Lucifer

Lucifer (del llatín lux "lluz" y fĕro "llevar": "portador de lluz") según el Diccionario de la lengua española definir como forma poética de llamar a un Lluceru, faciendo referencia al rellumu que se llogra del planeta Xúpiter y del planeta Venus a l'amanecida. Surdió na Antigua Grecia por cuenta de la ausencia de mecanismos pa estremar planetes y estrelles a güeyu.

Lucifer
Información
Padres	Hausos (es)
[editar datos en Wikidata]

L'Ánxel Cayíu (1877, Parque del Retiru, Madrid), obra de Ricardo Bellver inspirada en El paraísu perdíu de Milton.

Esti conceutu caltener na astroloxía de l'antigua Roma na noción de la stella matutina (el lluceru del alba) contrapuestu a la stella vespertina o'l véspere (el lluceru de la tarde) o “véspero”.

Na tradición cristiana, Lucifer como sinónimu de lluceru (Isaías. 14:12) representa al ánxel cayíu, exemplu de guapura y sabiduría a quien la soberbia condució a los infiernos, tresformándose en Satanás (Moisés 4:1–4).

Lucifer nel cristianismu

La cayida de Lucifer, ilustración de Gustave Doré pa El paraísu perdíu de John Milton.

La primer vegada que se cita'l nome de Lucifer ye nun testu del profeta Isaías (Is 14.12-14) de la Vulgata de San Jerónimo (sieglu V), traducción qu'él fai de la Biblia, del griegu (Nuevu Testamentu) y hebréu (Antiguu Testamentu) al llatín, pa designar a la pallabra Lluceru. Nesti testu acolúmbrase l'antiguu rellatu del ánxel cayíu:

Asturianu: "¡Cómo cayisti del cielu, Lluceru, fíu de l'Aurora! Fuisti ablayáu a la tierra dominador de naciones! Tu dicíes nel to corazón: "voi esguilar los cielos; voi alzar el mio tronu percima de les estrelles de Dios; voi sentame nel monte de la divina asamblea, na llende del septentrión voi esguilar los visos de les nubes, voi ser asemeyada al Peraltu"

Llatín: "Quomodo cecidisti de caelo, lucifer, fili aurorae?! Deiectus ye in terram, qui deiciebas xentes!, qui dicebas in corde tuo: 'In caelum conscendam, super astra Dei exaltabo solium meum, sedebo in monte conventus in lateribus aquilonis; ascendam super altitudinem nubium, similis ero Altissimo'".

Sicasí, amás del sentíu grecollatín del términu, Lucifer yá yera identificáu pola tradición veterotestamentaria con una estrella cayida, yá que nel llinguaxe bíblicu les estrelles representen a los ánxeles.

Otru testu del profeta Ezequiel tamién podría ser ilustrativu:

"Fíu d'home, entona una escoyía sobre'l rei de Tiru. vas dici-y: Asina diz el Señor Yahveh: Yeres el sellu d'una obra maestra, llenu de sabiduría, acabáu en guapura. N'Edén tabes, nel xardín de Dios. Toa suerte de piedres precioses formaben el to mantu: rubín, topaciu, diamante, crisólito, piedra de ónice, xaspe, zafiru, malaquita, esmeralda; n'oru taben llabraos los aretes y pinjantes que llevabes, arreglaos dende'l día de la to creación. Querubín proteutor d'ales esplegaes te fixera yo, tabes nel monte santu de Dios, caminabes ente piedres de fueu. Fuisti perfectu na so conducta dende'l día de la to creación, hasta'l día en que se topó en ti enconía. Pola amplitú del to comerciu enllenóse'l to interior de violencia, y pecasti. Y yo te degradé del monte de Dios, y te esanicié, querubín proteutor, de metanes de les piedres de fueu. El to corazón pagóse de la to guapura, malvasti la to sabiduría por causa de la to rellumanza. Yo te bastié en tierra, te espunxi como espectáculu a los reis. Pol ensame de les tos culpes pola inmoralidá del to comerciu, profanasti los tos santuarios. Y yo saqué de ti mesmu'l fueu que te taramió; te amenorgué a ceniza sobre la tierra, a los güeyos de tolos que te miraben. Tolos pueblos que te conocíen tán asoraos por ti. Yes un oxetu d'espantu, y sumisti pa siempres." (Ez 28.12-19)

Puede apreciase que nun mesmu mensaxe tien doble destinatario: va empobináu a Satanás pero tamién a un arrayante rei humanu. Anque'l mensaxe va pal rei de Tiru, dizse que yera ‘querubín proteutor’, que taba nel Edén, pero depués foi “precipitáu a tierra”... La sobeyosa foi lo que caracterizó tol procesu de rebeldía. Satanás y los suyos pretendíen asemeyase a Dios. Precisamente la sobeyosa ye considerada como'l más grave pecáu (Salmos 18:14). D'ella deriváronse toles clases de perdición (Tobías 4:14). “Verdaderamente la sobeyosa va crear guerra…” (Proverbios 13:10; Habacuc 2:5).

Puede resumise que Lucifer yera un ánxel bien formosu que por soberbia remontar contra Dios, queriendo ser como él, y foi suburdiáu como castigu, xunto col exércitu d'ánxeles rebalbos qu'abasnó consigo, siendo dende esi momentu reconocíu como un ánxel cayíu. Dende la so rebelión ye denomináu "adversariu" (n'hebréu Satán -Satanás-).

• Felicidad cayida ye lo que se rellata na Xénesis, cuando Satanás ye simbolizáu como "la culiebra".

• Mientres los tiempos antiguos -Antiguu Testamentu- Satanás taba nel ámbitu terrestre (perdiera la so condición de querubín celestial), pero podía retornar al cielu. El rellatu de Job dexa esa deducción:

“Y dixo el Señor a Satán: ¿D'ónde vienes tu? Y respondió Satán: Di la vuelta pela tierra” (Job 1:7; 2:2)

Sieglos dempués, en tiempos de Jesús, taba siendo xulgáu (Jn 16:11), pero entá nun asocediera lo fundamental. Jesús esplica que'l Reinu de Dios tien como fin compensar "l'autoridá y poder de Satanás". Pa confinarlo en tierra (ensin torna al cielu) yera indispensable'l sacrificiu de Cristu. Eso foi lo determinante.

• “... el sangre del Corderu” determinó que “nun tenga más llugar nel cielu”. (Apocalipsis 12 espresar nos versículos 11 y 8). Depués, l'aición de refundialo per tierra ye efectuada pol arcánxel Miguel colos sos ánxeles. Les consecuencies d'esi fechu describir n'Apocalipsis 12 versículos 7 al 11.

Pal diañu, lo tráxico ye que si antes podía xubir al cielu (Zac 3:1), dende'l trunfu de Cristu perdió esi privilexu, esto ye, nun puede volver hasta aquél nivel como “acusador” (Ap 12:8). Por eso l'allegría celestial:

“allegráivos, ¡oh cielos, y los que moráis nellos! ¡Ai de los moradores de la tierra y del mar! porque'l diañu baxó a vós, teniendo grande roxura...” (Ap 12:12).

El xudaísmu consideraba a Lucifer y a Satanás como dos entidaes separaes. Igualmente'l gnosticismu considera a Satanás y a Lucifer dos personaxes distintos, siendo'l primeru un tarrecible demoniu ensin determinar y el segundu la solombra del logos, el divín tentador, l'entrenador psicolóxicu, aquel que pon a prueba al adepto pa llograr la iniciación. ^{[ensin referencies]} Esta definición dulcificada y otres similares según dellos historiadores y teólogos católicos espertos na materia, sirven pa despintar la verdadera identidá y propósitu de Lucifer. Anque afirmen que Satanás nun ye Lucifer, nun dan nenguna definición clara del primeru y les aiciones de Lucifer que defenden siguen siendo les mesmes que se narren na Biblia, esto ye, la rebelión contra Dios por soberbia y cobicia, confirmando qu'esta teoría gnóstica ye solo una forma de despintar la verdadera identidá de Lucifer. Toles creencies que se basen nel gnosticismu, como la nueva era, l'esoterismu o la teosofía, carauterizar por siguir l'exemplu de la rebelión de Lucifer y la so cayida na sobeyosa, por cuenta de que por aciu la iniciación por graos o gnosis faen creer al adepto que puede convertise nun ser cimeru, algamando un estáu casi divín, ensin necesidá dalguna de Dios.

Nel cristianismu dambos conceutos son identificaos col Diañu (Apocalipsis 12,9). La diferenciación anicia en que Lucifer ye'l nome del "Príncipe de los demonios" como ánxel antes de la so cayida; y el nome de "Satán" o Satanás, el qu'adopta dempués. (Yá que "Lucifer" significa en llatín "portador de lluz", ente que "Satán" ye "adversariu" n'hebréu).

Otra manera, Lucifer forma parte tamién del panteón de deidaes vuduistas, fechu ésti que fai ostensible, una vegada más, el calter sincréticu d'esti cultu.

Sicasí, el sentíu orixinal de la pallabra llatina luci-fer (equivalente al griegu fos-foros) ye "aquel que porta la lluz". Asina yera llamáu'l lluceru matutín (el planeta Venus). La lliturxa católica de la resurrección (Sábadu Santu), nel pregón pascual (Exultet), compara a Cristu mesmu resucitáu que xube al Padre na alba del Domingu de Resurreición, con esi lluceru (en llatín lucifer):

Flammas eius lucifer matutinus inveniat:
Ille, inquam, lucifer, qui nescit occasum:
Christus Filius tuus, qui, regressus
ab inferis, humanu generi 
serenus illuxit, et
tecum vivit et regnat in saecula saeculorum.

TRADUCCIÓN:

Que'l lluceru matutín atopar amburando, Oh
lluceru que nun conoz ocaso y ye Cristu, el
to Fíu resucitáu, que volviendo del
abismu, relluma serenu pal
llinaxe humanu, y vive
y reina polos sieglos de los sieglos.

Lucifer nel espiritismu

Rudolf Steiner, fundador de l'antroposofía describe la potencia de Lucifer como daqué qu'afala l'humanu a toles esaltaciones, los falsos misticismos, l'arguyu d'alzase ensin frontera y la del so opuestu Ahriman (equivalente de Satan) como daqué qu'afala al humanu a les supersticiones materialistes.

Mitoloxía

Na mitoloxía romana, Lucifer ye l'equivalente al dios griegu Fósforu, Heósforo o Eósforo (Έωσφόρος, lluceru del amanecer), hermanu de Héspero (Ἓσπερος, lluceru del atapecer).

Ver tamién

• Diañu
• Satanás
• Ánxel
• Luciferismo
• Iblís

Enllaces esternos

• Lucifer, creáu como ánxel de lluz y guapura (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
• Artículu sobre'l cultu al demoniu

• Datos: Q185498
• Multimedia: Lucifer
• Cites famoses: Lucifer