Pedro de Cantabria
Pedru de Cantabria (circa década de de 680, Cantabria – 730) foi duque (dux) de Cantabria; lo yera en 702 (añu de la muerte d'Egica) y en 710 (añu de la muerte de Vitiza).[2] Probablemente nació en dalgún llugar de la cordal Cantábricu y morrió nel añu 730. El so fíu, Alfonso I el Católicu, yera xenru de don Pelayo, y dellos nietos sos fueron escoyíos reis d'Asturies pola nobleza asturiana.
Pedro de Cantabria | |||
|---|---|---|---|
| |||
| Vida | |||
| Nacimientu | Cantabria, circa década de de 680 | ||
| Nacionalidá | Reinu de Toledo | ||
| Muerte | 730 (40/50 años) | ||
| Familia | |||
| Casáu con | valor desconocíu | ||
| Fíos/es | |||
| Estudios | |||
| Llingües falaes | castellanu | ||
 | |||
Antepasaos y descendientes
editarHasta'l sieglu XIX, basándose nos antiguos cronistes, creyóse que foi fíu del rei visigodu Ervigio. Sicasí, nun esiste nenguna prueba documental. Según la versión rotense de la Crónica albeldense, Pedru yera exregni prosapiem; esto ye, de fonduxe real visigoda.[3] Según una hipótesis del xenealoxista Christian Settipani —basándose na onomástica, na cronoloxía, n'elementos biográficos y el testimoniu de les cróniques—, el duque Pedru de Cantabria yera descendiente (por varonía) de Leovigildo y Recaredo I (ex semine Leuvigildi et Reccaredi progenitus) y ye'l mesmu Pedru fíu de Didacus y de la so muyer Gelvira (Guluira) y nietu paternu del conde visigodu Agila y de la so muyer Divigra y, por tanto, sobrín paternu y primu sobrín maternu de Favila.[4] Les Cróniques declaren que los reis ástures son descendientes de Leovigildo y Recaredo y traten de crear una falsa continuidá institucional ente dambes realidaes polítiques. La moderna historiografía coincide en que la causa final d'esti fenómenu anicia no que se denominada «neogoticismo» que respondía a una rede d'intereses políticos y al reforzamientu del prestíu personal d'Alfonso III.[lower-alpha 1]
Desconozse'l nome del so o les sos esposes. Tuvo dos fíos:
- Alfonso I, foi'l tercer rei d'Asturies y padre del rei Fruela I d'Asturies.[6]
- Fruela,[7][8] foi padre de los reis Aurelio y Bermudo I, y güelu de Ramiro I. Dio orixe, al traviés del so fíu Bermudo, a unu de les principales llinaxes de los que provinieron los monarques de los reinos d'Asturies, Llión, Navarra, Castiella y Aragón, que darréu daríen orixe a los reinos d'España y Portugal.
Actuación
editar
Ente 711 y 712, Táriq ibn Ziyad conquistó col so exércitu Amaya, la capital del ducáu de Cantabria.[9] Según antigües cróniques musulmanes, nel añu 714 Musa ibn Nusair toma y escala per segunda vegada Amaya, lo qu'obliga a Pedru y a los suyos a abellugase tres el cordal. Ellí combina les sos fuercies col líder ástur Pelayo pa combatir a los invasores musulmanes, a los que ganen na batalla de Cuadonga. Ye probable que, siguiendo'l costume goda, Pedru unviara al so fíu a la corte real de Pelayo en Cangues d'Onís.[9] Según el fragmentu transcrito de siguío de la Crónica albeldense, el duque Pedru y el rei Pelayo alcordaron fundir los sos dominios por aciu el matrimoniu d'Alfonso, fíu de Pedru, con Ermesinda, fía de Pelayo:
Adefonsus, Pelagi gener, reg. an. XVIIII. Iste Petri Cantabriae ducis filius fuit; et dum Asturies venir Ermesindam Pelagii filiam Pelagio proecipiente, accepitEnrique Flórez de Setién. España sagrada, t. XIII, ap. VI
Tres la muerte'l 14 de setiembre del añu 739, mientres una cacería, de Favila, quien asocediera al so padre Pelayo como rei de los ástures, Alfonso ye designáu primer rei de los unificaos dominios qu'en delantre se conoceríen col nome d'Asturies. La posteridá conocer col nome d'Alfonso I el Católicu.
Notes
editarReferencies
editar- ↑ Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
- ↑ Martínez Díez, 2004, p. 25.
- ↑ Martínez Díez, 2004, p. 66.
- ↑ Settipani, 2004, p. 126.
- ↑ Menéndez Gües, 1995, p. 178.
- ↑ Martínez Díez, 2004, p. 65.
- ↑ Martínez Díez, 2004, p. 108.
- ↑ Besga Marroquín, 2000, p. 190.
- ↑ 9,0 9,1 Martínez Díez, 2004, p. 68.
Bibliografía
editar- Besga Marroquín, Armando (2003). Origen hispanogodos del Reinu d'Asturies. Uviéu: Real Institutu d'Estudios Asturianos. ISBN 8489645418.
- Echegaray González, J. (1993). Los cántabros. Santander: Llibrería Estudio. ISBN 84-87934-23-4.
- Martínez Díez, Gonzalo (2004). El Condáu de Castiella (711-1038). La historia frente a la leyenda. Valladolid: Xunta de Castiella y Lleón. ISBN 84-9718-275-8.
- Menéndez Gües, Lluis Ramón (1995). «Reinu_de_Asturies Transformación y evolución na Asturies Transmontana: De la Romanización al Reinu d'Asturies». Férvedes (Llugo: Muséu de Prehistoria y Arqueoloxía de Vilalba. Serviciu de Publicacions) (2): páxs. 176-179. ISSN 1134-6787. https://www.academia.edu/7778346/Tresformamientos_y_evoluci%C3%B3n_en_la_Asturies_Transmontana_De_la_Romanizaci%C3%B3n_al Reinu_de_Asturies.
- Settipani, Christian (2004). La noblesse du Midi carolingien: études sur quelques grandes familles d'Aquitaine et du Languedoc du IXe au XIe siècle, Toulousain, Périgord, Limousin, Poitou, Auvergne (en francés). Oxford: Oxford Unit for Prosopographical Research. ISBN 9781900934046.
Datos: Q2192525
