Inigo Jones

Inigo Jones (pronunciación n'inglés: /ˈɪnɨɡoʊ/; Smithfield, Londres, 15 de xunetu de 1573 – Londres; 2 de xunu de 1652) ye'l primera arquiteutu británicu importante de la dómina moderna, y el primeru n'emplegar les regles de proporción y simetría vitruvianas nos sos edificios. Dexó la so buelga en Londres n'edificios singulares, como la Banqueting House, Whitehall, y na zona diseñada pa la plaza de Covent Garden, que se convirtió nun modelu pa los futuros desarrollos nel West End. Fixo importantes contribuciones a la escenografía pol so trabayu como diseñador teatral pa delles docenes de mazcaraes, la mayoría por encargos reales y munchos en collaboración con Ben Jonson.

Inigo Jones
miembru del Parllamentu d'Inglaterra Member of the 1621-22 Parliament (en) Distritu: New Shoreham (en)
Vida
Nacimientu	Smithfield (es) , 15 de xunetu de 1573 (greg.)
Nacionalidá	Reinu d'Inglaterra
Muerte	Londres, 21 de xunu de 1652 (78 años)
Estudios
Llingües falaes	inglés
Oficiu	arquiteutu, políticu, escenógrafu
Trabayos destacaos	St Paul's Church, Covent Garden (en) Queen's Chapel (en)
Movimientu	arquiteutura del Renacimientu

La so obra supunxo una gran influencia nos arquiteutos del sieglu XVIII, cuantimás pal Palladianismo inglés.

Biografía

Vida y carrera tempranes

Vestuariu pa un caballeru, pa una mazcarada, diseñáu por Inigo Jones

Inigo Jones, de Anthony Van Dyck

Más allá de nacer nel barriu londinense de Smithfield, fíu de Inigo Jones, un trabayador de pañu católicu de Gales, y de ser bautizáu na ilesia de St Bartholomew-the-Less, poco se sabe sobre los primeros años de Jones. Nun s'averó al oficiu d'arquiteutu na forma tradicional, esto ye, yá fora promocionando a partir d'un oficiu o por aciu la adscripción temprana a la Oficina d'Obres (Office of Works), anque hai evidencia de que sir Christopher Wren tuvo constancia de que Jones foi un aprendiz de carpinteru nel campusantu de San Pablo. Apaez mentáu nes cuentes de la casa del conde de Rutland en 1603 como «Henygo Jones, a picture maker». ^{[ensin referencies]}

Atribúyese-y la introducción de los paisaxes móviles y del arcu del prosceniu nel teatru inglés. Ente 1605 y 1640, Jones foi'l responsable de la puesta n'escena de más de 500 representaciones, collaborando con Ben Jonson mientres munchos años, a pesar de la tirante rellación ente ellos, con competencia y celos: los dos teníen conocíos argumentos alrodiu de si la escenografía o la lliteratura yeren lo más importante nel teatru. (Jonson fixo risión a Jones en dalguna de les sos obres escrites nun ralu de dos décades.). Sobreviven más de 450 dibuxos d'escenografíes y vestuariu, que dan prueba del virtuosismu de Jones como dibuxante y de la so comprensión del conxuntu del diseñu italianusobremanera'l d'Alfonso y Giulio Parigi. Ye importante entender que nun esistía la concepción de tal dibuxu n'Inglaterra nesi momentu, a pesar de que fuera'l mediu utilizáu por pintores italianos, escultores y arquiteutos mientres unos cien años.

Por esa dómina, Jones aprendió a falar italianu con fluidez y llogró una copia italiana de la obra d'Andrea Palladio I quattro libri dell'architettura [Los cuatro llibros de l'arquiteutura] (publicáu per primer vegada en 1570): tou indica que Jones fixo'l so primer viaxe formativu a Italia ente 1598 y 1603, posiblemente financiáu pol V conde de Rutland. El conxuntu de dibuxos d'escenografíes y vestuariu revelen un interesante desenvolvimientu nel dibuxu de Jones ente 1605 y 1609, que nun principiu nun amuesen «nenguna conocencia de dibuxu del Renacimientu», y depués en 1609, yá exhiben una manera italianizante peracabada». Esto ufierta una evidencia d'una probable nueva visita a Italia, alredor del añu 1606, influyida pol embaxador Henry Wotton, al traviés del cual adquiriría Jones una copia de les obres d'Andrea Palladio con marginalia que faen referencia a Wotton (según lo referío por el mesmu Wotton nel estudiu Wotton And His Worlds de 2004 de Gerald Curzon). Estos viaxes, xunto al interés por estos trataos puede ser el puntu d'unión ente Jones y Palladio. La obra de Jones viose particularmente influyida pol maestru vénetu. En menor midida, tamién sostuvo que'l diseñu d'edificios tenía d'emponese polos principios descritos per primer vegada pol antiguu escritor romanu Vitruvius.

Arquiteutu

La primer obra estructural rexistrada de Jones ye'l so monumentu a Lady Cotton, d'alredor de 1608, que yá amuesa les primeres señales de les sos intenciones clásiques. Por esa dómina, Jones tamién realizó dibuxos pal New Exchange in the Strand y pa la torre central de la catedral de San Pablo, amosando una similar falta d'esperiencia práutica arquitectónica y un manexu inmaduru de temes a partir de fontes como Palladio, Serlio y Sangallo. En 1609, dempués d'haber quiciabes acompañáu per Francia al fíu de Lord Salisbury y herederu, el vizconde Cranborne, Inigo Jones apaez como consultor d'arquiteutura en Hatfield House, faciendo pequeños cambeos nel diseñu a midida que el proyeutu avanzaba. En 1610, Jones foi nomáu inspector (Surveyor) de Henry Frederick, Príncipe de Gales y nesti puestu, Jones escurrió una mazcarada pal Príncipe y tuvo posiblemente implicáu en dellos cambeos nel palaciu de St. James. El 27 d'abril de 1613, Jones foi nomáu pal cargu d'Inspector d'Obres del Rei (Surveyor of the King's Works) y pocu dempués, embarcar nuna nueva xira per Italia (1613-1614), col conde de Arundel, que taba destináu a convertise n'unu de los veceros más importantes de la historia del arte inglés. Nesti viaxe, Jones pudo conocer l'arquiteutura de Roma, Padua, Florencia, Vicenza, Xénova y Venecia, ente otres ciudaes que visitaron. El so cuadiernu de bocetos caltiénse y amuesa la so esmolición por artistes como Parmigianino y Schiavone. Tamién ye conocíu que s'axuntaría con Vicenzo Scamozzi nesi momentu. La so copia anotada de los Quattro libri dell' architecttura de Palladio tamién manfiesta el so gran interés na arquiteutura clásica: Jones dio prioridá a l'antigüedá romana en llugar d'a la observación de la moda arquitectónica contemporánea n'Italia. Foi probablemente'l primer inglés qu'estudió esos restos romanos de primera mano y esto foi clave pa la nueva arquiteutura que Inigo Jones introdució n'Inglaterra. ^{[ensin referencies]}

Agrimensor real

En setiembre de 1615, Jones foi nomáu «Inspector Xeneral de les Obres del Rei» (Surveyor-Xeneral of the King's Works), marcando l'entamu de la carrera seria de Jones. Afortunadamente, tantu James I como Carlos I gastaron pródigamente nos sos edificios, lo qu'oldeaba descomanadamente cola económica corte de Sabela I. Como agrimensor real, Jones construyó dalgunos de los sos edificios principales en Londres. En 1616, empezó a trabayar na Queen's House [Casa de la Reina], en Greenwich, pa la esposa de Xaime I, Anne. Colos cimientos fechos y la primer planta construyida, el trabayu detúvose de sópitu cuando Anne morrió en 1619. El trabayu volver# a entamar en 1629, pero esta vegada pa la esposa de Carlos I, la reina Henrietta Maria. Foi terminada en 1635 y foi'l primer edificiu puramente clásicu n'Inglaterra, emplegando les idees que s'atopen na arquiteutura de Palladio y l'antigua Roma. Ye la obra que sobrevive más antigua de Inigo Jones.

Depués, ente 1619 y 1622, construyó la Banqueting House [Casa de llacuaes] nel Palaciu de Whitehall, como parte de la modernización d'esti palaciu londinense, un diseñu deriváu de los edificios de Scamozzi y Palladio y con un techu pintáu por Peter Paul Rubens. La Banqueting House foi unu de los varios proyeutos nos que Jones trabayó col so asistente personal y sobrín políticu John Webb.^{[ensin referencies]}

The Queen's House en Greenwich

La Capiya de la Reina, nel Palacio San de James, foi construyida ente 1623-1627, por Carlos I pa la so esposa católica, Henrietta Maria (fechu que llevantó los barruntos del sector protestante de la corte). Partes del diseñu aniciar nel Panteón de l'antigua Roma y Jones, evidentemente aprovechó la ilesia pa remembrar el templu romanu. Estos edificios amuesen yá'l bon faer d'un arquiteutu maduru con una confiada comprensión de los principios clásicos y una comprensión intelectual de la forma de llevales a la práutica.

L'otru gran proyeutu nel que Jones participó foi'l diseñu de la plaza de Covent Garden. Foi encargáu pol IV conde de Bedford pa construyir una plaza residencial, lo que fizo siguiendo les llinies de les piazzas italianes, cuantimás la de Livorno.

L'aristócrata sintióse obligáu a aprovir a la plaza d'una ilesia y alvirtió Jones que quería economizar. Pidiólu qu'a cencielles alzara un "almacén" y la respuesta bien citada de Jones foi que la so señoría tendría "el meyor almacén d'Europa" ("the finest barn in Europe"). Nel diseñu de San Pablo, Jones fielmente xuntar al diseñu de Vitruvio d'un templu de la Toscana y foi la primer ilesia na so totalidá y auténticamente clásicoa construyíu n'Inglaterra. L'interior de St Paul's, Covent Garden, Covent Garden foi destruyíu por una quema en 1795, pero l'esterior caltiénse tal como Jones diseñar y apodera el llau oeste de la plaza.

Otru gran proyeutu qu'entamó Jones foi l'arreglu y remodelación de la catedral de San Pablo (Londres). Ente los años de 1634 y 1642, Jones lluchó col goticismu en ruines de l'antigua catedral de San Pablo, envolubrándola en mampostería clásica y rediseñando totalmente la fachada oeste. Jones incorporó los rollos xigantes de Vignola y della Porta de la Ilesia del Gesù con un pórticu corintiu xigante, el más grande del so tipu al norte de los Alpes, pero foi destruyida nel Gran Quema de Londres en 1666. Tamién nesta dómina, alredor de 1638, Jones escurrió dibuxos pa rediseñar por completu'l Palaciu de Whitehall, pero la execución d'estos diseños viose atayada poles dificultaes financieres y polítiques de Carlos I. ^{[ensin referencies]}

Más de 1000 edificios atribuyéronse a Jones, pero solo un pequeñu númberu ye ensin dulda obra so. Na década de 1630, Jones tuvo bien solicitáu y, como agrimensor real, los sos servicios namái taben disponibles pa un círculu bien llindáu de persones, polo que de cutiu los proyeutos fueron encargaos a otros miembros de les Obres. El parque Stoke Bruerne en Northamptonshire foi construyíu por sir Francis Crane, «recibiendo l'asistencia de Inigo Jones», ente 1629 y 1635. Tamién se cree que Jones participaría n'otra casa de campu, esta vegada en Wiltshire. Wilton House foi anovada dende alredor de 1630 d'equí p'arriba, dacuando trabayando según la direición de Jones, de siguío, tresmitida a Isaac de Caus cuando Jones taba demasiáu ocupáu con veceros reales. Tornó en 1646 col so estudiante John Webb, pa tratar de completar el proyeutu. Arquiteutos equivalentes contemporáneos inclúin Sir Balthazar Gerbier and Nicholas Stone. ^{[ensin referencies]}

Últimos años

La so plena dedicación termino efeutivamente col españíu de la Guerra Civil Inglesa en 1642 y tomar del Palaciu Real y prinda de les cases del Rei en 1643. La so propiedá foi-y más tarde devuelta (ca. 1646), pero Jones terminó los sos díes, solteru, viviendo en Somerset House. Tuvo estrechamente arreyáu nel diseñu de Coleshill, en Berkshire, pa la familia Pratt, que visitó col mozu aprendiz d'arquitectu Roger Pratt, p'afitar un nuevu sitiu pa la casona propuesta. Morrió'l 21 de xunu 1652 y darréu foi soterráu colos sos padres en St Benet Paul's Wharf, la ilesia galesa de la ciudá de Londres. John Denham y dempués Christopher Wren asocediéron-y nel cargu d'agrimensor d'obres del Rei. Un monumentu dedicáu a él foi destruyíu na Gran quema de 1666.

Legáu

Exerció una destacada influencia nuna serie d'arquiteutos del sieglu XVIII, especialmente en Lord Burlington y William Kent. Hai una Inigo Jones Road en Charlton, al sureste de Londres (SE7). Una ponte en Llanrwst, Gales del Norte, llamáu "Pont Fawr" tamién se conoz llocalmente como "Pont Inigo Jones" (usando pont y non bridge). Tamién se diz que ye responsable del documentu masónicu llamáu "The Inigo Jones Manuscript" ["El Manuscritu Inigo Jones], d'alredor de 1607, un documentu de los Antiguos Cargos de la Francmasonería.

Llista d'obres arquiteutóniques

• ca. 1608: Diseñu pa completar la torre central de l'antigua catedral de San Pablo de Londres, non executáu;
• ca. 1608: Diseñu pal New Exchange in the Strand, Londres, non executáu;
• 1616–1619: Queen's House, Greenwich, trabayu suspendíu a la muerte d'Anne of Denmark completáu dempués (1630–1635) para Henrietta Maria];
• 1617: Diseñu pal edificiu de la Star Chamber, non executáu;
• 1617: Portada nel Palaciu Oatlands, agora en Chiswick House;
• 1618: Portada na Arundel House, baltada;
• 1619–1622: Banqueting House, Whitehall;
• 1619: Agospiamientu del Príncipe, Newmarket para Henry Frederick, Prince of Wales, baltáu;
• 1623–1627: Queen's Chapel, xunto al palaciu de St. James, para Enriqueta María;
• 1625: Fort Amsterdam - La Dutch East India Company solicitó a Jones el diseñu d'una fortificación de piedra nel ríu Hudson, que fizo, pero'l fuerte foi construyíu (por Cryn Fredericks ) en madera y foi baltáu en 1790;
• 1629: Teatru Cockpit, Palaciu de Whitehall baltáu;
• ca. 1629–1635: Pabellones del parque Stoke, Northamptonshire, atribuyíu;
• 1630–1635: Capiya de la Somerset House, baltada;
• 1631–1637: Covent Garden, Londres, cases nel llau norte y l'este según St Paul's, Covent Garden nel oeste; solo sobrevive la ilesia;
• 1634–1642: Antigua catedral de San Pablo, nueva fachada oeste y remodelación de la nave y transepto, destruyida nel Gran Quema de Londres;
• 1636–1640: Wilton House, Wiltshire interior, quemáu ca. 1647, reconstruyíu según los diseños de John Webb; (1648)
• Años 1630: Sir Peter Killigrew's House, Blackfriars, London, nun se sabe si construyóse;
• c. 1637–1639: Palaciu de Whitehall, diversos planes pa la reconstrucción completa del palaciu;
• 1638: Lord Maltravers's House, Lothbury, Londres, si construyóse foi destruyida na Gran Quema de Londres;
• 1638: Temple Chigre (Londres), diseñu d'arcu triunfal, non executáu;
• ca. 1638: Pantalla na catedral de Winchester, baltada;
• ca. 1638: Tamién diseño una fila de cases en Lothbury para Thomas Howard, 21st Earl of Arundel, destruyida na Gran Quema de Londes;
• ca. 1638–1640: Lindsey House, Lincoln's Inn Fields agora los númberos 59 & 60, atribuyida;
• Milton Manor House, Milton, Abingdon, Oxfordshire;
• Coleshill House, Berkshire (diseñada por Jones y executada por Roger Pratt);

Galería d'imáxenes

• Banqueting House
• 
  Banqueting House
• 
  Banqueting House
• 
  Detalle de la fachada
• 
  Interior mirando al sur
• 
  Interior mirando al norte
• 
  Techu con pintures de Rubens

• Queen's House, Greenwich
• 
  Fachada norte
• 
  Fachada sur
• 
  Fachada sur
• 
  Tulip Stair
• 
  Planta

• Otres obres
• 
  West front, nave y transeptos, Old St. Paul's Cathedral, as remodelled by Jones
• 
  Design pa reconstruyir Whitehall Palace
• 
  Covent Garden
• 
  St. Paul's Covent Garden
• 
  Gateway from Oatlands, agora na Chiswick House
• 
  Wilton House, Wiltshire
• 
  Queen's Chapel, nel palaciu de St. James, Londres
• 
  Stoke Park, atribuyíu

.

Ver tamién

• Salomon de Caus

Referencies

• Esta obra remanez de la traducción de Íñigo_Jones de Wikipedia - inglés, espublizada polos sos editores baxo la Llicencia de documentación llibre de GNU y la Llicencia Creative Commons Atribución-CompartirIgual 3.0 Unported.

L'artículu de la Wikipedia n'inglés recueye como fontes:

• Edward Chaney y Timothy Wilks, The Jacobean Grand Tour: Early Stuart Travellers in Europe (I.B. Tauris: London, 2014).
• Colvin, Howard, A Biographical Dictionary of British Architects: 1600 to 1840, 1954
• Orgel, Stephen y Strong, Roy C., Inigo Jones: The Theatre of the Stuart Court, 1973
• Gotch, A J, "Inigo Jones", 1968
• Hart, Vaughan. Art and Magic in the Court of the Stuarts. London, Routledge, 1994.
• Chaney, Edward, The Evolution of the Grand Tour: Anglu-Italian Cultural Relations since the Renaissance, London, Routledge, 2000.
• Chaney, Edward, 'Evelyn, Inigo Jones, and the Collector Earl of Arundel', John Evelyn and his Milieu, eds F. Harris and M. Hunter (The British Library, 2003).
• Leapman, Michael. Inigo: The Troubled Life of Inigo Jones, Architect of the English Renaissance. London, Headline Book Publishing, 2003.
• Chaney, Edward, Inigo Jones's 'Roman Sketchbook', 2 vols, London, The Roxburghe Club, 2006.
• Giles Worsley, Inigo Jones and the European Classicist Tradition (New Haven and London, 2007).
• Christy Anderson, Inigo Jones and the Classical Tradition (Cambridge, 2007).
• Edward Chaney, "Roma Britannica and the Cultural Memory of Egypt: Lord Arundel and the Obelisk of Domitian", in Roma Britannica: Art Patronage and Cultural Exchange in Eighteenth-Century Rome, eds. D. Marshall, K. Wolfe and S. Russell, British School at Rome, 2011, pp. 147–70.
• Vaughan Hart, Inigo Jones: The Architect of Kings, London and New Haven, Yale University Press, 2011

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Inigo Jones.

• «Inigo Jones» (n'inglés), Catholic Encyclopedia, Nueva York: Robert Appleton Company, 1913, OCLC 1017058 
• Biography of Inigo Jones, Royal Institute of British Architects.
• Oxford Dictionary of National Biography
• "An Early Drawing by Inigo Jones and a monument in Shropshire" (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión). The Burlington Magacín, Vol. 115, Non. 843, June 1973
• Inigo Jones at the National Portrait Gallery, London

• Datos: Q295929
• Multimedia: Inigo Jones