Guerra de la Sesta Coalición

Guerra de la Sesta Coalición
	Parte de Guerres revolucionaries franceses y Guerres Napoleóniques
Fecha	1813 → 1814
Llugar	Europa
Resultáu	Victoria de los aliaos; Tratáu de Fontainebleau y exiliu de Napoleón a la islla d'Elba.
Belixerantes
Coalición orixinal; Imperiu rusu; Reinu de Prusia; Imperiu austriacu; Reinu de Suecia; Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda; Reinu d'España; Reinu de Portugal; Dempués de la batalla de Leipzig; Reinu de Saxonia; Reinu de Baviera;	Primer Imperiu francés; Plantía:Xeodatos Italia Napoleónica Reinu d'Italia; Gran Ducáu de Varsovia; Reinu de Nápoles; Hasta xineru de 1814 Reinu de Dinamarca y Noruega; Suiza; Plantía:Xeodatos Confederación del Rin Confederación del Rin;
Comandantes
Mijaíl Barclay de Tolly; Mijaíl Kutúzov; Peter Wittgenstein; Gebhard Leberecht von Blücher; Carlos Felipe de Schwarzenberg; Carlos XIV Juan de Suecia	Napoleón Bonaparte; Nicolas Charles Oudinot; Louis Nicolas Davout; Józef Antoni Poniatowski; Plantía:Xeodatos Italia Napoleónica Eugène de Beauharnais; Joaquín Murat
	[editar datos en Wikidata]

Plantía:Campaña Sesta Coalición

La Sesta Coalición (1812-1814) foi una coalición formada pol Reinu Xuníu, el Reinu d'España, Rusia, Prusia, Suecia, Austria, y ciertu númberu d'estaos xermánicos pa combatir al Imperiu francés de Napoleón y los sos aliaos. Como resultáu d'esta guerra Napoleón foi derrocáu y confináu a la islla d'Elba.

Historia

Tolos participantes na Guerra de La Sesta Coalición. Azul: La Coalición, les sos colonies y aliaos. Coloráu: El Primer Imperiu francés, los sos protectoraos, colonies y aliaos en 1813.

Tres el desastre de la Grande Armée en Rusia, les potencies continentales que fueren constantemente humildaes por Napoleón en delles guerres a lo llargo de toa una década, vieron finalmente una oportunidá de gana-y, y xuniéronse a la coalición qu'hasta entós consistía na alianza ente rusos, británicos, españoles y portugueses (éstos postreros na Guerra de la Independencia Española).

Bonaparte, a pesar de grandes ésitos onde'l so xeniu rellumó con fuercia (como la batalla de Dresde onde ganó a tropes que casi-y doblar en númberu) viose obligáu a reorganizar los sos exércitos a lo llargo de toles llinies de defensa, tando desesperadamente faltu de caballería. Finalmente foi ganáu na batalla de Leipzig en Saxonia, n'ochobre de 1813, y entamaron la esitosa invasión de Francia en 1814, que forzó a Napoleón a abdicar y abrió el camín a la restauración de los Borbones. La Grande Armée va cruciar el ríu Rin ente los díes 2 a 3 de payares. Delles decenes de miles de combatientes franceses van quedar corralaes, a la so suerte, na fortaleza de Mainz en perdiendo otros 16.000 soldaos na ciudá de Mainz por causa de una mortal epidemia de tifus, llamada Typhus de Mayence.^[1]

En total, ye posible que llucharen nesti conflictu hasta dos millones y mediu de soldaos, siendo'l total de muertos d'unos dos millones (delles estimaciones suxeren qu'alredor d'un millón d'ellos morrió namái na campaña rusa). Esto inclúi les batalles de Smolensk, Borodino, Lützen, Dresde, y l'épica batalla de les Naciones (la mayor de toles Guerres Napoleóniques, y la mayor amás na hestoria d'Europa Occidental hasta la Primer Guerra Mundial).

La etapa final de la campaña, la defensa de Francia, fixo volver al emperador a la llucha al mandu de les sos tropes contra un enemigu inmensamente cimeru en númberu na Campaña de los Seis Díes, que munchos consideren la meyor campaña de tola so carrera. Finalmente, les sos anteriores perdes en Rusia y Alemaña según el númberu apolmonante d'efectivos asociaos fueron demasiáu grandes como pa ser remediaos nesta última etapa, y los aliaos terminaron ocupando París, lo cual auníu a la traición de los mariscales forzó al Emperador a abdicar.

Ver tamién

Referencies

↑ Batalla de Hanau Consecuencies

Enllaces esternos

[1] Batalla de Hanau Consecuencies

[1]