Heptarquía anglosaxona

Heptarquía anglosaxona (del griegu ἑπτά hepta «siete», y αρχία arkhía «poder, autoridá»; y de anglosaxón) ye'l nome conxuntu dadu mientres l'Antigüedá tardida y l'Alta Edá Media a los reinos anglosaxones del centru, sur y este de la islla de Gran Bretaña que davezu s'identifiquen con Essex, Estanglia, Kent, Mercia, Northumbria, Sussex y Wessex y que finalmente se xunieron nel reinu d'Inglaterra.

La idea orixinal de qu'hubo siete reinos anglosaxones atribuyir al historiador inglés Enrique de Huntingdon (c. 1080-1160) que la emplegó per primer vegada na so Historia Anglorum (Historia de los Ingleses), pero nun s'estendió l'usu hasta'l sieglu XVI.

Definición y historicidad de la heptarquía

Mapa de la isla de Gran Bretaña onde s'amuesen los reinos anglosaxón y celta a empiezos del sieglu VII

El conceutu heptarquía anglosaxona usar por convención pa cubrir el periodu de la historia d'Inglaterra que va del añu 500, tres la invasión de la islla per bandes de xutos, anglos y saxones, al 850 aproximao, cuando Egberto de Wessex quedó como únicu señor. De cutiu llámase a esti periodu edá escura.

Anque'l términu heptarquía suxer la esistencia de siete reinos, la cantidá varió col tiempu al empar que camudaba'l númberu de reis que pertenecíen pola supremacía nel mesmu periodu. A finales del sieglu VI, el rei de Kent yera una figura prominente nel sur; nel sieglu VII, los reis de Northumbria y Wessex yeren poderosos; nel sieglu VIII, el reinu de Mercia algama la hexemonía sobre'l restu de reinossobremanera mientres el reináu d'Offa. Sicasí, inda nos reinaos d'Edwin y Edgar el Pacíficu, na segunda metá del sieglu VIII, pueden atopase estaos independientes dientro del territoriu xutu-anglosaxón.

El final de la heptarquía foi un procesu gradual. Los saqueos viquingos del sieglu IX que llevaron al establecimientu d'un enclave danés en York, y n'última instancia a l'apaición de Danelaw, cobraron ventaya gracies a la rivalidá esistente ente los reinos anglosaxones. Alfredo'l Grande, primer rei de Wessex que se autoproclamó rei de los anglosaxones, aguantó a la invasión danesa con quien robló un tratáu qu'afitaba les llendes de les sos respeutives posesiones. Los socesivos reis de Wessex, cuantimás Athelstan, reforzaron la unidá anglosaxona hasta que, tres la disolución de Mercia y la sumisión de Northumbria mientres el gobiernu de Edgar el Pacíficu, los antiguos reinos quedaron finalmente unificaos n'unu.

Recién estudios revelaron que dellos reinos de la heptarquía (en particular Essex y Sussex) nun algamar la mesma categoría que'l restu. Al empar, tamién esistieron otres divisiones polítiques xunto a estos siete reinos que representaron un papel más destacáu de lo que se pensaba. Dalgunos d'estos estaos y tribus fueron: Bernicia y Deira en Northumbria; Lindsey na actual Lincolnshire; Hwicce nel suroeste de les Midlands; Magonsaete no que güei ye Herefordshire; Wihtwara, un reinu xutu, na islla de Wight; los anglos del centru, un grupu de tribus en redol a la moderna Leicestershire; los haestingas, alredor de la ciudá de Hastings en Sussex; y los gewisse, una tribu saxona no que güei ye'l sur de Hampshire.

Dende empiezos del sieglu XX, munchos historiadores consideraron el términu heptarquía insatisfactoriu porque nun describe con precisión el periodu al que se refier y optaron por non usalo. Sicasí, inda s'usa como una etiqueta conveniente pa esta fase del desenvolvimientu d'Inglaterra.

Reinos mientres la heptarquía anglosaxona

La Heptarquía, según A literary & historical atlas of Europe (1914) de Bartholomew.

De siguío numbérense los reinos conocíos d'esti periodu.

Reinos anglos

Deren rīce / Reinu de Deira (560-654). La colonia d'anglos laeti (tropes federaes) llegaes a Britania nel 420 y asitiaes en Deywr, independícense y controlen el territoriu d'Eburacum / Ebrauc (York) nel 560, al conquistar Elmet 617 controlaben el territoriu ente'l Humber y el Tees en Yorkshire. Nel 654 xunir a Bernicia pa formar Northumbria
Beornice rīce / Reinu de Bernicia (547-654). Ocupaba los actuales condaos ingleses de Durham y Northumberland, y al conquistar el reinu de Goddodin tamién los escoceses de Berwickshire y East Lothian, ente los ríos Tees y Forth. Xunir a Deria nel 654 pa formar Northumbria.
Norþanhymbra rīce / Reinu de Northumbria (654-954). Formáu pola unión de Deria y Bernicia controlaba tol norte de l'actual Inglaterra y sur de l'actual Escocia ente los ríos Humber y Forth. Amás al conquistar los reinos de Rheged y Dunoting ampliar a los actuales condaos de Westmorland, Lancanshire, Cheshire, tou Yorkshire y el norte de Derbyshire y Nottinghamshire. La capital foi Eoforwic (York).
Ēast Engla rīce / Reinu d'Estanglia (c.570-917). Tomaba los actuales condaos de Norfolk y Suffolk, y dacuando estendíase tamién per parte de Cambridgeshire y Lincolnshire. La so capital atópase en Gippeswick (Ipswich) y tamién en Northwic (Norwich). Nel 870 ye conquistada polos viquingos daneses que la converten en Danelaw (Estanglia danesa). En 917 ye conquistáu por Wessex.
Miercna rīce / Reinu de Mercia (s. VI-918). El reinu inicial centrar nel valle del Trent, estendiéndose pel sur de Derbyshire, Leicestershire, Nottinghamshire, Staffordshire y el norte de Warwickshire. Mercia foi'l reinu más espansivu y nes sos socesives conquistes llegó a tomar toles Midlands, el territoriu ente'l Humber y el Támesis. Tuvo capitales en Rapendune (Repton), Tameworde (Tamworth) y la sede episcopal de Lechefelle (Lichfield).
Lindisware rīce / Reinu de Lindsey (c.500- h.680). Colonia federada angla del norte de Lincolnshire, convertida en reinu darréu y de cutio apostáu ente Mercia y Northumbria. Conquistada y convertida en provincia de Mercia escontra'l 680.
Middil Engle / Anglos Medios (c.500- 656). Asitiaos ente los reinos de Mercia y Estanglia. Taben formaos por cles más o menos autónomes, nes marismas “The Fens”, taben los North Gyrwe (Peterborough), los South Gyrwe (Ely), los Spaldingas (Spalding), y los Bilmingas (sur de Lincolnshire). Al este de Cambridgeshire, los Undalum (o Undele), y los Herstingas en Cambridgeshire y Hertfordshire. Adulces fueron incorporándose a Mercia.
Cilternsæte (ó Ciltern Sætna)/ Colonia del Chiltern (c.560-675). Tribu angla alcontrada nes llombes de Chiltern (Bedfordshire, Buckinghamshire, Hertfordshire, Oxfordshire), incorporada a Mercia.

Reinos xutos

Reinu de Kent^[1] (450-871). El primer reinu establecíu en Britania, con capital en Canterbury,^[2] estender pol actual condáu de Kent .
Meonwara^[3] (c.500-661). Tribu juta nel valle del ríu Meon (Hampshire). La so capital podría ser Titchfield^[4] o Meonstoke.^[5] Primeramente formaba parte del reinu xutu de Wight, pero más tarde foi conquistada por Mercia.
Reinu de Wight^[6] (c.530-686). Tamién nomáu como Reinu de Ynys Weith. Asitiáu na islla de Wight y les zones costeres colindantes, foi conquistáu y abrasaos los sos habitantes por Caedwalla de Wessex. Tenía la so capital en Carisbrooke.^[7]
Monte de los Xutos (principios del s. VI). Asitiáu nel actual New Forest (Hampshire), desconocemos el so nome orixinal. Los saxones llamar Ytene^[8] porque foi colonizáu polos xutos. Formaba parte de los dominios de los reis de Wight, pero dempués foi conquistáu por Mercia.

Reinos saxones

Sūþ Seaxna rīce / Reinu de los Saxones del Sur (c.477-825). Seique nun s'estableció como reinu unitariu hasta 645. Asitiáu nos actuales condaos d'East Sussex y West Sussex, tenía capital en Selesie (Selsey).
Ēast Seaxna rīce / Reinu de los Saxones del Este (527-825). Ocupaba l'actual condáu d'Essex amás de partes de los condaos de Hertfordshire y Middlesex. Capital en Collaceaster (Colchester) dacuando foi treslladada a Londres cuando Essex controlaba la ciudá.
West Seaxna rīce / Reinu de los Saxones del Oeste (570-927). El nucleu inicial del reinu taba nos condaos de Berkshire, Wiltshire y Hampshire. Darréu estendióse tamién a los d'Oxfordshire, Dorset, Somerset y gran parte de Devon y Gloucestershire. La capital alcontrar en Wintonceastre (Winchester). En tiempos d'Alfredo'l Grande, Wessex controlaba tol sur d'Inglaterra.
Middel Seaxe / Saxones del Centru (c.490-730). Tribu saxona que colonizó la zona de Lundewic (Londres), l'antiguu condáu de Middlesex, escontra'l 600 acomuñar al reinu d'Essex, pa ser incorporaos a Mercia nel 730.
South-gue o Suthrige. La Rexón del Sur”, referida a la marxe sur del Támesis na actual Surrey. Nunca llegó a constituyise como un reinu xuníu y foi llargamente apostáu por Kent, Essex, Mercia y Wessex.
Hwicce rīce / Reinu de Hwicce (c.600-780). En Gloucestershire, Worcestershire y parte de Warwickshire. Capital en Gleaweceastre (Gloucester) y Weorgoranceaster (Worcester). Partíu ente Wessex y Mercia.
Gewissae (c.500-645). Tribu saxona asitiada en Dorcicceastre (Dorchester-on-Thames), espandiéronse y conquistaron los territorios de los clanes saxones del valle del Támesis y los reinos xutos de Hampshire formando'l reinu de Wessex.
Saxones del valle del Támesis (500-600). Nos actuales condaos d'Oxfordshire, Berkshire, Buckinghamshire, Wiltshire y norte de Hampshire asitiáronse los clanes saxones que darréu formaríen el reinu de Wesssex. Readingas, Ebbingas, Sumnigas, Banesburingas, Basingas y los que los apoderaron a toos, los Gewissae.
Wiltsæte (c.500-640). Tribu saxona asitiada en Wiltshire , conquistada polos Gewissae
Somersæte (580-710). Tribu saxona asitiada al norte de Somerset, nel 710, Ine de Wessex incorpora'l so territoriu a Wessex.
Dormsæte (615-670). Tribu saxona asitiada en Dorset, incorporaos a Wessex por Cenwalh de Wessex nel 670.
Magonsæte o Western Hecani rīce (660-700) – Reinu saxón allugáu en Herefordshire. Conquistáu en 730 por Elthebaldo, que lo incorpora como una provincia de Mercia.
Wrocensæte o Wreocensæte (660-700). Tribu saxona asitiada en Wroxeter (Shropshire), estender polos actuales condaos ingleses de Shropshire, Cheshire y los del nordeste de Gales, Wrexham, Denbighshire y Flintshire.

Escudos d'armes

En tiempos modernos, asignar a los tradicionales reinos de la heptarquía escudos d'armes que nunca tuvieron en realidá porque la heráldica nació cuando estos reinos yá nun esistíen.

Ver tamién

Notes

↑ El nome n'inglés antiguu ye Cantaware rīce.
↑ El nome n'inglés antiguu ye Cantawaraburh.
↑ Tamién llamada Meonsaete.
↑ El nome n'inglés antiguu ye Ticefelle.
↑ El nome n'inglés antiguu ye Menestoche.
↑ El nome n'inglés antiguu ye Wihtware rīce.
↑ El nome n'inglés antiguu ye Wihtwarasburgh.
↑ prouincia Iutarum in Noua Foresta quae lingua Anglorum Ytene nuncupatur. Ytene significa de los xutos.

Enllaces esternos

Cawley, Charles (2014). «England, Anglo-Saxon & Danish Kings» (inglés). Consultáu'l 20 de mayu de 2015.
Chambers, Raymond Wilson (1922). «BEOWULF. An Introduction to the Study of the Poem with a Discussion of Stories of Offa and Finn» (inglés). Cambridge at the University Press. Consultáu'l 23 de mayu de 2015.
Ford, David Nash (2014). «Early British Kingdoms» (inglés). Consultáu'l 5 de mayu de 2015.

[kentantiguo-1] El nome n'inglés antiguu ye Cantaware rīce.

[canterantiguo-2] El nome n'inglés antiguu ye Cantawaraburh.

[meonwara-3] Tamién llamada Meonsaete.

[titchantiguo-4] El nome n'inglés antiguu ye Ticefelle.

[meonantiguo-5] El nome n'inglés antiguu ye Menestoche.

[wightantiguo-6] El nome n'inglés antiguu ye Wihtware rīce.

[carisantiguo-7] El nome n'inglés antiguu ye Wihtwarasburgh.

[ytene-8] prouincia Iutarum in Noua Foresta quae lingua Anglorum Ytene nuncupatur. Ytene significa de los xutos.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]