Eleiciones xenerales de Brasil de 2006

Les eleiciones xenerales de Brasil de 2006 celebráronse'l domingu 1 d'ochobre de dichu añu, pa escoyer al presidente de la república y a un nuevu parllamentu, según a los gobernadores de los estaos brasilanos y a les sos respeutives asamblees llexislatives, unos 1059 diputaos estatales. En total presentáronse 19.619 candidatos, ocho a la presidencia, 213 a gobernador, 236 a senador, 5.525 a diputáu federal, 12.945 a diputáu estatal y 692 a diputáu distrital d'un total de 29 partíos políticos.

← 2002 •  • 2010 →
Eleiciones xenerales de Brasil de 2006
Domingo 1 d'ochobre de 2006 (Primer vuelta) Domingo 29 d'ochobre de 2006 (Segunda vuelta)
Tipu d'eleición:						Xeneral
Demografía eleutoral
Votantes 1.ª vuelta:						104820145
							83.2%  1.1%
Votos válidos:						95996733 (91.6%)
Votos en blanco:						2866205 (2.7%)
Votos nulos:						5957207 (5.7%)
Votantes segunda vuelta:						101998221
							81.0%  2.6%
Votos válidos:						95838220 (94.0%)
Votos en blanco:						1351448 (1.3%)
Votos nulos:						4808553 (4.7%)
Presidente de Brasil
Titular Lula da Silva						Elixíu Lula da Silva

Lula celebrando la so victoria na segunda vuelta.

Estes eleiciones fueron les segundes totalmente digitalizadas del país. Instaláronse 432.000 urnes electróniques nos 91.244 colexos eleutorales, 207 nel esterior del país. El votu electrónicu entaína'l procesu, tanto a la de votar como nel escrutiniu. El votu en Brasil ye obligatoriu, polo que los eleutores teníen de xustificar la so ausencia si nun podíen allegar a votar. A pesar d'esto, hubo una astención considerable; na primer vuelta, por casu, asítiase nel 17,74% de los votos.

Les eleiciones presidenciales fueron ganaes na primer vuelta por Luiz Inácio Lula da Silva. Sicasí, Lula nun llogró más del 50% de los votos, polo que s'enfrentó'l domingu 29 d'ochobre al segundu candidatu con más votos, que foi Geraldo Alckmin. Esa votación tamién foi ganada por Lula, con un 60% de los votos, llogrando asina la reelección como presidente de Brasil.

Les eleiciones llexislatives fueron ganaes por númberu de votos pol Partíu de los Trabayadores de Lula, pero'l partíu que llogró más diputaos foi'l Partíu del Movimientu Democráticu Brasilanu (PMDB). Tocantes a senadores, escoyéronse 27, partíos ente dolce partíos. El partíu que más senadores consiguió foi'l Partíu del Frente Lliberal con seis.

A lo último, nes eleiciones estatales, el PMDB consiguió siete gobernador, siguíu del Partíu de la Socialdemocracia Brasilana con seis. Otros seis partíos consiguieron siquier un gobernador: el Partíu de los Trabayadores, el Partíu Socialista Brasilanu, el Partíu Democráticu Llaborista, el Partíu Popular Socialista, el Partíu del Frente Lliberal y el Partíu Progresista.

Tolos cargos escoyíos empezaron el so mandatu efectivu'l 1 de xineru de 2007.

Antecedentes

Artículu principal: Historia de Brasil

En 1964, un golpe d'Estáu derrocó al gobiernu democráticu, instalándose un gobiernu militar qu'esanició'l pluralismu políticu, dexando darréu un bipartidismu ente un partíu oficialista, l'ARENA, y un opositor, el MDB. Na década de los ochenta'l bipartidismu sumió, consiguiendo la oposición les primeres victories eleutorales, a nivel municipal ya inclusive nel parllamentu, representada por partíos como'l PMDB o'l PFL. El partíu oficialista camudó delles vegaes de nome hasta convertise nel actual Partíu Progresista.

Les eleiciones presidenciales de 1989 fueron les primeres direutes por cuasi trenta años. Nelles, Fernando Collor de Mello ganó de forma afecha na segunda vuelta a Luiz Inácio Lula da Silva, líder del izquierdista Partíu de los Trabayadores creáu en 1982. Nes eleiciones llexislatives del añu siguiente, el PMDB consolidóse como primer partíu siguíu del PFL. En 1992 el presidente Collor de Mello foi destituyíu por corrupción, asumiendo'l poder el vicepresidente Itamar Franco de forma interina. En 1994, Fernando Henrique Cardoso ganó les eleiciones con mayoría absoluta sol paragües d'una gran coalición ente'l so partíu, el PSDB, y el PFL. Cuatro años dempués revalidó'l so cargu, tamién ensin necesidá de segunda vuelta.

Nes eleiciones xenerales del añu 2002, Lula ganó na segunda vuelta ganando a José Serra. Llogró un 61,3% de los votos. El partíu de Lula, ganó les eleiciones al congresu col 18,4% de los votos. Consiguió, entós, 91 diputaos d'un total de 513. Por ello, formóse una coalición ente diversos partíos d'esquierda radical y moderada que sostuvo'l gobiernu de Lula. A principios de 2005, dos de los principales aliaos del gobiernu, el Partíu Popular Socialista y el PMDB, abandonar. La debilidá del gobiernu quedó patente al perder la presidencia de la Cámara de Diputaos, anque la recuperaríen darréu. Amás esi mesmu añu salió a la lluz el Escándalu de les mensualidaes nel PT, causando socesives dimisiones y cambeos nel gobiernu. La popularidá del presidente baxó, teniendo de destituyir a dellos sospechosos de corrupción. La falta de sofitos obligar amás a incluyir de nuevu al PMDB nel gobiernu. Comoquier, una comisión del Congresu sobre la corrupción, qu'inculpó a numberosos políticos de primera fila, nun acusó direutamente a Lula. Nesa llexislatura, munchos políticos abandonaron el PT creando otros nuevos partíos, qu'inclusive se presentaríen a estes eleiciones presidenciales como Heloísa Helena. Amás prevíase un futuru inciertu, yá que fuera quien fuera'l ganador, tendría d'atopar abondos sofitos nun Congresu con munchos partíos y posibles coaliciones.

Sistema eleutoral

Dende 1994, como resultáu d'una enmienda constitucional qu'amenorgó'l mandatu del presidente y de los gobernadores a cuatro años, toles eleiciones nacionales, estatales y parllamentaries coinciden na mesma fecha. Les eleiciones del presidente y de los gobernadores de cada estáu realizar a dos vueltes. Si na primera un candidatu nun llogró la metá de los votos más unu realízase una segunda vuelta ente los dos candidatos más votaos. Les eleiciones llexislatives, tanto a nivel federal como estatal, son bien similares, salvu pol fechu de que se realicen a una única vuelta. Por casu, en Sergipe escoyéronse ocho diputaos, siendo aquellos que consiguieron más votos ente los 48 candidatos totales. Poro, los diputaos nun precisen el 50% de los votos. Siguiendo l'exemplu, el más votáu de Sergipe foi Eduardo Alves do Amorim, del PSC, con tan solo el 11% de los votos. A nivel estatal, coles Asamblees Llexislatives de cada rexón, asocede igual, los candidatos más votaos son designaos automáticamente ensin necesidá de segunda vuelta.

Nes eleiciones a la Cámara de Diputaos usa un sistema de llistes zarraes de partíos políticos, pero'l votante puede escoyer dar un votu a tola llista o a una sola persona de dicha candidatura.

Eleición presidencial

Na eleición pal presidente y el vicepresidente tuvo que realizase una segunda vuelta, una y bones nengún candidatu consiguió la mayoría absoluta. La primer votación realizóse'l 1 d'ochobre de 2006 y la segunda vuelta efectuóse'l 29 d'ochobre. Nesta postrera, Lula ganó llargamente a Alckmin por unos 20 millones de votos.

Candidatos

Los grandes partíos

Geraldo Alckmin foi'l principal rival de Lula nes eleiciones.

El Partíu de los Trabayadores (PT) presentó como candidatu al entós presidente, Luiz Inácio Lula da Silva, candidatu del partíu dende 1989. La so candidatura foi rexistrada oficialmente'l 5 de xunetu, anque yá s'anunciara primeramente'l 24 de xunu.

Geraldo Alckmin foi'l candidatu del Partíu de la Socialdemocracia Brasilana (PSDB), principal partíu de la oposición. Primero que Alckmin hubo otros potenciales candidatos, como José Serra, candidatu en 2002, o Aécio Nieves, gobernador de Minas Gerais. La candidatura de Alckmin foi confirmada'l 11 de xunu na Convención Nacional del so partíu.

El Partíu del Movimientu Democráticu Brasilanu (PMDB), otru gran partíu de la política brasilana, nun presentó candidatu propiu nin sofitó a nengún otru. La razón foi l'enfrentamientu internu del partíu, especialmente ente Anthony Garotinho, ex gobernador del estáu de Rio de Janeiro y Germano Rigotto, gobernador antes de les eleiciones de Rio Grande do Sul. Garotinho yá fuera candidatu a les eleiciones en 2002, anque pol Partíu Socialista Brasilanu, consiguiendo'l tercer llugar col 17,9% de los votos válidos. Rigotto retiróse prontamente del bracéu, dedicándose a les eleiciones estatales. Sía que non, una parte del partíu decantar por nun presentar candidatu propiu y, sicasí, sofitar a dalgún de los otros dos grandes partíos. El presidente del partíu, Michel Temer, punxo de relieve que xunise a una coalición, decantándose por Alckmin, obligaría a realizala en tolos estaos nes eleiciones a les gobernadorías. La collaboración PMDB-PSDB en dellos territorios sería cuasi imposible. Demostrando la división del partíu, el ministru Tarsu Genro dixo que "suañaba" con ser el vicepresidente de Lula y qu'inclusive sofitaría antes a Alckmin que al so compañeru de partíu Garotinho. El 12 de mayu de 2006, el tribunal eleutoral afirmó que los designios de la convención del partíu en 2004 (qu'obligaben a tener candidatu propiu) yeren llegales. Esto foi una llombarada pa Garotinho que yá ganara unes eleiciones previes nel partíu que fueron consideraes illegales y convirtiéronse nuna "consulta informal". Tres la sentencia, el 23 de mayu, Pedro Simon remarcó la so intención de presentase, cuntando col sofitu de Garotinho qu'arrenunciara yá a presentase él mesmu. El 25 de mayo Pedro Simon llanzó la so candidatura con Garotinho como vicepresidente. Les encuestes dábenlos pocu más del 2%. Ante les escases posibilidaes eleutorales, el partíu refugó la candidatura de Simon, torgar presentase afitando la fecha de la convención que podría escoyer candidatu más tarde de la fecha llende pa presentalo. Simon recurrió a la xusticia, pero los sos propios defensores lo fueron abandonando. Finalmente, el 14 de xunu, primíu pola cúpula del so partíu, Simon arrenunció, quedando ensin candidatu'l PMDB.

Los partíos menores

Ente los candidatos menores destacaba Heloísa Helena del Partíu Socialismu y Llibertá a la que les encuestes otorgaben un tercer puestu. El so candidatu a vicepresidente foi César Benjamin. La candidatura d'Helena foi confirmada'l 24 de mayu, anque fuera llanzada dos años antes al formase'l PSOL. Hubo otros cuatro candidatos: Cristovam Buarque del Partíu Democráticu Llaborista (Jefferson Peres como vicepresidente), José Maria Eymael del Partíu Social Demócrata Cristianu (José Paulo da Silva Neto como vicepresidente), Ana Maria Rangel del Partíu Republicanu Progresista y Luciano Bivar del Partíu Social Lliberal (João Américo de Souza como vicepresidente).

La candidatura d'Ana Maria Rangel foi la más problemática. El so partíu espulsar por "estropiar les sos sigles". Afirmaron que la so candidatura yera illegal por non cuntar nin con vicepresidente nin con sofitu de nengún partíu. Sicasí, el Tribunal Cimeru Eleutoral aceptó la candidatura de Rangel el 20 de setiembre, anque ensin derechu a horariu eleutoral poles impugnaciones de la so antigua formación.

Coaliciones

Heloísa Helena, antigua integrante del Partíu de los Trabayadores, formó'l Frente d'Izquierdes qu'axuntaba al so partíu, PSOL, al Partíu Socialista Unificáu de los Trabayadores y al Partíu Comunista Brasilanu.

La candidatura de Lula foi sofitada oficialmente pol Partíu Republicanu Brasilanu y el Partíu Comunista de Brasil. Los trés partíos formaron la coalición La Fuercia del Pueblu. El Partíu Lliberal y el Partíu Socialista Brasilanu pidieron tamién el votu pa Lula. En comparanza coles anteriores eleiciones la candidatura de Lula perdió'l sofitu de trés partíos. Dexaron de sofita-y el Partíu Comunista Brasilanu (que sofita a Heloísa Helena), el Partíu de la Movilización Nacional y el Partíu Verde. Esti postreru partíu embaraxó la idea de presentar candidatu propiu, pero finalmente nun lo fixo y decidió nun sofitar a nengún otru candidatu. El vicepresidente de la candidatura de Lula, José Alencar, ye unu de los fundadores del Partíu Republicanu Brasilanu.

Alckmin foi sofitáu pola Coalición por un Brasil Decente. Amás de pol so partíu, taba formada pol Partíu del Frente Lliberal (PFL). José Jorge de Vasconcelos Lima, del PFL, foi'l vicepresidente d'esta candidatura. El Partíu Popular Socialista sofitó a Alckmin ensin entrar na coalición. Esti partíu oponer a Lula magar ser de primeres de la llexislatura aliáu so. El so sofitu a Alckmin deber en gran parte a que'l so candidatu presidencial nos dos últimes convocatories, Ciro Gomes, foi espulsáu de la cúpula del partíu por non abandonar el gobiernu del presidente Lula. Otros líderes del partíu, como'l gobernador Blairo Maggi, tamién fueron estremaos por siguir sofitando a Lula. El PPS tamién plantegó presentase candidatu propiu. Ello ye que llanzó al so presidente, Roberto Freire, como precandidato n'abril de 2005. Una serie de denuncies obligaron a Freire a arrenunciar ya inclusive anunció la so decisión d'abandonar la política. Sicasí, dos díes depués, presentóse como suplente de Jarbas Vasconcelos pal Senáu.

Pela so parte, Heloísa Helena formó'l Frente d'Izquierdes. La coalición incluyía al so partíu, el PSOL, al Partíu Socialista Unificáu de los Trabayadores y al Partíu Comunista Brasilanu. El so principal argumentu eleutoral foi que'l gobiernu de Lula traicionara'l programa que los llevó al poder en 2002. Los demás candidatos nun formaron nenguna coalición, cuntando tan solo col sofitu del so propiu partíu.

Candidatures refugaes o retiraes

Enéas Carneiro, tercer candidatu más votáu en 1994, nun se presentó por problemes de salú. Morrería en mayu de 2007.

El Tribunal Cimeru Eleutoral refugó'l rexistru de 1.671 candidatos. Refugar por nun presentar l'aval necesariu, por encausamiento xudicial o otres considerancies del Tribunal. Comoquier, nesi total cunten políticos de partíos que yá teníen candidatu, como José Raimundo de Albuquerque Faria del PSDB, de partíos que sofitaben informalmente a dalgún candidatu, como Carlos Rosa de Lima del Partíu Popular Socialista, y de partíos que decidieren nun presentar candidatos como Romero Cesar da Cruz Peixoto del Partíu Verde. Tamién hubo partíos qu'intentaron presentar candidatures, pero estes fueron refugaes por intervención direuta del Tribunal. Foi'l casu del Partíu de los Retiraos de la Nación y del Partíu Llaborista de Brasil.

Un casu especial foi'l candidatu Rui Costa Pimenta, que yá se presentó a les eleiciones de 2002. El Tribunal Supremu impugnó la so candidatura por problemes nel financiamientu de la so campaña nes anteriores eleiciones. Anque se-y pudo votar el día de les eleiciones, los sufraxos fueron consideraos nulos, apaeciendo nel rexistru como si nun llograra nengún votu.

Otru políticu que yá se presentó n'anteriores eleiciones, Enéas Carneiro, del Partíu de la Reconstrucción del Orde Nacional, retiró la so candidatura a la presidencia antes d'enfrentase al rexistru por problemes de salú. Conformar con una candidatura a la Cámara de Diputaos de Brasil. Presentar en 1989, 1994 y 1998. En 1994 quedó en tercer llugar con más de cuatro millones de votos gracies a un discursu bien nacionalista y direutu, carauterizáu pola frase Meu nome é Eneas.

Encuestes

Antes de les eleiciones realizáronse diversos sondeo d'opinión que reflexaron el posible sentíu de votu de la ciudadanía. Nel últimu mes antes de les eleición publicaron seis encuestes principales, toes con un marxe d'error ente dos y tres puntos porcentuales. La primera, del Grupu Ibope, publicada'l 8 de setiembre, asitió a Lula col 48% de los votos, Alckmin col 27% y Helena col 9%. Los indecisos asítiase nel 8%. La siguiente encuesta, tamién de Ibope, publicada'l 21 de setiembre amenorgó'l campu d'indecisos al 4% creciendo la intención de votu de Alckmin en tres puntos. El 30 de setiembre l'Institutu Data Folha publicó la última encuesta con tolos candidatos, asitiando a Alckmin col 35% de los votos, amenorgando distancies con Lula, que se caltuvo nel 49%.

El 22 de setiembre publicó la primer encuesta con namái dos candidatos, los favoritos Lula y Alckmin. La encuesta, que foi realizada pol Grupu Ibope, otorgaba la victoria a Lula col 50% de los votos, pero dexando un ampliu espectru d'indecisos (9%). Pela so parte, la encuesta de Data Folha, publicada'l 27 de setiembre, apenes difería de la del Grupu Ibope. La última encuesta colos dos candidatos principales, del 30 de setiembre, amenorgó la ventaya de Lula a namái cinco puntos, con un 49% frente al 44% de Alckmin, entá con un altu númberu d'indecisos (7%). Esta última encuesta foi obra del Institutu Data Folha.

Les encuestes realizaes antes de la segunda vuelta daben a Lula un 62% de los votos, baxando Alckmin al 38%.

Campaña eleutoral

Votante xustificando la so ausencia del estáu onde tendría que votar.

La campaña eleutoral de los candidatos tuvo como eje dos aspeutos: los alderiques, de los cualos hubo siete, y l'horariu eleutoral onde cada candidatu podía esplicar el so programa y pidir el votu a la so candidatura. La campaña centrar na televisión por cuenta de los escándalos de corrupción. El gobiernu viose obligáu a establecer una llei bien restrictiva sobre'l financiamientu de los partíos políticos.

El primer alderique producióse'l 14 d'agostu en TV Bandeirantes cola presencia de tolos candidatos menos Lula. Les temes a alderique centrar na educación, los impuestos, la corrupción de partíos gobernantes y l'ausencia del presidente, que Heleoísa Helena criticó con "murnia ya indignación". A otru día empecipió oficialmente l'horariu eleutoral. Geraldo Alckmin tenía más tiempu d'exhibición, 10 minutos y 22 segundos, Lula tenía 7'21" y Cristóvam Buarque 02'23". Los demás candidatos cuntaron con pocu más d'un minutu. El tiempu de cada candidatu otorgar según los miembros que tenga cada coalición nel Congresu Nacional de Brasil.

El segundu alderique realizóse'l 13 de setiembre en TV Gazeta. Namái tuvieron presentes trés candidatos, Alckmin, Helena y Buarque. Otru candidatu, Eymael, aseguró que se-y torgara participar y denunció el fechu al Tribunal Cimeru Eleutoral. L'ausencia de Lula foi bien comentada y rellacionóse colos casos de corrupción. Buarque afirmó que'l presidente tenía mieu de responder sobre la corrupción y Helena dixo que quería preguntar a Lula sobre "l'arriquecimientu ilícitu del so fíu". Nel alderique nun hubo enfrentamientos ente los trés candidatos presentes. El momentu de mayor tensión foi cuando Helena preguntó a Alckmin si sofitaba la reforma agraria. El "tucano" (como se conoz a los miembros del PSDB) contestó que sí, pero que nun sofitaría una invasión del campu.

El postreru alderica antes de la primer vuelta celebróse'l 29 de setiembre, colos mesmos protagonistes que l'anterior. Realizáu por TV Globo, tuvo como unu de les sos temes centrales de discutiniu l'ausencia de Lula a tolos alderiques, xenerando dures crítiques de parte de los trés candidatos, especialmente d'Helena y Buarque. A diferencia del anterior alderique, Helena tamién criticó a los gobiernos anteriores poles privatizaciones, sobremanera al del tucano Fernando Henrique Cardoso.

Tres la primer vuelta, el presidente Lula camudó d'estratexa. Decidió enfrentase direutamente a Alckmin, allegando a los alderiques propuestos. Hubo un primera bancia ente los candidatos el 8 d'ochobre en TV Bandeirantes, bien agresivu y ensin apenes discutinios de programes. El 19 d'ochobre el SBT celebró un nuevu bancia ente los dos candidatos. Lula quixo marcar les diferencies ente'l so gobiernu y el de Cardoso, siendo especialmente críticu coles privatizaciones del anterior gobiernu. Mientres, Alckmin destacaba los casos de corrupción del gobiernu de Lula. Na última parte del alderique, dambos candidatos tuvieron un tonu emocional. Lula parafrasió a Martin Luther King y Alckmin citó a Mário Covas, históricu dirixente del PSDB y precedesor de Alckmin como gobernador de São Paulo, que finara años antes.

Antes de la celebración de la segunda vuelta celebráronse otros dos alderiques, el 23 d'ochobre y el 27 d'ochobre. Fueron realizaos por Rede Record y TV Globo respeutivamente. Nel de TV Record, Alkcmin enfoscó los sos ataques escontra Lula. Una vegada más, el candidatu tucano faló de la corrupción del Gobiernu. El mesmu Lula afirmó, nes considerancies finales, que nunca un gobiernu fuera tan atacáu. L'últimu alderique centrar nel votante indecisu, escoyendo 80 eleutores por que preguntaren a los candidatos. Los dos candidatos adoptaron un tonu agresivu, con descalificaciones continues, pa intentar atraese'l votu entá non decidíu. Les temes fueron bien variaos: educación, emplegu, sanidá, corrupción, etc.

Nel zarru de la campaña Lula partía a lo más favoritu en diendo xubiendo nes encuestes a lo llargo del mes d'ochobre. El día previu a les eleiciones amosóse confiáu y seguro de la so victoria. Sicasí, Alckmin entá tenía esperances de dar la vuelta a los sondeos. El mesmu día de les eleiciones Alckmin siguía col enfotu de la so victoria, afirmando en São Paulo, onde votó, que "lo que vale nun ye la encuesta, ye'l votu na urna". Lula, que tamién votó en São Paulo, estimó al pueblu brasilanu "el momentu máxicu que vive la democracia".

Resultaos

Primer ronda resultaos:     Estaos onde Lula ganó     Estaos onde Alckmin ganó.

La primer vuelta de les eleiciones presidenciales realizóse'l 1 d'ochobre. Lula venció, pero nun consiguió superar el 50% de los votos, condición necesaria pa ser designáu presidente, polo cual tuvo qu'enfrentase a Alkcmin nuna segunda vuelta'l 29 d'ochobre. Nella, Lula ganó de nuevu, superando'l 60% de los votos y consiguiendo la so reelección como presidente de Brasil.

Na primer vuelta Lula venció en 16 estaos (Alagoas, Amapá, Amazones, Bahia, Ceará, Espírito Santo, Maranhão, Minas Gerais, Pará, Paraíba, Pernambuco, Piauí, Rio de Janeiro, Rio Grande do Norte, Sergipe y Tocantins) y Alckmin nel restu (Acre, Goiás, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Paraná, Rio Grande do Sul, Rondônia, Roraima, Santa Catarina, São Paulo) y nel distritu federal. Como puede reparase nel primer mapa de la derecha, Lula ganó nel norte, menos Roraima, Rondônia y Acre, y estes, ente que Alckmin trunfó nel suroeste y centro-oeste. N'otru orde, na circunscripción del esterior del país ganó Alckmin a Lula por dos mil voto.

El restu de candidatos nun consiguió la victoria en nengún estáu. Heloísa Helena quedó de terceres, superando los seis millones y mediu de votos. Cristovam Buarque quedó en cuartu llugar, con dos millones y mediu de votos. Más lloñe quedaron el restu de candidatos: Ana María Rangel llogró superar los 125.000 voto pero José Maria Eymael y Luciano Bivar apenes superaron los 60.000 votos.

Según los resultaos de la 2ª vuelta:
    Estaos onde ganó Lula (19 + DF)
    Estaos onde venció Alckmin (7)

Na segunda vuelta Lula venció en 19 estaos, trés más que na primer vuelta (Goias, Rondônia y Acre), como puede vese nel segundu mapa de la derecha. Polo xeneral Alckmin baxó en más de dos millones de votos, ente que Lula xubió en cuasi doce millones de votos. En comparanza cola so primer victoria, Lula xubió 5.522.567 en voto pero baxó en porcentaxe llixeramente. Dende la vuelta de les eleiciones presidenciales direutes en 1989 foi'l segundu mayor porcentaxe del vencedor na segunda vuelta.

Reacciones

El 29 d'ochobre, a les 17:00 hora llocal, los colexos eleutorales fueron zarraos. Al utilizase urnes electróniques l'escrutiniu foi bien rápido. A les 19:00 yá se supo que Lula ganara les eleiciones. A les 21:30, el derrotáu Geraldo Alckmin realizó unes declaraciones reconociendo la victoria de Lula. Añadió que la derrota forma parte de la democracia. Acompañáu de la so muyer destacó como relevante que nun asocediera nengún incidente grave mientres la campaña. Amás deseyó a Lula un bon gobiernu pol bien de los brasilanos. Pela so parte, el líder del partíu de Alckmin, el PSDB, anunció "una oposición duro y enérxico".

El presidente reelecto, Lula, estimó nun comunicáu'l sofitu recibíu, destacando tou lo qu'al so xuiciu fixera bien el gobiernu. Añadió que la victoria nun yera so nin de nengún partíu, sinón del pueblu brasilanu. Nel mesmu comunicáu emponderó la rapidez del procesu eleutoral.

El presidente reelecto recibió tamién les felicitaciones d'otru presidentes y xefes de gobiernu, como Evo Morales que felicitó a Lula namás conocese la so victoria, aprofiando que se fortaleceríen la cooperación y los alcuerdos ente Bolivia y Brasil. Amás de gobiernos tamién saludaron la victoria de Lula otros grupos como les FARC y organizaciones mundiales como la FIFA.

Tabla de resultaos

Candidatos		Primer vuelta		Segunda vuelta
		Votos	%	Votos	%
	Luiz Inácio Lula da Silva (PT, PRB, PCdoB, PL, PSB)	46 662 365	48,61	58 295 042	60,83
	Geraldo Alckmin (PSDB, PFL, PPS)	39 968 369	41,64	37 543 178	39,17
	Heloísa Helena (PSOL, PSTU, PCB)	6 575 393	6,85
	Cristovam Buarque (PDT)	2 538 844	2,64
	Ana María Rangel (PRP)	126 404	0,13
	José María Eymael (PSDC)	63 294	0,07
	Luciano Bivar (PSL)	62 064	0,06
Votos nulos y en blancu |align=right|8 823 726		-	6 160 001	-
Total (Participación 83,25 % y 83,01 %)		104 820 459	100	101 998 221	100
Notes: partíu del candidatu, partíu que sofiten oficialmente, partíos que sofiten informalmente
Fonte: Bancu de Dados Eleitorais do Brasil

Eleiciones llexislatives

El poder llexislativu en Brasil ye bicameral. Ta compuestu pola Câmara dos Deputados y el Senáu Federal. La Cámara de diputaos de Brasil ta formada por 513 diputaos escoyíos por un sistema proporcional y tien un mandatu de cuatro años. El Senáu de Brasil pela so parte tien 81 senadores escoyíos pa un mandatu d'ocho años. Toles unidaes federatives de Brasil (26 estaos y el distritu federal) tienen la mesma representación na cámara alta, tres senador.

Cámara de diputaos

Artículu principal: Cámara de Diputaos de Brasil

Urna electrónica utilizada pa la votación.

Les eleiciones a la cámara baxa del Congresu Nacional fueron ganaes, por númberu de votos, pol Partíu de los Trabayadores, el partíu de Lula. Sicasí, el partíu que llogró más diputaos foi l'opositor Partíu del Movimientu Democráticu Brasilanu.

El sistema d'eleición ye'l siguiente: vótase direutamente al candidatu, non a una llista d'un partíu políticu, anque tamién puede otorgase un votu a la llista del partíu. Cada estáu de Brasil ye una circunscripción eleutoral. El númberu de diputaos per estáu varia en función de la población. Por casu, en São Paulo escoyéronse setenta diputaos ente qu'en Tocantins namái s'escoyeron ocho.

En comparanza coles eleiciones llexislatives de 2002, el Partíu de los Trabayadores perdió ocho diputaos, el Partíu de la Socialdemocracia Brasilana seis, el Partíu del Frente Lliberal diecinueve, el Partíu Progresista siete, el Partíu Llaborista Brasilanu cuatro, el Partíu Lliberal trés y el Partíu de la Reconstrucción del Orde Nacional cuatro.

Pel llau contrariu, xubieron el Partíu del Movimientu Democráticu Brasilanu en quince, el Partíu Socialista Brasilanu en cinco, el Partíu Democráticu Llaborista en trés, el Partíu Popular Socialista en seis, el Partíu Verde n'ocho, el Partíu Comunista de Brasil n'unu, el Partíu Social Cristianu n'ocho y el Partíu de la Movilización Nacional en dos.

Hubo otros partíos que llograron diputaos en 2002 pero nestes eleiciones perder, yá seya por una baxada de votos o por que'l partíu sumiera. Ye'l casu del Partíu Social Llaborista, que consiguió trés diputaos nes anteriores eleiciones, pero xunir al Partíu Lliberal en 2003. Tamién ye'l casu del Partíu Social Democráticu qu'en llogrando cuatro diputaos eslleióse. Perdieron los sos escaños el Partíu Social Lliberal y el Partíu Socialdemócrata Cristianu magar doblar el so porcentaxe de votos.

Tamién entraron nuevos partíos na Cámara. El Partíu Socialismu y Llibertá, creáu en 2004, consiguió trés diputaos. Amás, el Partíu Humanista de la Solidaridá, el Partíu Llaborista de Brasil, el Partíu de los Retiraos de la Nación y el Partíu Republicanu Brasilanu consiguieron siquier un diputáu en fracasando nel intentu nes eleiciones de 2002.

Resultaos

← Eleiciones a la Cámara de diputaos, 2006 →
Partíu		Votos	%	Escaños
	Partíu de los Trabayadores (Partíu dos Trabalhadores)	13.989.859	15	83
	Partíu del Movimientu Democráticu Brasilanu (Partíu do Movimento Democratico Brasileiro)	13.580.517	14,6	89
	Partíu de la Socialdemocracia Brasilana (Partíu da Social Democracia Brasileira)	12.691.043	13,6	65
	Partíu del Frente Lliberal (Partíu da Frente Lliberal)	10.182.308	10,9	65
	Partíu Progresista (Partíu Progresista)	6.662.309	7,1	42
	Partíu Socialista Brasilanu (Partíu Socialista Brasileiro)	5.732.464	6,2	27
	Partíu Democráticu Llaborista (Partíu Democráticu Trabalhista)	4.854.017	5,2	24
	Partíu Llaborista Brasilanu (Partito Trabalhista Brasileiro)	4.854.017	4,7	22
	Partíu Lliberal	4.074.618	4,4	23
	Partíu Popular Socialista	3.630.462	3,9	21
	Partíu Verde (Partíu Verde)	3.368.561	3,6	13
	Partíu Comunista de Brasil (Partíu Comunista do Brasil)	1.982.323	2,1	13
	Partíu Social Cristianu (Partíu Social Cristão)	1,747,863	1,9	9
	Partíu Socialismu y Llibertá (Partíu Socialismu y Liberdade)	1,149,619	1,2	3
	Partíu de la Reconstrucción del Orde Nacional (Partíu de Reedificação da Ordem Nacional)	907,494	1,0	2
	Partíu de la Movilización Nacional (Partíu da Mobilização Nacional)	875,686	0,9	3
	Partíu Llaborista Cristianu (Partíu Trabalhista Cristão)	806,662	0,9	4
	Partíu Humanista de la Solidaridá (Partíu Humanista da Solidariedade)	435,328	0,5	2
	Partíu Social Demócrata Cristianu (Partíu Social Democrata Cristão)	354,217	0,4	0
	Partíu Llaborista de Brasil (Partíu Trabalhista do Brasil)	311,833	0,3	1
	Partíu de los Retiraos de la Nación (Partíu dos Aposentaos da Nação)	264,682	0,3	1
	Partíu Republicanu Brasilanu (Partíu Republicanu Brasileiro)	244,059	0,3	1
	Partíu Republicanu Progresista	233,497	0,3	0
	Partíu Social Lliberal	190,793	0,2	0
	Partíu Renovador Llaborista Brasilanu (Partíu Renovador Trabalhista Brasileiro)	171,908	0,2	0
	Partíu Llaborista Nacional (Brasil) (Partíu Trabalhista Nacional)	149,809	0,2	0
	Partíu Socialista de los Trabayadores Unificáu (Partíu Socialista dos Trabalhadores Unificáu)	101,307	0,1	0
	Partíu Comunista Brasilanu (Partíu Comunista Brasileiro)	64,766	0,1	0
	Partíu de la Causa Obrera (Partíu da Causa Operária)	29,083	0,0	0

Consecuencies

D'estes eleiciones salió un parllamentu bien estazáu nel que Lula, ganador de la eleición presidencial, tuvo que buscar los sofitos necesarios pa poder gobernar ensin contratiempos.

Na Cámara esistía una clausa de barrera qu'afectaba a los partíos que nun superaben el 5% de los votos, torgar esfrutar de los beneficios parllamentarios. Esta clausa foi declarada inconstitucional pol Tribunal Supremu n'avientu de 2006. Sicasí, antes d'esta decisión xudicial yá hubiera movimientos nos partíos pa evitala. El Partíu de los Retiraos de la Nación fundir col Partíu Llaborista Brasilanu ente que'l PRONA y el Partíu Lliberal crearon el Partíu de la República. Tamién el Partíu Popular Socialista, el Partíu de la Movilización Nacional y el Partíu Humanista de la Solidaridá diben crear un nuevu partíu que se denominaría Movilización Democrática, pero la decisión xudicial albortó los planes, quedándose independientes los trés partíos. De nun declarase inconstitucional, la clausa de barrera afectaría a la gran mayoría de los partíos, dexando namái siete formaciones percima del estragal del 5% de los votos.

Per otru llau, la debacle del Partíu del Frente Lliberal, al perder diecinueve diputaos, llevó a los sos dirixentes a modificar el nome del partíu a Demócrates. Col cambéu de nome, los líderes del partíu esperaben camudar tamién les sos resultaos.

El 1 de febreru de 2007 la cámara escoyó como presidente a Arlindo Chinaglia, del Partíu de los Trabayadores, sustituyendo a Aldo Remonto, del Partíu Comunista de Brasil. Na votación, Chinaglia quedó per delantre de Remonto na segunda vuelta por tan solo 18 votos. Remonto declaró tres la votación qu'aceptaba la decisión del plenariu y que siguiría na cámara de diputaos, refugando cualquier posibilidá de tener un cargu nel gobiernu.

Senáu

Artículu principal: Senáu de Brasil

Mapa de los partíos de los senadores escoyíos      PFL      PSDB      PMDB      PTB      PT      PCdoB      PDT      PL      PP      PPS      PRTB      PSB.

El sistema d'eleición de los miembros de la cámara alta del Congresu brasilanu ye distintu al de la Cámara de Diputaos. Los senadores tienen un mandatu d'ocho años, el doble que los diputaos. Cada cuatro años anueva parte del senáu: o bien dos tercios o bien un terciu. Nes eleiciones llexislatives de 2002 anováronse dos tercios polo que nestes namái s'anovaba unu. D'esta miente, escoyóse un senador per cada estáu y pol Distritu Federal. En cada votación, el candidatu más votáu yera designáu automáticamente senador, ensin necesidá de segunda vuelta.

De los 27 senadores escoyíos, seis yeren del Partíu del Frente Lliberal, cinco del Partíu de la Socialdemocracia Brasilana, cuatro del Partíu del Movimientu Democráticu, trés del Partíu Llaborista de Brasil y dos del Partíu de los Trabayadores. Los otros siete senadores pertenecíen a otros tantos partíos políticos: Partíu Comunista de Brasil, Partíu Democráticu Llaborista, Partíu Lliberal, Partíu Progresista, Partíu Popular Socialista, Partíu Renovador Llaborista Brasilanu y Partíu Socialista de Brasil. Ente los senadores escoyíos atópense dos expresidentes, Fernanco Collor de Mello y José Sarney. Tamién había ex gobernadores como Álvaro Dias y ex ministros como Alfredo Nascimento, polo xeneral los senadores yá teníen esperiencia política d'altu nivel.

El Senáu caltuvo al so presidente, Renan Calheiros, na nueva llexislatura.

Llista de senadores electos en cada Estáu

• Acre - Tião Viana (PT)
• Alagoas - Fernando Collor de Mello (PRTB)
• Amazones - Alfredo Nascimento (PL)
• Amapá - José Sarney (PMDB)
• Bahia - João Durval (PDT)
• Ceará - Inácio Arruda (PCdoB)
• Distritu Federal - Joaquim Roriz (PMDB)
• Espírito Santo - Renato Casagrande (PSB)
• Goiás - Marconi Perillo (PSDB)
• Maranhão - Epitácio Cafeteira (PTB)
• Mato Grosso - Jayme Campos (PFL)
• Mato Grosso do Sul - Marisa Serrano (PSDB)
• Minas Gerais - Eliseu Resende (PFL)
• Pará - Mário Couto (PSDB)
• Paraíba - Cícero Lucena (PSDB)
• Paraná - Álvaro Dias (PSDB)
• Pernambuco - Jarbas Vasconcelos (PMDB)
• Piauí - João Vicente Claudino (PTB)
• Rio de Janeiro - Francisco Dornelles (PP)
• Rio Grande do Norte - Rosalba Ciarlini (PFL)
• Rio Grande do Sul - Pedro Simon (PMDB)
• Rondônia - Expedito Júnior (PPS)
• Roraima - Mozarildo Cavalcanti (PTB)
• São Paulo - Eduardo Suplicy (PT)
• Santa Catarina - Raimundo Colombo (PFL)
• Sergipe - Maria do Carmo (PFL)
• Tocantins - Kátia Abreu (PFL)

Eleiciones Estatales

Artículu principal: Eleiciones estatales de Brasil (2006)

Coles mesmes que les eleiciones presidenciales, celebráronse eleiciones a la gobernadoría y al parllamentu en cada unu de los estaos que componen Brasil. La mayoría de los gobernadores fueron escoyíos so coaliciones eleutorales, dacuando de calter ideolóxicu y otres puramente rexonalista. Amás, anováronse los parllamentos estatales.

Los 27 puestos de gobernador partir de les siguiente forma: el partíu que más gobernadores consiguió foi'l Partíu del Movimientu Democráticu Brasilanu, siete. Pela so parte, seis nuevos gobernadores taben afiliaos al Partíu de la Socialdemocracia Brasilana. El Partíu de los Trabayadores llogró cinco. El Partíu Socialista Brasilanu quedar en tres gobernador. Dos partíos consiguieron dos gobernadorías, el Partíu Democráticu Llaborista y el Partíu Popular Socialista. A lo último, el Partíu del Frente Lliberal y el Partíu Progresista llograron un gobernador. Diecisiete gobernadorías decidir na primer vuelta (Acre, Alagoas, Amapá, Amazones, Bahia, Ceará, Distritu Federal, Espírito Santo, Mato Grosso, Mato Grosso do Sul, Minas Gerais, Piauí, Rondônia, Roraima, São Paulo, Sergipe y Tocantins) y el restu na segunda vuelta (Goiás, Maranhão, Pará, Paraíba, Paraná, Pernambucano, Santa Catarina, Rio de Janeiro, Rio Grande do Sul y Rio Grande do Norte). Estes eleiciones fueron les primeres nes que s'escoyeron hasta tres gobernador: Wilma de Faria (PSB), Yeda Crusius (PSDB) y Ana Júlia Carepa (PT).

Una de les mayores sorpreses nes eleiciones a gobernador asocedió en Rio Grande do Sul. El gobernador escoyíu en 2002, Germano Rigotto, que fuera unu de los posibles candidatos del PMDB a les eleiciones presidenciales, yera'l favoritu nes encuestes. Una del Correio do Povo del 23 de setiembre otorgába-y cuasi'l 30% de los votos. Por detrás quedaben Olívio Dutra (23%), del PT, y Yeda Crusius (19%) del PSDB. Sicasí, la primer vuelta foi ganada por Crusius, dando un entorno absolutu a les encuestes col 33% de los votos. La llombada de Rigotto nun paró ende yá que inclusive quedó por detrás de Dutra, por tan solo 0,27%, quedando fora de la segunda vuelta.

En São Paulo, producióse un fechu interesáu, los dos candidatos del PSDB, unu a nivel presidencial (Alckmin) y otru estatal (José Serra), asocediéronse mutuamente, yá que Alckmin foi'l candidatu a gobernador en 2002 y Serra foi'l candidatu presidencial. Finalmente Serra ganaría les eleiciones nel Estaos de Brasil por población tao más pobláu del país, na primer vuelta, con más de doce millones de votos. Tamién va siguir habiendo gobernador tucano nel segundu estáu más pobláu, Minas Gerais. Aécio Nieves consiguió la reelección con más del 77% de los votos, foi'l segundu candidatu con mayor porcentaxe de votos na primer vuelta.

Nel Distritu Federal, onde s'atopa la capital Brasilia, ganó José Roberto Arruda del Partíu del Frente Lliberal. Mientres, n'Amazones, el Estaos de Brasil per superficie tao más grande per superficie de Brasil, ganó Eduardo Braga, del PMDB. Estos dos últimos candidatos nun tuvieron necesidá d'una segunda vuelta, anque por pocu, yá que nengunu de los dos consiguió superar el 51% de los votos.

Les Asamblees Llexislatives estatales quedaron bien atomizaes yá que los escaños pártense siempres ente más de diez formaciones. Por casu, na Asamblea Llexislativa de Roraima, compuesta por 22 diputaos estatales, el partíu mayoritariu, PSDB, namái tuvo 4 diputaos. Estadísticamente hubo 12.817 candidatures a diputáu estatal y 689 a diputáu distrital (equivalente a diputáu estatal nel Distritu Federal). Los partíos que más diputaos estatales llograron fueron el PMDB, el PSDB, el PT y el PFL.

Llista de gobernadores escoyíos

• Acre - Binho Marques (PT)
• Alagoas - Teotônio Vilela Filho (PSDB)
• Amapá - Waldez Góes (PDT)
• Amazones - Eduardo Braga (PMDB)
• Bahia - Jaques Wagner (PT)
• Ceará - Cid Gomes (PSB)
• Distritu Federal - José Roberto Arruda (PFL)
• Espírito Santo - Paulo Hartung (PMDB)
• Goiás - Alcides Rodrigues (PP)
• Maranhão - Jackson Lago (PDT)
• Mato Grosso - Blairo Maggi (PPS)
• Mato Grosso do Sul - André Puccinelli (PMDB)
• Minas Gerais - Aécio Nieves (PSDB)
• Pará - Ana Júlia Carepa (PT)
• Paraíba - Cássio Cunha Lima (PSDB)
• Paraná - Roberto Requião (PMDB)
• Pernambuco - Eduardo Campos (PSB)
• Piauí - Wellington Dias (PT)
• Rio de Janeiro - Sérgio Cabral Filho (PMDB)
• Rio Grande do Norte - Wilma Faria (PSB)
• Rio Grande do Sul - Yeda Crusius (PSDB)
• Rondônia - Ivo Cassol (PPS)
• Roraima - Ottomar Pinto (PSDB)
• Santa Catarina - Luiz Henrique da Silveira (PMDB)
• São Paulo - José Serra (PSDB)
• Sergipe - Marcelo Déda (PT)
• Tocantins - Marcelo Miranda (PMDB)

Ver tamién

• Partíu da Imprensa Golpista

Enllaces esternos

• Datos: Q2164948