortunate incident which had occurred before the Arrow affair, the judicial murder of a French priest, Auguste Chapdelaine"
- Bibliografía #
G. F. Bartle, Sir John Bowring and the Arrow war in China, Bulletin of the John Rylands Library, Manchester, 43:2 (1961), 293-316
- Jack Beeching, The Chinese Opium Wars (1975), ISBN 0-15-617094-9
- Bonner-Smith and Y. Lumley, The Second China War, 1944.
- W. Travis Hanes III and Frank Sanello, The Opium Wars, 2002, ISBN 0-7607-7638-5
- Immanual Hsu, The Rise of Modern China, 1985.
- Henry Loch, Personal narrative of occurrences during Lord Elgin's second embassy to China 1860, 1869.
- Erik Ringmar, Fury of the Europeans: Lliberal Barbarism and the Destruction of the Emperor's Summer Palace
- J. W. Wong, Deadly Dreams: Opium, Imperialism, and the Arrow War (1856-1860) in China, (Cambridge: Cambridge University Press) 1998.
Enllaces esternos editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Segunda Guerra del Opiu.
| Predecesora: Primer Guerra del Opiu (1839 - 1842) |
Segunda Guerra del Opiu 1856 - 1860 |
Socesora: Nenguna |
.
Datos: Q418151- Multimedia: Second Opium War
