Conferencia sobre la Seguridá y la Cooperación n'Europa

Conferencia sobre la Seguridá y la Cooperación n'Europa
	tratáu
Historia
Fundación	1975

La Conferencia sobre la Seguridá y Cooperación n'Europa (CSCE) o Conferencia de Ḥélsinki tuvo llugar en Ḥélsinki (Finlandia) a lo llargo de delles sesiones ente'l 3 de xunetu de 1973 y la decisiva tercer sesión del 30 de xunetu al 1 d'agostu de 1975; ente los Estaos Xuníos d'América, Canadá, la Xunión Soviética y tolos países europeos (incluyendo a Turquía y escluyendo a Albania y Andorra).

Remató cola trascendental Acta final de la Conferencia sobre la Seguridá y Cooperación n'Europa, conocida tamién como Acta final de Ḥélsinki, Alcuerdos de Ḥélsinki o Declaración de Ḥélsinki. Foi roblada por 35 países. Ye'l puntu de partida de la Organización pa la Seguridá y la Cooperación n'Europa (OSCE). Sicasí, l'acta nun foi venceyante yá que nun tenía estatus de tratáu.

La Conferencia tuvo xuntes posteriores, que tuvieron llugar en Belgráu (4 d'ochobre de 1977 - 8 de marzu de 1978), Madrid (11 de payares de 1980 - 9 de setiembre de 1983), y Viena (4 de payares de 1986 - 19 de xineru de 1989). La Cume de París de 1990 puede considerase como puntu final de la Conferencia, pola desapaición del bloque del este.

Nun se debe confundir con editar

La Declaración de Helsinki de 1964, de conteníu científico, sobre principios d'esperimentación humana.

Conteníu de l'Acta de Ḥélsinki editar

Los puntos principales numberaos nel Acta fueron:

Igualdá soberana, respetu de los derechos inherentes a la soberanía
Astención de recurrir a l'amenaza o al usu de la fuercia
Inviolabilidad de les fronteres
Integridá territorial de los estaos
Arreglu de los discutinios per medios pacíficos
Non intervención nos asuntos internos
Respetu de los derechos humanos y de les llibertaes fundamentales
Igualdá de derechos y Derechu a l'autodeterminación de los pueblos
Cooperación ente los estaos
Cumplimientu de bona fe de les obligaciones del derechu internacional

Significáu de l'Acta de Ḥélsinki editar

Nel momentu de la firma, el documentu viose coles mesmes como un pasu significativu p'amenorgar les tensiones de la guerra fría (la llamada distensión), y como un trunfu diplomáticu de la Xunión Soviética, por cuenta de les clauses de inviolabilidad de les fronteres nacionales y el respetu pa la integridá territorial, que reconocíen per primer vegada les incorporaciones territoriales de la Xunión Soviética nel Este d'Europa tres la Segunda Guerra Mundial.

Sicasí, la parte dedicada a los derechos humanos apurrió les bases pal funcionamientu del Grupu de Helsinki en Moscú, una ONG independiente creada pa xixilar el cumplimientu de los Alcuerdos de Ḥélsinki. Dende 1996, el Grupu de Ḥélsinki moscovita encabezar Liudmila Alekséyeva. El Grupu de Ḥélsinki estender cola creación de dellos comités rexonales, qu'acabaron formando la Federación Internacional de Helsinki y Human Rights Watch. Anque se supón que xixilaben el cumplimientu del Acta por tolos sos signatarios, el focu de la so atención yera la so aplicación na Xunión Soviética y los sos aliaos del Pactu de Varsovia, dando respaldu internacional a los grupos disidentes.

Albania refugó participar na conferencia, col so líder Enver Hoxha argumentando lo siguiente:

Tolos estaos satélites de los soviéticos (cola posible esceición de los búlgaros) quieren romper les cadenes del Tratáu de Varsovia, pero nun pueden. Entós, la so única esperanza ye la que'l documentu de Ḥélsinki déxa-yos, eso ye, fortalecer la so amistá colos Estaos Xuníos d'América y l'Occidente, pa buscar inversionistas d'ellos na forma de creitos ya importaciones de la so teunoloxía ensin restricciones, pa dexa-y a la ilesia ocupar el so antiguu llugar, p'afondar la dexeneración moral, p'amontar el anti-sovietismo, y el Tratáu de Varsovia va permanecer como un cascarón vacíu.

Enver Hoxha^[1]