Fuercies Aérees del Exércitu de los Estaos Xuníos

Fuercies Aérees del Exércitu de los Estaos Xuníos
	Army Air Forces (en)
	major command of the United States Army (en)
Llocalización
Sede	Main Navy and Munitions Buildings (en)
Direición	Estaos Xuníos
Historia
Fundación	1941
Disolución	18 setiembre 1947
Participación empresarial
Organización matriz	Departamento de Guerra de Estados Unidos (es)
Propietariu de	ver Eastern Sierra Regional Airport (en) ;
Formáu por	Tactical Air Command (es) ; Air Force Communications Agency (en) ; Air Force Logistics Command (es) ; Air Armament Center (en) ; Alaskan Air Command (en)
Bolsa de valores	Cuerpu Aereu del Exércitu de los Estaos Xuníos

Esti artículu trata sobre la fuercia aérea operada pol Exércitu de los Estaos Xuníos. Pa ver l'actual fuercia aérea estauxunidense dende 1947, Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos.

Les Fuercies Aérees del Exércitu d'Estaos Xuníos (n'inglés: United States Army Air Forces, USAAF o AAF) fueron l'arma d'aviación militar independiente del Exércitu de los Estaos Xuníos mientres y darréu dempués de la Segunda Guerra Mundial, esta yera la socesora del Cuerpu Aereu del Exércitu de los Estaos Xuníos y foi la precursora direuta de l'actual Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos, y esistió formalmente ente 1941 y 1947. La AAF yera un componente del Exércitu d'Estaos Xuníos, qu'en 1942 foi estremáu funcionalmente por orde executiva en trés fuercies autónomes: les Fuercies Terrestres del Exércitu, los Servicios de Loxística (que nel añu 1943 convertir nes Fuercies de Loxística del Exércitu) y les AAF. Caúna d'estes fuercies tenía un xeneral comandante que dependía direutamente del Xefe d'Estáu Mayor del Exércitu de los Estaos Xuníos.

La AAF alministraba tolos componentes de l'aviación militar qu'enantes taben distribuyíos ente Cuerpu Aereu del Exércitu, el Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea y los comandantes d'área de los cuerpos de les fuercies terrestres, y d'esta forma convirtióse na primer organización aérea del Exércitu d'Estaos Xuníos en controlar les sos propies instalaciones y personal de sofitu. Na práutica, la AAF yera virtualmente autónoma al interior del Exércitu. Nel so tamañu máximu la AAF tenía más de 2,4 millones d'homes y muyeres emprestando serviciu y cerca de 80.000 aviones nel añu 1944, y 783 bases doméstiques n'avientu de 1943.^[1] Pal Día VE tenía 1,25 millones d'homes aparcaos n'ultramar y operaba más de 1.600 aeródromos nel mundu.^[2]

El Cuerpu Aereu convertir nes Fuercies Aérees del Exércitu en xunu de 1941 p'apurrir a l'arma aérea una mayor autonomía cola cual poder espandise en forma más eficiente, y aprovir una estructura pa pasos de comandu adicionales que se riquir pa una fuercia vastamente más grande. Anque otres naciones yá teníen fuercies aérees separaes ya independientes del exércitu o l'armada (tales como los británicos cola Real Fuercia Aérea y los alemanes cola Luftwaffe), la AAF permaneció como una parte del Exércitu d'Estaos Xuníos hasta que la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos foi creada en setiembre de 1947.

Sicasí, na so espansión y la conducción de la guerra, la AAF convertir en muncho más que solo una arma d'una organización más grande. Escontra'l final de la Segunda Guerra Mundial, la AAF pasara a ser virtualmente un serviciu independiente. Por reglamentu y orde executiva, la AAF yera una axencia subordinada del Departamentu de Guerra d'Estaos Xuníos encargáu cola organización, entrenamientu y l'equipamientu de les unidaes de combate, llindáu en responsabilidá a los Estaos Xuníos continentales, como lo yera les Fuercies Terrestres del Exércitu y les Fuercies Loxístiques del Exércitu. En realidá, los Cuarteles Xenerales de la AFF controlaben la conducta en tolos aspeutos de la guerra aérea en tol mundu, determinando la política aérea y la impartición d'órdenes ensin tresmitiles al traviés del Xefe d'Estáu Mayor. Esti contraste ente la teoría y la práutica ye... fundamental pa entender a la AAF.^[3]

Creación

Unidá nos problemes de comandu nel Cuerpu Aereu

Los raigaños del AAF surdieron na formulación de les teoríes del bombardéu estratéxicu na Escuela Táctica del Cuerpu Aereu les que dieron nuevu impulsu a los argumentos por una fuercia aérea independiente. A pesar d'una perceición de resistencia o inclusive obstrucción pol Estáu Mayor del Departamentu de Guerra, enforma de lo cual yera atribuyible a la falta de fondos, el Cuerpu Aereu realizó grandes meyores na década de 1930, tanto organizacionalmente como en doctrina. D'esta forma surdió una estratexa que enfatizaba el bombardéu de precisión de blancos industriales por aciu l'usu de bombarderos de llargu algame fuertemente armaos, formulada polos homes que se convertiríen darréu nos sos comandantes.^[4]

En marzu de 1935 diose un importante pasu escontra llograr una fuercia aérea separada cuando'l mandu de toles unidaes aérees de combate n'Estaos Xuníos continental foi centralizáu nun solu cuartel xeneral llamáu Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea. Dende l'añu 1920, el control de les unidaes d'aviación morara nos comandantes del área de cuerpu (un pasu alministrativu en tiempos de paz de les fuercies terrestres), siguiendo'l modelu establecíu pol xeneral John J. Pershing mientres la Primer Guerra Mundial. Nel añu 1942 l'Estáu Mayor Xeneral planió l'activación d'un Cuartel Xeneral del Exércitu (embrivíu n'inglés GHQ), similar al modelu usáu poles Fuercia Espedicionario Estauxunidense mientres la Primer Guerra Mundial, con un cuartel xeneral de la fuercia aérea como un componente subordináu. Dambos fueron creaos nel añu 1933 cuando paecía posible una guerra con Cuba dempués d'un golpe en dichu país, pero nun fueron activaos.

L'activación del Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea representó un compromisu ente los partidarios d'un poder aéreo estratéxicu y los comandantes de les fuercies terrestres que demandaben que la misión del Cuerpu Aereu permaneciera atada a la de les fuercies terrestres. Los partidarios del poder aereu llograron un control centralizáu de les unidaes aérees so un comandante aereu, ente que'l Departamentu de Guerra estremó l'autoridá al interior de l'arma aérea y aseguró una siguida política de sofitu de les operaciones terrestres como'l so rol principal.^[5] El Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea entamó alministrativamente a los grupos de combate nuna fuercia d'ataque de tres ales esplegaes nes mariñes del Atlánticu, el Pacíficu y el Golfu de Méxicu. El cuartel xeneral de la Fuercia Aérea yera pequeñu en comparanza coles fuercies aérees europees. Les llinies d'autoridá, nel meyor de los casos, yeren complicaes, yá que el cuarte xeneral de la fuercia aérea controlaba solo les operaciones de les sos unidaes de combate ente que'l Cuerpu Aereu entá yera responsable pola doctrina, l'adquisición de los aviones y l'entrenamientu. Los comandantes del área de cuerpu siguíen controlando tolos aeródromos y el personal de sofitu que los remanaba. Ente marzu de 1935 y setiembre de 1938, los comandantes del cuartel xeneral de la fuercia aérea y el Cuerpu Aereu, los mayores xenerales Frank Andrews y Oscar Westover respeutivamente, enfrentáronse filosóficamente sobre la direición en que l'arma aérea tendría de movese, aumentando les dificultaes d'esta complexa organización.^[6]

Nel añu 1940 realizóse una división de la defensa aérea d'Estaos Xuníos en cuatro distritos xeográficos que punxo les bases pa les subsecuentes fuercies aérees numberaes. En xunetu, el Departamentu de Guerra ordenó que los Cuarteles Xenerales del Exércitu (n'inglés: Army Xeneral Headquarters, GHQ) fueren activaos en payares de 1940 pa planiar y espandir l'entrenamientu de les fuercies terrestres. El Xefe del Estáu Mayor del Exércitu George C. Marshall solicitó una reorganización del Cuerpu Aereu, y el 5 d'ochobre de 1940, el Xefe del Cuerpu Aereu mayor xeneral Henry H. Arnold unvió una propuesta pa crear un estáu mayor aereu, unificando l'arma aérea so un solu comandante, y dándo-y igualdá coles fuercies terrestres y loxístiques. A la propuesta d'Arnold opúnxose darréu l'Estáu Mayor Xeneral en tolos aspeutos, repitiendo los sos tradicional argumentu doctrinal de que, nel casu de guerra, el Cuerpu Aereu nun tendría una misión que nun fuera'l sofitu de les fuercies terrestres. Marshall implementó una solución de compromisu, la que'l Cuerpu Aereu atopó dafechu desaparente, nomando a Arnold como "Xefe Axuntu del Estáu Mayor del Aire" en funciones pero refugó tolos puntos organizacionales de la so propuesta. En vegada poner so control del Cuartel Xeneral l'Exércitu al Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea, anque esti yera un componente pa realizar entrenamientu y non operacional.^[7]

Creación de la Fuercies Aérees del Exércitu

Xeneral del Exércitu Henry H. Arnold.

La posibilidá de qu'Estaos Xuníos participara na Segunda Guerra Mundial provocó la reorganización más radical de la caña d'aviación na so historia, desenvolviendo una estructura qu'unificó'l mandu de tolos componentes aéreos y dio-y total autonomía ya igualdá coles fuercies terrestres en marzu de 1942.

Na primavera del añu 1941, l'ésitu de les operaciones aérees n'Europa so un control centralizáu dio clares lluces de que la división de l'autoridá nes fuercies aérees estauxunidenses, paeciera, según un congresista, una "autoridá aérea tipu hydra",^{[Nota 1]} y que causara un perturbante falta de claridá na cadena de mandu. A menos de cinco meses del refugu de la propuesta de reorganización d'Arnold, l'ABC-1, un alcuerdu de planiamientu estratéxicu conxuntu británicu-estauxunidense, refutó l'argumentu del Estáu Mayor Xeneral de que'l Cuerpu Aereu nun tenía una misión en tiempu de guerra sacante pol sofitu a les fuercies terrestres.^[8] La llucha col Estáu Mayor Xeneral pol control de la defensa aérea d'Estaos Xuníos fuera ganada polos aviadores y creáronse cuatro unidaes de comandu llamaes "fuercies aérees numberaes", pero'l conflictu burocráticu amenació con anovar la dormida llucha por una fuercia aérea estauxunidense independiente. Marshall convenciérase de que les fuercies aérees precisaben un "sistema más senciellu" y un mandu unificáu. Trabayando con Arnold y con Robert A. Lovett, acabante asignar al puestu, largamente si ocupar, de Secretariu de Guerra Asistente pal Aire, él llogro'l consensu qu'una cuasi-autonomía pa les fuercies aérees yera preferible a una separación inmediata.^[9]

El 20 de xunu de 1941, pa otorgar una autonomía adicional a les fuercies aérees y evitar una llucha llexislativa nel Congresu, el Departamentu de Guerra revisó les regulaciones del exércitu que controlaben la organización de l'aviación del exércitu, les AR 95-5.^[9] Arnold asumió'l títulu de Xefe les Fuercies Aérees del Exércitu, creando un pasu de mandu sobre tolos componentes de l'aviación militar que remató l'estáu doble del Cuerpu Aereu y del Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea, el que foi nomáu Comandu de Combate de la Fuercia Aérea. La AAF llogró'l "Estáu Mayor Aereu", al cual opunxérase por enforma tiempu l'Estáu Mayor Xeneral, y un namái comandante aereu,^[9] pero entá nun tenía un estáu d'igualdá coles fuercies terrestres del exércitu, y les unidaes aérees siguíen reportándose al traviés de dos cadenes de mandu.^[10]

Arnold y Marshall alcordaron que la AAF esfrutaría d'autonomía al interior del Departamentu de Guerra hasta'l final de la guerra, en cuenta de que los sos comandantes dexaren de faer lobby pa llograr la independencia de l'arma aérea. Marshall, un fuerte partidariu del poder aereu, fixo entender que la Fuercia Aérea llograría la so independencia dempués de rematar la guerra. Poco dempués del ataque a Pearl Harbor el 7 d'avientu de 1941, en reconocencia de la importancia del rol de les Fuercies Aérees del Exércitu, dióse-y a Arnold un asientu nel Estáu Mayor Conxuntu de los Estaos Xuníos, l'estáu mayor de planificación que sirvió como'l puntu focal del planiamientu estratéxicu estauxunidense mientres la guerra, col propósitu de qu'Estaos Xuníos tuviera un representante de l'arma aérea nes conversaciones coles sos contrapartes britániques colos Xefes Combinaos. En términos práuticos la cabeza de la AAF ganara una posición d'igualdá con al respective de Marshall. Mientres esti pasu nunca foi oficialmente reconocíu pola Armada d'Estaos Xuníos, y foi agriamente apostáu detrás de bambalines en cada oportunidá posible, sicasí, foi esitosu como una base práutica pa la futura separación de la Fuercia Aérea.^[11]

Cartelu de reclutamiento de la USAAF. Onde puede lleese "A la victoria. Fuercia Aérea del Exércitu d'Estaos Xuníos.

En xineru de 1941, los cuatro distritos xeográficos del antiguu Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea fueron convertíos en fuercies aérees numberaes, con una organización subordinada de 54 grupos. Dende'l puntu de vista de la organización, la Fuercia Aérea del Exércitu foi creada como'l pasu de mandu más altu que toma tanto'l Comandu de Combate de la Fuercia Aérea como'l Cuerpu Aereu, polo que per primer vegada, tola arma aérea atopar so l'autoridá d'un aviador. Sicasí, estes reformes yeren namái temporales, y duraron tan solo nueve meses. En payares de 1941, na viéspora de la entrada d'Estaos Xuníos a la guerra, la división de l'autoridá dientro del Exércitu como un tou, causada pola activación del Cuartel Xeneral del Exércitu un añu antes, llevara a una "batalla de memorandos" ente ésta y d'otres axencies sobre l'alministración de la AAF, lo que llevó a que Marshall dixera que tenía "el puestu de mandu más probe del Exércitu". Pa entainar el AAF en preparación pa la guerra, coles mires d'una planificación centralizada y una execución descentralizada de les operaciones, Arnold presentó a Marshall esencialmente'l mesmu plan de reorganización refugáu pol Estáu Mayor n'ochobre de 1940.^[9]^[10] La Orde Executiva 9082^[12] emitida'l 28 de febreru de 1942 camudó'l títulu d'Arnold a Comandante Xeneral, Fuercies Aérees del Exércitu efectivu a partir del 9 de marzu de 1942, convirtiéndolo n'iguales colos comandantes xenerales de les nueves Fuercies Terrestres del Exércitu y del Serviciu de Loxístiques, los otros dos componentes del Exércitu d'Estaos Xuníos. El Departamentu de Guerra emitió la Circular númberu 59, el 2 de marzu, qu'implementó la orde executiva,^[13] esta pretendía ser una solución mientres durara la guerra y que debía expirar seis meses dempués de terminar esta.^[14] Los trés componentes reemplazaron a un ensame de cañes y organizaciones, lo que fizo que l'Estáu Mayor Xeneral amenorgara drásticamente el so tamañu, y polo tanto aumentando proporcionalmente la representación de los miembros de la fuercia aérea que participaben n'este.

Amás d'eslleir tanto'l Cuartel Xeneral del Exércitu y los xefes de les armes de combate, y asignar les funciones d'entrenamientu a les Fuercies Terrestres del Exércitu, la Circular 59 del Departamentu de Guerra reorganizó la Fuercia Aérea del Exércitu, desbandando tanto'l Comandu de Combate de la Fuercia Aérea como la Oficina del Xefe del Cuerpu Aereu (como cola infantería, esaniciando toles sos funciones d'entrenamientu y d'organización), lo que provocó la eliminación de too un nivel de la cadena de mandu.^[15]^{[Nota 2]} Pa tomar les sos antigües funciones creáronse once fuercies aérees numberaes, más tarde aumentaes a dieciséis, y seis grandes comandos, que pasaron a ocho en xineru de 1943, y que fueron los siguientes comandos: entrenamientu de vuelu, entrenamientu téunicu, tresporte de tropes, tresporte aereu, material, serviciu aereu, ensayos y antisubmarino. En xunetu de 1943, los comandos d'entrenamientu de vuelu y el d'entrenamientu téunicu fundir nel Comandu d'Entrenamientu de la AAF, y un añu más tarde el Comandu de Serviciu Aereu y el Comandu de Material fueron reorganizaos como'l Comandu de Serviciu Téunicu de la AAF.

Ente marzu de 1942 y marzu de 1943 la AAF funcionaba con una complexa división de control alministrativu realizada por un estáu mayor de polítiques, un estáu mayor d'operaciones y polos comandos de sofitu. Les actividaes en terrén de munchos comandos de sofitu funcionaben con una estructura de "departamentu", ensin nenguna separación de les funciones de polítiques y d'operación. De cutiu los oficiales del estáu mayor exercíen autoridá de mandu y de polítiques ensin nenguna responsabilidá poles resultaos, un sistema heredáu de los años del Cuerpu Aereu. El conceutu d'un "estáu mayor operativu", o de direutores, resultó del deséu d'asitiar espertos en dellos aspeutos de l'aviación militar en posiciones claves pa la so implementación. Sicasí, de cutiu les funciones se traslapaban, y les comunicaciones y la coordinación ente les divisiones fallaben o yeren inoraes, les prerrogativas polítiques fueron usurpaes polos direutores, y fueron devasaes polos detalles. Finalmente, más de trenta oficiales taben autorizaos a unviar órdenes nel nome del comandante xeneral.^[16]

La película de reclutamiento Winning Your Wings (1942) ayudó a reclutar 100.000 pilotos.

El principiu de comandu xerárquicu, nel qu'un solu comandante ye que tien la responsabilidá final direuta pero que delega la so autoridá al estáu mayor, foi adoptáu al traviés de la AAF nuna gran reorganización y afitamientu el 29 de marzu de 1943. Los cuatro direiciones principales y les 19 direiciones subordinaes (el "estáu mayor operativu") fueron abolíos como un nivel innecesariu d'autoridá, y la execución de les polítiques fueron sacaes de los estaos mayores pa ser asignaes namái a les organizaciones de terrén d'alcuerdu a llinies funcionales.^[16] Les funciones de polítiques de les direiciones fueron reorganizes y consolidaes n'oficines reagrupaes so l'autoridá de seis xefes asistentes del estáu mayor del aire.^[17]

La mayoría del personal de les Fuercies Aérees del Exércitu siguía siendo miembru del Cuerpu Aereu. En mayu de 1945, el 88 per cientu de los oficiales que taben sirviendo nes Fuercies Aérees del Exércitu fueron comisionados nel Cuerpu Aereu, ente que el 82 per cientu del personal de tropa asignaos a les unidaes y bases del AAF tenía al Cuerpu Aereu como la so caña de combate.^[18] Ente que oficialmente l'arma aérea yera les Fuercies Aérees del Exércitu, el términu Cuerpu Aereu persistió coloquialmente ente la población según ente los aviadores veteranos; adicionalmente, l'usu en singular, Fuercia Aérea, de cutiu esmucíase nel usu popular ya inclusive nel usu oficial, reflexáu pola designación de Comandu de Combate de la Fuercia Aérea ente los años 1941 y 1942.^{[Nota 3]} Tamién esta denominación errónea foi usada nos cartelos de reclutamiento oficiales (ver la imaxe enriba a la derecha) y foi importante en promover la idea d'una "Fuercia Aérea" como un serviciu independiente. Jimmy Stewart, un pilotu y oficial del Cuerpu Aereu, usaba'l términu indistintamente na so narración nel curtiumetraxe de reclutamiento realizáu nel añu 1942 Winning Your Wings (n'asturianu: Ganando les tos Ales). Tamién el términu apaeció prominentemente na película d'adoctrinamiento del Departamentu de Guerra del añu 1945 realizada por Frank Capra titulada War Comes to America (n'asturianu: La Guerra llega a Estaos Xuníos), de la serie Why We Fight (n'asturianu: ¿Por Qué Lluchamos?), nun mapa gráficu animáu al mesmu nivel d'importancia que l'Exércitu y l'Armada.

Espansión

El Cuerpu Aereu empezó una rápida espansión na primavera del añu 1939 por orde del presidente Franklin D. Roosevelt p'apurrir una fuercia aérea fayadiza pa defender el Hemisferiu Occidental. Un "programa de 25 grupos" inicial, desenvueltu n'abril de 1939, reclutó 50.000 homes. Cuando la guerra empecipióse en setiembre de 1939 el Cuerpu Aereu disponía entá de solu 800 aviones de combate de primer llinia y 76 bases, incluyendo 21 instalaciones y depósitos principales.^[19]

Dempués de la esitosa invasión alemana de Francia y los Países Baxos en mayu de 1940, el presidente Roosevelt pidió-y al Congreso fondo complementarios per cerca de mil millones de dólares, un programa de producción de 50.000 aviones y una fuercia aérea militar de 50.000 aparatos (de los cualos 36.500 seríen pal Exércitu).^[20]^{[Nota 4]} Los aceleraos programes que siguieron fixeron que'l Cuerpu Aereu revisara repetidamente les metes d'espansión, lo que resultó na planificación de 84 grupos de combate, 7.799 aviones de combate y l'aumentu añal de personal en 30.000 nuevos pilotos y 100.000 nuevos téunicos.^[21] Adicionalmente estos dieron como resultáu'l tener 156 aeródromos y 152.125 homes nel momentu de la creación de les Fuercies Aérees del Exércitu.^[22]

Mientres la so espansión na Segunda Guerra Mundial, la AAF convirtióse na fuercia aérea más poderosa del mundu. Dende'l Cuerpu Aereu del añu 1939, con 20.000 homes y 2.400 aviones, a la cuasi autónoma AAF del añu 1944, con cuasi 2,4 millones d'homes y 80.000 aviones, desenvolvióse una notable espansión. Robert A. Lovett, el Secretariu de Guerra Asistente pal Aire, xunto con Arnold, presidieron un aumentu mayor que pal Exércitu de tierra y l'Armada, ente que coles mesmes unviaben estes fuercies a los frentes de batalla.

—"The Evolution of the Department of the Air Force" – Air Force Historical Studies Office^[23]

La invasión alemana de la Xunión Soviética, la qu'asocedió namái dos díes depués de la creación de les Fuercies Aérees del Exércitu, causó un inmediata revaluación de la política y l'estratexa de la defensa d'Estaos Xuníos. La necesidá d'una estratexa ofensiva pa ganar a les Potencies de la Exa riquió un aumentu y modernización adicionales de tolos servicios militares, incluyendo a la nueva AAF. Adicionalmente, la invasión amestó a Rusia como un nuevu sociu pa la Llei de Préstamu y Arriendu, creando una mayor presión sobre la producción d'aviones d'Estaos Xuníos.^[24]

Una estratexa ofensiva riquía de delles clases d'esfuercios urxentes y sosteníos. Amás del desenvolvimientu y fabricación d'aviones en cantidaes masives, les Fuercies Aérees del Exércitu tienen que crear una rede loxística mundial p'abastecer, caltener y reparar esa inmensa fuercia; reclutar y entrenar al personal; y depués sostener la salú, el bienestar y la moral de les sos tropes. El procesu foi controláu pol ritmu de la producción d'aviones, non el programa d'entrenamientu,^[25] y foi sofitáu pola direición del Secretariu de Guerra Asistente pal Aire Robert A. Lovett, que pa tolos propósitos práuticos yera'l "Secretariu del Cuerpu Aereu".^[26]^{[Nota 5]}

Un abogáu y banqueru, Lovett tenía esperiencia previa cola industria de l'aviación que tradució en metes de producción realistes y una harmonía al integrar los planes de la AAF colos del Exércitu como un tou.^[27] Primeramente Lovett creía que la esixencia del presidente Roosevelt dempués del ataque a Pearl Harbor de construyir 60.000 aviones pal añu 1942 y del 125.000 aviones pal añu 1943 yera vastamente ambiciosa. Sicasí, trabayando en forma estrecha col xeneral Arnold y comprometiendo la capacidá de la industria automotriz estauxunidense llogróse armar un esfuerciu que produció cuasi 100.000 aviones nel añu 1944.^[28]^{[Nota 6]}

Les demandes loxístiques d'esti armada fueron enllenaes pola creación del Comandu de Serviciu Aereu'l 17 d'ochobre de 1941, qu'apurría les unidaes de serviciu y caltenía 250 depósitos n'Estaos Xuníos; la elevación de la División de Materiales al estáu de Comandu plenu en 9 de marzu de 1942 pal desenvolvimientu y adquisición d'aviones, equipos y repuestos; y la fusión d'estos comandos nel Comandu de Servicios Téunicos Aéreos el 31 d'agostu de 1944.^[29] Amás de tresporta personal y carga, el Comandu de Tresporte Aereu apurrió cuasi 270.000 aviones mundialmente sufriendo la perda de solu 1.013 aparatos nel procesu.^[30] La operación nos depósitos allugaos n'Estaos Xuníos foi llevada a cabu principalmente por más de 300.000 emplegaos de caltenimientu civiles, munchos de los cualos yeren muyeres, lliberando una cantidá asemeyada de mecánicos de les Fuercies Aérees pa serviciu nel estranxeru.^[31]

Crecedera, aviones

Tipos d'aviones de la USAAF per añu^[32]
Tipu d'avión	31 d'avientu de 1941	31 d'avientu de 1942	31 d'avientu de 1943	31 d'avientu de 1944	31 d'agostu de 1945	Fecha de la máxima cantidá
Total Xeneral	12 297	33 304	64 232	72 726	63 715	xunetu de 1944 (79 908)
Aviones de combate	4 477	11 607	27 448	41 961	41 163	mayu de 1945 (43 248)
Bombarderos super pesaos	-	3	91	977	2 865	agostu de 1945 (2 865)
Bombarderos pesaos	288	2 076	8 027	12 813	11 065	abril de 1945 (12 919)
Bombarderos medios	745	2 556	4 370	6 189	5 384	ochobre de 1944 (6 262)
Bombarderos llixeros	799	1 201	2 371	2 980	3 079	setiembre 1944 (3 338)
Caces	2 170	5 303	11 875	17 198	16 799	mayu de 1945 (17 725)
Reconocencia	475	468	714	1 804	1 971	mayu de 1945 (2 009)
Aviones de sofitu	7 820	21 697	36 784	30 765	22 552	xunetu de 1944 (41 667)
Tresportes	254	1 857	6 466	10 456	9 561	avientu de 1944 (10 456)
Entrenamientu	7 340	17 044	26 051	17 060	9 558	mayu de 1944 (27 923)
Comunicaciones	226	2 796	4 267	3 249	3 433	avientu de 1943 (4 267)

Crecedera, personal

Cartelu de los aviadores de Tuskegee pa vender bono de guerra. Nel cartelu puede lleese: "¡Mantennos volando!. Merca bonos de guerra".

La inmensa medría nel inventariu d'aviones resultó nun aumentu similar nel personal, y camudó les polítiques de personal coles cualos operaba'l Serviciu Aereu y el Cuerpu Aereu dende l'Acta de Defensa Nacional del añu 1920. Los pilotos yá nun podíen representar el 90% de los oficiales comisionados. La necesidá de tener un gran númberu d'especialistes n'alministración y servicios téunicos resultó na creación d'una Escuela de Candidatos a Oficial en Miami Beach, Florida, y la comisión direuta de miles de profesionales.^[33] Inclusive asina, entraron 193 000 nuevos pilotos a la AAF mientres la Segunda Guerra Mundial, ente qu'otros 124 000 candidatos fallaron en dalgún puntu mientres el so entrenamientu o morrieron n'accidentes.^[34]

Les necesidaes por nuevu pilotos resultó nuna masiva espansión del programa de Cadetes d'Aviación, pal cual había tantos voluntarios que la AAF creó una reserva qu'axuntaba a tolos candidatos a pilotu calificaos hasta qu'ellos pudieren ser llamaos a serviciu activu, col propósitu de nun perdelos a otres necesidaes de reclutamiento. Pal añu 1944, esta reserva convertir n'innecesaria, y 24 000 d'estos reclutes fueron unviaos a les Fuercies Terrestres del Exércitu pa ser reentrenados como infantería y 6000 fueron unviaos al Serviciu Loxísticu del Exércitu.^[35] Los estándares esixíos pal entrenamientu pa pilotos fueron camudaos p'amenorgar la edá mínima dende 20 años a 18 años, y esaniciaron el requerimientu de nivel mínimu d'educación de tener siquier dos años d'educación universitaria. Unu de los beneficiaos por esti cambéu foi Charles Y. Yeager, quien darréu se convertiría nun xeneral de la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos.^[36]

Retrato del añu 1943 d'una controladora de tráficu aereu perteneciente al Women's Army Corps (WAC) (en castellán:Cuerpu de Muyeres del Exércitu).

Les necesidaes por tripulaciones aérees resultaron nel esitosu entrenamientu de 43 000 bombarderos, 49 000 navegantes y 309 000 artilleros (qu'operaben l'armamentu defensivu nos aviones que los tener), munchos de los cualos tamién especializar nos otros aspeutos realizaos poles tripulaciones aérees.^{[Nota 7]} 7800 homes calificaron como inxenieros de vuelu pa los B-29 y 1000 más como operadores de radar pa los caces nocherniegos, tolos cualos fueron graduaos como oficiales. Cuasi 1,4 millones d'homes recibieron entrenamientu téunicu como mecánicu d'aviones, especialistes n'electrónica y otres cañes téuniques. Los servicios de sofitu rellacionaos que nun teníen que ver con aviones fueron apurríos por aviadores entrenaos pol Serviciu de Loxística del Exércitu, pero la AAF exercía una influencia cada vez mayor nos planes d'entrenamientu d'estos cursos, n'anticipación de les sos futura independencia.^[37]^[38]

Los afroamericanos yeren aproximao'l seis per cientu d'esta fuercia (145 327 homes a payares de 1943).^[39] Nel añu 1940, por cuenta de presiones exercíes por Eleanor Roosevelt y dellos miembros nortizos del Congresu, el xeneral Arnold dexó aceptar negros pal entrenamientu como pilotos, pero sobre una base de segregación. Establecióse un centru d'entrenamientu de vuelu nel Institutu Tuskegee alcontráu en Alabama. A pesar de la desventaxa, causada pola política de segregación, de nun tener un cuadru esperimentáu pa entrenamientu como les otres unidaes de la AAF, los aviadores de Tuskegee estremar a sigo mesmos en combate operando'l Grupu de Caza 332. El programa d'entrenamientu de Tuskegee produció 637 pilotos de caza, 253 pilotos de B-26 Marauder y 132 navegantes.^[40]

Sicasí, la vasta mayoría del personal de tropa afroamericanu que sirvió coles Fuercies Aérees del Exércitu, nun lo pasó bien. La mayoría de los conscriptos nun volar nin faíen el caltenimientu de los aviones. Los sos deberes principalmente consistíen na realización de llabores domésticos, con un lideralgu indiferente o contrariu y con una probe moral llevaron a un seriu descontentu y a dellos violentos incidentes.^[41]

Les muyeres sirvieron de forma más esitosa como parte de les Fuercies Aérees del Exércitu mientres la guerra. Cerca de 40 000 d'elles nel Cuerpu Auxiliar de Muyeres del Exércitu / Cuerpu de Muyeres del Exércitu (n'inglés: Women's Army Corps, WAC) como personal de la AAF,^[42]^{[Nota 8]} más de 1000 como Pilotos del Serviciu Femenín de la Fuercia Aérea (n'inglés: Women Airforce Service Pilots, WASP) y 6.500 como enfermera nes Fuercies Aérees del Exércitu, incluyendo 500 enfermeres aérees.^[43] 7601 WAC de la USAAF sirvieron n'ultramar hasta abril de 1945, coles muyeres realizando llabores en más de 200 categoríes de trabayu.^[44]

L'Acta del Cuerpu Aereu de xunetu de 1926 aumentó la cantidá d'oficiales xenerales autorizaos na arma aérea del exércitu de dos a cuatro. L'activación del GHQAF en marzu de 1935 dobló esa cantidá y la espansión de preguerra del Cuerpu Aereu n'ochobre de 1940 fizo que s'autorizaren quince nuevos oficiales xenerales.^[45]^{[Nota 9]} Pal final de la Segunda Guerra Mundial, taben autorizaos 320 xenerales pa la AAF de tiempu de guerra.^[46]

Tamañu de la USAAC-USAAF (personal), 1939-1945^[47]
Fecha	Total USAAF	Tot Oficiales	Total Tropa	N'ultramar	Oficiales (ultramar)	De tropa (ultramar)
31 de xunetu de 1939	24 724	2636	22 088	3991	272	3719
31 d'avientu de 1939	43 118	3006	40 112	7007	351	6656
31 d'avientu de 1940	101 227	6 437	94 790	16 070	612	15 458
31 d'avientu de 1941	354 161	24 521	329 640	25 884	2479	23 405
31 d'avientu de 1942	1 597 049	127 267	1 469 782	242 021	26 792	215 229
31 d'avientu de 1943	2 373 882	274 347	2 099 535	735 666	81 072	654 594
31 de marzu de 1944 (Tamañu máximu)	2 411 294	306 889	2 104 405	906 335	104 864	801 471
31 d'avientu de 1944	2 359 456	375 973	1 983 483	1 164 136	153 545	1 010 591
30 d'abril de 1945 (Máximu n'ultramar)	2 329 534	388 278	1 941 256	1 224 006	163 886	1.060.120
31 d'agostu de 1945	2 253 182	368 344	1 884 838	999 609	122 833	876 776

Los totales pa los años 1939–1940 son los pal Cuerpu Aereu del Exércitu d'Estaos Xuníos

Crecedera, instalaciones

El Cuerpu Aereu operaba 156 campos aéreos a empiezos del añu 1941. Dende l'añu 1939 tuviérase desenvolviendo un programa d'espansión de bases aérees, intentando caltenese al mesmu nivel coles medríes de personal, unidaes y aviones, usando cuando yera posible les instalaciones municipal y priváu. Sicasí, l'españíu de la guerra y la espansión acelerada resultante fixeron surdir la necesidá d'una amplia variedá d'instalaciones tantu pa realizar les operaciones como pa llevar a cabu l'entrenamientu alcontraes n'Estaos Xuníos Continental (n'inglés: Continental United States, CONUS).

Adicional a la construcción de nueves bases permanentes y la construcción de numberosos polígono de tiru y de bombardéu, la AAF utilizó escueles de pilotu civiles, cursos d'entrenamientu realizaos llocalmente n'universidaes y fábriques, y destacamentos d'entrenamientu d'oficiales nes universidaes. A principios del añu 1942, nuna decisión controversial, el Comandu d'Entrenamientu Téunicu de la AAF empezó a arrendar hoteles, resorts y edificios de departamentos como sitios d'entrenamientu a gran escala, namái en Miami Beach, Florida había habitaciones p'afaer 90.000 persones.^[48] Los contrato d'arrendamientu yeren axustaos pa la AAF pol Cuerpu d'Inxenieros del Exércitu d'Estaos Xuníos, de cutiu con condiciones económiques desventayoses pa los dueños de los hoteles en rellación a tarifes d'arrendamientu, clauses de daños y deterioros y d'avisu previu pa terminar los contratos d'arrendamientu.^[49]

N'avientu de 1943, la AAF algamó mientres la guerra la cantidá máxima de 783 aeródromos, alcontraos n'Estaos Xuníos Continentales.^[50]

Instalaciones

Instalaciones CONUS^[51]
Tipu d'instalación	7 d'avientu de 1941	31 d'avientu de 1941	31 d'avientu de 1942	31 d'avientu de 1943	31 d'avientu de 1944	Día VE	Día VX
Total toles instalaciones	181	197	1270	1419	1506	1473	1377
Bases principales	114	151	345	345	377	356	344
Bases amiestes	-	-	71	116	37	56	57
Campos auxiliares	-	-	198	322	309	291	269
Total campos aéreos CONUS	114	151	614	783	723	703	670
Polígonos de bombardéu y tiru	-	-	desconocíu	-	480	473	433
Hospitales y otres instalaciones mesmes	67	46	29	32	44	30	30
Escueles de pilotos contrataes	desconocíu	desconocíu	69	66	14	14	6
Espaciu d'oficines arrendaes	-	-	desconocíu	desconocíu	79	109	103
Hoteles y edificios d'apartamentos arrendaos	-	-	464	216	75	75	75
Esculeas téuniques civiles y en fábriques	-	-	66	47	21	17	16
Destacamentos d'entrenamientos n'universidaes	-	-	16	234	2	1	1
Depósitos d'almacenamientu especializaos	-	-	12	41	68	51	43

Campos aéreos n'ultramar^[52]
Llocalización	31 d'avientu de 1941	31 d'avientu de 1942	31 d'avientu de 1943	31 d'avientu de 1944	Día VE	Día VX
Posesiones estauxunidenses	19	60	70	89	130	128
Norteamérica	7	74	83	67	66	62
Islles atlántiques	5	27	-	20	21	21
Suramérica	-	27	28	22	32	32
África	-	73	94	45	31	21
Europa	-	33	119	302	392	196
Australia	-	20	35	10	7	3
Islles del Pacíficu	-	21	65	100	57	56
Asia	-	23	65	96	175	115
Total d'ultramar	31	358	559	751	911	634

Organización y equipamientu

Estructura de mandu

Escontra'l final de la Segunda Guerra Mundial, la USAAF creara 16 fuercies aérees numberaes (Primera a la Decimoquinta y Ventena) distribuyíes al traviés del mundu pa llevar a cabu la guerra, amás d'una fuercia aérea xeneral n'Estaos Xuníos Continentales pa sofitar a tol restu y apurrir defensa aérea.^[53]^{[Nota 10]} Ta última foi entamada formalmente como la Fuercies Aérees Continentales y activóse el 15 d'avientu de 1944, anque formalmente nun tomó xurisdicción de les sos fuercies aérees componentes hasta'l final de la guerra n'Europa.^[54]^{[Nota 11]}

Delles fuercies aérees fueron creaes dende cero a midida de que'l serviciu espandir mientres la guerra. Otres crecieron a partir de comandos anteriores cuando'l serviciu espandir en tamañu y xerarquía (por casu, el VIII Comandu de Bombardéu convirtióse na Octava Fuercia Aérea dempués del cambéu organizacional de febreru de 1944), y pasos cimeros como la Fuercies Aérees Estratéxiques d'Estaos Xuníos n'Europa (n'inglés: United States Strategic Air Forces in Europe, USSTAF) y la Fuercies Aérees Estratéxiques d'Estaos Xuníos nel Pacíficu (n'inglés: United States Strategic Air Forces in the Pacific, USASTAF) convertir nuna necesidá pa poder controlar tou. N'agostu de 1945, les Fuercies Aérees Estratéxiques d'Estaos Xuníos convertir nes Fuercies Aérees d'Estaos Xuníos n'Europa (n'inglés: United States Air Forces in Europe, USAFE). Una capa organizacional, el comandu, foi creada pa segregar les unidaes de funciones similares (caces y bombaderos) pa propósitos de control alministrativu.

Ocho divisiones aérees sirvieron como una capa adicional de comandu y control pa la vasta organización, capaz d'actuar en forma independiente si surdía la necesidá. Dientro de les fuercies aérees y divisiones esistíen cuarteles xenerales alministrativos llamaos ales pa controlar grupos (unidaes operacionales; ver seición más palantre). A midida de que los grupos aumentaben, la cantidá d'ales necesaries pa controlales multiplicáronse, finalmente siendo activaes 91 d'elles, 69 de les cualos taben entá actives escontra'l final de la guerra. Como parte del Serviciu Aereu y del Cuerpu Aereu, les ales taben compuestes de grupos con distintos tipos de misiones, esto ye, compuestes de grupos con distintos tipos de misiones. Sicasí, la mayor parte de les ales mientres la Segunda Guerra Mundial taben compuestes de grupos con funciones asemeyaes (denominaes como de bombardéu, caza, reconocencia, entrenamientu, antisubmarino, tresporte de tropes, reemplazos o compuesta).^[55]^{[Nota 12]}

Delles organizaciones de sofitu independientes, llamaes comandos principales, permanecieron so control direutu de los Cuarteles Xenerales de les Fuercies Aérees del Exércitu. Estos fueron creaos, o espandíos a partir organizaciones anteriores del Cuerpu Aereu, nos años 1941 y 1942 pa sofitar y abastecer a les fuercies aérees numberaes, a cualesquier de les unidaes operacionales (grupos o escuadrones) a les que tuvieron asignaos.^[56]^[57]

Insinia del Comandu d'Entrenamientu de la AAF.

Estos comandos yeren:

Los comandos principales activos al 15 de setiembre de 1945: Comandu d'Entrenamientu de les Fuercies Aérees del Exércitu^{[Nota 13]}; Comandu de Servicios Téunicos Aéreos^{[Nota 14]}; Comandu de Tresporte Aereu^{[Nota 15]}; Centro de les Fuercies Aérees del Exércitu^{[Nota 16]}; Comandu de Distribución de Personal de la AAF^{[Nota 17]}

Comandos principales discontinuados o fundíos: Comandu d'Entrenamientu de Vuelu de la AAF^{[Nota 18]}; Comandu d'Entrenamientu Téunicu de la AAF^{[Nota 19]}; Comandu de Serviciu Aereu^{[Nota 20]}; Comandu de Material^{[Nota 21]}; Comandu de Polígonos^{[Nota 22]}; Comandu de Tresporte de Tropes I^{[Nota 23]}; Comandu de Concentración I^{[Nota 24]}; Comandu Antisubmarino^{[Nota 25]}; Comandu de Control de Vuelu^{[Nota 26]}

Organización táctica

Cartelu de reclutamiento de la USAAF. Onde puede lleese: "Sobre les muralles vixilamos. Fuercies Aérees del Exércitu d'Estaos Xuníos".

La principal unidá de combate de les Fuercies Aérees del Exércitu tantu pa propósitos alministrativos como tácticos yera'l grupu, una organización de trés o cuatro escuadrones de vuelu y elementos de sofitu terrestre asignaos o orgánicos, el que yera aproximao equivalente a un reximientu de les Fuercies Terrestres del Exércitu.^[58] Les Fuercies Aérees del Exércitu asitió en campaña un total de 269 grupos de combate mientres la Segunda Guerra Mundial, y llegó a tener un máximu de 243 grupos de combate nel añu 1945.^[59]

El Serviciu Aereu y el so socesor Cuerpu Aereu entamaren 15 grupos de combate permanentes ente 1919 y 1937.^[59] Cola espansión de la fuercia de combate qu'empezara'l 1 de febreru de 1940, el Cuerpu Aereu espandir dende 15 grupos a 30 grupos. Pa la fecha en qu'Estaos Xuníos entró a la Segunda Guerra Mundial, esa cantidá aumentara a 67 grupos de combate, pero la metá d'estos taba en procesu de ser entamáu y nun taben preparaos pa entrar en combate.^[60]^{[Nota 27]} De los 67 grupos formaos o en procesu de formación, 26 taben clasificaos como de bombardéu: 13 grupos de Bombarderos Pesaos (( B-17 Flying Fortress y B-24 Liberator) y el restu yeren grupos Medios y Llixeros ( B-25 Mitchell, B-26 Marauder y A-20 Havoc). N'avientu de 1941 el restu de la fuercia incluyía 26 grupos de Persecución (renombraos de Caza en mayu de 1942), 9 grupos de Observación (renombraos de Reconocencia) y 6 de Tresporte (renombraos de Tresporte de Tropes o Carga de Combate).^[55]^{[Nota 28]} Dempués del esplegue operacional del bombarderu B-29 Superfortress, amestáronse unidaes de Bombarderos Súper Pesáu a la estructura de la fuercia.

Na primer metá del añu 1942 les Fuercies Aérees del Exércitu ampliáronse rápido. La infraestructura d'entrenamientu esistente yera desaparente en recursos, organización y pedagoxía pa entrenar unidaes en gran escala. Les siempres crecientes cantidaes de nuevos grupos siendo formaos amenaciaron en devasar la capacidá de los vieyos grupos del Cuerpu Aereu p'apurrir personal esperimentáu pa formar el nucleu de los grupos recién activaos o p'absorber a los graduaos del ampliáu programa d'entrenamientu que reemplazaben a los apocayá tresferíos. El sistema que taba funcionando dende 1939 amenorgara'l nivel total d'esperiencia en tolos grupos de combate y cuando la demanda de les unidaes en combate por personal de reemplazu yera incluyida, la disponibilidad de personal cola esperiencia necesaria pa formar nueves unidaes paecía ser una espiral descendente.^[61]

Insinia de la USAAF dende xunetu de 1943 hasta'l final de la Segunda Guerra Mundial.

Pa evitar la probable crisis, adoptóse un sistema d'Unidaes d'Entrenamientu Operacional (n'inglés: Operational Training Unit, OTU) similar al usáu pola RAF. Sol conceutu d'OTU, ciertos grupos taben autorizaes como grupos "padres" con mayor dotación. Los grupos padres (les unidaes OTU) apurríen esencialmente como antes el personal básico estructural pa los grupos recién activaos, o "satélites". Los acabante graduar de les escueles d'entrenamientu rellenaben los grupos satélites y restauraben la dotación del grupu padre al so tamañu aumentáu orixinal nun ciclu repetitivu continuu. Escontra mayu de 1942 el plan taben n'operación nos cuatro fuercies aérees continentales pero nun foi hasta principios del añu 1943 que fueron resueltos la mayor parte de los problemes de crecedera. Les dotaciones estructurales básiques separaes de los grupos padres yeren instruyíos especialmente pa poder enfrentar les sos responsabilidaes d'entrenamientu, que primeramente yeren de responsabilidá de les fuercies aérees, pero dempués del 9 d'ochobre de 1942, foi la Escuela de Táctiques Aplicaes de les Fuercies Aérees del Exércitu (n'inglés: Army Air Forces School of Applied Tactics, AAFSAT) la responsable d'estandarizar esti entrenamientu.^[61]

Pa empiezos del añu 1944, constituyérense 269 grupos. 136 d'estos fueren esplegaos n'ultramar y d'aquellos entá n'Estaos Xuníos, 77 taben siendo entamaos y entrenaos pa ser esplegaos n'ultramar. Los restantes 56 sirvíen como OTU, Unidaes d'Entrenamientu pa Reemplazos (n'inglés: Replacement Training Units, RTU) qu'entrenaben personal pa reemplazos nes unidaes de combate,^{[Nota 29]} o como unidaes de defensa continental.^[59] A principios del añu 1944, tol entrenamientu foi asignáu a "unidaes de base"^{[Nota 30]} y les OTU y les RTU fueron inactivadas, amenorgando la cantidá de grupos activos a 218. Sicasí, formáronse 25 grupos adicionales mientres l'añu 1944 pa llegar a la AAF a la so estructura final de tiempu de guerra. Ente la invasión a Normandía en xunu de 1944 y el Día de la Victoria n'Europa nel añu 1945, 148 grupos de combate llucharon contra Alemaña, ente que p'agostu de 1945, cuando toles operaciones de combate remataron, 86 grupos taben esplegaos nel Pacíficu y nel Alloñáu Oriente. Les fuercies n'Europa taben realizando operaciones d'ocupación o taben siendo redesplegadas a Estaos Xuníos.^[59]

En febreru de 1945 la AAF tenía esplegaos 243 grupos de combate:

Grupos de bombardéu: 25 Súper Pesaos, 72 Pesaos, 20 Medianos y 8 Llixeros;
Grupos de caza: 71;^{[Nota 31]}
Grupos de tresporte de tropes y de Carga de combate: 29;^{[Nota 32]}
Grupos de reconocencia: 13; y
Grupos compuestos: 5.^[55]^{[Nota 33]}

La organización básica permanente de la AAF tantu los elementos de combate como de sofitu yera l'escuadrón.^[58] Ente'l 7 d'avientu y el 1 de setiembre de 1945 tuvieron activos 1.226 escuadrones de combata na USAAF.^[62]^{[Nota 34]} Nel añu 1945 permanecíen activos un total de 937 escuadrones, con 872 asignaos a dellos grupos. 65 escuadrones, principalmente de reconocencia y de caza nocherniega, nun taben asignaos a grupos sinón que yeren unidaes separaes subordinaes a pasos cimeros de comandu.^[55]

Normes de la AAF pa les unidaes de combate^[63], febreru de 1945
Tipu d'unidá	Tipu d'avión	Cantidá d'aviones	Cantidá de tripulaciones	Homes per tripulación	Total de personal	Oficiales	Tropa
Grupu de bombardéu super pesáu	B-29	45	60	11	2078	462	1816
Grupu de bombardéu pesáu	B-17. B-24	72	96	9 a 11	2261	465	1796
Grupu de bombardéu medianu	B-25. B-26	96	96	5 o 6	1759	393	1.386
Grupu de bombardéu llixeru	A-20. A-26	96	96	3 o 4	1304	211	1093
Grupu de caces monotor	P-40. P-47 P-51	111 a 126	108 a 126	1	994	183	811
Grupu de caza bimotor	P-38	111 a 126	108 a 126	1	1081	183	838
Grupu de tresporte de tropes	C-47	80 a 110	128	4 o 5	1837	514	1323
Grupu de carga de combate	C-46. C-47	125	150	4	883	350	533
Escuadrón de caza nocherniega	P-61. P-70	18	16	2 o 3	288	50	238
Escuadrón de reconocencia táctica	F-6. P-40 L-4. L-5	27	23	1	233	39	194
Escuadrón de reconocencia fotográfica	F-5	24	21	1	347	50	297
Escuadrón de mapeo de combate	F-7. F-9	18	16	8	474	77	397

Aviones

Les Fuercies Aérees del Exércitu d'Estaos Xuníos usaron una gran variedá d'aviones pa cumplir les sos variaes misiones, incluyendo munchos aviones obsoletos heredaos de la so dómina como'l Cuerpu Aereu, con quince designaciones de tipu.^[64]^{[Nota 35]}

Los siguientes fueron los tipos más numberosos nel inventariu de la USAAF, o aquellos qu'específicamente vieron combate. Les variantes, incluyendo toles variantes de reconocencia fotográfica ("F"), son llistaos y descritos so les sos encabezadures separaes. Munchos aviones, particularmente tresportes y entrenadores, teníen numberoses designaciones que resultaben de diferencies nes sos planta motrices.

Bombarderos

B-17G Fortress pertenecientes al Grupu de Bombarderos 306o.

Caces

Aviones P-51 Mustang pertenecientes al 361ᵘ Grupu de Caza, añu 1944.

Observación

Taylorcraft L-2M

Tresporte

C-47 del Grupu de Tresporte de Tropes 438o.

Entrenamientu

PT-19 d'entrenamientu primariu.

Utilidá, rescate y planiador

UC-64 Norseman

Rol na Segunda Guerra Mundial

Planeación estratéxica

Cambéu de les prioridaes de bombardéu de la USAAF

13 d'agostu de 1941: producción d'eletricidá (AWPD/1)^[65]
6 de setiembre de 1942: instalaciones d'submarinos (AWPD/42)^[66]
3 de setiembre de 1944: campaña del petroleu^[67]
5 de xineru de 1945: avión de reaición^[68]}

El 13 d'agostu de 1941, la División de planes pa la guerra aérea (n'inglés: Air War Plans Division, AWPD) de la USAAF apurrió'l so plan pa una estratexa aérea global, AWPD/1.^[69] Formalmente conocida como "Anexu 2, Requerimientos Aéreos" a "El Programa Victoria", un plan d'estimaciones estratéxiques qu'arreyaba a toles fuercies militares d'Estaos Xuníos,^[70] el plan taba preparáu acordies cola polítiques estratéxiques establecíes a principios d'esi añu nel alcuerdu Conferencia d'estaos mayores estauxunidenses-británicos (ABC–1) cola Mancomunidá Británica de Naciones y el plan de guerra estauxunidense Rainbow 5. Les cifres agoraes, a pesar de los errores de planeación pola falta d'información precisa alrodiu de la meteoroloxía y el compromisu económicu alemán, tuvieron dientro del 2% de les unidaes y del 5,5% del personal finalmente movilizáu,^[71] y predixeron exactamente'l marcu de tiempu de cuando asocedería la invasión d'Europa per parte de los Aliaos.^[72]

El AWPD/1 riquía una defensa aérea del hemisferiu occidental, una defensa estratéxica contra Xapón nel Pacíficu y un bombardéu estratéxicu usando 6.800 bombarderos contra Alemaña, onde identificara 154 blancos claves de la infraestructura económica alemana que consideraba vulnerables a una campaña sostenida.^[73] Un requerimientu de 7.500 aviones, qu'incluyía al bombarderu intercontinental B-36^[73] (nesi momentu entá en fase de diseñu), yera demasiáu grande por que la industria estauxunidense pudiera llogralo na práutica, y por eso incluyóse nel AWPD/1 un plan provisional p'atacar a Alemaña con 3.800 bombarderos.^[73]

El AWPD/1 foi aprobáu pol xeneral Marshall y el secretariu de Guerra Henry Stimson en setiembre de 1941.^[74] Anque la guerra empezó primero que'l plan pudiera ser presentáu a Roosevelt, convirtióse na base pa establecer la producción d'aviones y los requerimientos d'entrenamientu usaos mientres la guerra, y el conceutu d'una ofensiva de bombardéu estratéxicu contra Alemaña convertir en política del gobiernu d'Estaos Xuníos,^[75] n'alcuerdu cola política estratéxica d'Estaos Xuníos establecida nel plan Rainbow 5, como l'únicu mediu disponible por qu'Estaos Xuníos pudiera llevar la guerra a Alemaña.^[74]

N'agostu de 1942, Roosevelt pidió una revisión de los requerimientos aéreos propuestos. El plan AWPD/42 foi presentáu'l 6 de setiembre de 1942, y anque nunca foi aceptáu pola Armada d'Estaos Xuníos, les sos estimaciones revisaes (que más que doblaben los requerimientos de producción a cerca de 150.000 aviones de tolos tipos, incluyendo aquellos de l'Armada y les esportaciones a los Aliaos) empunxeron a l'Alministración Roosevelt mientres l'añu 1943. Posteriomente les estimaciones fueron amenorgaes a 127.000, de los cualos 80.000 yeren aviones de combate.

Como los sos predecesores, el AWPD/42 estableció un plan estratéxicu pal bombardéu diurnu d'Alemaña por aciu l'usu de bombarderos pesaos ensin escoltes, pero tamién incluyía un plan similar p'atacar a Xapón. Desafortunadamente los bombarderos B-17 de la Octava Fuercia Aérea namái realizaren seis misiones con relativamente poca oposición cuando'l plan AWPD/42 foi realizáu, y repitióse l'error previu del AWPD/1 de refugar la necesidá y la factibilidad d'escoltes de caza de llargu algame.

Dambos planes riquíen la destrucción de la Luftwaffe como un requisitu necesariu antes de llevar a cabu les campañes contra los blancos económicos prioritarios. El AWPD/1 estableció cuatro conxuntos de blancos, amosaos n'orde de prioridá: producción d'eletricidá, tresporte continental, producción de petroleu y Berlín;^[65] ente que el AWPD/42 revisó les prioridaes, asitiando primero les instalaciones d'submarinos, siguíes pol tresporte, producción d'eletricidá, producción de petroleu y la producción de cauchu.^[66]

Resume de les operaciones

La Oficina d'Estudios Históricos de la Fuercia Aérea resume la execución de la estratexa de la USAAF mientres la Segunda Guerra Mundial:^[23]

"L'estáu mayor d'Arnold fixo la so primer prioridá de la guerra en llanzar una ofensiva de bombardéu estratéxicu contra Alemaña en sofitu de la RAF. La Octava Fuercia Aérea, unviada a Inglaterra nel añu 1942, realizó dichu trabayu. Dempués d'un esfuerciu lentu y de cutiu costosu pa llevar la fuercia necesario, a la que se xunió la Decimoquinta Fuercia Aérea aparcada n'Italia, el bombardéu estratéxicu finalmente empezó a dar resultaos, y escontra el final de la guerra la economía alemana fuera esvalixada y convertida n'escombros.

"Les fuercies aérees táctiques sofitaron a les fuercies terrestres nos teatros del Teatru d'operaciones del Mediterraneu Mediterraneu y d'Europa, onde la supremacía aérea aliada foi una constante frustración pal enemigu. Na guerra contra Xapón, el xeneral Douglas MacArthur realizó la so meyora a lo llargo de Nueva Guinea faciendo saltar a les sos fuercies aérees adelantrándoles y usando fuercies anfibies p'abrir nueves bases. La AAF tamién sofitó a los portaviones del almirante Chester Nimitz nel so saltu d'islles al traviés del Pacíficu Central y asistió a les fuercies aliaes en Birmania y China.

"Arnold controlaba direutamente a la Ventena Fuercia Aérea, fornida colos nuevos aviones de bombardéu de llargu algame B-29 Superfortress usaos pa bombardiar les islles nacionales xaponeses, primero dende China y depués dende les Marianes. Afaráu poles ataques incendiarios, p'agostu de 1945 Xapón taba tan debilitáu que Arnold creía que nun seríen necesarios pa ganar la guerra nin la bomba atómica nin la entamada invasión. Sicasí, el llanzamientu de les bombes atómiques sobre Hiroshima y Nagasaki, realizáu polos B-29 de la AAF, demostraron lo que'l poder aéreo podría faer nel futuru. El Estudio sobre'l bombardéu estratéxicu apurrió la munición a los líderes de la AAF pa los alderiques de la posguerra alrodiu de la unificación de les fuercies armaes y l'estratexa nacional".

Resume estadísticu de la USAAF

Les Fuercies Aérees del Exércitu d'Estaos Xuníos tuvieron el 12% de les 936 000 baxes de combate sufiertes pol Exércitu mientres la Segunda Guerra Mundial. 88 119 tripulantes morrieron en serviciu. 52 173 fueron baxes por muerte en combate: 45 520 Muertu en combate muertos en combate, 1140 morrieron pola gravedá de les sos firíes, 3603 fueron Desapaecíu en combate sumíos en combate y declaraos muertos y 1910 fueron declaraos muertes en combate por otres causes non contraries. Ente los servicios militar y naval d'Estaos Xuníos, namái les Fuercies Terrestres del Exércitu sufrieron mayor cantidá de muertes en combate. 35 946 muertes de non combate inclúin 25 844 n'accidentes aéreos, más de la metá de los cualos asocedieron n'Estaos Xuníos Continentales.^[76] 63.209 miembros de la USAAF fueron baxes por otres causes de combate. 18 364 fueron Mancáu en combate mancaos en combate y riquieron d'evacuación médica y 41 057 fueron prindaos y convirtiéronse en prisioneros de guerra.^[76]^[77] Les sos baxes fueron el 5,1% de la so dotación, comparáu al 10% del restu del Exércitu.^[78]^{[Nota 38]}

El total d'aviones perdíos pola AAF dende avientu de 1941 a agostu de 1945 fueron 65 164, con 43 581 perdíos n'ultramar y 21 583 n'Estaos Xuníos Continental.^[79] Les perdíes d'aviones en combate totalizaron 22 948 a nivel mundial, 18 418 perdíos en teatros onde se combatía contra Alemaña y 4530 perdíos en combate nel Pacíficu.^[80] La AAF acreditó a les sos propies fuercia cola destrucción d'un total de 40 259 aviones, de les naciones que s'oponíen a Estaos Xuníos, por tolos medios, 29 916 contra Alemaña y los sos aliaos y 10 343 nel Pacíficu.^[81]

El costu de la guerra pa la AAF foi d'aproximao d'US$50 mil millones,^{[Nota 39]} o aproximao un 30% del costu del Departamentu de Guerra,^[78] con gastos n'efectivu llograos d'apropiaciones direutes ente xunetu de 1942 y agostu de 1945 por una cantidá d'US$35 185 548 000.^[82]

El total de salíes volaes pola AAF mientres la Segunda Guerra Mundial fueron de 2 352 800, con 1 693 565 volaes n'árees rellacionaes con Europa y 669 235 volaes nel Pacíficu y l'Alloñáu Oriente.^[83]

36 miembros de les Fuercies Aérees del Exércitu recibieron la Medaya d'Honor por aiciones llevaes a cabu mientres misiones aérees, 22 de les cualos fueron daes en forma póstuma. Dos medayes adicionales fueron daes, unu póstumamente, a oficiales de la AAF asignaos a encomalo de Xeres Occidental mientres la Operación Torch.

Desmovilización ya independencia

Xeneral Carl A. Spaatz

Cola derrota de Xapón, tou la estructura militar d'Estaos Xuníos empezó darréu una drástica desmovilización, como asocediera a la fin de la Primer Guerra Mundial. La AAF sufrió al mesmu nivel que los otros servicios más antiguos esti procesu. Los oficiales y miembros fueron daos de baxa, les instalaciones fueron cerraes y los aviones fueron almacenaos o vendíos. Ente agostu de 1945 y abril de 1946, la so dotación cayó dende 2,25 millones d'homes a solu 485.000, y un añu más tarde a 304.000. L'inventariu d'aviones cayó dende 79.000 a menos de 30.000, munchos d'ellos siendo almacenaos. Les instalaciones permanentes fueron amenorgaes dende 783 a 177, namái 21 más que les esistentes antes de la guerra.^[84]^[85]^{[Nota 40]}

Escontra xunetu de 1946, les Fuercies Aérees del Exércitu teníen solo 2 grupos llistos pal combate d'un total de 52 que permanecíen na llista d'unidaes actives. Antemanábase una reconstrucción de la fuercia aérea con 70 grupos, la dotación autorizada de tiempu de paz, con fuercies de la reserva y de la guardia nacional disponibles pa serviciu activu en casu d'emerxencia. Sicasí, por cuenta d'una considerable oposición a una gran estructura militar de tiempu de paz, y al costu financieru d'esi tipu d'estructura, resultó en que los planes fueren achicaos a 48 grupos.

En febreru de 1946, problemes de salú forzaron el retiru del xeneral Arnold primero que él pudiera cumplir la so meta de llograr una Fuercia Aérea independiente como un serviciu n'igualdá col Exércitu y l'Armada. El xeneral Carl A. Spaatz reemplazó a Arnold como l'únicu otru comandante xeneral de la USAAF y supervisó tanto la desmovilización de la fuercia aérea más grande na historia militar como'l so renacencia tal como la imaxinaron los xenerales Billy Mitchell y Arnold.

Arnold dexó la AAF con dos importantes legaos, basaos na so esperiencia mientres la Segunda Guerra Mundial, que dieron forma a la USAAF de la posguerra y al so socesor independiente. El primeru foi'l requerimientu de que l'estáu mayor de mandu del serviciu tenía d'incluyir oficiales d'estáu mayor de variada esperiencies amás de pilotos. El segundu foi la creencia de qu'a pesar del gran ésitu de los métodos d'entrenamientu qu'ayudaron a la espansión de les Fuercies Aérees, Estaos Xuníos nunca más tendría'l tiempu necesariu pa movilizar y entrenar los sos componentes de la reserva como se tuvo nel añu 1940, lo que llevaba a la necesidá de que los reservistas y miembros de la guardia nacional tuvieren llistos darréu pal serviciu en casu d'emerxencia nacional.^[86]

Pela so parte, Spaatz consultó estrechamente col nuevu Xefe del Estáu Mayor del Exércitu, el xeneral Dwight D. Eisenhower, y reorganizó a la AAF en trés grandes comandos de combate (Comandu Aereu Estratéxicu, Comandu Aereu Tácticu y el Comandu de Defensa Aérea)^{[Nota 41]} que nun riquir una segunda reestructuración una vegada que la Fuercia Aérea independizárase.^[87] Tamién él reestructuró los componentes de la reserva p'afaese a los conceutos d'Arnold, incluyendo la creación de la Guardia Aérea Nacional n'abril de 1946.^[88]

De tal manera que per primer vegada na historia de l'aviación estauxunidense'l Comandante En Xefe de les fuercies armaes definitivamente tomo posición a favor d'una arma aérea independiente. Anque lloñe d'apurrir l'impulsu inicial, el mensaxe del Presidente del 19 ed avientu de 1945 contribuyó considerablemente al impulsu d'una serie de desarrollos al interior de les cañes executivu y llexislativu del gobiernu que llevaron direutamente, anque tardíamente, a l'adopción de l'Acta de Seguridá Nacional del añu 1947. —R. Earl McClendon, Autonomy of the Air Arm^[89]}

El 11 d'abril de 1945, a la conclusión d'un estudiu de diez meses que llevó a una revisión de cada unu de los principales teatros d'operación pa entrevistar a 80 "persones militares y navales claves", el Comité Conxuntu de los Xefes d'Estaos Mayores pa la Reorganización de la Defensa Nacional encamentó que les fuercies armaes d'Estaos Xuníos fueren entamaes nun departamentu d'un solu gabinete y que "coordinara los trés cañes de combate, Exércitu, Armada y Aire", entendiendo los servicios operacionales. El comité informó que la creación estatutaria d'una Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos puramente taba reconociendo una situación qu'evolucionó mientres la Segunda Guerra Mundial coles Fuercies Aérees del Exércitu, anque concediendo que l'aviación naval y dellos aspeutos de l'aviación del exércitu entá permaneceríen esistiendo. Tamién el comité informó que'l so encamientu taba aprobada polos "xenerales del Exércitu Douglas MacArthur y Dwight D. Eisenhower, los almirantes de flota Chester W. Nimitz y William F. Halsey y otros numberosos líderes militares y navales".^[90]

El Departamentu de l'Armada oponer a la creación d'un solu departamentu de la defensa y por encamientu del Presidente del Comité del Senáu p'Asuntos Navales, creóse un panel usando efectivos navales pa estudiar como alternativa la factibilidad d'una axencia coordinadora ensin poderes executivos. El "informe Eberstadt" fixo tal encamientu, pero tamién sofitó'l conceutu d'una Fuercia Aérea como un serviciu separáu. El Departamentu de l'Armada nun reconoció les sos propies conclusiones y continuu oponiéndose a la creación d'una Fuercia Aérea separada mientres l'audiencies pa les propuestes d'unificación presentaes n'ochobre de 1945. Cuando les audiencies fallaron en sacupar un informe, el Presidente Harry S. Truman salió fuertemente, el 19 d'avientu de 1945, en sofitu por una fuercia aérea n'igualdá de condiciones coles fuercies terrestre y naval, recordándo-y al Congresu que previu a la guerra que los Departamentu del Exércitu y l'Armada independientes de cutiu fallaren en trabayar colectivamente o en coordinación pal meyor interés de la nación. Él afirmó que les soluciones de tiempu de guerra superaren estos defectos y probaron ser la diferencia ente la victoria y la derrota.^[90]

El Congresu, por encamientu del Presidente Truman, creó'l Departamentu de la Fuercia Aérea nel añu 1947. Esta llexislación creó la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos, una caña dafechu dixebrada de les fuercies armaes estauxunidenses. La tresferencia d'efectivos y recursos foi efectuada pola Orde de Tresferencia 1, de la Oficina del Secretariu de Defensa, del 26 de setiembre de 1947, implementáu les considerancies de reorganización de l'Acta de Seguridá Nacional del añu 1947 (61 Stat. 495), 26 de xunetu de 1947, y les Fuercies Aérees del Exércitu fueron abolíes.^[91]

La delineación inicial de los roles del serviciu, Orde Executiva 9877, foi reemplazada'l 21 d'abril de 1948, pola aprobación per parte del presidente Truman del Alcuerdu de Key West, que delineó los recursos aéreos que cada serviciu sería permtido caltener. A encomalo Aérea foi-y asignada'l gruesu de los aviones d'usu estratéxicu, tácticu y tresporte, pero esta tema permaneció siendo controversial y xenerador de divisiones hasta bien entraos na década de 1950.^[92]

Mandáu

Les Fuercies Aérees del Exércitu na Segunda Guerra Mundial', la historia oficia de la AAF, resume la so significancia como'l pasu final a la independencia de la Fuercia Aérea:

Pal final de la guerra (la AAF) remaneciera virtualmente como un tercer serviciu independiente. Oficialmente, la AAF nunca foi namás que otra axencia subordinái del Departamentu de Guerra encargada d'entamar, entrenar y fornir a les unidaes aérees pa la so asignación a los teatros de combate. La so xurisdicción taba totalmente llindada a la Zona del Interior, y solo podía comunicase coles organizaciones aérees en combate al traviés de canales que se pasaben pol Xefe del Estáu Mayor, y darréu al traviés del comandante de teatru al so comandante aereu subordináu. N'otres pallabres la posición de la AAF nun yera distinta a les de les Fuercies Terrestres del Exércitu y de les Fuercies de Servicios del Exércitu, les otres dos de los trés cañes en que l'Exércitu fuera estremáu. O a lo menos, asina se lleíen les regulaciones.

Na realidá, el Comandante Xeneral, de les Fuercies Aérees... funcionaba a un nivel paralelu a la del Xefe d'Estáu Mayor... Él movíase a los niveles de comandu más altos na coalición de tiempu de guerra col Reinu Xuníu. Él escoyía a los comandantes de les fuercies aérees de combate... Él comunicábase regularmente (colos comandantes aéreos n'ultramar)... Él exercía una poderosa influencia nel desenvolvimientu de la estratexa, táctiques y doctrina en cualesquier parte onde les unidaes de la AAF combatíen... Un sistema mundial de tresporte aereu movía al so comandu al traviés de tolos teatros, (negándo-yos a los sos) comandantes la tradicional prerrogativa de controlar tou nel so área de responsabilidá. Al traviés de la guerra (él llevaba a cabu) la guerra aérea en cualesquier parte del mundu onde-y paecía necesaria l'atención per parte de los Cuarteles Xenerales. El contraste ente la teoría y la práutica ye... fundamental pa entender a la AAF.^[3]

Cultura

Uniformes

Tenida de serviciu

El ganáu de la Medaya d'Honor el mayor Richard Bong na tenida de serviciu del oficial.

Los uniformes de la USAAF pa tolos miembros consistía d'un uniforme de serviciu d'iviernu de llana color verde oliva lleváu nos climes templaos y un uniforme de serviciu de branu pa climes tropicales d'algodón de color khaki del mesmu tipu que'l de les otres fuercies del Exércitu d'Estaos Xuníos. Adicionalmente a los uniformes de serviciu usualmente llevaos pa propósitos de gala o de salida esistíen una variedá d'uniformes de trabayu y de vuelu. Los uniformes de serviciu de branu ya iviernu yeren llevaos usaos mientres tol añu n'Estaos Xuníos Continentales. Mientres la Segunda Guerra Mundial el teatru d'operaciones européu yera consideráu una zona d'uniforme temperado pa tol añu y el teatru d'operaciones del Pacíficu yera una zona d'uniforme tropical mientres tol añu.^[93]

L'uniforme de serviciu d'iviernu pa los homes apurríu a la tropa consistía d'una chaqueta con cuatro bolsillos y pantalones nun tonu verde oliva 33 (un tonu claru) d'una tela de sarga de llana de 454 gramos. Camises con dos bolsos de parche y ensin tirante de costazu yeren d'una tela de 232 gramo color khaki d'algodón chino, de color marrón claro, de tonu númberu 1, o de lana color verde oliva de tonu llixeru númberu 33 de 298 gramos. Dambes camises podíen ser llevaes so la chaqueta, sicasí, la camisa d'algodón nun podía ser usada en forma esterna colos pantalones de llana.^[94] La corbata de llana pal uniforme d'iviernu yera de color negru y la corbata de branu yera de color khaki, orixinalmente d'algodón.^[95] En febreru de 1942 autorizar pa dambos uniformes una corbata universal de llana mohair de color verde oliva de tonu 3.^[96] En tiempu fríu llevábase un capote de llana Melton de color verde oliva de tonu 33. L'uniforme de serviciu de branu de la tropa consistía d'una camisa d'algodón de color khaki de tonu 1 con pantalones que faíen xuegu, el capote pa esti uniforme nun s'apurría dende la década de 1930. Cada vez que la camisa yera llevada sola la corbata yera metida ente'l segundu y tercer botón de la camisa.^[97]

Ceremonia de premiación en RAF Debden, abril de 1944, amosando los variaos tonos de verde oliva y la "chaqueta Ike" M-1944. Tonu llixeru 33 a la izquierda, tonu escuru 51 a la derecha. Los pantalones son de tonu 33, khaki tonu 1, y tono oliva 53. Los trés combinaciones a la derecha son "rosados y verdes".^{[Nota 42]}

L'uniforme de serviciu d'iviernu pa los oficiales consistía d'una chaqueta d'una tela de llana más fino en color verde oliva de tonu númberu 51 (de tonu más escuru) con una petrina de tela de color a xuegu, denomináu "greens" (en castellán: verdes). Los oficiales podíen llevar pantalones del mesmu color y tela de la chaqueta o opcionalmente dexábase-yos d'un color taupe, llamada oficialmente "tono oliva 54", los pantalones del mesmu material que la chaqueta, denomináu "pinks" (en castellán: rosados), lo que llevó al nomatu de "pinks and greens" (en castellán: rosados y verdes) dau a esta combinación.^[98] Los oficiales tamién taben autorizaos a usar los uniformes más difíciles de vistir de sarga color verde oliva de tonu 33, sacante para la chaqueta de serviciu de cuatro bolsillos usáu pola tropa, en tantu nun fueren entemecíos cola ropa de color verde oliva de tonu 51 o tono oliva tonu 54.^[99] Tamién taben autorizaos pa los oficiales un capote verde oliva y una chaqueta contra l'agua. Tamién los oficiales vistíen camises d'algodón de color khaki de tonu 1 o de lana color verde oliva de tonu 33 como la tropa sacante cola adición de tires de costazu. Tamién los oficiales teníen opciones de camises d'otros colores y teles, verde oliva escuru de tonu númberu 50 o númberu 51 y nel añu 1944 oliva tono númberu 54.^[94]

Los oficiales llevaben corbates negres o khaki hasta febreru de 1942 cuando s'autorizaron les corbates d'algodón y llana de color khaki de tonu 5.^[100] Los uniformes de serviciu de branu pa los oficiales homes usualmente consistíen d'uniformes de llavar y vistir d'algodón de color khaki de tonu 1 como aquellos de los usaos pola tropa siendo la principal estrema que les camises teníen tires de costazu. Tamién taba autorizada una combinación de camisa de llana verde oliva y pantalones d'algodón de color khaki. Sicasí pa propósitos de salida tamién teníen la opción de mercar uniforme de serviciu de branu de color khaki de tonu 1 de tela tropical. Esti uniforme yera idénticu en corte al de los uniformes d'iviernu pa los oficiales sacante pol color y la tela sicasí la petrina de tela de la chaqueta d'iviernu yera omitíu.^[101]

Pa los efectivos aparcaos n'Europa, y dempués del añu 1944 n'Estaos Xuníos, fueron autorizaos a vistir la chaqueta llarga hasta la cintura de llana, yá seya en verde oliva tonu 51 (namái pa los oficiales) o verde oliva tonu 33, llamada "chaqueta Ike" y finalmente estandarizada como la chaqueta de campaña M-1944, en cuenta de la túnica de llargu total del uniforme de tenida de serviciu.^[102]

Les gorres o sombreros pa los uniformes de serviciu consistíen de dos tipos, similar a aquellos usaos poles fuercies terrestres del Exércitu, en color verde oliva pa vistir pel hibiernu y khaki pal branu. La gorra de cuartel, comúnmente llamada la "gorra de vuelu" nes Fuercies Aérees, fueren autorizaes pa tolos rangos dende l'añu 1926 pa facilitar el ponese los audífonos de radiu mientres los vuelos. La "cortina" tenía unos ribetes pa la tropa nos colores de la caña de la USAAF que yeren naranxa y azul ultramarino. Les gorres de los oficiales non comisionados llevaben afataes con un gordón negru y plata ente que los otros oficiales teníen un gordón negro y dorao sacante los xenerales que lu teníen solo n'oru.^[103] La gorra de serviciu ovalada tenía un dispositivu de resorte de refuerzu llamáu "grommet" (un aniellu de refuerzu), y previu a la Segunda Guerra Mundial les regles pal usu del uniforme dexaben la remoción d'esti aniellu de refuerzu pa dexar l'usu d'audífonos. Esti estilu foi llargamente popilar mientres la Segunda Guerra Mundial como un símbolu de ser un veteranu de combate, y yera conocíu como la gorra col "achaplamientu de les 50 misiones" (n'inglés: 50-mission crush).^[104] Sicasí, la gorra de serviciu nun yera apurrida xeneralmente a la tropa dempués del añu 1942.^[105]

Los artículos de cueru, incluyendo los zapatos, yeren d'un color acoloratáu y la AAF conocióse como la "Fuercia Aérea de los zapatos marrones" dempués de que la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos convertir nun serviciu separáu.^[106]^{[Nota 43]}

Tenida de serviciu femenina

Na Escuela d'Evacuación Aérea de la AAF en Bowman Field, Kentucky, enfermeres de vuelu estudiantes aprienden a como remanar pacientes cola ayuda d'un fuselaje de práutica d'un tresporte C-47.

Los uniformes femeninos de la USAAF yeren o los del Cuerpu d'Enfermeres del Exércitu (n'inglés: Army Nurse Corps, ANC) o los del Cuerpu Auxiliar de Muyeres del Exércitu (n'inglés: Women's Auxiliary Army Corps, WAAC) coles insinies apropiaes de la caña de la USAAF. Darréu, el Cuerpu de Muyeres del Exércitu (n'inglés: Women's Army Corps, WAC) reemplazó a les WAAC. Anque les organizaciones auxiliares femenines tales como'l Escuadrón de Treslláu Auxiliar de Muyeres (n'inglés: Women's Auxiliary Ferrying Squadron, WAFS) y de les Piloto Mujer de Serviciu de la Fuercia Aérea (n'inglés: Women Airforce Service Pilots, WASP) llevaron a cabu pervalibles servicios como pilotos pa la AAF, namái les ANC y WAC yeren miembros oficiales de les Fuercies Armaes d'Estaos Xuníos.

Les enfermeres asignaes a la AAF usaben uniformes blancos d'hospital del Exércitu, o previu al añu 1943, l'uniforme de serviciu d'iviernu que consistía de la gorra azul escuru de la ANC o de la gorra de cuartel con ribetes de color marrón, una chaqueta de traxe con brazalete trenzado de color marrón y botones del exércitu doraos, camisa azul claru o blanca, corbata negra y falda azul claro, los zapatos yeren negros o blancos. L'uniforme de serviciu de branu de la ANC consistía d'un traxe similar en color beige con tires de costazu y brazalete trenzado con ribetes de color marrón, gorra ANC beige o gorra de cuartel beige con ribetes de color marrón, camisa blanca y corbata negra. Mientres la Segunda Guerra Mundial los primeros uniformes de les enfermeres aérees consistíen d'una chaqueta de vistir de batalla azul de llana, pantalones azules de llana y una gorra de cuartel azul con ribetes de color marrón del mesmu estilu usáu polos homes. L'uniforme yera lleváu yá seya con una camisa blanca o azul claro de la ANC y una corbata negra.^[107]

Uniformes de serviciu de muyeres en verde oliva tonos 33 y 51.

Dempués del añu 1943 la ANC adoptó uniformes de serviciu similares a los de l'acabante formar WAAC. Na AAF conociéronse non oficialmente como los "Air WAC" (en castellán: les WAC aérees). Los uniformes de serviciu de la WAAC (darréu WAC) pasaron al traviés d'una evolución de patrones mientres los años de la guerra, sicasí, mientres el periodu los uniformes de serviciu tanto'l de branu como'l d'iviernu consistieron xeneralmente del sombreru del patrón WAC o de la gorra de cuartel de les muyeres, chaqueta de traxe (solo pal iviernu pa les muyeres de tropa), camisa a la cintura, corbata, falda, zapatos de serviciu de muyeres de cueru de color acoloratáu y cartera de mano. Tamién s'usaron la "chaqueta Ike" verde oliva de llana pa muyeres según los pantalones de serviciu pa muyeres. Esencialmente los colores yeren los mesmos que los usaos pa los uniformes pa homes de rangu correspondiente nel uniforme de serviciu equivalente anque les teles diferíen. Tamién esistíen teníes de fora de serviciu especiales de branu de color beige y d'iviernu en color tan (un café claro). Los nuevos uniformes ANC verde oliva yeren los mesmos d'aquellos usaos pola oficiales WAC sacante pol gorru patrón y la cartera de mano de patrón ANC. La tenida de fora de serviciu yera d'un patrón ANC distintu en verde oliva de tonu 51 o beige. L'uniforme de serviciu de branu ANC de color beige con cantos marrones foi reteníu sacante en que la corbata foi camudada a color marrón.^[108] Los uniformes de fatiga verde salvia de sarga d'algodón herringbone pa muyeres, xunto coles botes de combate pa muyeres, les chaquetes de campaña y ropa de vuelu, fueron fabricaes pol Exércitu d'Estaos Xuníos mientres la Segunda Guerra Mundial. Sicasí, cuando les versiones pa muyeres d'estos artículos nun taben disponibles, como de cutiu yera'l casu mientres la guerra, usábense los mesmos artículos que s'apurríen a los homes.

Ropa de vuelu

Pilotos de la USAAF n'África del Norte n'abril de 1943.

La ropa de vuelu variaba llargamente dependiendo del teatru d'operaciones y del tipu de misión. Novedosos traxes de vuelu, botes, cascos de cueru, antiparres y guantes yeren apurríos tan ceo como nel añu 1928 al Cuerpu Aereu, y siquier de dalguna forma, el traxe de vuelu Tipu A-3, siguió en serviciu hasta l'añu 1944.^[104] Sicasí, les [Chaqueta A-2| chaquetes de vuelu A-2]], que se volvieron estándar nel añu 1931, convertir n'unu de los símbolos meyor conocíos de la AAF. Fabricaes en cueru color marrón seal con un forru beige de seda filada, les chaquetes teníen un pescuezu alzable d'oficial característicu, tirantes, cintura y puños, un zarru de cremallera y l'insinia de la unidá.^[109] Les chaquetes de vuelu B-3 y B-6 pesaes forraes en piel d'oveya, los pantalones de vuelu d'iviernu y les gorres de "artilleru" B-2, toes en añal de color café seal, probaron ser insuficientes pa enfrentar les temperatures desaxeradamente fríes de les misiones a alta altitú n'aviones ensin presurización, y yeren suplementadas por una variedá de traxes de vuelu d'una pieza calecíos eléctricamente fabricaos por General Electric. En adición a les ropes de vuelu pa homes, les enfermeres aérees usaben chaquetes de vuelu y pantalones llixeros y de pesu entemediu pa muyeres.^[110] La ropa de vuelu, tal como la chaqueta A-2, nun taben autorizaes pa ser usaes fora del aeródromu o puestu nun siendo que se riquir polos deberes de vuelu.^[111] Los mesmos uniformes de trabayu verde salvia de sarga d'algodón n'espiga y chaquetes de campaña de popelina resistente al vientu usaes poles tropes terrestres del Exércitu, tamién yeren usaes poles tropes de la AAF dependiendo de les xeres asignaes.^[112]

Los uniformes de la AAF taben suxetos a les regulaciones del exércitu, específicamente les AR 600-35 y 600-40, qu'autorizaben los emblemes, distintivos ya insinies que podíen llevase nel uniforme. El vastu tamañu del serviciu fizo que se vieren l'usu de munches variantes de los emblemes, distintivos ya insinies fabricaos artesanalmente, según l'apaición de numberosos exemplos d'insinies y emblemes al traviés de les unidaes, particularmente nes unidaes de combate esplegaes n'ultramar.

Distintivos

Pa indicar entrenamientu especial o calificaciones riquíes polos miembros de la USAAF, los siguientes distintivos militares (conocíos coloquialmente como "ales") taben autorizaes a ser llevaos polos miembros de les Fuercies Aérees del Exércitu mientres la Segunda Guerra Mundial:^[113]

Distintivu de Bombarderu (oficial)

Distintivu d'Inxenieru de Vuelu (tropa)

Distintivu de Navegante (oficial)

Estos distintivos de calificaciones d'aviación de normal son identificadores de tres pulgaes (76 milímetros) d'anchu usaos nos uniformes de serviciu o de salida, pero tamién tán autorizaes unes versiones de dos pulgaes (50 milímetros) (denominaes "ales de novia", n'inglés "sweetheart wings") pa ser usaes en camises menos formales. La mayoría de los distintivos d'aviación tán fabricaos de plata de llei o se-yos da un termináu plateado, y usáronse dellos tipos de dispositivos pa colgar del uniforme. Estos inclúin los tradicionales alfiler de gabitu y, darréu, broches de presión. La mayoría de los distintivos de la USAAF de la dómina de la Segunda Guerra Mundial volviéronse obsoletos, haiendo sío reemplazaos por diseños posteriores, y nun tán autorizaos a ser llevaos nel uniforme dende l'añu 1955.

Rangos y graos

La estructura de rangos ya insinies de les Fuercies Aérees del Exércitu d'Estaos Xuníos yera la mesma qu'usó'l Exércitu d'Estaos Xuníos mientres la Segunda Guerra Mundial.

Oficial

11ᵘ Grau	10ᵘ Grau	9ᵘ Grau	8ᵘ Grau	7ᵘ Grau	6ᵘ Grau	5ᵘ Grau	4ᵘ Grau	3ᵉʳ Grau	2ᵘ Grau	1ᵉʳ Grau

Xeneral d'Exércitu	Xeneral	Teniente Xeneral	Mayor Xeneral	Brigadier Xeneral	Coronel	Teniente Coronel	Mayor	Capitán	Teniente Primeru	Teniente Segundu
GA	XEN	LTG	MG	BG	COL	LTC	MAJ	CPT	1LT	2LT

Warrant

2ᵘ Grau	1ᵉʳ Grau

Warrant Officer Xefe	Warrant Officer Junior	Oficial de Vuelu
W2	W1	FO

Tropa

1ᵉʳ Grau		2ᵘ Grau	3ᵉʳ Grau		4ᵘ Grau		5ᵘ Grau		6ᵘ Grau	7ᵘ Grau
										ensin insinia
Sarxentu maestru	Sarxentu primeru	Sarxentu téunicu	Sarxentu de personal	Téunicu de tercer grau	Sarxentu	Téunicu de cuartu grau	Cabu	Téunicu de quintu grau	Soldáu de primera	Soldáu rasu
M/Sgt.	1st Sgt.	T/Sgt.	S/Sgt.	T/3.	Sgt.	T/4.	Cpl.	T/5.	Pfc.	Pvt.

Escudos

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Escudos de las Alas de les Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos.

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Escudos de los Grupos de la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos.

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Escudos de los Escuadrones de la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos.

La primera insinia de costazu na manga autorizada pal Cuerpu Aereu foi la del Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea, aprobada'l 20 de xunetu de 1937.^[114] Esta insinia de manga, que consistía d'un trisquel azul superimpuesto sobre un círculu doráu, que foi reteníu dempués de que'l Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea convertir nel Comandu de Combate de la Fuercia Aérea'l 20 de xunu de 1941. El trisquel representaba un héliz estilizada que simbolizaba los trés ales de combate del Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea.^[115] El 23 de febreru de 1942, l'escudu del Cuartel Xeneral de la Fuercia Aérea foi discontinuado y aprobóse la insinia de manga de tol serviciu de la AAF ("Hap Arnold Emblem"). L'escudu foi diseñáu por un miembru del personal del xeneral Arnold, James T. Rawls, y taba basáu na seña de V por Victoria popularizáu por Winston Churchill.^[116]

L'usu de la insinia na manga foi autorizáu pa los miembros de les fuercies aérees numberaes basaes n'ultramar el 2 de marzu de 1943 y pa les fuercies aérees n'Estaos Xuníos el 25 de xunu de 1943. Dende esa fecha d'equí p'arriba, l'"Escudu Hap Arnold" solo foi usáu pol personal de les unidaes ensin asignar a una fuercia aérea numberada. La Regulación del Exércitu AR 600-40, "Wearing of the Service Uniform" (en castellán: Usu del Uniforme de Serviciu), darréu llindó la insinia a encomalo aérea 16 y al escudu de la AAF. El Cuerpu d'Intendencia, responsable pol diseñu y el suministru de toles insinies autorizaes, oponer a otros diseños pa la AAF hasta'l 28 de xunetu de 1945, cuando los arcos de comandu (pestañes en forma d'arcu, ver exemplu enriba en Estructura de comandu) fueron autorizaos pa ser usaos sobre la insinia de la AAF polos miembros de los comandos.

Primer Fuercia Aérea
Nordeste d'Estaos Xuníos
(Zona del Interior)
Segunda Fuercia Aérea
Noroeste d'Estaos Xuníos
(Zona del Interior)
Tercer Fuercia Aérea
Sureste d'Estaos Xuníos
(Zona del Interior)
Cuarta Fuercia Aérea
Oeste d'Estaos Xuníos
(Zona del Interior)
Sesta Fuercia Aérea<br
Séptima Fuercia Aérea
Ḥawai
Pacíficu Central
Octava Fuercia Aérea
Europa
Novena Fuercia Aérea
Oriente Mediu
África del Norte
Europa
Décima Fuercia Aérea
India
Birmania
Décimaprimera Fuercia Aérea
Alaska
Docena Fuercia Aérea
África del Norte
Mediterraneu
Décimotercera Fuercia Aérea
Pacíficu del Sur
Décimocuarta Fuercia Aérea
China
Décimoquinta Fuercia Aérea
Mediterraneu
Ventena Fuercia Aérea
India/China
Islles Marianes

Ver tamién

Evolución del serviciu d'aviación militar d'Estaos Xuníos

Cuerpu de Señales de los Estaos Xuníos, División Aeronáutica 1 d'agostu de 1907 – 18 de xunetu de 1914
Cuerpu de Señales de los Estaos Xuníos, Seición d'Aviación 18 de xunetu de 1914 – 20 de mayu de 1918
División d'Aeronáutica Militar 20 de mayu de 1918 – 24 de mayu de 1918
Serviciu Aereu del Exércitu de los Estaos Xuníos 24 de mayu de 1918 – 2 de xunetu de 1926
Cuerpu Aereu del Exércitu de los Estaos Xuníos 2 de xunetu de 1926 – 20 de xunu de 1941
Fuercies Aérees del Exércitu de los Estaos Xuníos 20 de xunu de 1941 – 18 de setiembre de 1947
Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos 18 de setiembre de 1947-actualidá

Referencies

Notes

↑ Rep. James G. Scrugham (D-Nev). (Craven and Cate Vol. 6, p. 24)
↑ El Cuerpu Aereu yera una organización estatutaria y nun podía ser llegalmente discontinuada sacante por una aición del Congresu.
↑ El términu fuercia aérea apaeciera oficialmente a principios del añu 1923, cuando la Training Regulation TR 440-15 y la Army Regulation 95-10 (n'asturianu: Regulación d'Entrenamientu y Regulación del Exércitu, respeutivamente) usaron "air force aviation" (n'asturianu: aviación de fuercia aérea) pa denotar a les unidaes aérees de combate en contraste a la "air force aviation" (n'asturianu: aviación de serviciu aereu), unidaes auxiliares pa sofitar a les fuercies terrestres. (Futrell, Historical Study 139, p. 40) Nuna carta de despidida a tolos miembros del Cuerpu Aereu fechada'l 27 de febreru de 1933, el Secretariu de Guerra Asistente (Aire) saliente F. Trubee Davison escribió: "La nuesa puede nun ser la fuercia aérea más grande nel mundu pero, gentilmente, ¡ye una de los meyores!" (Air Corps News Letter 24 February 1933, Vol. XVII Non. 2)
↑ El discursu de Roosevelt al Congresu asocedió'l 16 de mayu de 1940. Menos de dos selmanes más tarde el Congresu aprobó los fondos adicionales solicitaos y amestó-yos más de 500 millones adicionales.(Tate, p. 172)
↑ La posición del secretariu asistente había estáu vacante mientres ocho años, dende tomar del poder por parte de l'alministración de Roosevelt en marzu de 1933. Lovett foi designáu como Secretariu Asistente pal Aire pa resolver los problemes organizacionales de la unidá de comandu del Cuerpu Aereu y llogró el compromisu que resultó na creación de la AAF.(Tate, p. 179)
↑ Finalmente, Estaos Xuníos produció cerca de 300.000 aviones ente los años 1941 y 1945.(Nalty, p. 235)
↑ Les cantidaes exactes fueron de 193 440 pilotos, 43 051 bombarderos y navegantes-bombarderos, 48 870 navegantes nos trés disciplines (celeste, a la estima y por radar) y 309 236 artilleros. (AIR FORCE Magacín, June 1995, páxs. 260-263)
↑ 39 323 WAC taben asignaes a la AAF en xineru de 1945. Aproximao 1100 yeren muyeres afroamericanes asignaes a diez unidaes AAF segregaes. (Craven and Cate, Vol. 7, p. 514)
↑ Les 15 nueves posiciones consistíen nun teniente xeneral, cuatro mayores xenerales y diez brigadieres xenerales. (Rexistru oficial de 1941)
↑ La Ventena Fuercia Aérea foi numberada fora de secuencia pa simbolizar una fuercia aérea estratéxica ensin subordinar a nengún comandu de teatru. (Craven and Cate, Vol. 5, páxs. 37-38; "Proud to be Back")
↑ Les Fuercies Aérees Continentales coordinaben a les Primera hasta la Cuarta Fuercies Aérees y al Comandu de Tresporte de Tropes I, y la so principal actividá foi'l redespliegue de les fuercies aérees n'Europa. Nel añu 1946 la so misión camudó y convirtióse nel Comandu Aereu Estratéxicu. (Craven and Cate, Vol. 1, p. 75)
↑ Los trés ales "compuestes" teníen grupos de caces asignaos a elles. La 24a Ala sirvió n'Islandia ente avientu de 1942 y xunu de 1944, cuando foi escorribanda. Les Ales 68a y 69a fueron activaes en China en setiembre de 1943 y fueron redesignadas como "ales compuestes" en dicembre. La 69a tamién tenía asignáu un grupu de tresporte de tropes. Dambes sirvieron hasta'l final de la guerra. (Maurer, Combat Units, páxs. 388 and 404)
↑ Creáu'l 7 de xunetu ed 1943 a partir de la fusión del Comandu d'Entrenamientu de Vuelu de la AAF y del Comandu d'Entrenamientu Téunicu de la AAF. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 63-64)
↑ Establecíu'l 31 d'agostu de 1944 como'l Comandu de Servicios Téunicos de la AAF pa reemplazar tantu los Comandos de Material Aéreo como de Servicios Aéreos, y renombráu Comandu de Servicios Téunicos Aéreos en xunetu de 1945.
↑ Creáu'l 10 de xunu de 1942 a partir d'un espandíu Comandu de Transbordo del Cuerpu Aereu fundáu'l 19 de mayu de 1941. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 66-67)
↑ Creáu'l 1 de xunu de 1945 a partir de la fusión del Centru Tácticu de la AAF (n'inglés: AAF Tactical Center, AAFTAC), del Comandu de Polígonos y de la Xunta de la AAF. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64)
↑ Creáu'l 1 de xunu de 1944 a partir del Centru de Redistribución de la AAF. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64)
↑ Creáu'l 23 de xineru de 1941 y fundíu nel Comandu d'Entrenamientu de la AAF el 7 de xunetu de 1943. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 63-64)
↑ Creáu'l 26 de marzu de 1941 y fundíu nel Comandu d'Entrenamientu de la AAF el 7 de xunetu de 1943. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 64-64)
↑ Creáu'l 17 d'ochobre de 1941 so la Oficina del Xefe del Cuerpu Aereu (n'inglés: Office of the Chief of Air Corps, OCAC) a partir del Comandu de Caltenimientu del Cuerpu Aereu creáu'l 15 de marzu de 1941. Cuando la OCAC foi abolida'l 9 de marzu de 1942, el Comandu de Serviciu Aereu siguió como comandu principal so los Cuarteles Xenerales de la AAF. En xunetu de 1944 foi asitiáu col Comandu de Material so un serviciu subordináu que llueu foi reorganizáu como'l Comandu de Serviciu Téunicu de la AAF. El Comandu de Serviciu Aereu foi abolíu'l 31 d'agostu de 1944. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 65)
↑ Creáu'l 9 de marzu de 1942 a partir de la División de Material de la OCAC, con responsabilidaes pa l'adquisición d'aviones y la investigación y desenvolvimientu, y foi abolíu'l 31 d'agostu de 1944. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 65)
↑ Creáu'l 1 d'abril de 1942 a partir de Polígonos del Cuerpu Aereu establecíu'l 15 de mayu de 1941 y fundióse nel Centru de la AAF el 1 de xunu de 1945. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64, 68)
↑ Creáu'l 30 d'abril de 1942 como una organización d'entrenamientu especializada llamada Comandu de Tresporte Aereu, renombráu I TCC (del inglés: I Troop Carrier Command) el 20 de xunu de 1942 pa dexar que la designación d'ATC (del inglés: Air Transport Command) fuera aplicada al socesor del Comandu de Tresporte (n'inglés: Ferrying Command), y convirtióse nuna organización subordinada de les Fuercies Aérees Continentales el 16 d'abril de 1945. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 66-77)
↑ Creada'l 1 de xunetu de 1942 como'l Comandu de Concentración del Serviciu Esterior (n'inglés: Foreign Service Concentration Command), supervisaba la preparación del movimientu a ultramar (n'inglés: Preparation for Overseas Movement, POM) de les unidaes de combate de la AAF. Foi redesignada como Comandu de Concentración I el 14 d'agostu de 1942 y foi desbandado el 5 d'avientu de 1942 cuando les sos funciones fueron redistribuidas a les fuercies aérees numberaes. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 70)
↑ Creáu'l 15 d'ochobre de 1942 a partir del Comandu de Bombardéu I y foi discontinuado el 31 d'agostu de 1943 como resultáu de disputes doctrinales cola Armada d'Estaos Xuníos sobre les táctiques y la xurisdicción de les fuercies d'ataque aereu de llargu algame basaes en tierra. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64)
↑ Creáu'l 29 de marzu de 1943 pa supervisar los servicios meteorolóxicos y de comunicaciones del discontinuado Conseyu Alministrativu de los Servicios Téunicos, foi abolíu'l 1 d'ochobre de 1943. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 69-70)
↑ Spaatz calculó que los grupos llistos pa entrar en combate yeren 43,5 pa fines de xineru de 1942.
↑ En mayu de 1942 "tresporte" convirtióse na designación pa los grupos ensin destinar al combate que yeren parte del Comandu de Tresporte Aereu.
↑ Pa empiezos de mayu de 1943, les RTU yeren grupos de dotación aumentada similares a les OTU en qu'ellos recibíen a les tripulaciones aérees acabante graduar dende les escueles d'entrenamientu y dáben-yos l'entrenamientu de transición y de trabayu n'equipu. Les RUT distribuyíen al personal entrenáu como reemplazos individuales o como tripulaciones de reemplazu escontra les unidaes de combate, recibiendo acabante graduar pa entrenamientu, y polo tanto resalvando'l tener que sacar dichos reemplazos dende unidaes entamaes o de les dotaciones d'entrenamientu n'Estaos Xuníos, como se faía colos reemplazos pa la infantería. Delles RTU yeren formaes como grupos provisionales baxu tutelar d'una unidá OTU, depués yeren eslleíes en fonte de reemplazos cuando l'entrenamientu yera completáu. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 602-603)
↑ Les unidaes de base yeren organizaciones non estándares que combinaben toles unidaes nun aeródromu en particular so un solu cuartel xeneral, comúnmente vistu nes designaciones como "Unidaes de Base de la AAF".
↑ Nel añu 1945 10 d'estos grupos taben clasificaos como "bimotor". (Rickard)
↑ Los 4 grupos de carga de combate, numberaos del 1 al 4, sirvieron nel Teatru de China, Birmania ya India y na Quinta Fuercia Aérea ente 1944 y 1945. Más tarde dos fueron redesignados como grupos de tresporte de tropes y convirtiéronse en parte de la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos.
↑ Los cinco grupos compuestos yeren el CG 509 (B-29/C-54), CG 28 (B-24/ B-25), y los 1ᵘ, 2ᵘ y 3ᵉʳ Grupos de Comandu Aereu. Los grupos de comandu aereu fueron creaos pa emprestar serviciu nel Teatru de China, Birmania ya India y cola Quinta Fuercia Aérea con 1 escuadrón de tresporte de carga y 2 escuadrones de caces cada unu. Un grupu de bombarderos medios, el BG 477 foi convertíu en 1945 nun grupu compuestu de P-47/B-25.
↑ La cantidá de 1.226 ye namái pa los escuadrones asignaos al combate. Nun tán incluyíos nel total d'escuadrones de vuelu los más de 100 escuadrones del Comandu Aereu de Tresporte, los d'entrenamientu avanzáu de vuelu y los escuadrones flexibles de les Unidaes de Base de la AAF ente'l 1 d'agostu de 1944 y el final de la guerra.
↑ Los tipos yeren: A — Ataque; AT — Entrenamientu avanzáu; B — Bombarderu; BT — Entrenamientu básicu; C — Carga/Tresporte; CG — Planiador de carga; F — Reconocencia; L — Enllaz; O — Observación; OA — Observación-Anfibiu; P — Persecución (darréu caza); PT — Entrenamientu primariu; R — Ala rotatoriu (helicópteros); TG — Planiador d'entrenamientu; y UC — Utilidá. (Bowman, p. 113)
↑ Aviones Spitfire Mk.V fornieron al Grupu de Caza 4o hasta principios del añu 1943; los Mk.V y Mk.IX yeren el principal caza de los Grupu de Caza 31o y 52o hasta l'añu 1944. (Maurer Combat Units, páxs. 35, 84, and 114).
↑ Aproximao 100 aviones Beaufighter fornieron parcialmente a cuatro escuadrones de caza nocherniega de la 12a Fuercia Aérea ente l'añu 1943 y 1945. (Maurer Combat Squadrons, páxs. 507-508, 512, and 551)
↑ El total de 115 000 baxes de combate que sufrió la AAF representaron el 19% de les 603 000 tripulaciones entrenaes mientres la guerra.
↑ Aproximao US$640 mil millones en dólares del añu 2012, calculaos a partir del añu 1945. Calculadora pa la inflación d'Estaos Xuníos (n'inglés)
↑ Les instalaciones zarraes por cuenta de la desmovilización incluyíen bases principales, bases satélites y aeródromos auxiliares.
↑ El restu de la AAF foi reorganizáu nos comandos de Material Aéreo, Entrenamientu Aereu, Tresporte Aereu, Polígonos Aéreos y Universidá Aérea. (Craven and Cate, Vol. 7, p. 576)
↑ Los comandantes son d'esquierda a derecha: brigadier xeneral Jesse Auton, FW 65o; xeneral Dwight D. Eisenhower, Cuarteles Xenerales Supremos de la Fuercia Espedicionario Aliada (n'inglés: Supreme Headquarters Allied Expeditionary Force, SHAEF); teniente xeneral Carl A. Spaatz, Fuercies Aérees d'Estaos Xuníos n'Europa (n'inglés: United States Air Forces in Europe, USSTAFE); teniente xeneral James H. Doolittle, Octava Fuercia Aérea; brigadier xeneral William Kepner, Octavu Comandu de Caza (n'inglés: VIII Fighter Command, VIII FC); y coronel Donald Blakeslee, 4o Grupu d'Operaciones (n'inglés: 4th Operations Group, 4th FG).
↑ Por estensión "zapatu marrón" referir a cualquier práutica o idea que se remonta a la dómina ed les Fuercies Aérees. (Daly-Benarek, p. 27)

Cites

↑ Nalty (1997), páxs. 176 y 378. Tamién, ver la crecedera nes tables anteriores.
↑ AAF Statistical Digest, Tabla 215 Airfields in CONUS 1941–1945; Tabla 217 Airfields outside CONUS 1941–1945.
↑ ^3,0 ^3,1 Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 28-29
↑ Nalty (1997), p. 112-113.
↑ Nalty (1997), p.130.
↑ Nalty (1997), p. 131-133.
↑ Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 17–18.
↑ Craven and Cate, Vol. 6, p. 20
↑ ^9,0 ^9,1 ^9,2 ^9,3 Craven and Cate, Vol. 6, p. 293
↑ ^10,0 ^10,1 Nalty (1997), p.181.
↑ Nalty (1997), p. 179-181.
↑ Executive Order 9082
↑ McClendon (1996), páxs. 132-141. Los trés documentos referenciaos, AR 95-5, EO 9082 y la Circular 59 del Departamentu de Guerra, son reproducíes na so totalidá.
↑ Correll, "GHQ Air Force", p.68.
↑ Cline (1990), p. 92.
↑ ^16,0 ^16,1 Mooney (1956), páxs. 29, 33, 40, 41, 43, y 68.
↑ Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 43-44.
↑ Correll, "But What About the Air Corps?", páxs. 64-65.
↑ Futrell, Historical Study 69, páxs. 2–7.
↑ Tate (1998), p. 172.
↑ Craven and Cate, Vol. 1, páxs. 105-106.
↑ AAF Statistical Digest, Table 3: Strength of the AAF 1912–1945
↑ ^23,0 ^23,1 «The Evolution of the Department of the Air Force». Air Force Historical Studies Office. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-11-05. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2012.
↑ Nalty (1997), p.173.
↑ Nalty (1997), p.231.
↑ Tate (1998), p. 189.
↑ Nalty (1997), p.235.
↑ Nalty (1997), páxs.233–235.
↑ Nalty (1997), páxs.246–248.
↑ AAF Statistical Digest, Table 206: AAF Ferrying Operations Jan 42 to Aug 45
↑ Nalty (1997), páxs.248–249.
↑ AAF Statistical Digest, Tabla 84 - Aviones en poder de la AAF, por tipu y modelu principal (n'inglés)
↑ Nalty (1997), p.250.
↑ Nalty (1997), p.259.
↑ Nalty (1997), p.325.
↑ Nalty (1997), p.255.
↑ Nalty (1997), páxs. 260–263.
↑ Correll, "The US Army Air Forces at War", p.36.
↑ Bowman (1997), p.160.
↑ Bowman (1997), p.161.
↑ Nalty (1997), páxs.251–252.
↑ Craven and Cate, Vol. 7, p.514.
↑ Nalty (1997), páxs.253–254.
↑ Bowman (1997), p.158.
↑ Official Register of the United States 1941, Volume I, U.S. Civil Service Commission publication, p. 48.
↑ Finney (1955), p. 25.
↑ AAF Statistical Digest, Table 4 - Military Personnel in Continental U.S. and Overseas, By Type of Personnel.
↑ Futrell, Historical Study 69, p.112.
↑ Futrell, Historical Study 69, p.167.
↑ Futrell, Historical Study 69, p.156.
↑ Futrell, Historical Study 69, Chart I, p. 169.
↑ AAF Statistical Digest, Table 217, Airfields outside CONUS 1941–1945.
↑ Bowman (1997), p.16.
↑ Craven and Cate, Vol. 1, p. 75.
↑ ^55,0 ^55,1 ^55,2 ^55,3 Maurer, Combat Units, p. 8.
↑ Bowman (1997), p.17-18.
↑ Reither (1944), p. 10 (organizational chart)]
↑ ^58,0 ^58,1 Craven and Cate, Vol. 6, p. 58.
↑ ^59,0 ^59,1 ^59,2 ^59,3 Maurer, Combat Units, p. 7.
↑ Spaatz, "Strategic Airpower in the European War".
↑ ^61,0 ^61,1 Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 600-602.
↑ Maurer Combat Squadrons, v.
↑ Craven and Cate. Vol. 6. p. 59.
↑ Bowman (1997), p. 113.
↑ ^65,0 ^65,1 Griffith (1999), páxs. 67.
↑ ^66,0 ^66,1 Griffith (1999), páxs. 96–97.
↑ Kreis (1996), p. 241
↑ Irving (1989), p. 666
↑ Bowman (1997), p.19.
↑ Griffith (1999), p. 66.
↑ Griffith (1999), p.78.
↑ Griffith (1999), p.77.
↑ ^73,0 ^73,1 ^73,2 Nalty (1997), p.188.
↑ ^74,0 ^74,1 Nalty (1997), p.190.
↑ Bowman (1997), páxs.19–20.
↑ ^76,0 ^76,1 "Battle casualties" Army Battle Casualties Final Report, páxs. 76-77
↑ AAF Statistical Digest, Table 34 – Battle Casualties in All Overseas Theaters, By Type of Casualty and Type of Personnel
↑ ^78,0 ^78,1 Nalty (1997), p.268.
↑ AAF Statistical Digest, Table 99 - Airplane Losses in Continental US and Overseas, By Type of Airplane
↑ Correll, "The US Army Air Forces at War", p.34.
↑ Correll, "The US Army Air Forces at war", p.33.
↑ AAF Statistical Digest Table 203 - Expenditures by Direct Appropriations, By Major Project
↑ Correll, "The US Army Air Forces at War", p.32.
↑ Nalty (1997, p. 378.
↑ Futrell, Historical Study 69, p. 156.
↑ Nalty (1997), p. 374.
↑ Nalty (1997), p. 375.
↑ Nalty (1997), p. 377.
↑ McClendon (1996), p. 108
↑ ^90,0 ^90,1 McClendon (1996), páxs. 104-108
↑ «Records of the Army Air Forces (AAF)». National Archives.gov. Consultáu'l 22 de payares de 2010.
↑ Nalty (1997), páxs. 418–424.
↑ Table of Equipment Non. 21 1 September 1945 Part II (theater clothing zones).
↑ ^94,0 ^94,1 AR 600-35 31 March 1944 (Section I, para. 2; Section II, para. 18).
↑ AR 600-35 10 November 1941
↑ Risch and Pitkin, p. 47.
↑ AR 600-40 (Section 3, para. 39).
↑ AR 600-35 31 March 1944 (Section I, para. 2; Section II, para. 9, 19).
↑ Army Officers Guide 1942, páxs. 132.
↑ AR 600-35 (Section I, para. 2a3).
↑ AR 600-35 (Section I, para. 2a2).
↑ War Department Cir. Non. 391 30 September 1944 Sec. VII.
↑ AR 600-35 (para. 12).
↑ ^104,0 ^104,1 Bowman (1997), p. 171.
↑ Risch and Pitkin, p. 80,81.
↑ Daly-Benarek (1995), p. 27.
↑ Smith (2001), p. 241.
↑ AR 600-37 16 April 1945
↑ Bowman (1997), p. 172.
↑ Smith (2001), páxs. 244–246.
↑ AR 600-40 (Section IId, para. 9)
↑ Risch and Pitkin, p..
↑ Bowman (1997), p. 156. Reproducción relevante de la páxina de la The Officer's Guide, Julio 1943.
↑ Up from Kittyhawk Chronology 1903-1979. airforce-magacín.com. revisáu'l 9 d'ochobre de 2012.
↑ Rottman (1998), p. 54.
↑ «How did Air Force shoulder sleeve insinia develop?». Air Force Historical Studies Office. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2012.

Bibliografía

Army Air Forces Statistical Digest, World War II. Office of Statistical Control, Headquarters AAF. Washington, D.C. December 1945

Tables 1-73, Combat Groups, Personnel, Training, and Crews

Tables 74-117 Aircraft and Equipment

Tables 118-218 Operations and Miscellaneous

«Battle casualties by type of casualty and disposition, and duty branch: 7 December 1941 -31 December 1946». Army Battle Casualties and Non-battle Deaths in World War II: Final Report. Command and General Staff College, Fort Leavenworth, Kansas. Archiváu dende l'orixinal, el 2020-03-20. Consultáu'l 8 d'ochobre de 2012.
Bowman, Martin W. (1997). USAAF Handbook 1939–1945. Mechanicsburg, Pennsylvania: Stackpole Books, ISBN 0-8117-1822-0
Cline, Ray S.(1990). Washington Command Post: The Operations Division Archiváu 2018-12-11 en Wayback Machine. United States Army in World War II: The War Department (series), United States Army Center of Military History
Correll, John T. (June 1995). «The US Army Air Forces at war: a statistical portrait of USAAF in World War II». AIR FORCE Magacín, Journal of the Air Force Association.
Correll, John T. (September 2008). «GHQ Air Force». AIR FORCE Magacín, Journal of the Air Force Association.
Correll, John T. (July 2009). «But What About the Air Corps?». AIR FORCE Magacín, Journal of the Air Force Association.
Craven, Wesley Frank, and Cate, James Lea, editors (1983). The Army Air Forces In World War II, Air Force Historical Studies Office, ISBN 0-912799-03-X (Vol. 1).

(1948). Volume One - Plans and Early Operations: January 1939-August 1942

(1949). Volume Two - Europe: Torch to Pointblank: August 1942-December 1943

(1951). Volume Three - Europe: Argument to V-Y Day: January 1944-May 1945

(1950). Volume Four - The Pacific: Guadalcanal to Saipan: August 1942-July 1944

(1953). Volume Five - The Pacific: Matterhorn to Nagasaki: June 1944-August1945

(1955). Volume Six - Men and Planes Archiváu 2016-11-23 en Wayback Machine

(1958). Volume Seven - Services Around the World

Daly-Benarek, Janet R. (1995). The Enlisted Experience: A Conversation With the Chief Master Sergeants of the Air Force. Darby, Pennsylvania: Diane Publishing Company. ISBN 0-7881-2824-8.
Finney, Robert T. (1955). USAF Historical Study Non. 100: History of the Air Corps Tactical School, Center for Air Force History, March 1955 edition
Futrell, Robert F. (1951). USAF Historical Study Non. 69: Development of AAF Base Facilities in the United States, 1939–1945, Air Force Historical Research Agency
Futrell, Robert F. (1971). USAF Historical Study Non. 139: Idees, Concepts, Doctrine: A History of Basic Thinking in the United States Air Force, 1907-1964, Air Force Historical Research Agency
Griffith, Charles (1999). The Quest: Haywood Hansell and American Strategic Bombing in World War II. Maxwell Air Force Base, AL: Air University Press ISBN 1-58566-069-8
Irving, David (2002). Göring: A Biography (pdf), Internet edition: Focal Point Press. Consultáu'l 3 de xineru de 2009.
Kreis, John F., editor (1996). Piercing the Fog: Intelligence and Army Air Forces Operations in World War II. Washington, D.C.: Air Force Historical Studies Office. ISBN 978-1-4289-1405-6.
Maurer, Maurer (1983). Air Force Combat Units of World War II Archiváu 2016-01-10 en Wayback Machine. Office of Air Force History. ISBN 0-912799-02-1
Maurer, Maurer (1982). Combat Squadrons of the Air Force World War II. Albert F. Simpson Historical Research Center, Office of Air Force History, Headquarters United States Air Force
McClendon, R. Earl (1996). Autonomy of the Air Arm. Maxwell Air Force Base, Alabama: Air University. ISBN 0-16-045510-3. Consultáu'l 31 de mayu de 2012.
Mooney, Chase C. (1956). USAF Historical Study Non. 10: Organization of the Army Air Arm, 1935–1945 Archiváu 2015-08-24 en Wayback Machine, Air Force Historical Research Agency
Nalty, Bernard C., editor (1997). Winged Shield, Winged Sword: A History of the United States Air Force, Vol. I. Air Force History and Museums Program, USAF. ISBN 0-16-049009-X
Reither, Joseph (1944). USAF Historical Study 13: The Development of Tactical Doctrines at AAFSAT and AAFTAC, Air Force Historical Research Agency
Risch, Ema and Pitkin, Thomas M. (1946), QMC Historical Studies Non. 16: Clothing the Soldier of World War II, United States Army Quartermaster Corps, Historical Section
Rottman, Gordon L (1998). U.S. Army Air Force – 1. Oxford, U.K.: Osprey Publishing. ISBN 1-85532-295-1
Smith, Jill H. (2001). Dressed for Duty: America's Women in Uniform 1898–1973. San Jose, California: R. James Bender Publishing, ISBN 0-912138-81-5
Spaatz, Carl A. (April 1946). «Strategic Airpower in the European War». Foreign Affairs.
Tate, Dr. James P. (1998). The Army and its Air Corps: Army Policy Toward Aviation 1919–1941. Maxwell Air Force Base, AL: Air University Press. ISBN 0-16-061379-5.
Watson, Mark Skinner (1991). Chief of Staff: Pre-war Plans and Preparations Archiváu 2010-11-11 en Wayback Machine. United States Army in World War II: The War Department (series), United States Army Center of Military History
The Officer's Guide, 9th Edition (July 1943). Harrisburg, Pennsylvania: The Military Service Publishing Co. ASIN B0027W7EL SO4
War Department. Army Regulations Non. 600-35 "Personnel, Prescribed Service Uniform" (10 November 1941)
War Department. Army Regulations Non. 600-40 "Personnel, Wearing of the Service Uniform" (28 August 1941)
War Department. Army Regulations Non. 600-35 "Personnel, Prescribed Service Uniform" (31 March 1944)
War Department. Army Regulations Non. 600-40 "Personnel, Wearing of the Service Uniform" (31 March 1944)
War Department Circular Non. 391, "Adoption of M-1944 Field Jacket" (30 September 1944), Sec. VII

.

Enllaces esternos

ArmyAirForces.com (n'inglés)
Filmaciones de combate de caces aliaos Archiváu 2009-05-16 en Wayback Machine (n'inglés)
Fuercies Aérees del Exércitu d'Estaos Xuníos na Segunda Guerra Mundial: Cronoloxía de Combate 1941–1945 (n'inglés)
Poder Aereu: La Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos (n'inglés)
Aviones de les Fuercies Aérees del Exércitu: Un Momentu Definitivu (n'inglés)
AAFCollection.info (n'inglés)
USAAF.net (n'inglés)
USAAF na Segunda Guerra Mundial Archiváu 2018-03-04 en Wayback Machine (n'inglés)

Predecesora:
Cuerpu Aereu del Exércitu de los Estaos Xuníos

Fuercia Aérees d'Exércitu de los Estaos Xuníos
(1941 - 1947)

Socesora:
Fuercia Aérea de los Estaos Xuníos
(1947-Presente)

[8] Rep. James G. Scrugham (D-Nev). (Craven and Cate Vol. 6, p. 24)

[17] El Cuerpu Aereu yera una organización estatutaria y nun podía ser llegalmente discontinuada sacante por una aición del Congresu.

[21] El términu fuercia aérea apaeciera oficialmente a principios del añu 1923, cuando la Training Regulation TR 440-15 y la Army Regulation 95-10 (n'asturianu: Regulación d'Entrenamientu y Regulación del Exércitu, respeutivamente) usaron "air force aviation" (n'asturianu: aviación de fuercia aérea) pa denotar a les unidaes aérees de combate en contraste a la "air force aviation" (n'asturianu: aviación de serviciu aereu), unidaes auxiliares pa sofitar a les fuercies terrestres. (Futrell, Historical Study 139, p. 40) Nuna carta de despidida a tolos miembros del Cuerpu Aereu fechada'l 27 de febreru de 1933, el Secretariu de Guerra Asistente (Aire) saliente F. Trubee Davison escribió: "La nuesa puede nun ser la fuercia aérea más grande nel mundu pero, gentilmente, ¡ye una de los meyores!" (Air Corps News Letter 24 February 1933, Vol. XVII Non. 2)

[24] El discursu de Roosevelt al Congresu asocedió'l 16 de mayu de 1940. Menos de dos selmanes más tarde el Congresu aprobó los fondos adicionales solicitaos y amestó-yos más de 500 millones adicionales.(Tate, p. 172)

[31] La posición del secretariu asistente había estáu vacante mientres ocho años, dende tomar del poder por parte de l'alministración de Roosevelt en marzu de 1933. Lovett foi designáu como Secretariu Asistente pal Aire pa resolver los problemes organizacionales de la unidá de comandu del Cuerpu Aereu y llogró el compromisu que resultó na creación de la AAF.(Tate, p. 179)

[34] Finalmente, Estaos Xuníos produció cerca de 300.000 aviones ente los años 1941 y 1945.(Nalty, p. 235)

[43] Les cantidaes exactes fueron de 193 440 pilotos, 43 051 bombarderos y navegantes-bombarderos, 48 870 navegantes nos trés disciplines (celeste, a la estima y por radar) y 309 236 artilleros. (AIR FORCE Magacín, June 1995, páxs. 260-263)

[50] 39 323 WAC taben asignaes a la AAF en xineru de 1945. Aproximao 1100 yeren muyeres afroamericanes asignaes a diez unidaes AAF segregaes. (Craven and Cate, Vol. 7, p. 514)

[54] Les 15 nueves posiciones consistíen nun teniente xeneral, cuatro mayores xenerales y diez brigadieres xenerales. (Rexistru oficial de 1941)

[63] La Ventena Fuercia Aérea foi numberada fora de secuencia pa simbolizar una fuercia aérea estratéxica ensin subordinar a nengún comandu de teatru. (Craven and Cate, Vol. 5, páxs. 37-38; "Proud to be Back")

[65] Les Fuercies Aérees Continentales coordinaben a les Primera hasta la Cuarta Fuercies Aérees y al Comandu de Tresporte de Tropes I, y la so principal actividá foi'l redespliegue de les fuercies aérees n'Europa. Nel añu 1946 la so misión camudó y convirtióse nel Comandu Aereu Estratéxicu. (Craven and Cate, Vol. 1, p. 75)

[67] Los trés ales "compuestes" teníen grupos de caces asignaos a elles. La 24a Ala sirvió n'Islandia ente avientu de 1942 y xunu de 1944, cuando foi escorribanda. Les Ales 68a y 69a fueron activaes en China en setiembre de 1943 y fueron redesignadas como "ales compuestes" en dicembre. La 69a tamién tenía asignáu un grupu de tresporte de tropes. Dambes sirvieron hasta'l final de la guerra. (Maurer, Combat Units, páxs. 388 and 404)

[70] Creáu'l 7 de xunetu ed 1943 a partir de la fusión del Comandu d'Entrenamientu de Vuelu de la AAF y del Comandu d'Entrenamientu Téunicu de la AAF. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 63-64)

[71] Establecíu'l 31 d'agostu de 1944 como'l Comandu de Servicios Téunicos de la AAF pa reemplazar tantu los Comandos de Material Aéreo como de Servicios Aéreos, y renombráu Comandu de Servicios Téunicos Aéreos en xunetu de 1945.

[72] Creáu'l 10 de xunu de 1942 a partir d'un espandíu Comandu de Transbordo del Cuerpu Aereu fundáu'l 19 de mayu de 1941. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 66-67)

[73] Creáu'l 1 de xunu de 1945 a partir de la fusión del Centru Tácticu de la AAF (n'inglés: AAF Tactical Center, AAFTAC), del Comandu de Polígonos y de la Xunta de la AAF. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64)

[74] Creáu'l 1 de xunu de 1944 a partir del Centru de Redistribución de la AAF. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64)

[75] Creáu'l 23 de xineru de 1941 y fundíu nel Comandu d'Entrenamientu de la AAF el 7 de xunetu de 1943. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 63-64)

[76] Creáu'l 26 de marzu de 1941 y fundíu nel Comandu d'Entrenamientu de la AAF el 7 de xunetu de 1943. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 64-64)

[77] Creáu'l 17 d'ochobre de 1941 so la Oficina del Xefe del Cuerpu Aereu (n'inglés: Office of the Chief of Air Corps, OCAC) a partir del Comandu de Caltenimientu del Cuerpu Aereu creáu'l 15 de marzu de 1941. Cuando la OCAC foi abolida'l 9 de marzu de 1942, el Comandu de Serviciu Aereu siguió como comandu principal so los Cuarteles Xenerales de la AAF. En xunetu de 1944 foi asitiáu col Comandu de Material so un serviciu subordináu que llueu foi reorganizáu como'l Comandu de Serviciu Téunicu de la AAF. El Comandu de Serviciu Aereu foi abolíu'l 31 d'agostu de 1944. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 65)

[78] Creáu'l 9 de marzu de 1942 a partir de la División de Material de la OCAC, con responsabilidaes pa l'adquisición d'aviones y la investigación y desenvolvimientu, y foi abolíu'l 31 d'agostu de 1944. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 65)

[79] Creáu'l 1 d'abril de 1942 a partir de Polígonos del Cuerpu Aereu establecíu'l 15 de mayu de 1941 y fundióse nel Centru de la AAF el 1 de xunu de 1945. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64, 68)

[80] Creáu'l 30 d'abril de 1942 como una organización d'entrenamientu especializada llamada Comandu de Tresporte Aereu, renombráu I TCC (del inglés: I Troop Carrier Command) el 20 de xunu de 1942 pa dexar que la designación d'ATC (del inglés: Air Transport Command) fuera aplicada al socesor del Comandu de Tresporte (n'inglés: Ferrying Command), y convirtióse nuna organización subordinada de les Fuercies Aérees Continentales el 16 d'abril de 1945. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 66-77)

[81] Creada'l 1 de xunetu de 1942 como'l Comandu de Concentración del Serviciu Esterior (n'inglés: Foreign Service Concentration Command), supervisaba la preparación del movimientu a ultramar (n'inglés: Preparation for Overseas Movement, POM) de les unidaes de combate de la AAF. Foi redesignada como Comandu de Concentración I el 14 d'agostu de 1942 y foi desbandado el 5 d'avientu de 1942 cuando les sos funciones fueron redistribuidas a les fuercies aérees numberaes. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 70)

[82] Creáu'l 15 d'ochobre de 1942 a partir del Comandu de Bombardéu I y foi discontinuado el 31 d'agostu de 1943 como resultáu de disputes doctrinales cola Armada d'Estaos Xuníos sobre les táctiques y la xurisdicción de les fuercies d'ataque aereu de llargu algame basaes en tierra. (Craven and Cate, Vol. 6, p. 64)

[83] Creáu'l 29 de marzu de 1943 pa supervisar los servicios meteorolóxicos y de comunicaciones del discontinuado Conseyu Alministrativu de los Servicios Téunicos, foi abolíu'l 1 d'ochobre de 1943. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 69-70)

[87] Spaatz calculó que los grupos llistos pa entrar en combate yeren 43,5 pa fines de xineru de 1942.

[88] En mayu de 1942 "tresporte" convirtióse na designación pa los grupos ensin destinar al combate que yeren parte del Comandu de Tresporte Aereu.

[90] Pa empiezos de mayu de 1943, les RTU yeren grupos de dotación aumentada similares a les OTU en qu'ellos recibíen a les tripulaciones aérees acabante graduar dende les escueles d'entrenamientu y dáben-yos l'entrenamientu de transición y de trabayu n'equipu. Les RUT distribuyíen al personal entrenáu como reemplazos individuales o como tripulaciones de reemplazu escontra les unidaes de combate, recibiendo acabante graduar pa entrenamientu, y polo tanto resalvando'l tener que sacar dichos reemplazos dende unidaes entamaes o de les dotaciones d'entrenamientu n'Estaos Xuníos, como se faía colos reemplazos pa la infantería. Delles RTU yeren formaes como grupos provisionales baxu tutelar d'una unidá OTU, depués yeren eslleíes en fonte de reemplazos cuando l'entrenamientu yera completáu. (Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 602-603)

[91] Les unidaes de base yeren organizaciones non estándares que combinaben toles unidaes nun aeródromu en particular so un solu cuartel xeneral, comúnmente vistu nes designaciones como "Unidaes de Base de la AAF".

[92] Nel añu 1945 10 d'estos grupos taben clasificaos como "bimotor". (Rickard)

[93] Los 4 grupos de carga de combate, numberaos del 1 al 4, sirvieron nel Teatru de China, Birmania ya India y na Quinta Fuercia Aérea ente 1944 y 1945. Más tarde dos fueron redesignados como grupos de tresporte de tropes y convirtiéronse en parte de la Fuercia Aérea d'Estaos Xuníos.

[94] Los cinco grupos compuestos yeren el CG 509 (B-29/C-54), CG 28 (B-24/ B-25), y los 1ᵘ, 2ᵘ y 3ᵉʳ Grupos de Comandu Aereu. Los grupos de comandu aereu fueron creaos pa emprestar serviciu nel Teatru de China, Birmania ya India y cola Quinta Fuercia Aérea con 1 escuadrón de tresporte de carga y 2 escuadrones de caces cada unu. Un grupu de bombarderos medios, el BG 477 foi convertíu en 1945 nun grupu compuestu de P-47/B-25.

[96] La cantidá de 1.226 ye namái pa los escuadrones asignaos al combate. Nun tán incluyíos nel total d'escuadrones de vuelu los más de 100 escuadrones del Comandu Aereu de Tresporte, los d'entrenamientu avanzáu de vuelu y los escuadrones flexibles de les Unidaes de Base de la AAF ente'l 1 d'agostu de 1944 y el final de la guerra.

[99] Los tipos yeren: A — Ataque; AT — Entrenamientu avanzáu; B — Bombarderu; BT — Entrenamientu básicu; C — Carga/Tresporte; CG — Planiador de carga; F — Reconocencia; L — Enllaz; O — Observación; OA — Observación-Anfibiu; P — Persecución (darréu caza); PT — Entrenamientu primariu; R — Ala rotatoriu (helicópteros); TG — Planiador d'entrenamientu; y UC — Utilidá. (Bowman, p. 113)

[100] Aviones Spitfire Mk.V fornieron al Grupu de Caza 4o hasta principios del añu 1943; los Mk.V y Mk.IX yeren el principal caza de los Grupu de Caza 31o y 52o hasta l'añu 1944. (Maurer Combat Units, páxs. 35, 84, and 114).

[101] Aproximao 100 aviones Beaufighter fornieron parcialmente a cuatro escuadrones de caza nocherniega de la 12a Fuercia Aérea ente l'añu 1943 y 1945. (Maurer Combat Squadrons, páxs. 507-508, 512, and 551)

[116] El total de 115 000 baxes de combate que sufrió la AAF representaron el 19% de les 603 000 tripulaciones entrenaes mientres la guerra.

[120] Aproximao US$640 mil millones en dólares del añu 2012, calculaos a partir del añu 1945. Calculadora pa la inflación d'Estaos Xuníos (n'inglés)

[125] Les instalaciones zarraes por cuenta de la desmovilización incluyíen bases principales, bases satélites y aeródromos auxiliares.

[127] El restu de la AAF foi reorganizáu nos comandos de Material Aéreo, Entrenamientu Aereu, Tresporte Aereu, Polígonos Aéreos y Universidá Aérea. (Craven and Cate, Vol. 7, p. 576)

[139] Los comandantes son d'esquierda a derecha: brigadier xeneral Jesse Auton, FW 65o; xeneral Dwight D. Eisenhower, Cuarteles Xenerales Supremos de la Fuercia Espedicionario Aliada (n'inglés: Supreme Headquarters Allied Expeditionary Force, SHAEF); teniente xeneral Carl A. Spaatz, Fuercies Aérees d'Estaos Xuníos n'Europa (n'inglés: United States Air Forces in Europe, USSTAFE); teniente xeneral James H. Doolittle, Octava Fuercia Aérea; brigadier xeneral William Kepner, Octavu Comandu de Caza (n'inglés: VIII Fighter Command, VIII FC); y coronel Donald Blakeslee, 4o Grupu d'Operaciones (n'inglés: 4th Operations Group, 4th FG).

[149] Por estensión "zapatu marrón" referir a cualquier práutica o idea que se remonta a la dómina ed les Fuercies Aérees. (Daly-Benarek, p. 27)

[1] Nalty (1997), páxs. 176 y 378. Tamién, ver la crecedera nes tables anteriores.

[2] AAF Statistical Digest, Tabla 215 Airfields in CONUS 1941–1945; Tabla 217 Airfields outside CONUS 1941–1945.

[legacy-3] 3,0 ^3,1 Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 28-29

[4] Nalty (1997), p. 112-113.

[5] Nalty (1997), p.130.

[6] Nalty (1997), p. 131-133.

[goss3-7] Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 17–18.

[9] Craven and Cate, Vol. 6, p. 20

[goss-10] 9,0 ^9,1 ^9,2 ^9,3 Craven and Cate, Vol. 6, p. 293

[Nalty,_p.181-11] 10,0 ^10,1 Nalty (1997), p.181.

[12] Nalty (1997), p. 179-181.

[13] Executive Order 9082

[14] McClendon (1996), páxs. 132-141. Los trés documentos referenciaos, AR 95-5, EO 9082 y la Circular 59 del Departamentu de Guerra, son reproducíes na so totalidá.

[15] Correll, "GHQ Air Force", p.68.

[16] Cline (1990), p. 92.

[afhra10-18] 16,0 ^16,1 Mooney (1956), páxs. 29, 33, 40, 41, 43, y 68.

[goss2-19] Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 43-44.

[20] Correll, "But What About the Air Corps?", páxs. 64-65.

[22] Futrell, Historical Study 69, páxs. 2–7.

[23] Tate (1998), p. 172.

[25] Craven and Cate, Vol. 1, páxs. 105-106.

[26] AAF Statistical Digest, Table 3: Strength of the AAF 1912–1945

[sum-27] 23,0 ^23,1 «The Evolution of the Department of the Air Force». Air Force Historical Studies Office. Archiváu dende l'orixinal, el 2013-11-05. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2012.

[28] Nalty (1997), p.173.

[29] Nalty (1997), p.231.

[30] Tate (1998), p. 189.

[32] Nalty (1997), p.235.

[33] Nalty (1997), páxs.233–235.

[35] Nalty (1997), páxs.246–248.

[36] AAF Statistical Digest, Table 206: AAF Ferrying Operations Jan 42 to Aug 45

[37] Nalty (1997), páxs.248–249.

[38] AAF Statistical Digest, Tabla 84 - Aviones en poder de la AAF, por tipu y modelu principal (n'inglés)

[39] Nalty (1997), p.250.

[40] Nalty (1997), p.259.

[41] Nalty (1997), p.325.

[42] Nalty (1997), p.255.

[44] Nalty (1997), páxs. 260–263.

[45] Correll, "The US Army Air Forces at War", p.36.

[46] Bowman (1997), p.160.

[47] Bowman (1997), p.161.

[48] Nalty (1997), páxs.251–252.

[waaf-49] Craven and Cate, Vol. 7, p.514.

[51] Nalty (1997), páxs.253–254.

[52] Bowman (1997), p.158.

[53] Official Register of the United States 1941, Volume I, U.S. Civil Service Commission publication, p. 48.

[55] Finney (1955), p. 25.

[56] AAF Statistical Digest, Table 4 - Military Personnel in Continental U.S. and Overseas, By Type of Personnel.

[57] Futrell, Historical Study 69, p.112.

[58] Futrell, Historical Study 69, p.167.

[59] Futrell, Historical Study 69, p.156.

[60] Futrell, Historical Study 69, Chart I, p. 169.

[61] AAF Statistical Digest, Table 217, Airfields outside CONUS 1941–1945.

[62] Bowman (1997), p.16.

[64] Craven and Cate, Vol. 1, p. 75.

[maurer8-66] 55,0 ^55,1 ^55,2 ^55,3 Maurer, Combat Units, p. 8.

[68] Bowman (1997), p.17-18.

[69] Reither (1944), p. 10 (organizational chart)]

[goss58-84] 58,0 ^58,1 Craven and Cate, Vol. 6, p. 58.

[maurer7-85] 59,0 ^59,1 ^59,2 ^59,3 Maurer, Combat Units, p. 7.

[86] Spaatz, "Strategic Airpower in the European War".

[cc600-89] 61,0 ^61,1 Craven and Cate, Vol. 6, páxs. 600-602.

[95] Maurer Combat Squadrons, v.

[goss59-97] Craven and Cate. Vol. 6. p. 59.

[98] Bowman (1997), p. 113.

[wp1-102] 65,0 ^65,1 Griffith (1999), páxs. 67.

[wp2-103] 66,0 ^66,1 Griffith (1999), páxs. 96–97.

[104] Kreis (1996), p. 241

[Irving2002-105] Irving (1989), p. 666

[106] Bowman (1997), p.19.

[107] Griffith (1999), p. 66.

[108] Griffith (1999), p.78.

[Griffith,_The_Quest,_p.77-109] Griffith (1999), p.77.

[Nalty,_p.188-110] 73,0 ^73,1 ^73,2 Nalty (1997), p.188.

[Nalty,_p.190-111] 74,0 ^74,1 Nalty (1997), p.190.

[112] Bowman (1997), páxs.19–20.

[cas53-113] 76,0 ^76,1 "Battle casualties" Army Battle Casualties Final Report, páxs. 76-77

[aafsd34-114] AAF Statistical Digest, Table 34 – Battle Casualties in All Overseas Theaters, By Type of Casualty and Type of Personnel

[WatsonWinged-115] 78,0 ^78,1 Nalty (1997), p.268.

[aafsd99-117] AAF Statistical Digest, Table 99 - Airplane Losses in Continental US and Overseas, By Type of Airplane

[118] Correll, "The US Army Air Forces at War", p.34.

[119] Correll, "The US Army Air Forces at war", p.33.

[121] AAF Statistical Digest Table 203 - Expenditures by Direct Appropriations, By Major Project

[122] Correll, "The US Army Air Forces at War", p.32.

[123] Nalty (1997, p. 378.

[124] Futrell, Historical Study 69, p. 156.

[126] Nalty (1997), p. 374.

[128] Nalty (1997), p. 375.

[129] Nalty (1997), p. 377.

[Mac108-130] McClendon (1996), p. 108

[mac104107-131] 90,0 ^90,1 McClendon (1996), páxs. 104-108

[natarc-132] «Records of the Army Air Forces (AAF)». National Archives.gov. Consultáu'l 22 de payares de 2010.

[133] Nalty (1997), páxs. 418–424.

[134] Table of Equipment Non. 21 1 September 1945 Part II (theater clothing zones).

[ReferenceA-135] 94,0 ^94,1 AR 600-35 31 March 1944 (Section I, para. 2; Section II, para. 18).

[136] AR 600-35 10 November 1941

[137] Risch and Pitkin, p. 47.

[138] AR 600-40 (Section 3, para. 39).

[140] AR 600-35 31 March 1944 (Section I, para. 2; Section II, para. 9, 19).

[141] Army Officers Guide 1942, páxs. 132.

[142] AR 600-35 (Section I, para. 2a3).

[143] AR 600-35 (Section I, para. 2a2).

[144] War Department Cir. Non. 391 30 September 1944 Sec. VII.

[145] AR 600-35 (para. 12).

[Bowman,_USAAF_Handbook,_p._171-146] 104,0 ^104,1 Bowman (1997), p. 171.

[147] Risch and Pitkin, p. 80,81.

[148] Daly-Benarek (1995), p. 27.

[150] Smith (2001), p. 241.

[151] AR 600-37 16 April 1945

[152] Bowman (1997), p. 172.

[153] Smith (2001), páxs. 244–246.

[154] AR 600-40 (Section IId, para. 9)

[155] Risch and Pitkin, p..

[156] Bowman (1997), p. 156. Reproducción relevante de la páxina de la The Officer's Guide, Julio 1943.

[157] Up from Kittyhawk Chronology 1903-1979. airforce-magacín.com. revisáu'l 9 d'ochobre de 2012.

[158] Rottman (1998), p. 54.

[rawls-159] «How did Air Force shoulder sleeve insinia develop?». Air Force Historical Studies Office. Consultáu'l 11 d'ochobre de 2012.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[Nota 1]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[Nota 2]

[16]

[17]

[18]

[Nota 3]

[19]

[20]

[Nota 4]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[Nota 5]

[27]

[28]

[Nota 6]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[Nota 7]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[Nota 8]

[43]

[44]

[45]

[Nota 9]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[Nota 10]

[54]

[Nota 11]

[55]

[Nota 12]

[56]

[57]

[Nota 13]

[Nota 14]

[Nota 15]

[Nota 16]

[Nota 17]

[Nota 18]

[Nota 19]

[Nota 20]

[Nota 21]

[Nota 22]

[Nota 23]

[Nota 24]

[Nota 25]

[Nota 26]

[58]

[59]

[60]

[Nota 27]

[Nota 28]

[61]

[Nota 29]

[Nota 30]

[Nota 31]

[Nota 32]

[Nota 33]

[62]

[Nota 34]

[63]

[64]

[Nota 35]

[Nota 36]