Servidume en Rusia
El sistema de servidume establecíu en Rusia (en rusu: Крепостное право, Krepostnóye pravo) foi creáu col fin de garantizar el valor económicu de les propiedaes agraries nel campu rusu, y taba destináu en primer llugar a torgar llegalmente que los llabradores pudieren movese llibremente pel territoriu rusu o emigrar.
Orixe ya implantación
editarDende'l sieglu XIV Rusia sufriera violentes invasiones de pueblos tártaros y mongoles, casi tou socesores del Imperiu de la Horda d'Oru ente los cualos destacaba'l Kanato de Crimea. Tales ataques causaben severa devastación nos campos y fixeren inevitable que los llabradores rusos migraren de cutio de les zones más espuestes a tales invasiones.
Al estabilizase la situación del Principáu de Moscú a fines del sieglu XV, Iván III de Rusia tomó midíes p'asegurar el valor económicu de les grandes finques agrícoles, que dependía de la fuercia de trabayu esistente nestes. Pa ello, autorizó en 1497 que los terratenientes forzaren a los llabradores a quedase nes finques mientres casi tol añu, inclusive usando la fuercia. Tal enclín reforzóse más mientres el reináu de Borís Godunov a entamos del sieglu XVII, aumentando la cantidá d'habitantes del campu que taben suxetos a esta obligación.
La servidume foi reglamentada específicamente nel añu 1649 pol zar Alejo I de Rusia n'asocediendo dellos casos nos cualos los llabradores fugaben de les estenses finques de los aristócrates. Les nueves lleis de 1649 establecieron la servidume sobre la gran mayoría del territoriu rusu, sobremanera nes tierres más fértiles, obligando na práutica a que tolos llabradores quedaren suxetos a dalgún terrateniente; tamién s'estableció que los llabradores rusos y los sos descendientes, quedaben obligaos a permanecer a perpetuidad nes finques de los terratenientes, prohibiéndose que los llabradores salieren d'elles. De resultes llegal, los aristócrates calteníen el so derechu de vender les tierres conxuntamente colos llabradores que vivieren ellí.
La llende llegal pa la disposición de los llabradores siervos taba dau pol derechu a la vida, en tanto'l terrateniente (usualmente un aristócrata) entá taba obligáu a considerar al so siervu como "home llibre" siquier formalmente, polo cual nun podía matalo. Tamién se reconocía'l derechu del siervu a la propiedá individual sobre los sos enseres, y el so derechu a realizar tresferencies de la so propiedá con cualesquier otru siervu, calteniendo'l dineru que pudiera llograr d'esti intercambiu; sicasí'l so llibertá de movimientu taba llindada a la estensión de la finca del so respeutivu terrateniente, y ésti podía inclusive vender al siervu xebradamente de la tierra. Cabo indicar que los siervos rusos non yá yeren llabradores, sinón inclusive pequeños comerciantes y artesanos que vivíen dientro d'una aldega sometida a l'autoridá d'un aristócrata, polo cual la categoría de los siervos yera bastante heteroxénea.
Dende 1659 la fuxida d'un siervu yera considerada un delitu grave, y el censu rusu de 1719, ordenáu por Pedro'l Grande, amosó que neses feches yá'l 80% de llabradores rusos yeren siervos. A lo llargo del sieglu XVIII les revueltes de Stenka Razin y de Yemelián Pugachov fueron sofitaes por siervos, qu'aprovechaben tales sulevaciones pa xunise a los rebeldes en busca d'un meyor nivel de vida. Sicasí, cabo indicar que les revueltes de los cosacos en Rusia occidental de los sieglos XVII y XVIII nun atacaben la institución de la servidume, sinón que solamente dexaben a les sos adeptos dexar de ser siervos pa convertise en cosacos llibres.
L'Estáu rusu tamién tenía los sos siervos, subordinaos direutamente al zar y formalmente con derechu a caltener el so propiedá personal, pero que na práutica tamién taben prohibíos d'abandonar la tierra que-yos fuera asignada. Tales «siervos del Estáu» proveníen de la confiscación de tierres feches pol zar contra aristócrates llevantinos, y de la espansión de les colonies militares en Siberia, controlaes pol gobiernu imperial y non por terratenientes de la nobleza.
Los siervos teníen en principiu derechu a mercar el so llibertá pagando'l so valor en dineru a los terratenientes, pero bien pocos llograben esta finalidá, lo cual consiguíen principalmente quien vivíen en pequeñes villes y nun se dedicaben puramente a l'agricultura (artesanos, pequeños bufoneros, etc.). Aun así los siervos lliberaos por esti sistema nun dexaben de sufrir una menor valoración social, como asocedió nel casu de Ígor Chéjov, el güelu del célebre escritor Antón Chéjov.
Supresión
editarLa servidume en Rusia implicaba la esistencia efectiva d'un masivu réxime d'esclavitú efectiva, col atrasu económicu qu'esto significaba en tantu la producción agrícola (sostén de la economía rusa) dependía d'una masa de siervos esplotaos que restaba incentivos a les innovaciones téuniques propies de la Revolución Industrial. Coles mesmes les idees de la Ilustración espublizaes a lo llargo del sieglu XVIII tornaben refugable caltener la servidume en Rusia cuando nos países más avanzaos d'Europa ésta sumiera; inclusive a entamos del sieglu XIX la servidume taba práuticamente estinguida nes provincies ruses riberanes del Mar Bálticu.
Magar esta influencia del lliberalismu fixo qu'en munchos casos relaxárase la severidá escontra los siervos, el censu rusu de 1857 amosó que nuna población total de 60,9 millones de rusos, los siervos yeren una aplastante mayoría, con 49,4 millones d'individuos.
La servidume foi abolida en 1861 pol zar Alexandru II de Rusia, estendiendo la llibertá de movimientu y la llibertá personal a tolos siervos rusos, cualesquier fuera la so categoría, colo cual na práutica esanicióse'l derechu que teníen los terratenientes sobre ellos. Sicasí les presiones humanitaries pa esta midida, l'abolición de la servidume nun ameyoró sustancialmente la situación de los llabradores, qu'aprobetaos y ensin dineru permanecieron mayormente nes finques de les sos terratenientes a falta d'una meyor alternativa de subsistencia.
La emancipación de los siervos en 1861 impulsó la meyora d'una economía puramente capitalista en Rusia esaniciando los últimos rezagos de feudalismu, pero tampoco sollivió'l descontentu social pos les ciudaes viéronse invadíes por mases de llabradores en busca d'ocupación, aumentando'l proletariáu urbanu (tou y que nun pasaba del 1% de la población). Coles mesmes, l'estigma social de faigo de menos a los ex siervos y a los sos descendientes tampoco foi superáu en Rusia sinón hasta munches décades dempués.
Ver tamién
editarReferencies
editar- Rees, David. «mio_qa3763/is_200403/ai_n9363954/ Abolition of Serfdom in Russia, 1762–1907». Consultáu'l 19 de marzu de 2010.
- Hellmann, Manfred (1984). Rusia. Méxicu D.F.: Sieglu Ventiún Editores.