Wikipedia

Fleetwood Mac

banda británica de rock

Fleetwood Mac ye una banda de rock nacida en 1967 en Londres, qu'a lo llargo de la so carrera sufrió constantes cambeos na so alliniación y tuvo diversos periodos de popularidá. Foi fundada polos vocalistas y guitarristas Peter Green y Jeremy Spencer, el baxista Bob Brunning y el batería Mick Fleetwood. Cola posterior llegada de John McVie y Danny Kirwan en xunto colos sos primeros trabayos, asitiáronse como una de les bandes más importantes del boom del blues británicu de fines de los sesenta y principios de los setenta.

Fleetwood Mac
Datos
Tipu grupu musical
Xéneru rock, rock instrumental (es) Traducir, blues rock, pop, pop rock, hard rock y blues
Sellu discográficu Sanctuary Records
Sire Records (es) Traducir
Columbia Records
Epic Records
CBS Records (es) Traducir
Reprise Records
Warner Bros. Records
Blue Horizon
País Reinu Xuníu
Orixinarios de Londres
Fecha fundación xunetu 1967
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

Cola llegada de los años 1970 surdió unu de los sos periodos de crisis más importantes, onde sufrieron la salida de los sos principales compositores; Green, Spencer y Kirwan, pero per otru llau la llegada de Christine McVie y Bob Welch. Amás y per cerca de cinco años los sos discos perdieron popularidá nel Reinu Xuníu, pero que de la mesma empezaron con una leve reconocencia nos Estaos Xuníos. Pa fines de 1974 y convertíos nun tríu, viaxaron a California onde conocieron a los sos futuros integrantes Stevie Nicks y Lindsey Buckingham. Con ellos anovaron el so soníu alloñar de los raigaños del blues p'averase al soft rock y al pop rock, que-yos brindó gran ésitu nos mercaos mundiales gracies a los discos Fleetwood Mac (1975), Rumours (1977) y Tusk (1979), que los asitió a lo cimero de les llistes musicales y que llograron multimillonaries ventes.

Mientres la década posterior llanzaron la producción en direuto Live (1980) y el discu Mirage (1982) que nun llograron l'ésitu relevante en comparanza a los sos anteriores álbumes. Naquella dómina y en paralelu Nicks, Buckingham y Christine empecipiaron les sos respeutives carreres en solitariu. En 1987 y depués de cinco años de silenciu apaeció Tango in the Night, que foi l'últimu discu con Buckingham que se retiró al rematar la so grabación, siendo'l so reemplazu los guitarristes Rick Vito y Billy Burnette.

Nos noventa los álbumes Behind the Mask (1990) y Time (1995) demostraron la baxa popularidá de la banda en dellos mercaos, qu'acompañaos de la salida de Nicks, Vito y Burnette significó la separación del grupu a fines de 1995. Dos años dempués la so alliniación más esitosa volvió axuntase y llanzaron el discu en direuto The Dance que los punxo nuevamente nel visu de les llistes musicales. En 1998 Green, Spencer, Kirwan, C. McVie, Nicks, Fleetwood, J. McVie y Buckingham ingresaron al Salón de la Fama del Rock, pero lamentablemente a les poques selmanes Christine retirar del grupu y amás de la escena musical hasta'l 2004.

Depués de dellos años d'hiatu en 2003 apaecieron con Say You Will y dende esi entós realizaron delles xires esporádiques principalmente n'América del Norte y Europa. Escontra principios de 2014 Christine anunció la so torna a la banda, que vendría acompañáu con un nuevu álbum d'estudiu xunto con una xira de xunta.

Hasta'l día de güei Fleetwood Mac ye reconocida como una de les bandes más esitoses del mundu con más de 100 millones de copies vendíes, que'l so discu Rumours asítiase dientro de los top 10 de l'Álbumes musicales más vendíos de tolos tiempos llista de los álbumes más vendíos de tolos tiempos.[1]

Historia

editar

Creación y primeros años

editar

En 1967 el guitarrista Peter Green, depués d'abandonar l'agrupación John Mayall's Bluesbreakers, convocó al so amigu y batería Mick Fleetwood, al baxista John McVie y al guitarrista Jeremy Spencer pa formar una nueva banda.[2] Sicasí McVie por cuestiones contractuales con John Mayall nun pudo aceptar la proposición, per ende y pol tiempu que duraba'l so contratu Green llamó a Bob Brunning pa tocar el baxu.[3] Esti nuevu cuartetu musical denominóse Fleetwood Mac, nome que propunxo Green y que tomó de los apellíos de Mick y John, Fleetwood y McVie, y con ello dieron el so primer conciertu'l 13 d'agostu de 1967 nel British Jazz and Blues Festival.[4]

A les selmanes dempués McVie pudo integrase a la banda y empecipiaron la grabación del so primer discu d'estudiu Fleetwood Mac, publicáu en 1968 y que significó un esitosu debú, yá que llogró'l puestu 4 de los UK Albums Chart del Reinu Xuníu.[5] Dempués llanzaron al mercáu los senciellos «Need Your Love So Bad» y «Black Magic Woman» —que se fixo más popular como cantar de la banda Santana— y en payares del mesmu añu punxeron nel mercáu l'álbum Mr. Wonderful, qu'algamó cifres similares al anterior.

A fines de setiembre de 1968 añader a la banda Danny Kirwan como tercer guitarrista y grabaron xunto a él el senciellu «Albatross» que aportó a el primer ésitu nel Reinu Xuníu, allugándose nel puestu númberu 1 na llista UK Singles Chart.[5] Al mes siguiente, en xineru de 1969, treslladar a los Estudios Chess Records nos Estaos Xuníos onde roblaron cola discográfica Immediate Records y llanzaron el senciellu «Man of the World», otru gran ésitu nel so país d'orixe, sicasí al poco tiempu dichu sellu declarar en bancarrota y por ello tuvieron que buscar un nuevu contratu discográficu. Apple Records, el sellu creáu por The Beatles buscar, una y bones Mick Fleetwood y George Harrison yeren concuñaos, pero per decisión del so mánager Clifford Davis prefirieron roblar con Reprise Records.[6]

A mediaos de 1969 fueron llanzaos los recopilatorios English Rose nos Estaos Xuníos y The Pious Bird of Good Omen nel Reinu Xuníu, que conteníen dambos los senciellos y llaos B d'estos y tamién delles pistes estrayíes de Mr. Wonderful. En setiembre del mesmu añu foi puestu a la venta'l tercer trabayu d'estudiu Then Play On, qu'incluyó per primer vegada dellos toques de rock progresivu. D'esti estrayxo'l tema «Oh Well» como senciellu promocional y qu'algamó a entrar nos top 10 de dellos países europeos. Al añu siguiente nel mes de mayu, llanzóse'l senciellu «The Green Manalishi (With the Two-Prong Crown)», que foi l'últimu ésitu con Peter Green antes de la so salida del grupu.[7]

Periodu de crisis

editar

Cola llegada de la década de los setenta, tamién llegaron los primeros inconvenientes al interior de la banda. Por aquel tiempu Green y Kirwan empezaron a tener serios problemes de salú, los que s'empecipiaron depués de consumir LSD en Múnich y que se-y atribuyó a l'apaición d'una grave esquizofrenia.[8] Mientres el llanzamientu de «The Green Manalishi», la salú mental de Green empiorara a tal puntu que quería donar tol dineru de la banda a la caridá. Fechu que nun prestó al restu de los integrantes que prefirieron alloñar de la banda. L'últimu conciertu de Green cola agrupación celebró'l 20 de mayu de 1970.[9]

 
Jeremy Spencer en 1970.

Cola salida del principal compositor, Kirwan y Spencer tuvieron qu'adoptar dicha llabor y mientres xunu y xunetu de 1970 compunxeron los principales cantares del so cuartu álbum Kiln House, que gracies a elles apadrinaron de llenu'l rock y que de la mesma-yos empecipió'l camín a la internacionalización, llegando a los mercaos australianu y canadiense. El mentáu discu apaeció con mayor inflúi'l músicu Christine Perfect, yá que collaboró nos coros y nos teclado, como tamién na creación de la portada pero solo acreditóse como artista invitáu. Sicasí y depués de casase con John McVie, ye aceptada na banda como miembru oficial y con ello amás adoptó'l so nome artísticu, Christine McVie.[10]

En febreru de 1971 mientres taben de xira pol estáu de California, Spencer sumió del hotel nel qu'agospiaben ensin dar avisos a los sos compañeros. Depués de buscalo pela ciudá de Los Angeles, enteráronse qu'ingresara nun grupu relixosu llamáu Children of God y que nun tenía ganes de retornar a la banda.[11] Col pasar de los años, confirmó que se retirara porque nun-y gustara la inclusión de Christine, yá que según él; «el soníu con ella yera horrible, una basura».[12] De resultes de la so salida tuvieron que buscar a Peter Green, qu'aceptó tornar a la banda pero solu poles feches restantes de la xira polos Estaos Xuníos.[13]

Antes d'empecipiar la grabación d'un nuevu discu, l'amigu de la banda Judy Wong encamentó al so compañeru d'escuela Bob Welch, vocalista y guitarrista del grupu de rock y soul Head West, que vivía por esi entós en París.[11] Al pie de él publicaron Future Games en setiembre de 1971 y que significó una gran meyora dientro del mercáu estauxunidense, pero non asina nel so propiu país onde nun entró nes llistes musicales. So eses mesmes condiciones foi recibíu Bare Trees publicáu seis meses más tarde. Mientres la xira promocional Bare Trees Tour, Kirwan desenvolvió una grave dependencia al alcohol qu'empecipió serios problemes col restu de la banda, a tal puntu que nuna presentación nos Estaos Xuníos nun xubió al escenariu y rompió una de les sos guitarres y entós que l'agrupación pudo realizar el conciertu, él criticar xenerando la molestia de Mick Fleetwood que lo despidió.[14]

 
John McVie en direuto en 1970.

En setiembre de 1972 incluyir a Bob Weston guitarrista de Savoy Brown y al vocalista Dave Walker proveniente d'Idle Race, amás y xunto a ellos contrataron a John Courage, mánager de Savoy Brown.[15] Con esta nueva alliniación publicaron Penguin en marzu de 1973, con ésitu relativu nos mercaos mundiales. Depués del so respeutivu tour y mientres la grabación del siguiente discu, Walker foi despidíu porque'l so estilu vocal nun encaxar col soníu de la banda.[4] Mystery to Me foi publicáu solu seis meses dempués, qu'incluyó la tema «Hypnotized» un verdaderu ésitu dientro de les radios AOR estauxunidenses. Nesi mesmu periodu la rellación matrimonial ente John y Christine McVie nun yera bien positiva, lo que xeneraba diversos discutinios dientro de les sesiones de grabación del discu. Amás y mientres la xira, Weston tuvo un affaire con Jenny Boyd esposa de Mick Fleetwood y hermana de Pattie Boyd, que provocó la cancelación de tolos conciertos siguientes y el despidu de Weston de la banda.[16]

Pa 1974 y convertíos nun cuartetu musical publicaron Heroes Are Hard to Find en setiembre, con un ésitu non relevante nos mercaos europeos. Mientres empecipiaben la xira tuvieron que contratar dellos músicos extras como'l segundu guitarrista Bobby Hunt, que yera compañeru de Welch en Head West y al segundu teclista Doug Graves, que trabayó como inxenieru nel mentáu trabayu d'estudiu. Depués de rematar el tour n'avientu del mesmu añu, Welch retirar de la banda por problemes personales.[4]

Reformación y l'ésitu comercial

editar

Depués de la salida de Welch, Mick viaxó a California p'atopase col productor Keith Olsen pa trabayar nun nuevu discu. Ellí Mick comentó-y que buscaben a un nuevu guitarrista, por ello Keith punxo la tema «Frozen Love» del dúu estauxunidense Buckingham Nicks por que conociera el trabayu d'unu de los músicos que trabayaba con él.[17] En gustándo-y la mística del cantar Mick quixo conocer al compositor que xusto taba nos estudios, el so nome Lindsey Buckingham. Dempués de parolar sobre la so inclusión a la banda, Lindsey díxo-y que solo entraría cola so novia y vocalista Stevie Nicks.[18]

Al pie de la pareya Buckingham y Nicks llanzaron el discu Fleetwood Mac en 1975, que significó un gran ascensu nes llistes musicales de tol mundu, llogrando'l puestu númberu 1 nos Billboard 200 de los Estaos Xuníos y amás la certificación de quíntuple discu de platinu.[19][20] Amás del discu estrayxeron los sos primeros senciellos esitosos nel país estauxunidense; «Rhiannon» y «Say You Love Me».[4] En 1976 mientres el discu taba a lo cimero de les llistes mundiales, los miembros de la banda pasaben por unu de los peores momentos. Per un sitiu, el matrimoniu de John y Christine acabárase, tamién la rellación sentimental ente Lindsey y Stevie pasaba por una crisis y a lo último, Mick taba en plenu procesu de divorciu cola so esposa Jenny. Por aquel mesmu tiempu, la prensa especuló sobre les males rellaciones ente ellos y qu'abusaben de les drogues y del alcohol, anque ensin certidume dalguna.[21]

 
Fleetwood Mac en 1977.

A fines de 1976 roblaron con Warner Bros. Records, empresa matriz de Reprise, quien obligaron a grabar un nuevu discu a pesar de les rellaciones pocu afeutives ente ellos. Sicasí, fueron profesionales y grabaron ensin problemes el so oncenu álbum Rumours, títulu que propunxo John por cuenta de los constantes rumores sobre los integrantes del grupu. Esti nuevu trabayu d'estudiu foi un ésitu atayante nos mercaos mundiales, yá que algamó'l puestu númberu unu en Nueva Zelanda, Australia, Canadá, Reinu Xuníu, Países Baxos y los Estaos Xuníos y hasta'l día de güei ye unu de los meyores rexistros del rock según la prensa especializada.[5][19][22][23][24][25] Per otru llau, les sos ventes superaron les mires del mesmu sellu, siendo unu de los más vendíos na hestoria, onde solo nos Estaos Xuníos superen les 20 millones de copies vendíes ya inclusive foi tan popular que ganó'l premiu Grammy al discu del añu 1977.[20][19] El so ésitu derivó principalmente de los sos senciellos promocionales como «Go Your Own Way», «Don't Stop» y «Dreams» que foi'l primer y hasta agora l'únicu de les sos temes en llegar al primer puestu de la llista Billboard Hot 100.[19]

En 1978 Buckingham convenció al restu del grupu de trabayar nun nuevu discu, más esperimental basáu na música new wave. La resultancia foi Tusk, que llogró bien bonos llugares nes llistes pero que nun pudo superar el nivel de ventes del anterior.[4] D'este resaltaron les temes «Sara», «Tusk» y «Over & Over» que recibieron constante reproducciones nes radios a nivel mundial. La so respeutiva xira foi hasta esi entós una de les más esitoses de la banda, tocando en distintos teatros y arenes como'l Madison Square Garden en dos nueches consecutives, el Nippon Budokan de Tokiu en tres conciertos siguíos y seis nueches tou vendíu nel Wembley Arena de Londres.[26] Amás d'aquel tour estrayer material en direuto pal primer álbum en direutu Live, publicáu en 1980 y qu'incluyó dos nuevos temes; «Fireflies» y «Farmer's Daughter» que se llanzaron como senciellos al añu siguiente.

La década de los ochenta; Mirage y Tango in the Night

editar

Depués del llanzamientu de Live los miembros de la banda tomaron un receso por un par de meses, mientres esi tiempu Stevie Nicks llanzó'l so primer álbum en solitariu Bella Donna, que se convirtió nun gran ésitu nos Estaos Xuníos, algamando'l puestu 1 nos Billboard 200.[27] Per otru llau, Lindsey Buckingham tamién empecipió la so carrera en solitariu col discu Law & Order que llogró bien bonos puestos nes llistes mundiales, especialmente pol senciellu «Trouble».[4]

 
Stevie Nicks en direuto en 1977.

A fines de 1981, decidieron volver a los estudios pa publicar un nuevu álbum basáu nel estilu musical de Rumours y la resultancia foi Mirage puestu a la venta en xunu de 1982. A pesar d'algamar bien bonos puestos nes llistes mundiales y llograr dellos discos d'oru y de platín, la so respeutiva xira foi hasta esi entós la más curtia de la banda con solu dieciocho presentaciones en delles ciudaes d'América del Norte. Dientro d'elles destacó la participación nel festival US Festival celebráu'l 5 de setiembre de 1982, na cual fueron el líder de cartelu y con ello cerraron dicha edición d'unu de los eventos musicales más grande de los Estaos Xuníos.[28]

En terminando la xira, la banda tomó un nuevu receso de los escenarios y cada unu de los sos integrantes dieron pasu a nuevos proyeutos musicales. Per un sitiu, Stevie siguió cola so carrera en solitariu y publicó dos nuevos trabayos; The Wild Heart de 1983 qu'incluyía'l so más grande ésitu «Stand Back», y Rock a Little en 1985 que tenía'l senciellu «I Can't Wait», que s'allugó nel sestu llugar de los Mainstream Rock Tracks.[29] Pela so parte, Buckingham llanzó'l so segundu en solitariu Go Insane en 1984, ente que Christine publicó'l so primer discu Christine McVie nel mesmu añu. En 1985 surdieron los primeros problemes de los integrantes del grupu, Stevie depués de terminar la xira de Rock a Little foi internada na clínica Betty Ford Center pola so adicción a les drogues, Mick declarar en bancarrota y John sufrió constantes convulsiones de resultes d'años d'escesu de drogues y alcohol.[30] Con toos esos detalles, se rumoreó el fin de Fleetwood Mac, sicasí nuna entrevista a Buckingham en 1986 dixo que nun taba d'alcuerdu de que Mirage fuera l'últimu discu y que fadría lo posible pa llanzar un nuevu trabayu colos sos compañeros de banda.[31]

En 1987 y depués de cinco años fora de la escena mundial llanzaron Tango in the Night que aportó a un ésitu nos mercaos mundiales, cuantimás nel Reinu Xuníu onde algamó'l primer puestu y qu'hasta la fecha vendió más de 2 millones de copies solo nesi país.[5][32] D'esti estrayer en total siete cantares como senciellos, siendo «Little Lies», «Seven Wonders», «Everywhere» y «Big Love» los más esitosos. Sicasí y antes d'empecipiar la xira yá programada, Buckingham decidió retirase porque según él nun sentía la creatividá d'antes y como lo confirmó l'autobiografía de Mick Fleetwood, axuntárense'l 7 d'agostu de 1987 na casa de Christine pa tratar de parolar con él, pero por fregaos mientres la xunta Buckingham a cencielles arrenunció a la banda.[33]

Pa suplantar a Buckingham la banda contrató a los guitarristes Billy Burnette, conocíu nos Estaos Xuníos pola so carrera en solitariu y a Rick Vito, almirador de Peter Green y miembru de la banda de John Mayall.[4][34] Al pie de ellos empecipiaron la xira de Tango in the Night llamada Shake the Cage Tour que los llevó a gran parte de los países del hemisferiu norte ya inclusive y mientres la presentación na cortil Cow Palace de San Franciso grabaron el VHS Tango in the Night publicáu nel mesmu añu.

Aprovechando'l sucesu comercial de Tango in the Night, el sellu Warner Bros. llanzó al mercáu'l recopilatorio Greatest Hits en 1988 que como s'esperaba foi un real ésitu nel mundu, con ventes millonaries y que solo nos Estaos Xuníos recibió óctuple discu de platinu por 8 millones de copies vendíes.[20] Amás y como material inédito, Stevie escribió la tema «Non Questions Asked» y Christine xunto al so nuevu maríu Eddy Quintela escribieron «As Long as You Follow», que fueron publicaos como senciellos llogrando bien bonos puestos nes llistes globales.

Behind the Mask y la separación

editar

En 1990 publicaron Behind the Mask que recibió variaes crítiques, como la de la revista Rolling Stone qu'afirmó: «La adición de Vitto y Burnette foi lo meyor que-y asocedió a Fleetwood Mac», ente qu'en Allmusic criticaron el discu confirmando que la salida de Buckingham foi un duru golpe y amás mentóse: «La gran mayoría de los cantares son les menos inspiraes que dalguna vegada grabaren».[35][36] A pesar de les diferencies d'opinión de la prensa especializada, el discu llogró'l primer llugar nel Reinu Xuníu y recibió dellos discos d'oru en ciertos mercaos.[5] Mientres la xira promocional la banda pudo compartir con Buckingham nun par de cantares na última fecha celebrada en Los Angeles. Depués de terminala, Christine y Stevie llegaren a un alcuerdu de retirase; la primera por sufrir la muerte del so padre y la segunda por falta d'entusiasmu para col grupu, pero finalmente Stevie retirar xunto a Rick Vitto en 1991.[37]

 
Mick Fleetwood n'Alemaña en 1970.

Cola llegada de 1992, la banda celebró los primeros venticinco años de carrera cola publicación d'una caxa recopilatoria llamada 25 Years - The Chain, qu'en cuatros discos percuerre tola carrera del grupu dende los primeros años con Green hasta los rexistros de Tango in the Night. Un añu dempués la formación clásica conformada por Mick Fleetwood, C. McVie, J. McVie, Buckingham y Nicks axuntar pa tocar nel zarru de campaña del electu presidente Bill Clinton, onde interpretaron «Don't Stop» que yera l'himnu oficial de la so campaña.[38] Posterior a ello se rumoreó el posible regresu d'aquella formación, pero en pallabres d'ellos yera imposible.[39]

Con un nuevu interés para cola banda, los sos miembros restantes empecipiaron la grabación d'un nuevu discu d'estudiu, pero en marzu de 1993 Billy Burnette anunció la so retirada por motivos personales y como resultáu esti eventual trabayu nun foi publicáu.[34] Pa reemplazar el puestu del guitarrista ingresó a la banda l'inglés y exintegrante de Traffic, Dave Mason a mediaos del mesmu añu.[4] Yá en 1994 Burnette retornó y xunto a él empecipiaron una estensa xira como teloneros de Crosby, Stills & Nash y mientres la primer metá de 1995 salieron xunto a REU Speedwagon y Pat Benatar, na cual tocaron temes de la etapa inicial ente 1967 y 1974.

N'ochobre de 1995 punxeron a la venta Time, que cuntó cola vocalista Bekka Bramlett y que foi un fracasu nes llistes globales. Hasta'l día de güei ye'l so discu menos vendíu y qu'acabó en cierta manera cola hexemonía en ventes de dos décades siguíes. Nesi mesmu añu Mason, Burnette y Bramlett retiráronse y al traviés d'un comunicáu Christine anunció la separación del grupu.[4]

La xunta y Say You Will

editar

En 1997 l'alliniación clásica de la banda axuntar pa la celebración de los primeros venti años del álbum Rumours. Pa ello, realizóse una estensa xira per dellos países d'Europa y ciudaes de los Estaos Xuníos y ye nuna d'elles, celebráu'l 22 de mayu na ciudá de Burbank (California), que se grabó'l discu en direuto y DVD, The Dance. Esti nuevu trabayu punxo nuevamente al grupu no máximo de la llista Billboard y convirtióse nel so rexistru en direutu más vendíu, con 7 millones de copies a nivel mundial.[19][40]

 
Lindsey Buckingham en 2013.

Yá en 1998 Stevie Nicks, Lindsey Buckingham, Mick Fleetwood, Christine McVie, John McVie, Peter Green, Jeremy Spencer y Danny Kirwan fueron inducíos nel Salón de la Fama del Rock. Na ceremonia tocaron delles temes de Rumours, pero Green nun participó nella prefiriendo tocar nel cantar «Black Magic Woman» con Santana quien tamién fueron inducíos esa mesma nueche.[41] Selmanes posteriores, la institución discográfica inglesa British Phonographic Industry dio-yos l'honoríficu premiu pola so destacada contribución a la música.[42] Asina mesmu y nel mesmu añu, la vocalista y teclista Christine McVie retiróse voluntariamente de la banda y de la mesma de la escena musical hasta'l 2004.[4]

Tres cinco años d'ausencia nel mercáu mundial los integrantes restantes llanzaron en 2003 Say You Will, que significó una gran torna de l'agrupación na industria, allugándose nos primeros llugares de les llistes y con discos d'oru nos Estaos Xuníos, Reinu Xuníu y Canadá, por nomar dalgunos.[20][32][43] De la mesma y pa promocionalo salieron por dos años nuna estensa xira mundial, con más de 100 conciertos n'América del Norte, Europa y Australia y que recaldó más de 27 millones de dólares, que lo asitió nel puestu 21 de les 25 xires más taquilleres del 2004.[44] Depués d'aquello la banda tomó un receso que duró cinco años más.

Mientres aquellos años la prensa rumoreó el posible regresu de Peter Green, Jeremy Spencer y Danny Kirwan, p'axuntar l'alliniación sesentera de la banda. Pero ello foi desmentíu polos primeros guitarristes aludiendo que nun taben convencíos nin teníen interés en completar dichu proyeutu, ente que Kirwan nun dio nengún comentariu al respeutu.[45] N'abril del 2006 nuna sesión d'entrugues y respuestes nel sitiu oficial de los fans de Fleetwood Mac, preguntáron-y sobre esa tema a John McVie que respondió; «...si consiguimos que Peter y Jeremy facer, ye bien probable que lo fadríen y Mick taría dispuestu a ello. Por desgracia nun creo que Kirwan facer».[46]

La xira Unleashed y el regresu de Christine

editar

En 2008 Fleetwood Mac anunció que saldríen de xira a principios de 2009 y que teníen pensáu interpretar temes que nunca fueren incluyíos en xires anteriores. Aquella foi titulada Unleashed Tour y que nun cuntó con Christine, yá que según los otros miembros nun quixo participar. Empecipiar en marzu y percorrió delles ciudaes européu y norteamericanu, como tamién ciudaes neozelandeses y australianes. Na última presentación celebrada nel Wembley Arena, Nicks dedicólu «Landslide» a Christine que s'atopaba nel públicu y que foi ovacionada de pies pol públicu presente.

 
Fleetwood Mac en direuto n'Atlanta en 2013.

Mientres los meses posteriores Fleetwood Mac perdió la posibilidá eventual d'axuntar a la formación orixinal de 1967. El 18 d'ochobre de 2011 morrió'l baxista Bob Brunning, y tres meses dempués el 3 de xineru de 2012 foi atopáu muertu'l guitarrista y vocalista Bob Weston.[47][48] Finalmente'l 7 de xunu del mesmu añu tamién foi atopáu muertu, por un disparu autoinfligido, el guitarrista Bob Welch.[49]

Depués de diez años dende la so última producción, en 2013 llanzaron el so primer EP llamáu a cencielles Extended Play que llegó hasta'l puestu 48 nos Estaos Xuníos y que produció'l senciellu «Sad Angel».[19] Pa promocionalo salieron de xira per Europa y Norteamérica, qu'en total sumó 66 conciertos en catorce países. Nes presentaciones celebraes los díes 25 y 27 de setiembre nel The O2 Arena de Londres, Christine foi convidada pa interpretar el cantar «Don't Stop», la so primer apaición cola banda dende 1998.[50] El 27 d'ochobre y antes d'empecipiar los conciertos por Australia y Nueva Zelanda, John foi diagnosticáu con cáncer per ende sometióse a un estensu tratamientu que significó la cancelación de los conciertos por Oceanía.[51]

El 22 de payares del mesmu añu'l diariu The Guardian realizó una entrevista a Christine, onde confirmó que-y gustaría tornar a la banda y que yá taba en conversaciones col restu del grupu, y xunto a ello afirmó que la salú de John taba en bien bones condiciones.[52] Finalmente'l 11 de xineru de 2014 Mick confirmó'l regresu de Christine, sicasí'l comunicáu oficial celebróse'l 13 de xineru, onde amás s'anunció un futuru álbum d'estudiu y una xira mundial pa 2014.[53] Dicha xira foi moteyada On With the Show, que s'empecipió a fines de setiembre de 2014 y remató en payares de 2015, convirtiéndose n'unu de los sos tours más esitosos de la so historia, yá qu'en 2014 recaldó 74,1 millones de dólares y en 2015 llogró 92 millones, sumando en total una ganancia de 166,1 millones de dólares.[54][55]

Con respectu al eventual discu de xunta, en marzu de 2015 Mick Fleetwood comentó que podría retrasase un par d'años y que taben a la espera de les contribuciones de Stevie Nicks, una y bones ella foi ambivalente ante un nuevu álbum.[56] N'avientu del mesmu añu Stevie confirmó'l so interés en grabar una nueva producción cola banda y cuntó que yá teníen escritu dellos cantares.[57]

Miembros

editar

Antiguos miembros

editar
  • Dave Walker: voz y harmónica (1972-1973)
  • Billy Burnette: guitarra (1987-1993, 1994-1995)
  • Rick Vito: guitarra (1987-1991)
  • Bekka Bramlett: voz (1993-1995)
  • Dave Mason: guitarra (1993-1995)

Cronoloxía

editar

Discografía

editar

Artículu principal: Discografía de Fleetwood Mac

Xires

editar

Fleetwood Mac realizó les siguientes xires:

  • 1970: Kiln House Tour
  • 1971: Future Games Tour
  • 1972: Bare Trees Tour
  • 1973 (primer semestre): Penguin Tour
  • 1973 (segundu semestre): Mystery to Me Tour
  • 1974: Heroes Are Hard to Find Tour
  • 1975: Fleetwood Mac Tour
  • 1977-1978: Rumours Tour
  • 1979-1980: Tusk Tour
  • 1982: Mirage Tour
  • 1987-1988: Shake the Cage Tour
  • 1990: Behind the Mask Tour
  • 1994-1995: Another Link in the Chain Tour
  • 1997: The Dance Tour
  • 2003-2004: Say You Will Tour
  • 2009: Unleashed Tour
  • 2013: 2013 World Tour
  • 2014-2015: On With the Show Tour

Referencies

editar
  1. ↑ Craig McLean. «Fleetwood Mac's Stevie Nicks on addiction, Botox and the burying of hatchets - interview» (inglés). Telegraph.co.uk. Consultáu'l 3 de xunu de 2014.
  2. ↑ Fleetwood, 1991, p. 10.
  3. ↑ Fleetwood, 1991, p. 11.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 Stephen Thomas Erlewine. «Overview Biography Fleetwood Mac» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 «Fleetwood Mac: Singles - Albums» (inglés). Officialcharts.com. Consultáu'l 19 de mayu de 2014.
  6. ↑ Brunning, 1990, p. 17.
  7. ↑ Brunning, 1990, p. 32.
  8. ↑ Entrevista a Clifford Davis, documental Peter Green: Man of the World, BBC (2009)
  9. ↑ Documental Peter Green: Man of the World, BBC (2009)
  10. ↑ Steve Leggett. «Overview Christine McVie» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  11. ↑ 11,0 11,1 «Benifold» (inglés). Fleetwoodmac.net. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  12. ↑ Fleetwood Mac - The Vaudeville Years (llibrucu de notes), 1998
  13. ↑ Fleetwood, 1991, p. 36.
  14. ↑ Brunning, 1998, p. 27.
  15. ↑ «Dave Walker interview» (inglés). Musiclegends.ca. Consultáu'l 26 de mayu de 2014.
  16. ↑ Brunning y 1998, 46.
  17. ↑ Fleetwood, 1991, p. 110.
  18. ↑ Fleetwood, 1991, p. 112.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 «Fleetwood Mac: Awards» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 25 de mayu de 2014.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 «RIAA - Gold and Platinum Searchable Database (buscar Fleetwood Mac)» (inglés). Riaa.com. Consultáu'l 22 de mayu de 2014.
  21. ↑ Caillat, 2012, páxs. 88-106-108.
  22. ↑ «Fleetwood Mac in Charts.org.nz» (inglés). Charts.org.nz. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  23. ↑ «Top Albums/CDs - Volume 27, Non. 14, July 02 1977» (inglés). Collectionscanada.gc.ca. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  24. ↑ «Zoeken naar: Fleetwood Mac» (neerlandés). Dutchcharts.nl. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  25. ↑ Kent, 1993, p. 198.
  26. ↑ «Fleetwood Mac Gigography, Tour History» (inglés). Songkick.com. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  27. ↑ «Bella Donna - Stevie Nicks: Awards» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  28. ↑ «The Original Macintosh: US Festival» (inglés). Folclor.org. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  29. ↑ «Rock a Little - Stevie Nicks: Awards» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  30. ↑ Evans, 2011, páxs. 147-148.
  31. ↑ «Fleetwood Mac: Return without leaving» (inglés). Bla.fleetwoodmac.net (setiembre de 1987). Archiváu dende l'orixinal, el 2014-05-27. Consultáu'l 26 de mayu de 2014.
  32. ↑ 32,0 32,1 «BPI Certified Awards (buscar Fleetwood Mac)» (inglés). Bpi.co.uk. Archiváu dende l'orixinal, el 2019-05-23. Consultáu'l 25 de mayu de 2014.
  33. ↑ Fleetwood, 1991, p. 297.
  34. ↑ 34,0 34,1 John Bush. «Overview Biography Billy Burnette» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  35. ↑ Arion Berger (31 de mayu de 1990). «Behind the Mask review» (inglés). Rollingstone.com. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  36. ↑ Alex Henderson. «Overview Behind the Mask» (inglés). Allmusic.com. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  37. ↑ Evans, 2011, p. 166.
  38. ↑ «Bill Clinton - A Brief History of Campaign Songs» (inglés). Time.com. Consultáu'l 2 de xunu de 2014.
  39. ↑ Entrevista a Lindsey Buckingham: Fleetwood Mac is not going to reunite, revista Rolling Stone. ed. ochobre 1993
  40. ↑ Evans, 2011, p. 198.
  41. ↑ «The Inductees - Fleetwood Mac» (inglés). Rockhall.com. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  42. ↑ «Fleetwood Mac - Outstanding Constribution (1998 - Winner)» (inglés). Brits.co.uk. Archiváu dende l'orixinal, el 7 de mayu de 2014. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  43. ↑ «Gold and Platinum Database (buscar Fleetwood Mac)» (inglés). Musiccanada.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2 de xunu de 2014. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  44. ↑ Top 25 grossing tours of 2004, revista Billboard. avientu de 2004
  45. ↑ «The return of Jeremy Spencer» (inglés). Bluesrevue.com. Archiváu dende l'orixinal, el 20 de febreru de 2008. Consultáu'l 26 de mayu de 2014.
  46. ↑ «The Penguin Q&A Sessions John McVie, Part 2» (inglés). Fleetwoodmac.net (xineru de 2006). Consultáu'l 19 de mayu de 2014.
  47. ↑ «Bob Weston - Official Home Site» (inglés). Bobweston.com. Consultáu'l 7 de mayu de 2014.
  48. ↑ «Bob Brunning Obituary» (inglés). Theguardian.com (28 d'ochobre de 2011). Consultáu'l 26 de mayu de 2014.
  49. ↑ «Bob Welch, former member of Fleetwood Mac, dead at 65 of self-inflicted gunshot wound» (inglés). Cleveland.com (8 de xunu de 2012). Consultáu'l 26 de mayu de 2014.
  50. ↑ «Fleetwood Mac UK Tour: Christine McVie joins band stage Londons 02 Arena» (inglés). Dailymail.co.uk. Consultáu'l 1 de xunu de 2014.
  51. ↑ «Fleetwood Mac Cancels Australian/New Zealand Tour» (inglés). Fleetwoodmac.com. Consultáu'l 7 de mayu de 2014.
  52. ↑ «Christine McVie: I Wants to rejoin Fleetwood Mac» (inglés). Theguardian.com (23 de payares de 2013). Consultáu'l 10 de mayu de 2014.
  53. ↑ «Christine McVie Rejoins Fleetwood Mac official» (inglés). Billboard.com (13 de xineru de 2014). Consultáu'l 7 de mayu de 2014.
  54. ↑ «2014 year end Special Features» (inglés). Pollstarpro.com. Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  55. ↑ «2015 mid year top 100 Worldwide Tours» (inglés). Pollstarpo.com. Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  56. ↑ «Fleetwood Mac album may take a couple of years to finish» (inglés). Theguardian.com. Consultáu'l 31 de xineru de 2016.
  57. ↑ «Stevie Nicks says new Fleetwood Mac album is coming» (inglés). Classichitsandoldies.com. Archiváu dende l'orixinal, el 2016-02-23. Consultáu'l 31 de xineru de 2016.

Bibliografía

editar

Enllaces esternos

editar










Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Fleetwood_Mac&oldid=4284265»