Declaración d'independencia d'Israel
La Declaración d'independencia d'Israel (n'hebréu: הכרזת העצמאות) tuvo llugar el 14 de mayu de 1948 nel Muséu d'Arte de Tel Aviv, nel númberu 16 del Bulevar Rothschild, coincidiendo cola finalización llegal del Mandatu Británicu de Palestina, la añorada «Tierra d'Israel» (Eretz Israel) de los xudíos. La declaración llevar a cabu tres aprobase un añu antes na Asamblea Xeneral de les Naciones Xuníes el Plan de partición de Palestina en do Estaos, unu árabe y otru xudíu, aceptáu pola comunidá xudía y refugáu pola comunidá árabe.
_-_David_Ben_Gurion_reading_the_Declaration_of_Independence.jpg)
La fecha programada polos británicos pa la expiración del so mandatu, el día 15 a los cero hores, coincidía col sabbat, de cuenta que les autoridaes xudíes decidieron adelantrar la ceremonia oficial a los cuatro de la tarde del vienres 14, ocho hores primero que l'altu comisariu Alan Cunningham abandonara'l puertu de Haifa xunto coles últimes autoridaes britániques.
La ceremonia foi entamada con prieses y ensin parabuxel, nun modestu salón, so una semeya de Theodor Herzl, el fundador del sionismu, flanqueado por dos llargues banderes blanquiazules cola estrella de David. Participaron les autoridaes xudíes, alcaldes, líderes políticos y relixosos, intelectuales y periodistes que pudieron llegar a Tel Aviv, en total unes 350 persones, yá que Xerusalén atopar nesos momentos cercada poles tropes profesionales y bien forníes de la Lexón Árabe transjordana, yá a les puertes de la Ciudá Vieya, nel marcu de la guerra civil.
La histórica declaración, de calter puramente llaicu pero qu'establecía un venceyu cola cultura y la historia de los antepasaos xudíos, foi lleida por David Ben-Gurión y empezaba asina:
Eretz Israel foi'l trubiecu del pueblu xudíu. Equí forxóse la so personalidá espiritual, relixosa y nacional. Equí vivió como pueblu llibre y soberanu; equí creó una cultura con valores nacionales y universales.
De siguío foi mentando con rapidez los finxos que travesara'l pueblu xudíu na so historia recién, recordando'l llargu exilio y el modernu Yishuv, ensin escaecese de remembrar a Herzl y a la Declaración Balfour, l'Holocaustu y el votu favorable de la ONX.
Afirmábase que'l nuevu Estáu basar nos principios de llibertá, xusticia y paz, abiertu a la inmigración de tolos xudíos del mundu (reclama la solidaridá de la Diáspora), y garantizando la igualdá de derechos y llibertaes pa tolos sos ciudadanos, ensin distinción. Solicitaba tamién ser almitíu na ONX y convidaba a los vecinos árabes a convivir en paz y bona vecindá, con ayuda y cooperación mutua.
Acababa proclamando, «en virtú del derechu natural y históricu del pueblu xudíu, según la resolución de les Naciones Xuníes», un Estáu xudíu en Palestina, que va llevar el nome de «Estáu d'Israel».
Per mediu de la pallabra bíblica «Roca d'Israel» (Tsur Israel) pa evitar mentar a Dios nun testu políticu, la declaración concluyía con estes pallabres:
Depositando l'enfotu na Roca d'Israel», suscribimos esta declaración na sesión del Conseyu provisional de Pueblu sobre'l suelu de la patria, na ciudá de Tel Aviv, la viéspora del shabat, 5 del mes iyar de 5708 (14 de mayu de 1948).
Tres la llectura de la Declaración, hubo inda tiempu pa derogar les lleis represives y antiinmigratorias del Gobiernu británicu (vease Libro Blanco) y Ben-Gurión cerró la sesión tres los acordes de Hatikva, l'himnu nacional del sionismu y depués d'Israel. En total, tola ceremonia duró 32 minutos.
Cola esceición del mundu araboislámico, la declaración atopó una respuesta inmediata y universalmente favorable: asina, esa mesma nueche, once minutos dempués de que expirase el Mandatu Británicu, Estaos Xuníos reconoció al nuevu Estáu d'Israel. La Xunión Soviética facer trés díes depués.
La nueche siguiente a la declaración, los exércitos de cinco países árabes (Trexordania, Exiptu, Siria, El Líbanu ya Iraq) cruciaron la frontera y empecipiaron la invasión del antiguu Mandatu, dando asina empiezu a la primer guerra árabe-israelina.
Bibliografía
editar- Culla, Joan B., La tierra más apostada: El sionismu, Israel y el conflictu de Palestina. Madrid, Alianza, 2005. ISBN 978-84-206-4728-9
Referencies
editarEnllaces esternos
editarYe obligatoriu indicar l'idioma de Wikisource.
- Testu oficial de la Declaración d'Independencia
- Imaxe de la Declaración orixinal, coles firmes al pie.
- Documentu orixinal Archiváu 2008-04-16 en Wayback Machine del anunciu oficial de la reconocencia del Estáu d'Israel por parte de l'Alministración Truman.
Datos: Q223732
Multimedia: Declaration of State of Israel
Testos: Declaración de Independencia de Israel
