Xiphocolaptes major

especie de páxaru

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu.

Xiphocolaptes major
Estáu de caltenimientu
Esmolición menor (LC)
Esmolición menor (IUCN 3.1)
Clasificación científica
Reinu: Animalia
Filu: Chordata
Clas: Aves
Orde: Passeriformes
Familia: Furnariidae
Xéneru: Xiphocolaptes
Especie: X. major
(Vieillot, 1818)
Distribución
Subespecies
4, vease testu.
Sinonimia
Dendrocopus major[1]
Consultes
[editar datos en Wikidata]

Xiphocolaptes major, tamién denomináu ferrerín coloráu,[2] ferrerín castañu o arapaçu-do-campu (en portugués, Brasil),[1] ye una especie d'ave paseriforme perteneciente al xéneru Xiphocolaptes, de la subfamilia Dendrocolaptinae conocíos como ferrerín, qu'integra la familia Furnariidae. Ye nativu del centro sur d'América del Sur.

Xiphocolaptes major; ilustración de Smit, 1888.

Descripción editar

Bien grande, pesa 155 g y mide ente 28 y 30,5 cm (este ye'l mayor ferrerín).
Casi toa castañal acoloratada. Picu llargu, pesáu y un tanto curvu, buxu o color de cuernu. Castañal acoloratada intensu nes partes cimeres, cabeza más clara y más amarronada, loruns coritos. Partes inferiores castañal más clara, en dellos individuos, leve estriáu nel pechu y barrado escuru nel banduyu.[3]

Distribución y hábitat editar

Alcuéntrase n'Arxentina, Bolivia, Brasil y Paraguái. El so hábitat natural son los montes secos tropicales o subtropicales y les tierres baxes tropicales húmedes o montes subtropicales.[4]

Comportamientu editar

Esta especie ye llamativa pero nunca numberosa, y tien territorios bien estensos, de cuenta que nun ye atopáu con frecuencia.[3]

Alimentación editar

Aliméntase sobremanera esguilando tueros y cañes mayores; tamién suel baxar al suelu onde salta desgarbado y llega a revolver la xamasca cayida.[3] Gracies al so picu robezu, consume preses de gran tamañu, como grandes artrópodos y cascoxos arborícoles. Esti páxaru yá foi vistu comiendo una culiebra de cerca de 40 cm de llargu; otru individuu taramió un esperteyu, aprovechando'l so reposu diurnu.[5]

Vocalización editar

El cantar, de llargu algame ya inconfundible, ye una serie daqué descendiente de notes xiblaes, bisilábiques, entrepolaes con notes nasales y cacaréos.[3]

Sistemática editar

Descripción orixinal editar

La especie X. major describióse per primer vegada pol ornitólogu francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1818 sol nome científicu Dendrocopus major; llocalidá tipo «Paraguái».[6]

Taxonomía editar

Diversos autores consideren esta especie como perteneciendo a Dendrocolaptidae, una familia d'aves paseriformes dixebrada de Furnariidae.[4][7]
Les rellaciones d'esta especie permanecen inciertes; estudios filoxenéticos recién basaos na morfoloxía suxuren una afiliación con Xiphocolaptes albicollis. La subespecie nominal y X. m. castaneus cruciar nel norte d'Arxentina. Les variaciones individuales nel plumaxe son posiblemente más marcaes que les variaciones xeográfiques.[6]

Subespecies editar

Reconócense 4 subespecies[8][9] cola so correspondiente distribución xeográfica:[1][6]

Referencies editar

  1. 1,0 1,1 1,2 Ferrerín coloráu (Xiphocolaptes major) en Avibase. Consultada'l 7 d'ochobre de 2014.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J . «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Octava parte: Orden Passeriformes, Familias Eurylaimidae a Rhinocryptidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 50 (1):  páxs. 103-110. ISSN 0570-7358. https://www.seo.org/wp-content/uploads/tmp/docs/vol_50_2_octavo.pdf.  Consultáu'l .
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Gwyne, John, Ridgely, Robert, Tudor, Guy & Argel, Martha, 2010. Xiphocolaptes major, p. 182, en . Aves do Brasil Vol.1 Pantanal e Cerrado. Editora Horizonte. ISBN 978-85-88031-29-6
  4. 4,0 4,1 Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes iucn
  5. Tomas Sigrist Guia de Campu Avis Brasilis – Avifauna brasileira – São Paulo: Avis Brasilis, 2013; p. 298. ISBN 978-85-60120-25-3
  6. 6,0 6,1 6,2 (Xiphocolaptes major) en IBC - The Internet Bird Collection. Consultada'l 11 d'abril de 2014.
  7. Comitê Brasileiro de Rexistros Ornitolóxicos (2014) Llistes das aves do Brasil. 11ª Edição, 1/1/2014 (en português). Consultáu'l : 11 d'abril de 2014; p. 26.
  8. Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson. 2013. The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.8. Downloaded from http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download/
  9. Xiphocolaptes major (Vieillot, 1818) en ITIS. Consultada'l 11 d'abril de 2014.

Enllaces esternos editar