Veniliornis spilogaster

especie de páxaru

El carpinteru enllordiáu[3] (Veniliornis spilogaster), tamién denomináu carpinteru oliva (o oliváceo) enllordiáu (Arxentina), carpinterito barrado (Paraguái), carpinterito enllordiáu (Uruguái), carpinterito de monte (Uruguái) o picapauzinho-verde-carijó (en portugués, Brasil)[4] ye una especie d'ave piciforme perteneciente al xéneru Veniliornis integráu na familia Picidae. Habita en selves, forestas en galería, y montes húmedos nel este d'América del Sur.[5]

Veniliornis spilogaster
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Piciformes
Familia: Picidae
Xéneru: Veniliornis
Especie: V. spilogaster
(Wagler, 1827)
Distribución
Sinonimia
Picus spilogaster[2]
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Descripción

editar

El so llargor total ye de 17 cm.[6] Dambos sexos son asemeyaos, anque'l machu tien la corona negra estriada de colloráu ente que na fema ye corita puntiada de blancu. Nel envés son oliváceos barrados de ocráceos, presentando na cabeza llinies blancucies notables, tanto sobre los güeyos como na rexón malar. Frente, cara y gargüelu ablancazaes, auriculares estriaos de negru. El diseñu ventral ye bataraz, anque'l gargüelu ye estriada.[7][8]

Distribución y hábitat

editar

Distribuyir nel sureste de Paraguái; nel este y sur del Brasil nos estaos de: Minas Gerais, Espirito Santo, Rio de Janeiro, São Paulo, Paraná, Santa Catarina, y Rio Grande do Sul; tol Uruguái; y nel nordeste de l'Arxentina nes provincies de: Misiones, Corrientes, y Entre Ríos.[2]
Los sos hábitats naturales son selves en galería, selves húmedes subtropicales o tropicales de tierres baxes, selves húmedes montanas tropicales o subtropicales, y otres zones montiegues húmedes bien degradaes.

Comportamientu

editar

Ye una ave que vive mayormente solitaria o en pareya, diurna, arborícola, d'estratos medios a altos de les selves y montes húmedos. El so vuelu ye onduláu y lentu.

Alimentación

editar

Mientres caltién la so cola sofitada na corteza, percuerre'l tueru en busca d'inseutos, dieta que complementa con frutes.
Acompaña bandaes mistes de vezos esencialmente insectívoros, aprovechando unos pocos frutos como Trema micrantha.[6]

Reproducción

editar

Empecipia la construcción del nial n'abril n'árboles secos a 6 m del suelu. El machu yá foi vistu llevando bárabos d'inseutos al nial en xunu. Una pareya foi reparada copulando n'avientu. Vuélvese territorial mientres la reproducción, afrellando otres aves que s'averen del nial. Belton reparó que la cópula ye n'agostu, mientres Voss rexistró nial en setiembre, dambos en Rio Grande do Sul.[6] Nidifica en buecos que fura nos árboles, onde asitia güevos de color blancu. Acostubra a dormir nestos buecos mientres tol añu.[6]

Vocalización

editar

Marca'l so territoriu con llamaos agudos y golpeteos en tueros buecos, la fema respuende con una secuencia de golpeteos más curtia y baxa.[6]

Sistemática

editar

Descripción orixinal

editar

La especie V. spilogaster describióse orixinalmente pol naturalista alemán Johann Georg Wagler nel añu 1827,[2] sol nome de: Picus spilogaster, con llocalidá típica: «Brasil y Paraguái.».[9][10]

Taxonomía

editar

Ye monotípica.

Referencies

editar
  1. BirdLife International (2012). «Veniliornis spilogaster» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.2. Consultáu'l 7 de payares de 2014.
  2. 2,0 2,1 2,2 White-spotted Woodpecker (Veniliornis spilogaster) en IBC - The Internet Bird Collection. Consultada'l 7 de payares de 2014.
  3. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J. «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Séptima parte: Piciformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 49 (1):  páxs. 121-125. ISSN 0570-7358. https://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_49_1_septimo.pdf. 
  4. Carpinteru Enllordiáu (Veniliornis spilogaster) (Wagler, 1827) en Avibase. Consultada'l 7 de payares de 2014.
  5. del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (editors) (2002): Handbook of the Birds of the World. Vol 7: Jacamars to Woodpeckers: Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-22-9
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Guia de Campu Avis Brasilis – Avifauna brasileira / Tomas Sigrist; ilustráu por Tomas Sigrist – São Paulo: Avis Brasilis, 2013; Veniliornis spilogaster, p. 290. ISBN 978-85-60120-25-3
  7. Narosky, Tito; Darío Yzurieta (2010). Aves d'Arxentina y Uruguái, Guía d'identificación /Birds of Argentina & Uruguay, a Field Guide, 16ª (en castellanu/inglés), Buenos Aires: Vázquez Mazzini editor, páx. 432. ISBN 978-987-9132-27-2.
  8. Aves de Suramérica: guía de campu Collins/Jorge Rodríguez Mata; Francisco Erize; Maurice Rumboll - 1a. ed. - Buenos Aires: Letemendia Casa Editora: Harper Collins Publishers, 2006; Veniliornis spilogaster; p. 358. ISBN 987-21732-9-X
  9. Alan P. Peterson Veniliornis en Piciformes.
  10. Moore, William S.; Weibel, Amy C. & Agius, Andrea (2006): Mitochondrial DNA phylogeny of the woodpecker genus Veniliornis (Picidae, Picinae) and related genera implies convergent evolution of plumage patterns. Biological Journal of the Linnean Society 87: 611–624. PDF fulltext

Enllaces esternos

editar