Wikipedia

Amanita regalis

especie de fungu

Amanita regalis ye una especie de fungu perteneciente a la familia Amanitaceae, bien común nos países escandinavos y nel este y norte d'Europa. N'América del Norte, la so distribución acutar a Alaska. Ye un fungu micorrizal qu'establez una rellación simbiótica con ciertes especies d'árbol. Los basidiocarpos d'esti fungu asemeyar a los de la especie Amanita muscaria, de la cual foi considerada una variedá tres el so descubrimientu. A. regalis difier de A. muscaria nel so mayor tamañu, con un pileu marrón-acoloratao soportando numberoses llámines, y en que tien un estipe (pie) de color mariellu-ocre na base, con restos al so alredor. Les espores son ente elipsoidales y esfériques, tresllúcíes y llises. A. regalis puede ser confundida con otres especies como Amanita rubescens o Amanita pantherina. Por aciu un analís químicu púdose demostrar qu'esta especie contién acedu iboténico y muscimol, los mesmos componentes tóxicos atopaos en A. muscaria, pero nun se detectaron derivaos de muscarina o triptamina.

Amanita regalis
Clasificación científica
Reinu: Fungi
División: Basidiomycota
Clas: Agaricomycetes
Orde: Agaricales
Familia: Amanitaceae
Xéneru: Amanita
Especie: A. regalis
(Fr.) Michael
Sinonimia

Agaricus muscarius var. umbrinus (Pers.) Fr.
Agaricus muscarius ß regalis Fr.
Amanita emilii Riel
Amanita muscaria var. regalis (Fr.) Sacc.
Amanita umbrina Pers.

Amanitaria muscaria var. regalis (Fr.) E.-J.Gilbert
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Amanita regalis
Carauterístiques micolóxiques
 
Himeniu con llámines
 
 

El sombreru ye convexu

o esplanáu
 
Les llámines son llibres
 
El pie tien aniellu y volva
 
Espores de color blancu
 
La ecoloxía ye micorriza
 
Comestibilidá: velenosa
[editar datos en Wikidata]

Etimoloxía y taxonomía

editar

Amanita regalis foi primeramente descritu como Agaricus muscarius ß regalis por Elias Magnus Fries na so obra Systema Mycologicum, publicada en 1821.[1] En 1887, Pier Andrea Saccardo identificar como una variante de Amanita muscaria.[2] En 1903, Edmund Michael foi'l primeru en considerar a A. regalis una especie distinta.[3] En 1941, Edouard-Jean Gilbert suxirió llevar a cabu una reorganización completa del xéneru Amanita na so monografía mundial sobre esti xéneru, y treslladó esta especie al xéneru Amanitaria como A. muscaria var. regalis.[4] Na so versión orixinal (1949) de Agaricales in Modern Taxonomy, Rolf Singer considerar una subespecie de A. muscaria, pero fixo notar que podía ser considerada una especie estreme; ello ye que na so cuarta edición de la obra (1986), clasificar como una especie distinta.[5] A. regalis ye clasificada dientro del xéneru Amanita, nun grupu de Amanitas rellacionaes que tienen aniellu nel estipe y un bulbu na base del mesmu.[6] Más apocayá, un grupu xaponés qu'estudió la bioxeografía de A. muscaria y especies rellacionaes por aciu analises filoxenéticos moleculares, concluyó que'l taxón tendría de ser consideráu un grupu de A. muscaria, más qu'una especie distinta.[7] A pesar d'ello, en 2009, tanto'l Index Fungorum como'l MycoBank siguen clasificando a A. regalis como una especie distinta.[8][9]

La especie foi bautizada con diversos nomes vernáculos según el país. En países de fala inglesa foi denomináu como "royal fly agaric",[10] "king of Sweden Amanita",[11] "brown fly agaric" o "king fly agaric".[12] En Francia ye conocíu como Amanite royale,[13] ente que n'Alemaña ye llamáu Königsfliegenpilz.[14] L'epítetu específicu ye deriváu de la pallabra llatina regalis, que significa "real".[15] Nel añu 2000, esti fungu foi escoyíu pola Sociedá Alemana de Micoloxía como'l "Hongu del Añu".[10]

Descripción

editar
 
Espécime nuevu de A. regalis qu'amuesa'l color, el pileu y l'estipe carauterísticos d'esta especie. A la derecha puede apreciase un basidiocarpu inmaduru.

Al igual qu'en toles especies del xéneru Amanita, la mayor parte del organismu atopar sol suelu, en simbiosis de ciertes especies d'árbol. El esporocarpo del fungu ye una estructura reproductora qu'apaez cuando les condiciones ambientales de mugor, temperatura y disponibilidad de nutrientes son les fayadices. El sombreru de A. regalis ye d'ente 10 y 25 cm d'anchu y, dependiendo de la fase de desarrollu, puede variar na so forma dende esférica a convexa o esplanada. Ye de color marrón amarellentáu y ta densamente cubiertu con tieces verrugoses, que s'atopen dispuestes n'aniellos concéntricos cuasi regulares.[16] Estos aniellos son restos de la volva, de resultes de la crecedera y espansión del cuerpu fructificante. El sombreru ye carnosu y cuando ta maduru presenta riegos nos estremos, que pueden estendese hasta 1,5-2 cm. La cutícula del sombreru puede dixebrase hasta casi'l centru del propiu sombreru por descamación.

Les llámines disponer nel himenio llibres, atropaes y bien xuntes, amosando un color ente blancu y mariellu cremoso. Los estremos de les llámines tienen guedeyes d'una especie de pelo nidiu y algodonosu, como reminiscencia de lo que foi enantes la volva. L'estipe o pie d'un individuu maduru suel midir unos 10-14 cm d'altu y 1,5-2 cm d'anchu,[17] y estiéndese hasta la base onde s'enserta nun bulbu afatáu con 2-4 aniellos de pequeñes verrugas escamoses de color ente mariellu-ocre y llimón. El estipe y l'aniellu nun son d'un color blancu puru, sinón que tienen un débil matiz amarellentáu. La carne del fungu ye ablancazada, llixeramente amarellentada nel estipe y dorada dientro de la cutícula del sombreru. El color nun varia cuando la carne ye espuesta al aire, y tien un sabor y un golor insignificante.[16]

Carauterístiques microscópiques

editar

Les espores son dende elipsoidales hasta aproximao esfériques, tresllúcíes, llises, y miden ente 9 y 12 µm. Son non amilodes, esto ye, nun absuerben el yodu cuando son tiñíes col axente de tinción Melzer.[16] Les célules productores d'espores tienen forma de cayáu, con unes dimensiones de 38-46 por 3-13 µm, y presenten una especie d'abrazadera nes sos bases.[18]

Especies similares

editar
 
Exemplar de Amanita pantherina.
 
Exemplar de Amanita rubescens.

Amanita regalis ye fácilmente estremable de A. muscaria por cuenta de la ausencia de colores coloraos nel sombreru, y pola presencia de verrugas sobre'l estipe. Nel casu d'un individuu que seya de color pálidu y con un sombreru marrón amarellentáu, podría confundise cola especie Amanita rubescens (comestible), que puede ser estremada pol color qu'adquier la carne cuando se ve espuesta al aire, o pol color de la carne so la cutícula: A. regalis ye amarellentáu ente que A. rubescens ye blancu. Otra especie asemeyada ye Amanita pantherina, que tien un color similar, pero tien la carne blanco so la cutícula del sombreru, según un bulbu con forma de copa.[17]

Hábitat y distribución

editar

Amanita regalis ye una especie pocu común, que suel atopase creciendo nel suelu de montes de monte, tantu en montes caducifolios, como en bosque de coníferes.[7] Ye un fungu micorrizal qu'establez una rellación simbiótica con ciertes especies d'árbol. El miceliu envolubra los raigaños de los árboles y suminístra-yos minerales, elemento traza y agua del suelu, ente que l'árbol suminístra-y al fungu alimento de les sos propies reserves, producíes por aciu fotosíntesis. A. regalis demostró esperimentalmente formar micorrizas con betula, Pinus sylvestris, Pinus mugo y Picea abies.[19][20] Cuerpos functíferos revelaron crecedera en aniellos de faes.[21]

N'Europa, distribúyese principalmente nel norte, nun describiéndose nin nel sur nin nel oeste européu.[16] Amás, siendo bien común nos países escandinavos,[17] púdose atópase n'Alemaña,[22] Hungría,[23] Letonia,[12] Rusia,[24] Eslovaquia[25] y Corea.[26] N'América del Norte, la so distribución acutar a Alaska,[18] onde pue ser atopáu de normal so la llinia arbolada.[11]

Toxicidá

editar
 
Acedu iboténico.
 
Muscimol.

Amanita regalis ye un fungu venenosu. En 2006 producióse un envelenamientu por fungu en Noruega, onde trés individuos consumieron exemplares de A. regalis al confundilos col fungu comestible Macrolepiota procera. Los síntomes d'envelenamientu, qu'empezaron ente 1 y 2 hores dempués de la ingestión de los fungos, consistieron n'estomagaes y vultures. Dos d'ellos manifestaron amás síntomes colinérgicos nel sistema nerviosu central, incluyendo allucinaciones, tracamundiu, o perda de consciencia, según salivación profusa y sudues. Los trés individuos recuperar ente les 4 y les 24 hores siguientes ensin sufrir nengún dañu en fégadu, reñones o sistema nerviosu central. Tal que demuestra esti incidente, el fechu de cocinar los fungos nun neutraliza dafechu los componentes tóxicos de A. regalis.[27] Por aciu analís químicu demostróse qu'esta especie contién acedu iboténico y muscimol,[17] los mesmos constituyentes tóxicos que tien A. muscaria.[28] Sicasí, nun se toparon derivaos nin de muscarina nin de triptamina.[10]

A. regalis tien la capacidá de bioacumular un metal pesao, el vanadiu, fechu que foi descritu per primer vegada en 1939, en especímenes de A. muscaria.[29] Un estudiu de campu llevao a cabu con especímenes escandinavos pudo detectar esti metal nun rangu de 38 a 169 mg de vanadiu por kg de fungu secu (esto ye, una media de 119 mg/kg).[30] En comparanza, la concentración de vanadiu na mayoría de los fungos suel tar per debaxo de los 2 mg/kg.[31]

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. ↑ Fries EM. (1821). Systema Mycologicum 1. ex officina Berlingiana, páx. 16. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  2. ↑ Saccardo PA. (1887). «Sylloge Hymenomycetum, Vol. I. Agaricineae» (en Latin). Sylloge Fungorum 5:  p. 13. 
  3. ↑ Michael Y. (1903). Führer für Pilzfreunde. Die am häufigsten vorkommenden essbaren, verdächtigen und giftigen Pilze, páx. pl. 75.
  4. ↑ Gilbert Y-J. (1940). «The Amanitas of the world». Iconographia mycologica 27 (Suppl. 1):  p. 77. 
  5. ↑ Singer R. (1986). The Agaricales in Modern Taxonomy., 4th, Koenigstein: Koeltz Scientific Books, páx. 450. ISBN 3-87429-254-1.
  6. ↑ Jenkins, p. 16.
  7. ↑ 7,0 7,1 Oda T, Tanaka C, Tsuda M. (2004). «Molecular phylogeny and biogeography of the widely distributed Amanita species, A. muscaria and A. pantherina». Mycological Research 108 (8):  páxs. 885–96. doi:10.1017/S0953756204000620. 
  8. ↑ «Amanita regalis - Species synonymy». Index Fungorum. CAB publishing. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  9. ↑ «Amanita regalis». MycoBank, the fungal website. International Mycological Association. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Stijve T. (2000). «De koningsvliegezwam, Amanita regalis (Fr.) Michael, de paddestoel van het jaar 2000 [The Royal fly agaric, Amanita regalis (Fr.) Michael, is mushroom of the year 2000]» (en Dutch). AMK Mededelingen (2):  páxs. 46–51. ISSN 0771-9884. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Tulloss RE. «Amanita regalis (Fr.) Michael». 'Amanita studies. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-02-26. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  12. ↑ 12,0 12,1 Mukins Y, Mukina Z.. «Amanita regalis». Latvijas sēnes [Fungi of Latvia]. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  13. ↑ DanelV, Barriot P. (1999). Intoxications aiguës en réanimation, 2 (en francés), Arnette, páx. 539. ISBN 978-2718409771. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  14. ↑ Terpes W, Täufel A, Tunger L, Zobel M. (2005). Lebensmittel-Lexikon (n'alemán). Behr, páx. 707. ISBN 3-89947-165-2. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  15. ↑ Manser MH, Turton ND. (1999). Advanced Learners' Dictionary (Wordsworth Reference). Wordsworth Editions Ltd, páx. 584. ISBN 1-85326-763-5. Consultáu'l 4 de xineru de 2010.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Pilat Á, Ošák O. (1961). Mushrooms and other Fungi. London: Peter Nevill, páx. 148.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Bresinsky A, Besl H. (1989). A Colour Atlas of Poisonous Fungi: a Handbook for Pharmacists, Doctors, and Biologists. London: Manson Publishing Ltd, páx. 105–106. ISBN 0-7234-1576-5. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.
  18. ↑ 18,0 18,1 Jenkins, p. 38.
  19. ↑ Maijala P, Fagerstedt KV, Raudaskoski M. (1991). «Detection of extracellular cellulolytic and proteolytic activity in ectomycorrhizal fungi and Heterobasidion annosum (Fr.) Bref.». New Phytologist 117 (4):  páxs. 643–48. http://www.jstor.org/stable/2557755. Consultáu'l 3 de xineru de 2010. 
  20. ↑ Modess O. (1939). «Esperimental studies in Hymenomycetes and Gasteromycetes as mycorrhiza-producers on Pine and Spruce (Preliminary note)» (n'alemán). Svensk Botanisk Tidskrift 33:  páxs. 91–93. 
  21. ↑ Dietrich W, Krause Y. (2010). «Pilzfunde im Mittleren Erzgebirge [Rexistros de fungos de la parte central del monte Erzgebirge]» (n'alemán). Boletus 32 (1):  páxs. 13–25. ISSN 0232-4598. 
  22. ↑ Dorfelt H, Bresinsky A. (2003). «Distribution and ecology of selected Macromycetes in Germany». Zeitschrift für Mykologie 69 (2):  páxs. 177–286. ISSN 0170-110X. 
  23. ↑ Vasas G, Locsmandi C, Albert L. (1991). «Interesting mushrooms from Hungary III. Basidiomycetes Agaricales» (en Hungarian). Annales Historico-Naturales Musei Nationalis Hungarici 83:  páxs. 87–89. ISSN 0521-4726. 
  24. ↑ Kirikova VOS. (2006). «Agaricoid fungi of the National Park "Russky Sever" (Vologda Region). I» (en rusu). Mikologiya i Fitopatologiya 40 (5):  páxs. 377–86. ISSN 0026-3648. 
  25. ↑ Lizon P. (1989). «Maps of distribution of fungi in Slovakia Czechoslovakia 1». Zbornik Slovenskeho Narodneho Muzea Prirodne Vedy 35:  páxs. 17–28. ISSN 0374-1168. 
  26. ↑ Park SS, Cho D-H. (1992). «The mycoflora of higher fungi in Mt. Paekdu and adjacent areas I». Korean Journal of Mycology 20 (1):  páxs. 11–28. ISSN 0253-651X. 
  27. ↑ Elonen Y, Tarssanen L, Härkönen M. (1979). «Poisoning with brown fly agaric Amanita regalis». Acta Medica Scandinavica 205 (1–2):  páxs. 121–23. PMID 760400. 
  28. ↑ Brvar M, Mozina M, Bunc M (mayu 2006). «Prolonged psychosis after Amanita muscaria ingestion». Wien Klin Wochenschr 118 (9-10):  páxs. 294–297. PMID 16810488. 
  29. ↑ Ter Meulen EV. (1931). «Sur la repartition de molybdene dans la nature» (en francés). Recueil des Travaux Chimiques des Pays-Bas 50:  p. 491–504. 
  30. ↑ Meisch H-O, Reinle W, Schmitt JA. (1979). «High vanadium content in mushrooms is not restricted to the Fly Agaric (Amanita muscaria)». Naturwissenschaften 66 (12):  páxs. 620–21. ISSN 0028-1042. 
  31. ↑ Sigel A, Sigel H. (1995). Vanadium and its role in life. New York: M. Dekker, páx. 408. ISBN 0-8247-9383-8. Consultáu'l 3 de xineru de 2010.

Testu citáu

editar
  • Jenkins DB. (1986). Amanita of North America. Eureka, California: Mad River Press. ISBN 0-916422-55-0.

Enllaces esternos

editar


Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Amanita_regalis&oldid=4270819»