Anas querquedula

especie de páxaru

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu. La ronquiella[2] (Anas querquedula) ye una especie d'ave anseriforme de la familia Anatidae qu'habita nel Vieyu Mundu.[3] Ye un coríu migratoriu que cría nel norte d'Eurasia y pasa l'iviernu n'África, la rexón Indomalaya y Nueva Guinea. Nun se reconocen subespecies.[3]

Anas querquedula
ronquiella
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Anseriformes
Familia: Anatidae
Xéneru: Anas
Especie: A. querquedula
Linnaeus, 1758
Distribución
Sinonimia
Spatula querquedula
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Descripción

editar
 
Machu n'eclís en vuelu, amosando'l so espejuelo verde y blancu.
 
Machu con plumaxe nupcial nel delta del Llobregat.

Mide ente 37 y 41 cm de llargu.[4] Ye daqué mayor que la cerceta común (Anas crecca) col picu más llargu y rectu y la cola llixeramente más llarga. , El plumaxe reproductivu del machu ye principalmente pardu buxu, con tonos castaños nes mexelles y pechu. Tien una ancha banda blanca en forma de media lluna que va del güeyu hasta la nuca y el pileu escuru. Los sos lladrales son de color gris ente que'l so banduyu ye ablancazáu motudu. Presenta plumes escapulares allargaes negres con cantos blancos y espejuelo verde flanqueado por dos bandes blanques blanques. El so picu ye coritu y pates grises. Les femes son de tonos marrones veteados, con una llista superciliar más difusa y curtia, y la so espejuelo ye pardu buxu con solo un llixeru rellumu verde. El so picu y pates son grises. Los machos n'eclís tienen un plumaxe similar al de les femes anque coles coberteras de les ales grises azulaes y calteniendo el espejuelo verde.

Distribución y hábitat

editar

Esta especie de coríu ye eminentemente migratoria. La cerceta carretona ta bastante estendida pol Paleárticu. Cría principalmente n'Asia septentrional y Europa oriental, anque tamién s'atopa de forma esvalixada per Europa central, occidental y meridional, incluyida la península ibérica. Nel área de distribución europea'l so llende norte de cría son los 64 ° N; ente que nos criadorios asiáticos llega a los 62 ° N. La so llende norte de distribución correspuende a la isoterma de xunetu 16 graos. La frontera sur del so área de distribución asiática ye pocu conocida. Créese que la llende meridional ta ente los 44 ° y 46 ° N.[5]

Pasa l'iviernu n'África y el sur d'Asia, llegando hasta Nueva Guinea. Les bandaes empiecen a llegar a les zones d'ivernada en xunetu y complétense les llegaes a finales de setiembre. Son especialmente numberoses mientres los meses d'iviernu nel África occidental. Nel delta del Senegal rexúntense dacuando más de 200.000 cercetas y nel delta del Níxer pasen l'iviernu cerca de 100.000 exemplares. Son árees d'ivernada igualmente importantes les güelgues de Hadejia-Nguru nel norte de Nixeria y les güelgues del llagu Chad.[6][7] África ye la zona d'ivernada de poblaciones de cercetas carretonas con área de reproductiva hasta 80 ° al este de los Urales. Estes poblaciones de coríos primero muévense al suroeste d'Italia y Francia y dende ellí migren sobre'l Mediterraneu hasta llegar más al sur del Sahara. Les poblaciones que críen n'Europa Central mover pola mariña primeramente hasta la península ibérica y Marruecos, y crucien los montes del Atles hasta Senegal. Les cercetas carretonas d'Europa paecen realizar la so migración en bucle. El desplazamientu serondiegu produzse principalmente vía Francia y España ente qu'en primavera tornen principalmente al traviés del Mediterraneu central. Los estudios d'aves anilladas amuesen rutes migratories parcialmente dixebraes según el periodu del añu.[8] Mientres l'iviernu quédense bien pocos exemplares de cerceta carretona alredor del Mediterraneu, salvu pela redolada de la cuenca del Nilu onde hai poblaciones invernantes estables.

 
Les cercetas carretonas son gregaries solo nes sos árees d'ivernada. Grupu folgando y alimentándose en Kolkata, India.

Añalmente rexístrense pequeñes cantidaes de cercetas carretonas divagantes en tol continente australianu.[9][10]

El so hábitat reproductivu son les agües duces someres y eutrofizadas, de rexones baxes. La cerceta carretona suel vivir n'estanques y banzaos con una vexetación acuática variada y ricos en nutrientes. Tamién puede vivir en canales y acequies riques en vexetación o en praos anubiertos poco fondos.[11] De cutiu utiliza hábitats similares al patu cuyar. Pel iviernu caltiénense nos llagos y les cuenques fluviales anubiertes.

 
Suelen alimentase na superficie d'agües someres.

Comportamientu

editar

Alimentación

editar

La dieta de la cerceta carretona componer d'inseutos, crustáceos, moluscos, granes y plantes acuátiques, anque prefieren alimentos d'orixe animal. Consigue la so comida na superficie o xusto per debaxo d'ella, yá que raramente somórguiase. P'alimentase suel nadar col pescuezu espurríu y metiendo parcialmente la cabeza na agua.

Reproducción

editar
 
Spatula querquedula

Anque les cercetas carretonas son bien sociables y gregaries nes sos árees d'ivernada, nos sos cuarteles de cría amuésense territoriales y les pareyes ocupen en solitariu territorios grandes. Esti territoriu ye defendíu con vehemencia frente a los sos conxéneres.

La parada nupcial inclúi movimientos de llimpieza y de beber ritualizados. Los machos faen xestos escontra tres cola cabeza. Toquen cola punta del picu la so parte posterior y depués apunten escontra riba. Esti comportamientu de cortexu ye bien pocu frecuente ente los patos de superficie pero bien frecuente ente los patos buceadores.[12]

L'empiezu de la temporada de cría depende de rexón. Nes rexones del sur del so área de distribución empieza nel mes d'abril. Sicasí, nes rexones del norte nun empezar hasta finales de mayu. P'añerar les cercetas carretonas prefieren les veres con vexetación trupa cerca d'agües pocu fondes. La cerceta carretona solo cría una niarada per añu.[13] El nial de la cerceta consiste nun buecu forráu con yerba y embaxo so la vexetación trupa. La fema pon d'ocho a once güevos de color ocre o beige brillosu que la fema guara mientres 21 a 23 díes. Los pitucos, que son precoces y siguen a la so madre dende'l primer día, tarden ente 35 y 42 díes en desenvolvese.

Referencies

editar
  1. BirdLife International (2012). «Anas querquedula» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2014.2. Consultáu'l 18 d'ochobre de 2014.
  2. URL de la referencia: http://www.sabencia.net/nomenclator.php.
  3. 3,0 3,1 Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan y C. L. Wood.. «The Clements checklist of birds of the world: Version 6.6». Consultáu'l 24 de xineru de 2012.
  4. Javier Blasco-Zumeta y Gerd-Michael Heinze, Atles d'Identificación de les Aves d'Aragón. Llaboratoriu virtual Ibercaja.
  5. Rutschke, S. 212
  6. Birdlife International: NG021 Hadejia-Nguru wetlands (inglés)
  7. Gooders und Boyer, S. 62
  8. Bauer et al., S. 100
  9. Higgins, S. 1335
  10. Higgins, S. 1337
  11. Rutschke, S. 237
  12. Gooders und Boyers, S. 65
  13. Collin Harrison und Peter Castell: Field Guide Bird Nests, Eggs and Nestlings, HarperCollins Publisher, überarbeitete Auflage von 2002, ISBN 0007130392, S. 73

Bibliografía

editar
  • Hans-Günther Bauer, Einhard Bezzel y Wolfgang Fiedler: Das Kompendium der Vögel Mitteleuropas: Alles über Biologie, Gefährdung und Schutz. Band 1: Nonpasseriformes – Nichtsperlingsvögel, Aula-Verlag Wiebelsheim, Wiesbaden 2005, ISBN 3-89104-647-2
  • John Gooders und Trevor Boyer: Ducks of Britain and the Northern Hemisphere, Dragon's World Ltd, Surrey 1986, ISBN 1-85028-022-3
  • P. J. Higgins (Hrsg): Handbook of Australian, New Zealand adn Antarctic Birds, Band 1, Ratites to Ducks, Oxford University Press, Oxford 1990, ISBN 0195530683
  • Erich Rutschke, Die Wildenten Europas – Biologie, Ökologie, Verhalten, Aula Verlag, Wiesbaden 1988, ISBN 3-89104-449-6

Enllaces esternos

editar