The Animals

The Animals ye una banda de rock británica formada en Newcastle upon Tyne a empiezos de la década de 1960. L'agrupación treslladóse a Londres llogrando reconocencia comercial en 1964. Son reconocíos principalmente pol cantar "The House of the Rising Sun", anque tamién publicaron otros senciellos esitosos como "We Gotta Get out of This Place", "It's My Life" y "Don't Let Me Be Misunderstood". Fueron populares nos Estaos Xuníos como parte de la Invasión británica.

The Animals
Datos
Tipu	grupu de rock
Xéneru	blues rock, hard rock, rock psicodélico (es) , Blues británico (es) y Rhythm and blues
Sellu discográficu	Columbia Records Decca Records MGM Records Jet Records I.R.S. Records (es) Atco Records Atlantic Records Charly Records
País	Reinu Xuníu
Orixinarios de	Newcastle upon Tyne
Fecha fundación	1962 y 1963
Web oficial

La banda sufrió de constantes cambeos na so alliniación a mediaos de la década de 1960. Sol nome de Eric Burdon and the Animals, l'agrupación treslladóse a California y llogró ésitu comercial como una banda de rock sicodélicu y hard rock con cantares como "San Franciscan Nights", "When I Was Young" y "Sky Pilot", antes de dixebrase a finales de dicha década. En total, el grupu llogró asitiar diez de los sos cantares nes llistes Top 20 tantu nel Reinu Xuníu como nos Estaos Xuníos.

La formación orixinal d'Eric Burdon, Alan Price, Chas Chandler, Hilton Valentine y John Steel axuntar pa dar un conciertu benéficu en Newcastle en 1968. Depués tuvieron delles curties xuntes ente 1975 y 1983. The Animals fueron presentaos nel Salón de la fama del Rock and Roll en 1994.

Historia

Entamos

Orixinarios de la portuaria Newcastle-upon-Tyne (Reinu Xuníu), el grupu The Animals nació en 1962 cuando Eric Burdon llegó al grupu Alan Price Rhythm and Blues Combu y camudó-y el nome pol que sería conocíu mundialmente, siendo la formación orixinal conformada por Eric Burdon (voz), Alan Price (órganu y teclaos), Hilton Valentine (guitarra), John Steel (batería) y Chas Chandler (baxu). La música basóse, esencialmente, nel blues, con versiones de cantares de John Lee Hooker, Sam Cooke, Ray Charles, Nina Simone y Jimmy Reed.

El grupu xestionó esi mesmu añu'l so propiu EP y l'ésitu na so llocalidá natal foi tan bultable que Giorgio Gomelsky, mánager de The Yardbirds, convenciólos por qu'instalar en Londres en 1964. Mientres un tiempu tocaron en Crawdaddy Club -el llocal del propiu Gomelsky- y ellí conocieron al que sería'l so productor: Mickie Most. Con él roblaron el so primer contratu discográficu (que foi cola discográfica EMI al traviés de la so subsidaria Columbia Records) y en febreru de 1964 grabaron el so primer senciellu, tituláu Baby Let Me Take You Home (una versión de Baby, Let Me Follow You Down de Bob Dylan). La versión llegó al puestu númberu 21 de les llistes britániques.

"The House of the Rising Sun"

Nun tardaron en versionar un cantar del folk estauxunidense, que'l so autor entá ye desconocíu, y foi ésta la que-yos llanzó a la fama: "The House of the Rising Sun". L'estilu de voz de Burdon y la disposición dramática, con riffs inolvidables del órganu de Alan Price, crearon ensin dulda el primer gran hit del Folk rock. Hai un alderique en cursu sobre la inspiración de The Animals pal so arreglu del cantar, que foi diversamente atribuyíu a les versiones anteriores de Bob Dylan, el cantante folk Dave Van Ronk, el cantante de blues Josh White (quien lo grabó dos veces en 1944 y 1949), o la cantante y pianista Nina Simone (quien la grabó en 1962 nel so álbum Nina at the Village Gate).

Gracies al ésitu d'esti cantar convertir nel segundu grupu inglés en consiguir el númberu unu tantu nes llistes britániques como nes estauxunidenses, pos los primeres fueren The Beatles. Tanto foi asina que, n'ochobre de 1964, dieron en editar The Animals, el so primera LP. Adicionalmente, en payares del mesmu añu, decidieron faer el so debú n'Estaos Xuníos en The Ed Sullivan Show de la CBS, onde interpretaron I'm Crying y The House of the Rising Sun, amás d'empezar una pequeña xira actuando con regularidá nos cines de tola ciudá de Nueva York.

En mayu de 1965, dempués del llanzamientu del so segundu LP Animal Tracks, Alan Price abandona la banda por motivos personales, de salú (tenía llerza a volar) y pola llucha pol lideralgu que caltenía col so compañeru Eric Burdon. Él empezó una esitosa carrera tanto como solista y como miembru de The Alan Price Set. Price foi sustituyíu temporalmente por Mick Gallagher, quien duró na banda pocu tiempu hasta la llegada de Dave Rowberry quién lu sustituyó. Pero, la situación del restu del grupu tampoco foi muncho meyor. Los componentes de la banda empezaron a tener la sensación de que la so música taba tresformándose en daqué demasiáu comercial (debíu principalmente a les esixencies de Mickie Most y de la mesma EMI) y a principios de 1966 rompieron el so contratu con EMI y con Most, non ensin antes dexar otru ésitu: It's My Life, númberu 7 nes llistes britániques y 23 nes estauxunidenses.

Separación

En 1966 el grupu robló un contratu cola discográfica MGM n'Estaos Xuníos y Canadá y Decca Records pal restu del mundu, amás d'escoyer como'l so nuevu productor a Tom Wilson, quien produxera a artistes como Bob Dylan. Nel mes de febreru, la batería John Steel dexó'l grupu y foi sustutído por Barry Jenkins. De toes formes, la salida d'ésti foi un preludiu de lo que pasó pocu dempués. Anque editaron un únicu discu con Decca tituláu Animalism (xunu de 1966) y que paralelamente EMI/MGM llanzó un álbum los grandes ésitos de la banda (unu de los más vendíos de la dómina), el grupu orixinariu tan solo sobrevivió a la salida de Steel seis meses. The Animals eslleióse en setiembre de 1966. Nesi momentu los sos negocios "taben nun caos total", según Chandler (que pasó a xestionar a Jimi Hendrix). Inclusive pa los estándares de la dómina, en que los artistes tendíen a ser financieramente inocentes, The Animals fixeron bien pocu dineru, col tiempu alegando mala alministración y robu per parte del so mánager Michael Jeffery.

Burdon empezó a trabayar nun álbum en solitariu, llamáu Eric is Here, que tamién ufiertó'l senciellu Help Me, Girl, que foi númberu 14 nes llistes britániques y foi bien promocionáu en programes de televisión como Ready, Steady, Go! y Top of the Pops a finales de 1966, siendo esta la última grabación efectuada sol sellu Decca.

Segunda alliniación

Eric Burdon & The Animals (1967)

En 1967, Eric Burdon intentó reformar la banda cola llegada de John Weider a la guitarra y el violín, Danny McCulloch al baxu y Vic Briggs a la guitarra llétrica, amás del batería Barry Jenkins, tomando'l nome de Eric Burdon and The Animals. La banda dio un xiru del soníu rhythm and blues de l'agrupación orixinal a unu más cercanu al rock sicodélicu. La nueva agrupación robló un contratu de exclusividad mundial col sellu MGM y cuntó cola producción de Tom Wilson nos sos posteriores álbumes Winds of Change (1967), The Twain Shall Meet (1968) y Every One of Us, llanzáu namái n'Estaos Xuníos en 1968.

Dalgunos de los ésitos d'esti grupu incluyíen San Franciscan Nights, Monterey (un homenaxe al Monterey Pop Festival efectuáu en 1967), y Sky Pilot. El so soníu yera muncho más pesáu que'l grupu orixinal. Burdon glayaba cada vez más fuerte nes versiones en direuto de Paint It Black y Hey Gyp. En 1968 teníen un soníu más esperimental en cantares como We Love You Lil y el rexistru de 19 minutos New York 1963 - América 1968. Los cantares teníen un estilu d'empezar con silencios pa llegar a elementos más sicodélicos y crudos llegando a la fin con berros, lletres y soníos cada vez más esperimentales.

Hubo más cambeos nesta alliniación. Zoot Money añader n'abril de 1968, primeramente como organista/pianista, anque cola partida de McCulloch tamién interpretó'l baxu y voces de forma ocasional. En xunetu de 1968 Andy Summers, futuru miembru de The Police sustitúi a Briggs na guitarra llétrica. Tanto Money como Summers pertenecíen a la banda británica de rock sicodélicu Dantalian's Chariot, tomando dellos cantares d'esti grupu, gracies al interés de Burdon por estos soníos. Por cuenta de la carga multi-instrumental de Money, nes actuaciones en vivu'l baxu foi interpretáu alternativamente ente Weider y Summers.

Nueva rotura

N'avientu de 1968, esta encarnación habíase disueltu, y tantu l'álbum doble Love Is y los singles Ring Of Fire y River Deep – Mountain High fueron llanzaos internacionalmente. Numberoses razones fueron citaes por causar la rotura, la más famosa ye una xira albortada per Xapón. La visita fuera programada pa setiembre de 1968, pero retrasar hasta payares por cuenta de les dificultaes pa llograr los visaos correspondientes. Namái dempués d'unes poques feches efectuaes na xira, los promotores, que de llombu de la banda pertenecíen a la mafia yakuza xaponesa, secuestraron el mánager de la banda y amenaciar por qu'escribiera un voi pagar a nome de los promotores por $25.000 pa cubrir les perdes sufiertes pol retrasu de la xira. El mánager escribió'l voi pagar pero, correutamente abarruntando que nengún de los sos captores sabíen lleer inglés, amestó una nota na cual dicía que'l documentu foi escritu so coacción. Los yakuza lliberar, pero alvirtieron qu'él y la banda tendríen que salir de Xapón a otru día o atenese a les consecuencies. La banda darréu fuxó, dexando tol so equipu de xira nel país asiáticu. Money y Summers empezaron paralelamente les sos carreres en solitariu, siendo darréu escorríos polos yakuza (anque esta persecución foi rápido albortada en casu de Summers). Weider xunir a Family y Burdon xunir a un grupu llatín de Long Beach, California, llamáu War.

Xuntes

Eric Burdon en 1973.

L'alliniación orixinal de la banda, consistente en Burdon, Price, Valentine, Chandler y Steel axuntar pa dar un conciertu benéficu en Newcastle n'avientu de 1968 y axuntáronse de nuevu en 1975 pa entrar al estudiu de grabación. Fixeron una pequeña xira en 1976 y grabaron dellos videos pa los cantares "Lonely Avenue" y "Please Send Me Someone to Love". Dichu álbum foi llanzáu en 1977 y tituláu irónicamente Before We Were So Rudely Interrupted (Antes fuimos rudamente atayaos). L'álbum foi bien recibíu pola crítica especializada. Burdon y Valentine tamién grabaron dalgunos demos nesa dómina, que nunca fueron publicaos.

Los músicos orixinales axuntáronse nuevamente en 1983 pa grabar l'álbum Ark y pa realizar una xira mundial. El primer senciellu, tituláu "The Night", algamó la posición #48 na llista US Pop Singles y el #34 na llista Mainstream Rock Charts, llogrando tamién enforma ésitu en Grecia. Llanzaron un segundu senciellu tituláu "Love Is For All Time".

La xira The Ark consistía nun terciu de material de la primer dómina de la banda y dos tercios de los sos nuevos cantares. El 31 d'avientu llevar a cabu un conciertu de la banda nel míticu estadiu de Wembley, que foi grabáu nun discu tituláu Rip it To Shreds y publicáu en 1984. Nuevamente los músicos de la banda tomaron aldos distintos.

Chas Chandler finó d'un aneurisma en 1996, acabando cola posibilidá d'una futura xunta de los miembros orixinales. Eric Burdon formó una nueva banda en 1998 y dio dellos conciertos como Eric Burdon and the New Animals. Miembros d'esta nueva alliniación incluyíen a Dean Restum, Dave Meros, Neal Morse y Aynsley Dunbar. Martin Gerschwitz reemplazó a Morse en 1999 y Dunbar foi reemplazáu por Bernie Pershey en 2001. En 2003 la banda empezó a xirar sol nome de Eric Burdon and the Animals. En 2008 determinóse que'l nome "The Animals" yá nun podía ser usáu por Burdon nel Reinu Xuníu, pasando a ser propiedá de John Steel. En 2013 aprobóse una apelación a favor de Burdon, dexándo-y utilizar nuevamente'l nome "The Animals". En 2016, Burdon contrató a los músicos Johnzo West (guitarra/voz), Davey Allen (teclado/voz), Dustin Koester (batería/voz), Justin Andres (so/voz), Ruben Salinas (saxofón) y Evan Mackey (trombón), que faen parte de la so nueva alliniación na actualidá. Pela so parte, los músicos John Steel, Mick Gallagher, Roberto Ruiz y Danny Handley formaron otra alliniación de The Animals.

Músicos

Actuales

• John Steel – batería (1963–1966, 1975–1976, 1983, 1992–presente)
• Mick Gallagher – teclaos (1965, 2003–presente)
• Danny Handley – guitara, voz (2003–presente)
• Roberto Ruiz – baxu, voz (2012–presente)

Anteriores

Eric Burdon – voz (1963–1968, 1975–1976, 1983) Hilton Valentine – guitarra (1963–1966, 1975–1976, 1983, 1992–2001) Chas Chandler – so (1963–1966, 1975–1976, 1983; fináu en 1996) Alan Price – teclaos (1963–1965, 1975–1976, 1983) Dave Rowberry – teclaos (1965–1966, 1999–2003; fináu en 2003) Barry Jenkins – batería (1966–1968) John Weider – so (1966–1968) Vic Briggs – guitarra (1966–1968) Danny McCulloch – so (1966–1968, fináu en 2015) Zoot Money – teclaos, so (1968, 1983) Andy Summers – guitarra (1968) Steve Grant – guitarra (1983) Steve Gregory – saxofón (1983)

Nippy Noya – percusión (1983) Joss Elliott – so (1992–1994) George Fearson – guitarra (1992–1994) Robert Robinson – voz (1992–1994) The Dod – batería (1992) Steve Hutchinson – teclaos (1992–1999) Martin Bland – so (1994–1999) Steve Dawson – guitarra (1994–1999) Robert Kane – voz (1994–1999) Jim Rodford – so (1999–2003) Tony Liddle – voz (1999–2001) Eamon Cronin – voz (2001)

Discografía

Álbumes d'estudiu

• The Animals (1964; The Animals; Estaos Xuníos y Reinu Xuníu)
• The Animals on Tour (1965; The Animals; Estaos Xuníos)
• Animal Tracks (1965; The Animals; Estaos Xuníos y Reinu Xuníu)
• Animalization (1966; The Animals; Reinu Xuníu)
• Animalism (1966; The Animals; Estaos Xuníos)
• Eric is Here (1967; Eric Burdon & The Animals; Estaos Xuníos)
• Winds of Change (1967; Eric Burdon & The Animals)
• The Twain Shall Meet (1968; Eric Burdon & The Animals)
• Every One of Us (1968; Eric Burdon & The Animals; Estaos Xuníos)
• Love Is (1968; Eric Burdon & The Animals)
• Before We Were So Rudely Interrupted (1977; The Animals)
• Ark (1983; The Animals)

Álbumes recopilatorios

• The Best of The Animals (1997)
• The Best of The Animals (2000)
• Interesting Life (2003)
• Complete French EP 1964/1967 (2003)
• Retrospective (2004)

Enllaces esternos

• Discografía de The Animals en Discogs

• Datos: Q131422
• Multimedia: The Animals