Gary Moore
Robert William Gary Moore (4 d'abril de 1952, Belfast – 6 de febreru de 2011, Estepona) foi un músicu, compositor y productor norirlandés de blues rock y hard rock, conocíu mundialmente por ser guitarrista líder en bandes como Thin Lizzy, Colosseum II y Skid Row y pola so estensa carrera en solitariu como vocalista amás.
Gary Moore | |
|---|---|
 | |
| Vida | |
| Nacimientu | Belfast[1], 4 d'abril de 1952[2] |
| Nacionalidá |
 Reinu Xuníu |
| Muerte | Estepona[3], 6 de febreru de 2011[4] (58 años) |
| Sepultura |
St Margaret's Church (en)  [5] |
| Causa de la muerte | infartu de miocardiu |
| Estudios | |
| Estudios |
Ashfield Boys' High School (en) |
| Llingües falaes | inglés[6] |
| Oficiu | guitarrista, compositor de cantares, productor musical, cantante, artista d'estudiu |
| Altor | 1,7 m |
| Miembru de |
Thin Lizzy Skid Row (es) Colosseum II |
| Xéneru artísticu |
rock blues rock hard rock heavy metal tradicional jazz fusión (es) blues |
| Mena de voz | Barítonu |
| Instrumentu musical |
guitarra Gibson Flying V Fender Stratocaster Jackson Soloist voz |
| Discográfica | Virgin Records |
| IMDb | nm0601229 |
| gary-moore.com | |
 | |
Empecipió la so carrera musical a los dieciséis años na banda irlandesa Skid Row, onde conoció al so gran amigu Phil Lynott líder de Thin Lizzy, banda na que participó nos discos Nightlife y Black Rose: A Rock Legend. A finales de la década de los setenta tomó en serio la so carrera como solista, cola publicación de dellos discos basaos nel blues rock, el hard rock y el heavy metal. Nos años ochenta y gracies a los álbumes Victims of the Future, Run for Cover, Wild Frontier y After the War algamó la reconocencia mundial, llogrando bones resultaos nes llistes musicales como tamién en ventes.
Nos años noventa dedicóse cientu per cientu al blues y n'especial al blues rock, que con discos como Still Got the Blues y After Hours dexáron-y compartir con artistes como B.B. King, Albert Collins, George Harrison y Albert King, ente otros. Nel posterior deceniu decidió entemecer les sos influencies, dando pasu a álbumes que fluctuaron ente'l hard rock y el blues rock.
Gary amás foi conocíu por ser unu de los guitarristes más solicitaos pa trabayar en discos d'otros artistes como Greg Lake, Cozy Powell, John Mayall, Mick Jagger y Jack Bruce, ente munchos otros y tamién foi unu de los primeros músicos n'entemecer el rock cola música celta.
Tres más de cuarenta años dientro de la escena musical, finó d'un ataque al corazón mientres dormía nun hotel de la ciudá española d'Estepona nel añu 2011.
Biografía
editarMocedá y el so entamu na música
editarNació na ciudá de Belfast n'Irlanda del Norte, como unu de los cinco fíos del matrimoniu integráu por Bobby y Winnie Moore. Con tan solu diez años d'edá'l so padre regaló-y una guitarra acústica marca Framus usada, pero ye recién a los catorce cuandos llogró la so primer guitarra llétrica, una Rosetti modelu Lucky Squire, que según él yera bien mala ya inclusive nuna presentación rompió la parte de tras mientres tocaba.[7] En 1968 y con dieciséis años dir de la so casa poles males rellación ente los sos padres y polos problemes políticos del so país, estableciéndose en Dublín. En dicha ciudá y gracies al so talentu como guitarrista integrar a Skid Row conformada por Brendan Shields nel baxu, Noel Bridgeman na batería y por Phil Lynott na voz.
En 1970 tuvieron la oportunidá d'abrir un conciertu d'una de les influencies de Gary, Peter Green exmiembro de Fleetwood Mac, que los ayudar a roblar un contratu col sellu CBS Records y qu'en adición a ello vendió-y una de les sos guitarres Gibson Les Paul 1959, que aportó a la primer guitarra mercada por él. En participando nos discos Skid de 1970 y 34 Hours del añu siguiente, decidió retirase de l'agrupación pa empecipiar la so carrera como solista a mediaos de 1972. Cola ayuda de dellos músicos de sesión llanzó al mercáu'l so álbum debú, Grinding Stone en mayu de 1973, sol llamatu de The Gary Moore Band.[8]
El pasu por Thin Lizzy y Colosseum II
editarEn 1974 treslladóse a Inglaterra onde se realcontró col so amigu Phil Lynnott, líder de Thin Lizzy, quién lo convidó a participar en delles presentaciones en direuto en reemplazu d'Eric Bell. Depués foi convidáu a grabar la guitarra líder na tema «Still in Love With You» del discu Nightlife publicáu a fines del mesmu añu. En 1975 el batería Jon Hiseman de la banda británica Colosseum, convocar pa la reformación de l'agrupación a la cual llamó Colosseum II, en que tamién participaron el teclista Don Airey y el baxista Neil Murray, ente otros músicos. Con Hiseman y compañía grabó los álbumes Strange New Flesh en 1976, Electric Savage y War Dance dambos en 1977, con un soníu más cercanu al jazz fusion.[9]
A mediaos de 1977 y depués de la salida del guitarrista Brian Robertson de Thin Lizzy, Lynnott llamar pa participar na xira polos Estaos Xuníos abriendo los conciertos de Queen y depués n'avientu de 1978 y como miembru activu de la banda participó nes grabaciones del discu Black Rose: A Rock Legend publicáu al añu siguiente.[8]
Carrera en solitariu: los primeros años
editarEn 1978 y depués de sofitar a Thin Lizzy na so xira polos Estaos Xuníos decidió tornar a la so carrera en solitariu, cola ayuda de les sos excompañeros de banda y de la mesma amigos Phil Lynnott, Don Airey y John Mole, ente otros. El so segundu álbum llamáu, Back on the Streets, publicóse en setiembre del mesmu añu y debutó nel puestu setenta na llista UK Albums Chart del Reinu Xuníu.[10] Este contién el so primer gran ésitu nel país inglés, «Parisienne Walkways», qu'algamó a entrar nel top diez de la llista UK Singles Chart.[10]
Cola llegada del nuevu deceniu Gary viaxó a Los Angeles en California, onde convocó a dellos músicos pa fundar el proyeutu G-Force, que llanzó l'álbum homónimu en 1980 y que nun llogró bien bones resultaos nes llistes musicales pero sí na xira promocional, con dos nueches consecutives nel destacáu Club Marquee de Londres, ente otres presentaciones por Gran Bretaña. Al poco tiempu dempués dixebró al grupu depués de recibir una invitación per parte de Greg Lake pa participar na so carrera en solitariu.[8]
En 1982 y depués de collaborar en dellos discos de Greg Lake y Cozy Powell, decidió tomar en serio la so carrera y por ello llanzó l'álbum, Corridors of Power, qu'incluyó'l xéneru heavy metal per primer vegada y que llamó l'atención del mercáu estauxunidense, allugándose nel puestu 149 na llista Billboard 200 y llogró, de la mesma, la posición trenta nel Reinu Xuníu.[10] Mientres la xira promocional llamada a cencielles Corridors of Power Tour, tocó per primer vegada nel Festival de Reading n'Inglaterra el 26 d'agostu de 1982.[11] Al añu siguiente tocó per primer vegada en Xapón con gran ésitu, a tal puntu que'l sellu Virgin Records grabó una de les presentaciones y publicó'l primer álbum en direuto llamáu, Rockin' Every Night - Live in Japan, solo pal mercáu nipón. Con solu meses dempués publicóse'l discu en vivu, Live at the Marquee. Entós daquella Gary ingresó a los estudios pa publicar el cuartu álbum d'estudiu, Victims of the Future, a fines de 1983 que contién una versión de «Shapes of Things» de Yardbirds y la power ballad «Empty Rooms». L'ésitu que xeneró nos mercaos mundiales dexó-y tocar nos más grandes festivales de dellos países europeos, ente ellos el Monsters of Rock, y amás llegó per primer vegada a los Estaos Xuníos a mediaos de 1984 con bien bones resultaos. Nesi mesmu añu'l sellu Jet Records rellanzó pal mercáu européu'l discu Dirty Fingers, que orixinalmente solo fuera publicáu en Xapón.
Segunda metá de los años ochenta
editarPa fines de 1984 foi llanzáu, We Want Moore!, consideráu como unu de los sos meyores rexistros en direuto y que foi grabáu mientres la xira Victims of the Future Tour en delles ciudaes del hemisferiu norte. Al añu siguiente y cola ayuda de dellos músicos como Paul Thompson, Glenn Hughes y Bob Daisley grabó Run for Cover, qu'algamó bien bonos puestos nes llistes europees y el so primer discu de plata nel Reinu Xuníu.[12] D'esti estrayxo'l senciellu «Out in the Fields» que cuntó cola collaboración de Phil Lynott, siendo esta amás el so últimu rexistru d'estudio enantes de la so muerte a principios de 1986.
Mientres la segunda metá de 1986 volvió a los estudios pa llanzar al añu siguiente'l discu, Wild Frontier, con un soníu alloñáu del heavy metal y un pocu más intimo, pero col hard rock como estilu principal lo que se ve en temes como «Over the Hills and Far Away» y la versión de The Easybeats, «Friday on My Mind». Hasta esi momentu foi'l so álbum más esitosu, llegando al númberu unu nes llistes musicales de Finlandia y Noruega.[13][14] Mientres la xira promocional Gary convidó a Eric Singer na batería y amás nesta grabó'l primer rexistru audiovisual llamáu Live at Isstadion Stockholm.
En 1989 llanzó al mercáu, After the War, que ye consideráu como'l postreru gran discu cargáu al heavy metal y al hard rock, entós qu'en 1990 camudara'l so soníu a la so principal influencia, el blues. Dicha producción llogró un gran ésitu nos mercaos europeos, con discu d'oru n'Alemaña y el tercer discu de plata consecutivo nel Reinu Xuníu.[12][15]
La década de los noventa y la torna al blues rock
editarPa fines de 1989 Gary decidió retornar a los sos estilos más influyentes; el blues y el blues rock, y pallo volvió trabayar con Don Airey y Bob Daisley como tamién col so excompañero en Thin Lizzy, el batería Brian Downey. Con esta nueva alliniación grabó'l discu, Still Got the Blues, que foi un títulu aparente para lo que foi esta nueva etapa na so carrera, alloñar del heavy metal pero ensin perder del tol rock duru. L'ésitu foi total nos principales mercaos europeos, siendo númberu unu en Finlandia y en Suecia, ente que nel Reinu Xuníu algamó discu de platinu y de la mesma foi certificáu col primer y únicu discu d'oru nos Estaos Xuníos en 1995.[12] Del discu estrayxo la power ballad, «Still Got the Blues (For You)», que ye la so tema más conocida a nivel mundial.
En 1992 publicó After Hours, que cuntó cola collaboración del guitarrista B.B. King na tema «Since I Met You Baby». Amás llogró'l puestu númberu cuatro nel Reinu Xuníu, la posición más alta pa un álbum d'estudiu del fináu músicu.[10] Mientres la respeutiva xira musical, foi grabáu un material en direuto nos Estaos Xuníos y nel recintu Royal Albert Hall de Londres pal discu en direutu, Blues Alive de 1993. Nesi mesmu añu xunto al baxista Jack Bruce y al batería Ginger Baker, exmúsicos de Cream, fundó'l power trio BBM y llanzaron Around the Next Dream en 1994, que foi acompañada por una estensa xira per Europa hasta la so separación a fines del dichu añu.
En 1995 publicó un nuevu trabayu llamáu Blues for Greeny, un álbum tributo al guitarrista Peter Green, exmiembro de Fleetwood Mac, que ye unu de les sos principales influencies. Dos años dempués llanzó al mercáu, Dark Days in Paradise, col cual retornó en parte al hard rock, pero ensin perder del tol blues rock. El siguiente trabayu A Different Beat, ye'l discu menos conocíu del guitarrista con bien pocu ésitu nes llistes musicales. Como'l discu anterior siguió col hard rock y el blues rock, pero como'l so nome indicar incluyó dellos nuevos soníos como temes cuasi bailladeres, nuna orientación más escontra la música pop.
Los años 2000
editar
Cola llegada del nuevu mileniu y depués d'esperimentar con dellos estilos nos sos dos anteriores álbumes, determinó tornar al blues y pallo publicó en 2001 el discu Back to the Blues, que lo punxo de nuevu nes llistes musicales del mundu. Un añu más tarde y xunto a Cass Lewis exbajista de Skunk Anansie y al batería Darrin Mooney de Primal Scream creó un nuevu proyeutu y publicaron Scars, que siguió cola mesma temática de los sos principales trabayos de principios de la década de los noventa. Por aquel mesmu tiempu'l so principal sellu discográficu, Virgin Records, publicaba constantes álbumes recopilatorios como The Best of the Blues y Parisienne Walkways - The Blues Collection, ente otros.[8]
En 2003 Sanctuary Records publicó'l primer rexistru audiovisual en formatu DVD llamáu Live at Monsters of Rock, que foi precisamente grabáu nel festival Monsters of Rock mientres una xira por Inglaterra. Al añu siguiente llanzó al mercáu Power of the Blues, que cuntó cola participación de Bob Daisley, baxista con quién llogró gran ésitu nos años ochenta.
Pa fines de 2005 terminó col contratu col sellu Sanctuary pa roblar pola estauxunidense Eagle Records. Con esta nueva casa discográfica llanzó en 2006 Old New Ballads Blues, qu'incluyó dellos covers y como'l so nome dicir la gran mayoría son balaes basaos nel blues. Al añu siguiente con Close As You Get, siguió cola mesma carauterística del trabayu anterior con delles versiones de músicos como Chuck Berry, Sonny Boy Williamson II, John Mayall y Son House.
En setiembre de 2008 foi publicáu, Bad for You Baby, que cuntó con dellos covers como «Walkin' Thru the Park» y «Someday Baby» de Muddy Waters y «I Love You More Than You'll Ever Know» de Blood, Sweat & Tears. Al añu siguiente'l sellu Eagle publicó'l discu recopilatorio Essential Montreux que tien cinco discos grabaos en direuto nel Festival de Jazz de Montreux nes sos presentaciones nes versiones de los años 1990, 1992, 1995, 1997 y 2001.
Tres el so fallecimientu, el sellu Eagle publicó n'álbum en direuto Live at Montreux 2010, que foi la so última presentación filmada y al añu siguiente foi llanzáu'l segundu álbum póstumu, Blues for Jimi, que foi grabáu en 2007 n'homenaxe al guitarrista Jimi Hendrix.
Fallecimientu
editarEl 6 de febreru de 2011 y a la edá de cincuenta y ocho años, finó mientres dormía nuna de les habitaciones del Kempinski Hotel Bahía na ciudá d'Estepona n'España.[16] Según la so novia, con quién pasaba unes vacaciones en dicha ciudá, cenaron tranquilamente y depués treslladáronse a l'habitación ensin problemes. Ella dio l'alarma a les 4:00 a.m. llegando al cuartu'l serviciu del hotel y darréu la policía, quien-y dieron masaxe al corazón pa salvalo pero lamentablemente ensin ésitu.
Según informó la policía española, el so cuerpu nun presentaba signos de violencia polo que nun s'abrir nengún tipu d'investigación. L'autopsia practicada al cuerpu del guitarrista, reveló que la so muerte foi causada por un ataque al corazón. La noticia de la so muerte foi dada a conocer pol mánager de Thin Lizzy, Adam Parsons.[17]
Los sos restos fuelguen nel campusantu de St. Margaret en Rottingdean nel condáu de Sussex Oriental n'Inglaterra, que la so ceremonia solo cuntó son los sos familiares y íntimos amigos.
Guitarres
editar
La so primer guitarra llétrica llograr a los catorce años y yera una Rosetti modelu Lucky Squire. Sicasí la primera qu'él mercó colos sos propios medios foi una Gibson Les Paul 1959 usada, que la vendió'l exmiembro de Fleetwood Mac Peter Green. Col pasar de los años usó diversos modelos de guitarres Gibson, como la Firebird III, Firebird V y la Gibson Flying V.[18] De la mesma y coles mesmes empezó a usar diverses guitarres de la marca Fender, como la Stratocaster y la Telecaster.[19]
Na década de los ochentas empezó a usar más variedaes de guitarres. Una de les sos marques favorites mientres esi tiempu yera la Ibanez, nos sos modelos Roadstar RS1000, Artist AR300, Destroyer DT-330 y DT-380 y la Roadstar II nos colores azul metálicu y gris metálicu lo que puede reparase nos videos promocionales de «Empty Rooms» y «Shapes of Thing», respeutivamente.[20]
A lo llargo de la so estensa carrera usó decenes d'estos preseos como la guitarra barítonu Jerry Jones, la Ozark Resonator 3515BTE y diversos modelos de les marques Dean Guitars, PRS Guitars, Vigier, Charvel y Jackson, ente otres. D'igual manera tocó les principales guitarres acústiques de fabricar Taylor Guitars y Takamine nes sos versiones seis y dolce cuerdes.[21]
Tamién y gracies a millonarios contratos con mentaes fábriques tuvo la oportunidá de personalizar delles d'elles, como una mesma versión de la Jackson Soloist a la cual llamó Flags, yá que taba llena de diverses banderes del mundu. Esta foi llanzada como edición llindada ente los años 1988 y 1989, principalmente pal mercáu européu.[22] Lo mesmo pasó cola marca Hamer, que creó una versión especial pa él del so modelu Floyd Rose nos colores blanco y negro, ente los años 1984 y 1985, que la so guitarra foi usada nel videu de «Out in the Fields».[23]
Cabo mentar que la empresa Gibson fabricó una guitarra modelu Les Paul con especificaciones esclusives pa él nel añu 2000. Tres la so muerte y como homenaxe al fináu músicu, aquella guitarra foi llanzada sol nome de Gary Moore Les Paul nel añu 2013, solo pa los Estaos Xuníos y Gran Bretaña.[24]
Influencies
editarAl igual que munchos de los guitarristes del so tiempu, reconoció que les sos principales influencies fueron los primeros músicos del hard rock y del blues como Albert King, Eric Clapton, Jimmy Page, B.B. King, Jeff Beck, Paul Kossoff, Steve Marriott, Alexis Korner, Albert Collins y Robert Johnson, ente otros. Sicasí él reconoció que los guitarristes que más lo influyeron, foi Peter Green de Fleetwood Mac y Jimi Hendrix, qu'inclusive na so carrera dedicó-yos tributu nos álbumes Blues for Greeny y Blues for Jimi respeutivamente.[25]
D'igual manera él foi nomáu como inflúi por otros guitarristes del blues rock, qu'empecipiaron la so carrera nos últimos venti años como Eric Gales, Jeff Healey, Jonny Lang, Robert Randolph, Eric Johnson, John Mayer, Kenny Wayne Shepherd y Scott Henderson, ente otros.[25] Nel casu de los xéneros rock pesáu y heavy metal, los guitarristes Vivian Campbell, Patrick Rondat, John Norum, Paul Gilbert, Gus G, Slash, Orianthi Panagaris, Joe Bonamassa, Adrian Smith, Doug Aldrich, Zakk Wylde, Randy Rhoads, John Sykes y Kirk Hammett, nomar como una de les sos influencies y amás reconocieron ser fanáticos d'él, en diverses entrevistes col pasar de los años.[26][27][28]
Legáu y homenaxes
editarDende la so muerte una gran variedá de músicos dedicáron-y pallabres, tantu en delles entrevistes como nes sos propies páxines web, reconociendo'l so enorme legáu y llabor dientro de la música. Dalgunos d'ellos fueron el vocalista y amigu Ozzy Osbourne,[29] Brian Downey y Scott Gorham de Thin Lizzy,[30][31] l'actual batería de Kiss y músicu de Gary na xira Wild Frontier Eric Singer,[32]Kirk Hammett de Metallica,[33] Doug Aldrich de Whitesnake, Tony Iommi de Black Sabbath,[34] el cantante irlandés Bob Geldof,[35] Roger Taylor y Brian May de Queen,[31][36] el vocalista d'ópera Andy DiGelsomina,[37] Ricky Warwick de The Almighty, Glenn Hughes, Bryan Adams,[35] Henry Rollins y Mikael Åkerfeldt d'Opeth,[38] ente otros munchos.
De la mesma fueron dellos los artistes y bandes que la han homenaxáu nos conciertos en direuto y en respeutivos álbumes, tocando dalgunos de los sos grandes ésitos. El 18 d'abril de 2011 dellos músicos irlandeses como Eric Bell y Brian Downey de Thin Lizzy, realizaron un conciertu nel so honor nel recintu Whelan's Bar en Dublín, al cual llamaron The Gig for Gary. Este mesmu tipu d'homenaxe realizar en Budapest el día 4 d'abril de 2012, nel recintu PeCsa Music Hall.[39]
Tamién les revistes britániques de música rock Classic Rock, Guitarist y Total Guitar, publicaron diversos artículos nel so honor. Nel casu de Guitarist, reveló un material inédito de fotografíes de Gary tomaes nel añu 2009. Mientres dellos díes dempués de la so muerte, miles de fanáticos espresaron el so llamentu al traviés de Twitter, como Sharon Osbourne y Danny Jones líder de McFly.[35]
D'últimes delles ciudaes del mundu honraron la so trayeutoria con diversos homenaxes, como ye'l casu de la capital húngara Budapest, que llantaron un árbol memorial na Plaza Eiffel con una placa en forma d'uñeta col so nome.[39] En xunetu de 2013 na ciudá noruega de Skånevik — específicamente nuna pequeña islla al mandu de la so mariña — instalaron una estatua cola so figura, yá que ellí celébrase cada añu'l Skånevik Blues Festival y que nes últimes versiones foi l'artista que más vegaes se xubió a esi escenariu.[40]
Discografía
editarArtículu principal: Discografía de Gary Moore
Álbumes d'estudiu
editar- 1973: Grinding Stone
- 1978: Back on the Streets
- 1982: Corridors of Power
- 1983: Victims of the Future
- 1984: Dirty Fingers
- 1985: Run for Cover
- 1987: Wild Frontier
- 1989: After the War
- 1990: Still Got the Blues
- 1992: After Hours
- 1995: Blues for Greeny
- 1997: Dark Days in Paradise
- 1999: A Different Beat
- 2001: Back to the Blues
- 2002: Scars
- 2004: Power of the Blues
- 2006: Old New Ballads Blues
- 2007: Close As You Get
- 2008: Bad for You Baby
Referencies
editar- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 27 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Identificador GND: 119065517. Data de consulta: 13 agostu 2015. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ «Guitarist Gary Moore 'died of heart attack'» (inglés británicu) (8 febreru 2011).
- ↑ «Gary Moore (1952-2011) - Find a Grave Memorial» (inglés). Find a Grave.
- ↑ Identificador CONOR.SI: 17088867. Afirmao en: CONOR.SI.
- ↑ «Guitars - Rosetti Lucky Squire (196?)» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-02. Consultáu'l 27 de payares de 2013.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Greg Prato. «Overview Biography - Gary Moore» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 27 de payares de 2013.
- ↑ Steven McDonald. «Overview - Biography Colosseum II» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 «Chartarchive_Gary Moore» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 22 de payares de 2013.
- ↑ «Reading Rock Festival 1982» (inglés). Ukrockfestivals.com. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 «BPI Certified Awards (buscar Gary Moore)» (inglés). Bpi.co.uk. Archiváu dende l'orixinal, el 2019-05-23. Consultáu'l 26 de payares de 2013.
- ↑ «Gary Moore in Norwegiancharts» (inglés). Norwegiancharts.com. Consultáu'l 27 de payares de 2013.
- ↑ Timo Pennanen (2006). Sisältää hitin - levyt ja esittäjät Suomen musiikkilistoilla vuodesta 1972. Ḥélsinki: Kustannusosakeyhtiö Otava, páx. 216. ISBN 978-951-1-21053-5.
- ↑ «Gold-/Platinum Datenbank (buscar Gary Moore)» (alemán). Musikindustrie.de. Consultáu'l 27 de payares de 2013.
- ↑ «Muerre en Estepona el guitarrista británicu Gary Moore». Publico.es (6 de febreru de 2011). Consultáu'l 26 de payares de 2013.
- ↑ «A los 58 años fina'l míticu guitarrista Gary Moore». Diariu.latercera.com (6 de febreru de 2011). Consultáu'l 26 de payares de 2013.
- ↑ «Guitars - Gibson» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 28 de payares de 2013.
- ↑ «Guitars - Fender» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 28 de payares de 2013.
- ↑ «Guitars - Ibanez» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 28 de payares de 2013.
- ↑ «Special All Guitars» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 28 de payares de 2013.
- ↑ «Guitars - Jackson Custom (from a Limited Edition '88 model) / "Flags"» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-02. Consultáu'l 27 de payares de 2013.
- ↑ «Guitars - Hamer» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-02. Consultáu'l 27 de payares de 2013.
- ↑ «Gibson Gary Moore Les Paul Standard 2013» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 28 de payares de 2013.
- ↑ 25,0 25,1 «Gary Moore Related: Influenced and Followers» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 22 de payares de 2013.
- ↑ Darrin Fox. «Gary Moore» (inglés). Guitarplayer.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 29 de payares de 2013.
- ↑ Brian D. Holland. «Vivian Campbell Interview» (inglés). Guitarinternational.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 29 de payares de 2013.
- ↑ Joe Bosso. «The Man, The Myth, The Metal: Gibson Interviews Zakk Wylde» (inglés). Gibson.com. Consultáu'l 29 de payares de 2013.
- ↑ «Ozzy Osbourne On Gary Moore: We've Lost A Phenomenal Musician and a Great Friend» (inglés). Blabbermouth.net. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «Gary Moore tributes flow in after death» (inglés). Music-news.com. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ 31,0 31,1 «Gary Moore: Ozzy, Roger Taylor pay tribute» (inglés). Classicrockmagazine.com. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «Eric Singer Remembers Gary Moore» (inglés). KISSopolis.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-03-04. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «Metallica's Kirk Hammett remembers Thin Lizzy's Gary Moore» (inglés). Rollingstone.com. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «News - Gary Moore» (inglés). Iommi.com (7 de febreru de 2011). Consultáu'l 29 de payares de 2013.
- ↑ 35,0 35,1 35,2 «Fans pay tribute to 'Inspirational' Gary Moore on Twitter» (inglés). Metro.co.uk. Consultáu'l 29 de payares de 2013.
- ↑ «Surely Not... Gary Moore has Died» (inglés). Brianmay.com (6 de febreru de 2011). Archiváu dende l'orixinal, el 2015-09-23. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «LYRAKA Guitarist Andy DiGelsomina On GARY MOORE - "I Can't Count How Many Times I've Been Awed By Gary's Playing, Going Back Over 30 Years Now"» (inglés). Bravewords.com. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «Opeth Mainman: We've are devastated to hear about the passing of Gary Moore» (inglés). Blabbermouth.net. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ 39,0 39,1 «Gary Moore Memorial Tree - Memorial Concert» (inglés). Garymoorefc.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-12-03. Consultáu'l 1 d'avientu de 2013.
- ↑ «Derfor skifter Thin Lizzy navn» (noruegu). Nrk.non. Consultáu'l 29 de payares de 2013.
Enllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Gary Moore.- Páxina oficial de Gary Moore
- Páxina oficial del fan club de Gary Moore
Datos: Q185147- Multimedia: Gary Moore
