Hylophilus poicilotis

especie de páxaru

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.

Hylophilus poicilotis
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)[1]
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Vireonidae
Xéneru: Hylophilus
Especie: H. poicilotis
Temminck, 1822
Distribución
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Hylophilus poicilotis, tamién denomináu verdillo coronáu,[2] vireillo de moñu ablondu o verdinho-coroado (en portugués, en Brasil),[3] ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Hylophilus qu'integra la familia Vireonidae. Habita n'América del Sur.

Hylophilus poicilotis; ilustración de 1838.

Descripción

editar

Mide cerca de 12,5  cm de llargu y pesa 11,8  g. Picu curtiu y apuntiáu y cola relativamente llarga. Corona acoloratada y llaos de la cabeza abuxáu claru con diseñu negru.[4] Partes cimeros verde olivaceu y partes inferiores mariellu abuxao.[5]

Distribución y hábitat

editar

Alcuéntrase dende'l norte de Bolivia hasta l'este de Paraguái, nordés d'Arxentina (Misiones y sureste y sur de Brasil (sur de Mato Grosso do Sul escontra l'este hasta Espírito Santo, escontra'l sur hasta Rio Grande do Sul.[6]
Los sos hábitats naturales son güelgues subtropicales o tropicales d'llanura, y viesques vieyes degradaes.Ref name=iucn/>
Ye común en cantos de montes, asocediendo a los pares ente altitúes de 50 a 1500  msnm.[7]

Comportamientu

editar

Na viesca atlántica ye reparáu comúnmente siguiendo bandaes mistes. Ye llocalmente migratoriu.[7]

Alimentación

editar

Prinda inseutos de forma interesada, colgar coles pates de les fueyes verdes del estratu mediu del monte, téunica asemeyada a la utilizada por Basileuterus hypoleucus, que ye tamién el so vecín nos montes mesófilos del estáu de São Paulo, Brasil. Foi reparáu alimentándose de los frutos d'árboles del xéneru Guarea mientres l'iviernu, al llau d'otros páxaros frugívoros como Elaenia obscura y Chiroxiphia caudata.[7]

Reproducción

editar

El nial tien forma de taza abierta, fonda, fecha de fibres, fueyes, y por fuera revistíu de mofu. Los güevos son blancos o blancu-acolorataos, chiscáu de puntos negros y violetes pocu numberosos o casi inesistentes.[4]

Sistemática

editar

Descripción orixinal

editar

La especie H. poicilotis describióse per primer vegada pol naturalista neerlandés Coenraad Jacob Temminck en 1822 sol nome científicu Hylophilus poicilotis; llocalidá tipo «Ypanema, São Paulo, Brasil».[6]

Taxonomía

editar

Enantes tratada como conespecífica con Hylophilus amaurocephalus, con quien ye parcialmente simpátrica, pero paecen ser claramente estremaes pol plumaxe, color de los güeyos, vocalización y preferencia d'hábitat. Rellatos anteriores d'hibridación ente los dos especies esplícase por cuenta de la presencia de “cline residual” que reflexa variaciones xeográfiques del ancestral. Ye monotípica.[6]

Referencies

editar
  1. BirdLife International (2012) Hylophilus poicilotis; na llista colorada d'especies amenaciaes d'IUCN, versión 2013.2. Consultáu'l 2 de mayu de 2014.
  2. De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2010). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Decimoquinta parte: Orden Passeriformes, Familias Ploceidae a Parulidae)». Ardeola 57 (2):  páxs. 449-456. https://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/17_nombres_aves.pdf.  Consultáu'l .
  3. Verdillo coronáu (Hylophilus poicilotis) Temminck, 1822 en Avibase. Consultada en 2 de mayu de 2014.
  4. 4,0 4,1 Verdinho-coroado en Wikiaves. Consultada en 5 de mayu de 2014.
  5. 2010. Neotropical Birds Online (T. S. Schulenberg, Editor). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology; baxáu'l 29 de mayu de 2014 de: Rufous-crowned Greenlet (Hylophilus poicilotis)
  6. 6,0 6,1 6,2 (Hylophilus poicilotis) en The Internet Bird Collection. Consultada en 2 de mayu de 2014.
  7. 7,0 7,1 7,2 Sigrist, Tomas Guia de Campu Avis Brasilis – Avifauna brasileira – São Paulo: Avis Brasilis, 2013; p.440. ISBN 978-85-60120-25-3

Enllaces esternos

editar