Wikipedia

Ethelbaldo de Mercia

Ethelbaldo de Mercia, tamién escritu como Etelbaldo (Æthelbald n'inglés[1]), foi rei de Mercia, reinu asitiáu no que güei constitúin les actuales Midlands ingleses, ente 716 y 757. Mientres el so llargu mandatu, Mercia convertir nel reinu dominante ente los anglosaxones y repunxo la posición preeminente que yá esfrutara nel sieglu VII, so los reinaos de Penda y Wulfhere; el dominiu de Mercia n'Inglaterra enllargar hasta'l final del sieglu VIII.

Ethelbaldo de Mercia
rei de Mercia (es) Traducir

716 (Gregorianu) - 757 (Gregorianu)
← Ceolwald de Mercia (es) Traducir - Beornrad de Mercia (es) Traducir →
rei de Mercia (es) Traducir

716 - 757
← Ceolredo de Mercia (es) Traducir - Beornrad de Mercia (es) Traducir →
Vida
Nacimientu probablemente (es) Traducir sieglu de VII
Nacionalidá Reinu de Mercia
Muerte Seckington (en) Traducir, 757
Sepultura Repton Abbey (en) Traducir
Causa de la muerte homicidiu
Familia
Padre Alwith
Hermanos/es Heardberht
Oficiu monarca
Creencies
Relixón Ilesia Católica
Cambiar los datos en Wikidata

Ethelbaldo xubió al tronu tres la muerte del so primu, el rei Ceolredo. Naquel tiempu, tanto Wessex como Kent taben gobernaos por reis poderosos, pero trescurríos quince años, el cronista contemporaneu Beda describió a Ethelbaldo como gobernante de tola parte d'Inglaterra asitiada al sur del ríu Humber. La Crónica anglosaxona nun numbera a Ethelbaldo como bretwalda, o «Soberanu de Britania», anque esto puede debese a que la Crónica yera orixinaria de Wessex.

San Bonifacio escribió a Ethelbaldo sobre l'añu 745 reprochándo-y dellos actos disolutos ya irrelixosos. El posterior concilio de Clovesho de 747 y una carta aprobada por Ethelbaldo en Gumley en 749, na que lliberaba a la Ilesia de delles de les sos obligaciones, podríen ser frutu de la carta de Bonifacio. Ethelbaldo foi asesináu en 757 pol so guardia personal. Beornrad, de quien se conoz bien pocu, asocedió-y de volao nel tronu, pero al cabu d'un añu yá fuera depuestu por Offa. Esti postreru, que yera nietu d'un primu de Ethelbaldo llamáu Eanwulf, reinó mientres 39 años.


Mocedá y ascensu editar

Anque'l padre de Ethelbaldo, Alweo, nunca foi rei, Ethelbaldo provenía de la llinia de socesión real de Mercia. El padre de Alweo, Eowa, compartió'l tronu mientres dalgún tiempu col so hermanu Penda. Anque la Crónica anglosaxona nun fai mención de Eowa, asitia cronológicamente el reináu de Penda nos trenta años que s'estienden dende 626 hasta 656, añu nel que morrió na batalla de Winwaed. Sicasí, hai dos fuentes posteriores que sí que citen a Eowa como rei: la Historia Brittonum y los Annales Cambriae. Los Annales Cambriae asitien la muerte de Eowa en 644, na batalla de Maserfelth, onde Penda ganó a Osvaldo de Northumbria. Los detalles sobre'l reináu de Penda son escasos y especúlase sobre si Eowa yera un rei vasallu que rindía pleitesía a Penda, o si pela cueta Eowa y Penda partiérense Mercia ente dambos. Si estremaron el reinu, probablemente Eowa reinó nel norte de Mercia, ente que Peada foi designáu rei del sur por Oswiu de Northumbria, que ganara a los mercianos y dau muerte a Penda, el padre de Peada, nel añu 656. Ye posible que Eowa lluchara contra Penda en Maserfelth.[2]

Mientres la mocedá de Ethelbaldo, la dinastía de Penda gobernó Mercia; Ceolredo, nietu de Penda y per tanto primu segundu de Ethelbaldo, foi rei de Mercia ente 709 y 716.[3] Una antigua fonte, la Vita sancti Guthlaci, escrita pol monxu de Wessex Félix, revela que foi Ceolredo quien unvió a Ethelbaldo al exiliu.[4] San Guthlac foi un noble merciano qu'abandonó la so carrera nel exércitu d'Ethelredo pa convertise primero en monxu ya instalase en Repton y darréu vivir como un ermitañu nun túmulu de Crowland, nes zones pantanoses d'Anglia Oriental.[5] Mientres el so exiliu, Ethelbaldo y los sos homes abellugar na mesma zona, polo que visitaron a Guthlac,[4] que simpatizaba cola causa de Ethelbaldo, seique por cuenta de la opresión que Ceolredo exercía sobre los monesterios.[6] Guthlac tamién recibía visites d'otres personalidaes, como'l obispu Haedde de Lichfield, un merciano influyente, y pue que a Ethelbaldo fuéra-y políticamente útil el sofitu del monxu pa llograr aportar al tronu. Tres la muerte de Guthlac, Ethelbaldo tuvo un suañu nel qu'ésti-y agoraba grandor; darréu, cuando Ethelbaldo yá ocupara'l tronu, construyó un santuariu dedicáu a Guthlac.[4][7]

Cuando Ceolredo morrió de secute, de causes naturales, mientres una llacuada,[8] Ethelbaldo tornó a Mercia y llogró el poder, anque ye posible que un rei llamáu Ceolwald, seique hermanu de Ceolredo, reinara mientres un curtiu periodu ente los reinaos de Ceolredo y Ethelbaldo.[9][4] L'ascensión al tronu de Ethelbaldo terminó cola llinia de descendientes de Penda; el reináu de Ethelbaldo foi siguíu, tres un curtiu intervalu, pol reináu de Offa, otru descendiente de Eowa.[3]

Dominiu de Mercia editar

 
Los reinos de Gran Bretaña nel sieglu VII, cuando nació Ethelbaldo.

El reináu de Ethelbaldo marcó'l resurdimientu del poder de Mercia, que perduraría hasta finales del sieglu VIII.[10] Cola esceición del curtiu reináu de Beornrad, qu'asocedió a Ethelbaldo mientres menos d'un añu, Mercia foi gobernada mientres ochenta años por dos de los reis anglosaxones más poderosos, Ethelbaldo y Offa.[11] Estos llargos reinaos yeren inusuales naquellos tiempos; por casu, mientres el mesmu periodu Northumbria tuvo once rey, munchos de los cualos morrieron de forma violenta.[12]

Hacia l'añu 731, Ethelbaldo apoderaba tola zona d'Inglaterra asitiada al sur del ríu Humber.[13] Hai poques evidencies direutes de la rellación esistente ente Ethelbaldo y los reis que dependíen d'él.[6] Xeneralmente, un rei vasallu suxetu a un señor como Ethelbaldo entá tendría de ser consideráu como rei, anque la so independencia veríase retayada en dellos aspeutos. Les cartes o fueros son fontes qu'ufierten importantes evidencies d'esta rellación: tratar de documentos que daben tierres a los vasallos o al cleru nes qu'apaecía como testigu'l rei, con poder pa otorgar eses tierres.[14][15] Una carta que concedía tierres nel territoriu d'unu de los reis vasallos tenía de tener rexistraos los nomes del rei, según el del rei al qu'ésti debía pleitesía na llista de testigos; por casu, una llista de testigos puede trate nel Diploma de Ismere. Los títulos daos a los reis nes cartes tamién podíen ser reveladores: un rei podía apaecer descritu como un subregulus (términu qu'implicaría un rei de categoría inferior o rei vasallu).[16]

Dende aquella dómina, caltuviéronse abondes fontes que verificaren el progresu de la influencia de Ethelbaldo sobre dos de los reinos del sur, Wessex y Kent. Al empiezu del reináu de Ethelbaldo, tanto Kent como Wessex taben gobernaos por dos poderosos reis, Wihtred y Ine respeutivamente. Wihtred de Kent morrió en 725 y Ine de Wessex, unu de los reis más terribles del so tiempu, abdicó en 726 pa pelegrinar a Roma. Según la Crónica anglosaxona, el socesor de Ine, Aethelheard de Wessex, lluchó esi añu con un ealdorman llamáu Osvaldo, a quien la Crónica anglosaxona amuesa como descendiente de Ceawlin, unu de los primeros reis de Wessex.[17] Finalmente Aethelheard trunfó na so llucha pol tronu y hai nicios posteriores de que gobernó suxetu a l'autoridá de Mercia. Poro, podría ser que Ethelbaldo ayudara a establecese nel tronu tanto a Aethelheard como al so hermanu, Cuthred, quien asocedió a Aethelheard en 739.[18] Tamién hai pruebes de que'l territoriu de Sussex esprender del dominiu de Wessex a principios de los años 720, lo que paez podría indicar la creciente influencia de Ethelbaldo na zona, anque tamién podría ser la influencia de Kent, en llugar de la de Mercia, la que debilitara'l control de Wessex.[18]

No relativo a Kent, hai pruebes nel cartulariu de Kent qu'amuesen que Ethelbaldo foi mecenes de les ilesies de dicha zona.[19] Nun hai pruebes nes cartes, sicasí, qu'amuesen que Ethelbaldo tuviera de dar el so consentimientu a la d'otorgar tierres; amás sobrevivieron cartes d'Ethelberto II y Eadberto I, dambos reis de Kent, nes qu'estos reis otorguen tierres ensin el consentimientu de Ethelbaldo.[20] Podría ser que les cartes qu'amosaren el señoríu de Ethelbaldo nun sobrevivieren pero, seya que non, la resultancia ye que nun hai pruebes direutes de la estensión de la influencia de Ethelbaldo sobre Kent.

Tiense menos información de lo qu'asocedió en Essex mientres esti periodu, pero foi aproximao nesa dómina cuando Londres pasó a depender de Mercia en llugar de Essex. Trés de los predecesores de Ethelbaldo -Ethelredo, Cenredo y Ceolredo- confirmaron una carta saxona oriental na que s'otorgaba Twickenham a Waldhere, l'obispu de Londres. Gracies a cartes de Kent sábese que Londres tuvo sol control de Ethelbaldo y, a partir del reináu d'esti monarca paez que la transición escontra'l control completárase yá. Una carta de principios del reináu de Offa, na que s'otorguen tierres cerca d'Harrow, nin siquier inclúi al rei de Essex na llista de testigos.[6][19] Al respective de Sussex, hai bien poques pruebes nes cartes, pero como nel casu de Kent, nun s'amuesa que fixera falta'l consentimientu de Ethelbaldo pa otorgar tierres.[20] La falta de pruebes nun tien d'escurecer el fechu de que Beda, quien a lo último yera un cronista contemporaneu, resumió la situación d'Inglaterra en 731 listando los obispos activos nel sur d'Inglaterra, y añadiendo que «toes eses provincies, xunto a les otres al sur del ríu Humber y los sos reis, tán suxetes a Ethelbaldo, rei de los mercios».[13]

Sigo qu'esisten pruebes que demuestren que Ethelbaldo tuvo que dir a la guerra pa caltener el so dominiu. En 733 entamó una espedición contra Wessex y prindó el señoríu de Somerton. La Crónica anglosaxona tamién rellata que cuando Cuthred asocedió a Aethelheard nel tronu de Wessex en 740, ésti «fixo guerra valientemente contra Ethelbaldo, rei de Mercia».[21] Tres años dempués, Cuthredo y Ethelbaldo apaecen lluchando contra los galeses. Esto podría ser una obligación impuesta por Mercia sobre Cuthredo, vistu que los reis anteriores ayudaren de forma similar a Penda y Wulfhere, dos poderosos gobernantes mercios del sieglu VII.[18] En 752, Ethelbaldo y Cuthredo atopar de nuevu engarraos nun conflictu, y según una versión del manuscritu, Cuthredo «punxo en fuga [a Ethelbaldo]» en Burford.[22] Paez ser que Ethelbaldo reafitaría la so autoridá sobre los saxones occidentales nos sos últimos años de vida, yá que ta documentáu que Cynewulf, un posterior rei de Wessex, foi testigu nuna carta de Ethelbaldo a principios del so reináu, en 757.[23]

En 740 rexistrar nes cróniques una guerra ente los pictos y los northumbrios. Ethelbaldo, que tenía de ser aliáu d'Óengus I, rei de los pictos,[19] sacó provechu de l'ausencia d'Eadberto de Northumbria p'afarar les sos tierres, y seique, amburar York.[24]

Títulos editar

 
El Diploma de Ismere, una carta del rei Ethelbaldo al so caballeru, o ealdorman, Cyneberht en 736.

Nel so Historia ecclesiastica gentis Anglorum, Beda listó siete rey que gobernaron les provincies del Sur d'Inglaterra, con reinaos que van dende finales del sieglu V a finales del sieglu VII. Darréu, la Crónica anglosaxona -otra fonte importante pa esti periodu- describe estos siete reis como bretwaldes o brytenwaldas, un títulu traducíu como «Gobernante de Britania» o «Vastu gobernante».[25] La Crónica solo añade un rei a la llista: Egberto de Wessex, quien reinó nel sieglu IX. La llista resultante d'ocho bretwaldas omite dellos poderosos reis mercios pero ye posible que'l cronista qu'escribió la Crónica anglosaxona a cencielles añadiera'l nome de Egberto a la llista orixinal de Beda, ensin querer con ello afirmar que nengún otru rei consiguiera similares poderes n'Inglaterra. Cuasi con toa certidume, el cronista yera saxón occidental, y yá que nin Ethelbaldo nin Offa fueron reis de Wessex, ye posible que'l cronista nun los mentara por causa del so arguyu rexonal.[26][27] El significáu del términu «bretwalda» y la naturaleza del poder qu'exercieron estos ocho reis fueron llargamente esaminaos polos académicos. Una de les interpretaciones que se suxurieron ye que, yá que Beda escribió mientres el reináu de Ethelbaldo, los siete reis orixinales que listó yeren esencialmente aquellos reis que podríen ser vistos como prototipos de Ethelbaldo nel so dominiu de la parte d'Inglaterra al sur del ríu Humber.[28]

Más pruebes del poder de Ethelbaldo, o siquier de los sos títulos, atopar nuna importante carta de 736, el Diploma de Ismere, del que llegó a los nuesos díes una copia contemporánea (posiblemente orixinal). Empieza describiendo a Ethelbaldo como «rei, non yá de los mercios, sinón tamién de toles provincies llamaes col nome xenéricu d'Inglaterra del Sur»; na llista de testigu ye llamáu adicionalmente Rex Britanniae, «Rei de Britania».[29][30] Stenton describió esti títulu como «una frase que puede ser interpretada solamente como una traducción llatina del títulu inglés Bretwalda»,[6] anque tamién podría ser que naquel tiempu estos títulos nun fueren reconocíos más allá de Worcester, onde nos años 730 escribiéronse otros documentos similares a este nel qu'apaecíen títulos similares.[31]

Rellaciones cola Ilesia editar

En 745-746, el líder misioneru anglosaxón ente los xermanos, San Bonifacio, xunto con otros siete obispos, unvió una carta a Ethelbaldo reprochándo-y los sos pecaos, como'l robu de rentes eclesiástiques, la violación de privilexos de la Ilesia, la imposición de trabayos forzaos al cleru y la fornicación con monxes.[30] La carta clamiaba a Ethelbaldo que tomara una esposa y abandonara la so vida luxuriosa:

Poro, nós, amáu fíu, clamiamos a El so Ilustrísima pola gracia de Cristu'l Fíu de Dios y por La so venida y El so reinu, que si ye ciertu que sigue nesti viciu, enmiende la so vida con penitencia, se purifique, y tenga presente cómo de infame ye camudar, al traviés de la lluxuria, la imaxe de Dios creada en vos na imaxe d'un demoniu despiadáu. Recuerde que foi fechu rei y gobernante sobre munchos non polos sos propios méritos sinón pola abondosu gracia de Dios, y agora ta convirtiéndose pola so propia lluxuria nel esclavu d'un espíritu malinu.
We therefore, beloved son, beseech Your Grace by Christ the son of God and by His coming and by His kingdom, that if it is true that you are continuing in this vice you will amend your life by penitence, purify yourself, and bear in mind how vile a thing it is through lust to change the image of God created in you into the image and likeness of a vicious demon. Remember that you were made king and ruler over many not by your own merits but by the abounding grace of God, and now you are making yourself by your own lust the slave of an evil spirit.[32]

Primero, Bonifacio unvió la carta a Egberto, el arzobispu de York, pidiéndo-y que corrixera cualquier inexactitud y aportunara no que yera correutu; y pidió a Herefrith, un sacerdote al que Ethelbaldo escuchara nel pasáu, que lleera y esplicara la carta al rei personalmente.[33] Anque la carta de Bonifacio allaba la fe y la caridá de Ethelbaldo, les sos crítiques avafaron la imaxe d'esti gobernante mientres les dómines posteriores.[30] Tamién contribuyó negativamente a la so reputación una reclamación fecha nel sieglu IX nuna llista de donaciones de l'abadía de Gloucester, na qu'apaez que Ethelbaldo apuñalara o cutiera hasta la muerte al pariente d'una abadesa mercia.[34]

Ethelbaldo pudo exercer la so influencia pal nomamientu de los socesivos arzobispos de Canterbury, Tatvino, Notelmo y Cutberto, el postreru probablemente yera l'anterior obispu de Hereford[20] y, a pesar de les fuertes crítiques de Bonifacio, hai pruebes del positivu interés que'l monarca amosó sobre los asuntos eclesiásticos. Una carta posterior de Bonifacio a Cutberto, arzobispu de Canterbury, apurre bastante información sobre concilios francos, especialmente sobre unu lleváu a cabu en 747, que'l so decretu ye incluyíu por Bonifacio na carta. Bonifacio nun suxure explícitamente a Cutberto que tamién él tendría de llevar a cabu un concilio, pero paez claro qu'esta yera la so intención.[35] Ello ye que darréu llevóse a cabu un concilio en Clovesho (la llocalización del cual nun se conoz); Ethelbaldo asistió al mesmu y seique inclusive lo presidió. El concilio ocupar de les rellaciones ente la ilesia y el mundu secular, y condergó munchos escesos cometíos per parte del cleru.[36] El concilio llindó les rellaciones ente los monxos y los llaicus y dictaminó que les actividaes seculares nun yeren permisibles pa los monxos: los negocios seculares y los cantares profanos fueron prohibíes, especialmente los cantares absurdos».

Dos años dempués d'ésti, en 749, nel concilio de Gumley, Ethelbaldo promulgó una carta que eximía a les tierres de la Ilesia de toa obligación, sacante los requisitos pa construyir fuertes y pontes, que yeren obligaciones qu'afectaben a tol mundu, como parte de la trinoda necessitas. Esta carta namái tuvo como testigos a obispos mercios, y ye posible que nun tuviera efeutu fora de Mercia, pero tamién ye posible que formara parte esencial d'un programa de reformes inspiráu por Bonifacio y socatráu en Clovesho.[37][38]

Muerte editar

 
Grabáu del sieglu XIX que representa la cripta de Repton onde foi soterráu Ethelbaldo.

Ethelbaldo morrió asesináu en Seckington, Warwickshire, nel añu 757, cerca de la sede real de Tamworth, siendo asocedíu de volao por Beornrad. Según una continuación posterior de la Historia ecclesiastica gentis Anglorum de Beda, «pela nueche foi asesináu a traición pola so propia guardia personal», anque'l motivu del so asesinatu nun ta rexistráu.[39] Ethelbaldo foi soterráu en Repton, nuna cripta qu'entá se caltién. Hai constancia de qu'un contemporaneu afirmó tener una visión del monarca nel infiernu, reforzando la impresión de que'l rei nun goció de bona fama ente la totalidá de los sos súbditos.[40] La ilesia del monesteriu qu'había nesi llugar foi probablemente construyida por el mesmu Ethelbaldo p'allugar el mausoléu real, y ente les otres tumbes que s'atopen nel mesmu llugar, tópase la de Wigstan de Mercia.[30][41][42]

En Repton caltiénse'l fragmentu d'una cruz de piedra que nuna de les sos cares tien grabada la imaxe d'un home, que se suxurió que podría ser un monumentu conmemorativo n'honor de Ethelbaldo. La figura representa a un home llevando una armadura de malla y portando una espada y un escudu, con una diadema na so cabeza.[43]

Referencies editar

  1. ↑ La forma Æthelbald usa l'alfabetu anglosaxón y puede ser considerada la más auténtica. Sicasí tamién ye escritu como Ethelbald o Aethelbald n'obres secundaries modernes.
  2. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páx. 91.
  3. ↑ 3,0 3,1 Tal que lo amuesa'l cuadru cronolóxicu númberu 8 de los apéndices, en Kirby, Earliest English Kings, páx. 227.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Kirby, Earliest English Kings, páx. 129.
  5. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, páx. 82.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Stenton, Anglo-Saxon England, páxs. 203–205.
  7. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, páx. 94.
  8. ↑ Whitelock, Dorothy (1968). English Historical Documents v.l. c. 500–1042. Londres: Eyre & Spottiswoode, páx. 755.
  9. ↑ Yorke, Barbara (1990). Kings and Kingdoms of Early Anglo-Saxon England. Seaby, páx. 111. ISBN 1-85264-027-8.
  10. ↑ Hunter Blair, Roman Britain, páx. 168.
  11. ↑ Según una versión de la Crónica anglosaxona, Offa punxo en fuga a Beornrad; según otra versión, Beornrad ostentó'l reináu mientres «un curtiu y desgraciáu periodu». Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 46–50.
  12. ↑ Hunter Blair, An Introduction to Anglo-Saxon England, páx. 755.
  13. ↑ 13,0 13,1 Beda, páx. 324, traducíu al inglés por Leo Sherley-Price.
  14. ↑ Hunter Blair, Roman Britain, páxs. 14–15.
  15. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, páxs. 95-98.
  16. ↑ Pa un informe dende la señoría de Offa sobre'l territoriu de los hwicce a la estinción de la dinastía gobernante y la consiguiente absorción pol reinu de Mercia, ver Campbell, The Anglo-Saxons, páx. 123.
  17. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 42–43.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Kirby, Earliest English Kings, páx. 133.
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Campbell, The Anglo-Saxons, páx. 95.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Kirby, Earliest English Kings, páx.132.
  21. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 44–45.
  22. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 46–47.
  23. ↑ Miller, Sean. «S 96» (inglés). Anglo-Saxons.net. Consultáu'l 28 de payares de 2008.
  24. ↑ Anderson, Scottish Annals, páxs. 55–56.
  25. ↑ Les distintes versiones del títulu, bretwalda y brytenwalda, atopar nos testos A y Y de la Crónica anglosaxona, na entrada 827. Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 60–61.
  26. ↑ Ver el comentariu y la nota 2 en Keynes, Simon; Lapidge , Michael (2004). Alfred the Great: Asser's Life of King Alfred and other contemporary sources, Penguin Classics. páxs. 11, 210. ISBN 0-14-044409-2.
  27. ↑ Hunter Blair, An Introduction to Anglo-Saxon England, páx. 201.
  28. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páx. 19.
  29. ↑ Miller, Sean. «S 89» (inglés). Anglo-Saxons.net. Consultáu'l 9 d'avientu de 2008.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 30,3 Fletcher, Who's Who, páxs. 98-100.
  31. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páx. 130.
  32. ↑ Emerton, The Letters of St. Boniface, páx. 105.
  33. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páx. 135; Emerton, The Letters of St. Boniface, páxs. 108-109.
  34. ↑ Kirby (Earliest English Kings, páx. 134) cita dos documentos: Birch CS 535 (Sawyer 209), y Sawyer 1782. El testu CS 535 puede vese nel orixinal llatín en Miller, Sean. «S 209» (inglés). Anglo-Saxons.net. Consultáu'l 9 d'avientu de 2008. Ver tamién: F.M. Stenton (1970). Anglo-Saxon England. Oxford University Press; 3ª Ed. Revisada, páx. 205. ISBN 0-19-821716-1.
  35. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páxs. 135–136.
  36. ↑ Richard Fletcher (Who's Who, páx. 100.) afirma que l'arzobispu Cuthbert de Canterbury presidió'l concilio, anque añade que'l concilio nun podía ser convocáu ensin sanción real; James Campbell (The Anglo-Saxons, páx. 78) afirma que foi presidíu por Ethelbaldo.
  37. ↑ Miller, Sean. «S 92» (inglés). Anglo-Saxons.net. Consultáu'l 9 d'avientu de 2008.
  38. ↑ Campbell, The Anglo-Saxons, páx. 100.
  39. ↑ Beda. «CHAP. XXIV. Chronological recapitulation of the whole work: also concerning the author himself.» (inglés). Bede's Ecclesiastical History of England. Christian Classics Ethereal Library. Consultáu'l 14 d'avientu de 2007.
  40. ↑ Kirby, Earliest English Kings, páx. 134.
  41. ↑ Swanton, The Anglo-Saxon Chronicle, páxs. 48–49.
  42. ↑ Fletcher, Who's Who, páx. 116.
  43. ↑ Lapidge, Michael (1999). The Blackwell Encyclopedia of Anglo-Saxon England. Blackwell Publishing, páx. 392. ISBN 0-631-22492-0.

Bibliografía editar

Fontes primaries
  • Anderson, Alan Orr (1908). Scottish Annals from English Chroniclers A.D. 500–1286, 1991, Londres: D. Nutt. OCLC 1248209. ISBN 1-871615-45-3.
  • Beda (1990). D.H. Farmer: Ecclesiastical History of the English People, traducción de Leo Sherley-Price, revisáu por R.Y. Latham, Londres: Penguin. ISBN 0-14-044565-X.
  • Emerton, Ephraim (1940). Noble, Thomas F.X: The Letters of St.Boniface: With a New Introduction and Bibliography, 1940, Nueva York: Columbia University Press. ISBN 0-231-12093-1.
  • Swanton, Michael (1996). The Anglo-Saxon Chronicle. Nueva York: Routledge. ISBN 0-415-92129-5.
Fontes secundaries

Enllaces esternos editar


Predecesor:
Ceolwald 		Rei de Mercia
716 - 757 		Socesor:
Beornrad



 
Sacáu de «https://ast.wikipedia.org/w/index.php?title=Ethelbaldo_de_Mercia&oldid=4167961»