Wikipedia

The Beach Boys

The Beach Boys son una banda de pop rock formada na ciudá estauxunidense de Hawthorne (California) nel añu 1961. Foi'l grupu más representativu del estilu de vida californianu de los años 60, según tamién de la música y cultura del surf de la dómina.[1] La banda tuvo integrada na so fundación polos hermanos Wilson: Brian (compositor, voz, baxu y pianu), Carl (guitarra y voz) y Dennis (batería, voz); xunto con un primu de la familia, Mike Love (voz); y un compañeru d'estudiu de Brian, Al Jardine (guitarra y voz). Bruce Johnston (voz, baxu y pianu) xunióse más tarde al grupu pa reemplazar a Brian Wilson nes actuaciones en vivu.

The Beach Boys
Orixe Estaos Xuníos
Xéneru(os) rock and roll, pop, música surf (es) Traducir y rock
Sellu discográficu Warner Bros. Records, Capitol Records, Brother Records (es) Traducir y Candix Records (es) Traducir
Miembros
Mike Love, Al Jardine, Brian Wilson, Carl Wilson, Dennis Wilson, Bruce Johnston, David Marks, Blondie Chaplin, Ricky Fataar, Ed Carter y Glen Campbell
Enllaces esternos
Sitiu web oficial http://thebeachboys.com
Discogs 70829, 2415580 y 370035
Facebook thebeachboys
Twitter thebeachboys y TheBeachBoys
IMDb nm1274814
[editar datos en Wikidata]

De primeres de la so carrera, les sos composiciones basábense puramente nel surf rock y el pop de los años 60, con producciones y arreglos bien delicaos de guitarres y harmoníes vocales que dotaben d'un soníu característicu ya inconfundible al grupu.[2] Mientres la segunda metá de la década, el grupu incursionó nel pop barrocu y pop sicodélicu, con álbumes como Pet Sounds y Smiley Smile, respeutivamente, amás del aclamáu senciellu númberu unu «Good Vibrations».

The Beach Boys, al pie de otres bandes de los años 1960, sirvieron d'inspiración a numberosos artistes del mediu. Grupos como Queen y ABBA, o'l músicu inglés Elton John, ya inclusive el conxuntu de punk rock Ramones reconocieron la influencia de la banda californiana nes sos composiciones. Moteyaos como «los beatles estauxunidenses», The Beach Boys fueron frecuentemente citaos como'l meyor grupu musical de los Estaos Xuníos.[3][4] En 2010, la canal de televisión especializáu en música VH1 #clasificar nel númberu quince na so llista de los «100 artistes más grandes de tolos tiempos», y en 2011, la revista Rolling Stone #clasificar nel númberu dolce nel llistáu de los sos «100 artistes más grandes».[5][6] Allmusic llegó a publicar: «Frecuentemente escaezse lo que fixeron The Beach Boys pola música. La capacidá infalible de la banda pa navegar pol ésitu y el desenvolvimientu artísticu fixo d'ella'l primera y el meyor conxuntu de rock de los Estaos Xuníos».[7]

Historia

editar

Años de formación

editar

Los oríxenes del grupu remontase a los suburbios del sur de Los Angeles, en Hawthorne, estáu de California, cerca del océanu Pacíficu. Brian, Dennis y Carl yeren fíos de Murry Wilson, un compositor atayáu y n'ocasiones un padre abusivu. Los trés hermanos crecieron a bien pocos quilómetros del mar, en que les sos sableres practicabase el surf, anque solo Dennis llegó a interesase por esti deporte. Los trés yá harmonizaben musicalmente les sos voces dende bien nueves. Bien de cutiu xuníase a ellos el so primu Mike Love. El grupu completóse finalmente cola llegada d'Al Jardine, un amigu de Brian Wilson na escuela secundario y compañero so nel equipu escolar de fútbol americano.[8]

En 1958, y por cuenta del so decimosestu cumpleaños, Brian recibió de los sos padres un magnetófonu de bobina abierta como regalu. Con esti artefautu aprendió a sobregrabar les voces de Carl, la de la so madre y la suya propia. Dempués, Brian fixo una grabación tocando'l pianu, y más tarde amestó la guitarra llétrica interpretada por Carl, que'l so preséu recibió ésti como regalu en Navidá.[8][9]

Los hermanos Wilson empezaron a xuntase cada vez más con Mike Love gracies a les xuntes que daben regularmente les sos families respeutives. Brian enseñó-y harmonía vocal a la hermana de Love, Maureen, y tamién a unos amigos. Tanto Mike como Brian fueron a estudiar xuntos al Institutu Hawthorne, onde conocieron a Al Jardine, quien yá tocara la guitarra nun grupu de folk llamáu The Islanders. Na so busca de collaboradores, Brian y Alan preguntáron-y a los xugadores de fútbol americano de la escuela si queríen aprender música y harmoníes. Sicasí, esta busca nun llogró nenguna resultancia.[8]

 
Mike Love liderando a los Beach Boys «oficiales» en Springfield (Missouri), nel branu de 2009.

Wilson empezó a asistir en setiembre de 1961 a la escuela El Camín Community College, onde s'especializó en psicoloxía y onde tamién llogró clases adicionales de música. Mentanto, Jardine ingresó a la universidá Ferris State en Big Rapids (estáu de Michigan), dempués de treslladase colos sos padres al mediu oeste. N'ochobre d'esi mesmu añu, Glee, la madre de Mike Love, echó al so fíu de casa al enterase de qu'había dexáu embarazada a la so novia.[10]

Primeres grabaciones

editar

The Beach Boys realizaron delles grabaciones que seríen xestionaes de primeres por Murry Wilson, quien yá conocía daquella al editor musical Hite Morgan.[11] Esti entá taba construyendo'l so estudiu y creando la so compañía discográfica cuando la banda diba ensayar al so llocal pa faer los sos primeros rexistros. El grupu fora a unu d'estos ensayos col poema «The Wreck of the Hesperus» grabáu nuna cinta, qu'incluyía, amás, música compuesta pola mesma banda.[8][9]

Influyíos pola música de los años 50 (sobremanera por The Four Freshmen y The Hi-Los), el grupu grabó sol nome de Carl and the Passions los cantares «Samoa», «Lone Survivor», «Barbie», «What is a Young Girl» y tamién, una versión del cantar caribeñu «Sloop John B».[2] Sicasí, Hite y la so esposa Dorinda Morgan aconseyáronlos qu'intentaren grabar dalgún cantar más orixinal y distintu pa tener ésitu.[11] Asina, Dennis Wilson, amante del surf, aconseyó-y al grupu grabar un cantar que tratara sobre esti deporte, que la so práutica taba siendo bien popular ente la mocedá de les sableres de California. Esti conseyu surdió de resultes d'una mentira que Dennis díxo-yos a los Morgan: dempués de presenta-yos los cinco cantares que'l grupu tenía, cuntólos que Brian Wilson y Mike Love taben a puntu de completar un nuevu cantar que la so temática trataba sobre'l surf. Arriendes d'ello, los dos primos tuviéronse que poner a escribir y grabar apresuradamente un cantar que tratara sobre esti deporte.[10][12]

Los Wilson arrendaron, cola ayuda del so padre, l'estudiu de grabación y los preseos musicales (baxu, guitarra y batería pa Brian, Carl y Dennis, respeutivamente) con que se rexistraría'l nuevu númberu que Brian Wilson y Mike Love escribieren, «Surfin'». Esti senciellu foi editáu en 1961 pol sellu discográficu Candix Records, sol nome de la banda The Pendletones. Pero antes, el grupu tuviera ensayando ente'l 2 y 3 de setiembre de 1961: col dineru que los padres de los hermanos Wilson dexárenlos por que mercaren comida —unos trescientos dólares—, más daqué de dineru que la madre d'Al Jardine había dexáu, mercáronse los preseos musicales necesarios pa ensayar, n'ausencia de los padres de los Wilson, los cantares «Surfin'», «Luau» y «Lavender» nel garaxe de la so casa.[10]

El 3 d'ochobre de 1961, The Pendletones grabaron dolce tomes de «Surfin'» nes pequeñes oficines de Morgan, anque Dennis nun tocó la batería nesta sesión. Llegose a prensar asina una pequeña cantidá de senciellos. Cuando los rapazos desempaquetaron la primer caxa contenedora d'esos discos, vieron, sobre la etiqueta de Candix Records, que'l nome de la banda fuera camudáu al de «The Beach Boys». Murry Wilson, envolubráu yá estrechamente cola trayeutoria de la banda, llamó a Morgan pa ver qué asocediera. Al paecer, un mozu trabayador llamáu Russ Regan pensara que la banda sonaba paecíu a un dúu artísticu local llamáu Jan and Dean, y suxirió que'l grupu camudara'l so nome p'afaese más a la tema que trataben los sos propios cantares: «Daqué según The Lifeguards o The Beach Bums... daqué que ver cola sablera. ¡Tengolo! ¿Por qué non el nome de The Beach Boys?».[11] El presupuestu llindáu torgó que les etiquetes de los senciellos pudieren imprimise de nuevu.[8] El llau B de «Surfin'» yera «Luau», y el discu foi catalogáu col númberu 331. El senciellu reeditóse dos veces más, una cola referencia de Candix 301, y otra cola del númberu 331, respeutivamente.

Asina nació'l grupu'l 8 d'avientu de 1961 col ésitu rexonal «Surfin'». La melodía pegadiza del cantar llamó l'atención de los adolescentes locales, que fizo que'l senciellu alzarase al segundu llugar de les llistes en Los Angeles. En febreru de 1962, el cantar llegó al puestu númberu 118, hasta algamar finalmente'l númberu 75 na llista del Billboard. Con ello algamóse a vender un total de cincuenta mil copies del senciellu.[12] Los integrantes de la banda yeren los trés hermanos Wilson: Brian, Dennis y Carl; el so primu de primer grau Mike Love, y Al Jardine. Xuntos ellaboraron les difíciles harmoníes de los sos cantares.[13]

Murry Wilson entamó-yos a los Beach Boys la so primer actuación paga que'l grupu dio'l día d'Añu Nuevu de 1962, y pola cual recibieron trescientos dólares, según recordaba darréu Mike Love.[14][11] Pocu dempués, el 8 de marzu de 1962, Brian (como vocalista principal), Carl, Alan y Audree Wilson (la madre de los trés hermanos Wilson), al pie de Val Poliuto —miembru del cuartetu de doo wop The Jaguars nos años 50— asonsañando vocalmente un baxu, amestaron les sos voces sobre dos pistes instrumentales que grabaren primeramente otros artistes en Candix Records. Estos cantares, titulaes «Barbie» y «What is a Young Girl Made of?» (esta postrera cola participación como vocalista principal de Brian ensin nengún otru miembru de The Beach Boys), publicáronse darréu sol nome de Kenny & the Cadets.[15] Nesta mesma dómina Murry creó la compañía editorial Sea of Tunes, pa protexer les futures composiciones del so fíu Brian.[16]

Contratu con Capitol y segundu senciellu

editar
 
Captura de la so actuación de 1964, na so etapa de plenu ésitu.

A mediaos de 1962, The Beach Boys debutaron en Capitol col so primer senciellu nesta discográfica, «Surfin' Safari». Esta tema yera daqué más ellaboráu que'l cantar «Surfin'», y entró nel puestu númberu 14 de les llistes. Con «Surfin' Safari» ayudaron a dar a conocer el nuevu ritmu del surf rock, qu'empezaba a floriar nel sur de California gracies a artistes como Dick Dale, Jan & Dean y The Chantays. La banda editó n'ochobre de 1962 el so primer álbum, Surfin' Safari, que llogró xubir al puestu númberu 32 de les llistes de ventes d'álbumes.[17] El discu tamién incluyó una versión de «Summertime Blues», de Eddie Cochran.[7][8] Pal 17 d'avientu de 1962, la banda empezó la so primer xira, que consistió n'ocho feches pel sur de California, y que concluyía'l día de Nuechevieya. Pocu dempués d'estos conciertos, The Beach Boys fueron a tocar con bastante ésitu nel estáu d'Arizona.[8] En febreru de 1963, Dennis Wilson foi reemplazáu na batería por Mark Groseclose (integrante de The Marksmen, de David Marks), al sufrir aquél un accidente automovilísticu.[16]

La llegada al ésitu

editar
 
The Beach Boys foi'l grupu más representativu del estilu de vida californianu de los años sesenta, según tamién de la música y cultura del surf de la so dómina.

Más tarde, el 4 de marzu de 1963, publicóse'l senciellu «Surfin' USA», que foi'l primeru n'entrar al top 5 de les llistes, primero que Al Jardine tornara de la universidá y retomara el so llugar nel grupu. Aquel día, The Beach Boys yá grabaren los sos dos primeros álbumes. El segundu d'ellos llamóse Surfin' USA y llegó al segundu puestu de les llistes de los Estaos Xuníos.[17] Esti álbum foi'l primeru editáu pol grupu n'algamar el discu d'oru poles sos ventes. #Cada álbum contenía #doce canciones, de les cualos delles #convertir n'ésitos y en clásicos del grupu. La pretensión de Capitol yera que'l grupu trabayara con un productor d'estudiu de grabación, #pero Brian Wilson llueu se fixo cargu de les sesiones y empezó a impulsar l'estilu del grupu más allá del surf rock. El 20 de marzu, Wilson ayudó a componer y a axuntar voces nel cantar «Surf City», de Jan & Dean, y n'agostu de 1963, esti cantar llegó al númberu 1 de les llistes.[8]

The Beach Boys grabaron a finales de 1963 un nuevu álbum, Surfer Girl, que ganaría otru discu d'oru pal grupu. Este foi'l primer álbum nel que Brian Wilson apaeció nos creitos del mesmu como productor. El discu llegó al séptimu puestu nos Estaos Xuníos, ente que nel Reinu Xuníu llograría esguilar hasta la posición númberu 13 al #publicar l'álbum nesi país en 1967.[17][18] Del discu estrayxo un senciellu qu'entró nel top 10 de la llista Hot 100 de Billboard. Amás del ésitu comercial del álbum, este marcó'l puntu a partir del cual Brian Wilson empezó a crecer como músicu. Cantares como «Catch a Wave» y «In My Room» presentaron un reblincón na composición, producción y nos complexos arreglos de les harmoníes vocales del grupu, más teniendo en cuenta que la banda tenía apenes dos años de vida.[2] The Beach Boys empezaron a partir d'entós a faer xires ensin posa.[7]

El 21 d'ochobre de 1963, el grupu llanzó'l so cuartu álbum —el so terceru nesi añu, y un mes dempués de Surfer Girl—, tituláu Little Deuce Coupe. Foi grabáu en poco tiempu, con vistes a ponelo nos estantes de les tiendes lo antes posible. A pesar d'ello, la calidá del discu foi igual a la de los sos antecesores.[19] Ocho de los cantares yeren nueves, mientres «Little Deuce Coupe», «Our Car Club», «Shut Down» y «409» yá se publicaren nos sos anteriores trés primeros álbumes. Little Deuce Coupe #convertir n'otru ésitu de ventes, al ganar el discu d'oru y, munchos años más tarde, el discu de platín.[20]

Capitol Records, que yá publicara diez álbumes de The Beach Boys en solu trés años, apuró a la banda a que rexistrara rápido un nuevu álbum por que se publicarse na Navidá de 1965. Entós, pa ganar tiempu nel cual Brian Wilson empezaba a concebir la obra resultante que diba ser Pet Sounds, el grupu publicó un álbum con versiones de cantares ayenos tituláu Beach Boys' Party!, y nel cual incluyéronse clásicos del rock de los años 50 y del R&B que los músicos escucharen na so dómina d'escolares. Presentáu como si grabárase mientres una fiesta real, l'álbum #rexistrar en realidá nel estudiu, onde se-y #añader les voces de les pareyes de cada integrante de la banda pa fabricar un ambiente informal. Cola esceición d'un baxu llétricu, tolos #demás preseos yeren acústicos.[21] L'álbum vendióse perbién, sobremanera n'Europa y nel Reinu Xuníu, asina que The Beach Boys decidieron dir de xira per Europa y Xapón. Esta estensa xira diolu enforma tiempu a Brian Wilson pal so nuevu y radical proyeutu.[22] La xira foi del 7 al 23 de xineru de 1966.[23]

La innovación musical de Pet Sounds

editar

«Good Vibrations»

editar

Brian Wilson empezó a desenvolver «Good Vibrations» la nueche del 17 de febreru de 1966 en Los Angeles, cuando, al pie de unos músicos de sesión, empezó a grabar esta tema p'asina rematar les primeres sesiones de Pet Sounds y unviar una cinta preliminar a Capitol Records.[24] En marzu volvió grabase «Good Vibrations» utilizando'l electroteremín. Esta foi la versión definitiva, anque pa sorpresa de los demás integrantes de la banda, Brian Wilson decidió refugala de la edición final del álbum.[25]

Carl and the Passions - "So Tough", Holland y el cambéu de soníu

editar
 
Cartelu publicitariu sobre una actuación de The Beach Boys como banda cabecera al pie d'Electric Light Orchestra y Linda Ronstadt, 1973.

Reconocencies, honores y premios

editar
 
The Beach Boys nel Paséu de la Fama de Hollywood.

Según los críticos, The Beach Boys foi unu de los grupos meyor producíos mientres los años de 1960. Llegaron al so meyor momentu colos llanzamientos del álbum Pet Sounds y el senciellu númberu unu «Good Vibrations» en 1966, polos que seríen aclamaos pola crítica musical viniente. Paul McCartney dixo que Pet Sounds foi l'álbum que so la so influencia fixo'l Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, consideráu en 2012 como'l meyor álbum del sieglu xx pola revista Rolling Stone na so llista de los «500 meyores álbumes de tolos tiempos», y na cual siguía-y el mesmu Pet Sounds na segunda posición de la mesma, qu'incluyía tamién The Beach Boys Today! nel puestu 271, y SMiLE (versión de 2011) nel puestu 381.[26] Na llista de les «500 meyores cantares de tolos tiempos», ellaborada pola mesma revista en 2004 y actualizada al 2011, The Beach Boys figuraron con «Good Vibrations» nel puestu númberu 6; «God Only Knows» nel puestu númberu 25; «California Girls» nel puestu númberu 72; «Don't Worry Baby» nel númberu 178; «In My Room» nel númberu 212; «Caroline, Non» nel númberu 214; y «Sloop John B», nel númberu 276.[27]

The Beach Boys consiguieron a lo llargo de la so historia trenta y seis entraes nel top 40 (una cantidá mayor que #cualquier conxuntu de rock estauxunidense) y cincuenta y seis entraes nel top 100, ente los que s'atoparon cuatro senciellos númberu unu.[28] La banda vendió más de cien millones de discos a nivel mundial, y logró trenta y dos premios (en discos d'oru y platino) per parte de la RIAA poles sos ventes solo nos Estaos Xuníos.[29][30] El grupu, en cuarenta y cinco años de trayeutoria, realizó trés mil conciertos alredor del mundu.[31]

Discografía

editar
  • 1970: Sunflower
  • 1971: Surf's Up
  • 1972: Carl and the Passions - "So Tough"
  • 1973: Holland
  • 1976: 15 Big Ones
  • 1977: Love You
  • 1978: M.I.O. Album
  • 1979: L.A. (Light Album)
  • 1980: Keepin' the Summer Alive
  • 1985: THE BEACH BOYS
  • 1989: Still Cruisin'
  • 1992: Summer in Paradise
  • 1996: Stars and Stripes Vol. 1
  • 2011: The SMiLE Sessions
  • 2012: That's Why God Made the Radio

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. ↑ (24 de xunetu de 2010).
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «The Beach Boys» (en inglés).
  3. ↑ «Scotsman.com News - Scottish news direct from Scotland» (inglés). Consultáu'l 25 de xineru de 2010.
  4. ↑ La historia viva del rock & roll, fascículu nᵘ 3 (carpeta de 20 fascículos).
  5. ↑ «VH1 Greatest Artists Of All Time (2010)» (inglés). Discogs (8 de setiembre de 2012). Consultáu'l 13 de febreru de 2013.
  6. ↑ «100 GREATEST ARTISTS» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 13 de febreru de 2013.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 John Bush.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 (1996) Wilson, Brian (con Todd Gold).
  9. ↑ 9,0 9,1 ««Cronología: año 1958». Archiváu dende l'orixinal, el 29 de payares de 2012.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 ««Cronología: año 1961». Archiváu dende l'orixinal, el 4 d'avientu de 2012.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 «The Beach Boys» (en inglés).
  12. ↑ 12,0 12,1 Notas explicativas de la compilación Lost & Found (1961-1962).
  13. ↑ «The Beach Boys. Archivo (Primera Parte)» (castellanu). Consultáu'l 25 de xineru de 2010.
  14. ↑ «Concert / Live in London» (en inglés).
  15. ↑ «Kenny & the Cadets - Overview» (inglés). Allmusic. Consultáu'l 26 d'agostu de 2012.
  16. ↑ 16,0 16,1 ««Cronología: año 1962». Archiváu dende l'orixinal, el 4 d'avientu de 2012.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 «Charts» (inglés). Consultáu'l 25 de xineru de 2010.
  18. ↑ «Beach Boys chats». everyhit.com. Consultáu'l 5 d'agostu de 2009.
  19. ↑ ««Cronología: año 1963». Archiváu dende l'orixinal, el 9 d'avientu de 2012.
  20. ↑ «Certificaciones de The Beach Boys» (en inglés).
  21. ↑ Richie Unterberger.
  22. ↑ Neal Umphred: Let's Go Away For Awhile.
  23. ↑ ««Cronología: año 1966». Archiváu dende l'orixinal, el 8 d'avientu de 2012.
  24. ↑ «Good Vibrations» (inglés). Rolling Stone. Archiváu dende l'orixinal, el 2010-04-09. Consultáu'l 30 d'avientu de 2009.
  25. ↑ (12 de febreru de 2008).
  26. ↑ «The RS 500 Greatest Albums of All Time: Rolling Stone» (inglés). Rolling Stone. Consultáu'l 25 de xineru de 2010.
  27. ↑ «The RS 500 Greatest Songs of All Time: Rolling Stone» (en inglés).
  28. ↑ «US Single Charts» (inglés). mountvernonandfairway.de. Consultáu'l 15 de febreru de 2013.
  29. ↑ Furness, Hannah (11 d'ochobre de 2012). «Brian Wilson 'blindsided' by Beach Boys 'sacking'» (inglés). Telegraph.co.uk. Telegraph Media Group. Consultáu'l 5 de xineru de 2014.
  30. ↑ «The Beach Boys» (en inglés).
  31. ↑ ««Tours & Sessions 1961-1999». Archiváu dende l'orixinal, el 29 de xunu de 2012.
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Beach_Boys&oldid=4309422»