Pinus caribaea, el pinu machu, ye una especie de pinu nativu de Méxicu, Centroamérica, Cuba, Les Bahames, Belize, Guatemala, Hondures, Nicaragua, Islles Turques y Caicos, Puertu Ricu y Venezuela.

Pinus caribaea
Estáu de caltenimientu
Preocupación menor (LR/LC)
Preocupación menor (IUCN 2.3)[1]
Clasificación científica
Reinu: Plantae
División: Pinophyta
Clas: Pinopsida
Orde: Pinales
Familia: Pinaceae
Subfamilia: Pinoideae
Xéneru: Pinus
Subxéneru: Diploxylon
Seición: Australis
Especie: Pinus caribaea
Morelet 1851
Distribución
Distribución natural
Distribución natural
Consultes
Royal Botanic Gardens, Kew Royal Botanic Gardens, Kew
World Flora Online World Flora online
[editar datos en Wikidata]
Vista del árbol

Descripción

editar

La especie tien trés variedaes, una bien distinta y tratada como una especie dixebrada por dellos autores:

Anque la especie como un tou nun ta amenazada, la variedá típica de Cuba marcadamente torna por cuenta de la deforestación y ta considerada como especie vulnerable pola IUCN, na actualidá esisten planes pa la so recuperación.

Plantíu de Uverito (Venezuela)

editar

Conocíu como'l Monte de Uverito o “los plantíos de Uverito” ente los estaos Anzoátegui y Monagas, ye'l pañu forestal artificial más grande del mundu plantáu pol home, con alredor de 600.000 hectárees en plantíos de montes de Pino Caribe.

En 1961, la Corporación Venezolana de Guayana y el Ministeriu d'Agricultura y Cría, introducieron plantíos de Pinus caribaea var. hondurensis nes sabanes de Uverito con fines industriales.

El programa de plantíos de Uverito empecipiar con un viveru y foi financiáu pol Estáu venezolanu, que invirtió pa realizalo 275 millones de dólares mientres 30 años, según un representante de la empresa alministradora CVG Proforca. D'alcuerdu a la mesma fonte, los plantíos tienen un valor de 350 millones de dólares. Proforca, que ye la empresa que remana'l monte, foi constituyida en 1988 pa promover el desenvolvimientu de la industria forestal y de la madera nel oriente del país. Remana una superficie plantada de pino Caribe de más de 600 mil hectárees, concentraes nun llote montiegu allugáu al sur de los estaos Anzoátegui y Monagas, que sigue siendo anguaño'l monte creáu más grande del mundu.

Propiedaes

editar

La decocción de fueyes y/o tochu per vía oral ye utilizáu pa la impotencia, bronquitis, blenorraxa ya inflamaciones genito-urinaries. La resina del tueru pa eccemes. Les fueyes (decocción) como antifúngico.

Principios activos

Les fueyes contienen un aceite esencial ricu en terpenos, taníns y resina.[3]

Taxonomía

editar

Pinus caribaea describióse por Pierre Marie Arthur Morelet y espublizóse en Revue Horticole de la Cote-D'Or 1: 107. 1851.[4]

Etimoloxía

Pinus: nome xenéricu dadu en llatín al pinu.[5]

caribaea: epítetu xeográficu qu'alude a la so llocalización nel Caribe.

Sinonimia

Ver tamién

editar

Referencies

editar
  1. Conifer Specialist Group (1998). «Pinus caribaea» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2010.4. Consultáu'l 21 de payares de 2010.
  2. Conifer Specialist Group (1998). «'Pinus caribaea var. caribaea'» (inglés). Llista Roxa d'especies amenazaes de la UICN 2024. Consultáu'l Payares de 2010.
  3. «Pinus caribaea». Plantes útiles: Linneo. Consultáu'l 12 d'abril de 2013.
  4. «Pinus caribaea». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 8 d'abril de 2013.
  5. En Nomes Botánicos
  6. «Pinus caribaea». World Checklist of Selected Plant Families. Archiváu dende l'orixinal, el 2012-10-11. Consultáu'l 8 d'abril de 2013.
  7. Pinus caribaea en PlantList

Bibliografía

editar
  1. CONABIO. 2009. Catálogo taxonómico de especies de México. 1. In Capital Nat. Méxicu. CONABIO, Méxicu City.
  2. Farjon, A. K. & B. T. Styles. 1997. Pinus (Pinaceae). Fl. Neotrop. 75: 1–291.
  3. Farjon, A. K., J. A. Pérez de la Rosa & B. T. Styles. 1997. Field Guide Pines Mexico Central America 1–147. Royal Botanic Gardens, Kew.
  4. Forzza, R. C. & et al. et al. 2010. 2010 Llista de espécies Flora do Brasil. http://floradobrasil.jbrj.gov.br/2010/ Archiváu 2010-05-26 en Wayback Machine.
  5. Funk, V. A., P. E. Berry, S. Alexander, T. H. Hollowell & C. L. Kelloff. 2007. Checklist of the Plants of the Guiana Shield (Venezuela: Amazonas, Bolivar, Delta Amacuro; Guyana, Surinam, French Guiana). Contr. U.S. Natl. Herb. 55: 1–584.
  6. Hokche, O., P. E. Berry & O. Huber. (eds.) 2008. Nuevu Cat. Fl. Vasc. Venezuela 1–860. Fundación Instituto Botánicu de Venezuela, Caracas.
  7. Idárraga-Piedrahita, A., R. D. C. Ortiz, R. Callejas Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidá d'Antioquia, Medellín.
  8. Killeen, T. J., E. García Estigarribia & S. G. Beck. (eds.) 1993. Guía Árb. Bolivia 1–958. Herbario Nacional de Bolivia & Missouri Botanical Garden, La Paz.
  9. Martínez Salas, E. M., M. Sousa Sánchez & C. H. Ramos Álvarez. 2001. Rexón de Calakmul, Campeche. Llistaos Floríst. Méxicu 22: 1–55.
  10. Merello, M. 2003. Pinaceae. In: Manual de Plantes de Costa Rica, B.E. Hammel, M.H. Grayum, C. Herrera & N. Zamora (eds.). Monogr. Syst. Bot. Missouri Bot. Gard. 92: 9–10.
  11. Molina Rosito, A. 1975. Enumeración de las plantas de Honduras. Ceiba 19(1): 1–118.

Enllaces esternos

editar