Xuegu d'apuestes

Los xuegos d'apuestes impliquen arriesgar una determinada cantidá de dineru o bienes materiales na creencia de que daqué, como un xuegu, una guerra deportiva, etc., va tener un resultáu predecible. La cantidá apostada, en casu d'aciertu recupérase aumentada por cuenta de la perdida de quien nun atinaron o se pasaron.

Aspeutos llegales

Munchos países y estaos prohiben o controlen rigorosamente por aciu llicencies los xuegos d'apuestes per parte de particulares. Sicasí, numberosos xuegos d'apuestes onde'l xestor y beneficiariu postreru ye'l país o estáu, como les lloteríes o quinieles, son totalmente llegales y son promocionaos per parte d'esos mesmos gobiernos.

N'otres ocasiones, los gobiernos arreyar de tal manera, por aciu impuestos y regulaciones, qu'acaben per crear d'estes actividaes la mayor fonte d'ingresos. Exemplos estremos d'esta circunstancia tener en Mónacu o Macáu.

Cuando esiste llexislación sobre los xuegos d'apuestes de normal ríquese que les posibilidaes d'atinar seyan estadísticamente plausibles, pa evitar un escomanáu beneficiu per parte de la casa d'apuestes.

Historia

Edá Antigua

Soldaos xugándose les ropes de Cristu na so pasión

La zuna del xuegu remontar a la más alta antigüedá y en tolos pueblos atopen muertes d'ella. Verdá ye que los xudíos tuvieron al paecer exentos de tal zuna enantes de la so dispersión; algamólos sicasí, desque hubieron tratáu a los griegos, quien xugaben yá enantes del sitiu de Troya y a los romanos, que se fixeron xugadores enforma tiempo enantes de la destrucción de la so república. En baldre les lleis romanes nun dexaron xugar mas qu'hasta cierta suma; en devanéu tronó Juvenal estigmatizando a los que llevaben al xuego caxines llenes d'oru p'aventurales nun solu golpe de dados; en devanéu dicimos, pos, la pasión de los xuegos d'azar fixo tales progresos en Roma, qu'escontra la dómina en que Constantino abandonó aquella ciudá pa nun volver mas a ella, tol mundu y hasta'l populacho, apurrir con raxón al xuegu. Los romanos, destruyendo a Cartago, casi nun s'arriquecieron más que colos sos vicios.

Según testimoniu de Tácito, los xermanos fueron tamién presa de tan aciagu vértigu, llevándolo a tal escesu, que dempués d'habelo perdíu tou nel xuegu de los dados, xugar a sigo mesmos nun apueste. Entós el vencíu, anque fora mas mozu y más robezu que'l so adversariu, poníase voluntariamente a los sos órdenes y dexábase maniar y vender a los estranxeros. La esmolición que mira les deldes del xuegu como les más sagraes de toes, como deudes d'honor, viénonos probablemente de la rigorosa exactitú de los xermanos en cumplir con esa suerte de compromisos.

Los hunos diben inda más allá: San Ambrosio cuenta que dempués de poner al xuegu lo que más apreciaben, que yeren les sos armes, xugábense la vida y dábense dacuando la muerte entá cuando nun lo esixera'l que ganara. Escesos bien paecíos anováronse nos tiempos modernos. En Nápoles y otres munches ciudaes d'Italia, homes del pueblu había que xugaben la so llibertá por un tiempu dau. Asegúrase qu'un venecianu xugar a la so muyer; un chinu xugar a la so muyer y a los sos fíos.

En Moscú y en San Petersburgu, non solo xugáronse el dineru, los muebles y les tierrás, siuo tamién a los que les cultiven, de suerte que families enteres pasaben socesivamente a dellos amos nun solu día.

Francia

En Francia, de primeres, l'afición a los xuegos d'azar manifestóse solo na nobleza: por enforma tiempu nun conoció'l pueblu otra diversión qne l'arcu, la ballesta, el texu, les bochas o los bolos. El xuegu de los naipes que se punxo n'usu na corte de Carlos VI, pasó depués a les clases inferiores: y asina foi como del palaciu de los reis y de los salones de los magnates tresmitióse esa afición a París y a les provincies. En diverses dómines, enantes de Francisco I, expediéronse reales decretos prohibiendo al pueblu los xuegos d'azar; pero como l'impulsu taba dau, l'andada foise espublizando. En tiempos d'Enrique II, Francisco II, Carlos IX y Enrique III, los xugadores casi nunca fueron escorríos: en tiempu d'Enrique IV gociaron de plena llibertá. Nunca se xugara en Francia con tanto raxón como na corte d'aquel príncipe: onde quiera instaláronse academies de xuegu y los necios atacar a elles a tropel: la usura osó amosase con tola so asquerosidá; los procesos multiplicar al infinitu y la plaga fíxose xeneral. Reprimir un tanto Lluis XIII. Esti príncipe que tenía una verdadera pasión pol xuegu del axedrez, declaróse enemigu xuráu de los xuegos d'azar y prohibir severamente. El cardenal Mazate restableció'l so usu na corte de Lluis XIV, d'onde s'esparnó segunda vegada la epidemia por tolos puntos de la Francia, naturalizándose tan bien nella como que dende entós nun cesó de causar estragos, según víase más o menos favorecíu poles circunstancies. Mientres los sieglos XVII y XVIII yera un oficiu'l ser xugador y esti títulu suplía por nacencia, por fortuna, por probidad, por tou. Entós víense sentaos indistintamente na mesma mesa y cenar xuntos el príncipe y l'aventureru, la duquesa y la cortesana, l'home de bien y el pillu: naquella dómina, el xuegu yera l'únicu que tenía'l privilexu de nivelar toles condiciones.

Apuestes nel Palais-Royal, principios del s. XIX

Diz Montesquieu:

El xuegu gústanos porque falaga nuesa avaricia, esto ye, la esperanza de tener mas; lisonjea nuesa vanidá cola idea de la preferencia que nos da la fortuna y de la considerancia que los otros tienen de la nuesa felicidá, satisfai'l nuesu interés y apúrrenos, en fln, los distintos placeres de la sorpresa.

Magar l'afición a los xuegos d'azar va sío siempres común a los dos sexos, con tou, nun se xeneralizó en Francia, ente les muyeres hasta enforma tiempu dempués de la invención de los naipes y si munches d'elles degradáronse entós estremando hasta'l raxón l'afición a aquella especie de xuegu, ye de notar que'l so númberu foi siempres infinitamente menor que'l de los homes y que solo apoderó cutre les mugeres opulentas o de costumes disolutas.

Diz tamién l'autor de les Cartes perses:

Les muyeres, cuando moces, casi nun xueguen mas que pa favorecer a una pasión mas prestosa; pero a midida que vuélvense vieyes, la so pasión al xuegu paez que se remocica y qu'enllena el vacíu de toles demás pasiones.

En xineru de 1838 cerráronse los siete cases de xuegu autorizaes en París, cua gran desesperación de los xugadores y de ios emplegaos nel arriendu. Diches cases, puestes so la vixilancia de l'autoridá municipal, topar nel Palais-Royal, Frascali, el Salón y Mariveaux. Los xuegos mas en boga yeren la trenta y un, colloráu o negru, la ruleta, el kraps y el kreps, xuegos de dados favoritos de los ingleses. El gran númberu d'obreros qu'allegaben a una d'estes cases onde se xugaba en pequeñu pa meyor atrae-yos, a onde sicasí aquellos infelices perdíen en pocos intres el so semanada o quincena, foi una de les principales causes de la supresión del arriendu real, que fuera calteníu, dicíen, como un mal necesariu, en tiempu del consuláu, del imperiu y de la restauración.^[1]

Tipos de xuegos d'apuestes

Xuegos de casinu

Anque práuticamente puede apostase en cualquier xuegu en cualquier escenariu, de normal munchos d'ellos llévense a cabu nun casinu. Cola introducción d'Internet, práuticamente toos estos xuegos pueden ser xugaos on-line y esisten numberoses webs disponibles.

Xuegos electrónicos

Xuegos ensin xugar en casinos

Los siguientes xuegos suelen ser practicaos apostando dineru o bienes materiales, pero prauticar de normal fora de los casinos.

Otros tipos de xuegos d'apuestes

Aspeutos psicolóxicos

Anque la mayoría de los xugadores que realicen apuestes facer como una manera de pasar el tiempu o pa intentar ganar dalgún dineru, los xuegos d'apuestes pueden resultar adictivos y provocar patrones destructivos en dellos tipos de personalidá, lo que ye conocíu como Ludopatía^[2].

L'escritor rusu Dostoevsky (quien tuvo un problema con esta tema^[3]) fálanos de les implicaciones psicolóxiques derivaes de los xuegos d'apuestes na so novela El xugador. Rusia ye unu de los países onde más s'estendió'l fenómenu de los apuestes, llegando inclusive a acuñar términos como la Ruleta rusa.

Ver tamién

Referencies

↑ Enciclopedia moderna: diccionariu universal de lliteratura..., Francisco de Paula Mellado, 1853
↑ Ludopatía: Información xeneral, Síntomes, Tratamientu y Prevención Archiváu 2012-12-30 en Wayback Machine Centru Médicu de la Universidá de Maryland
↑ EL XUEGU PATOLÓXICU Archiváu 2008-10-23 en Wayback Machine Dr. Ignacio Taboada G.

Enllaces esternos

[1] Enciclopedia moderna: diccionariu universal de lliteratura..., Francisco de Paula Mellado, 1853

[2] Ludopatía: Información xeneral, Síntomes, Tratamientu y Prevención Archiváu 2012-12-30 en Wayback Machine Centru Médicu de la Universidá de Maryland

[3] EL XUEGU PATOLÓXICU Archiváu 2008-10-23 en Wayback Machine Dr. Ignacio Taboada G.

[1]

[2]

[3]